Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Врати му ја сенката на Карамба-Барамба, - викаа и скокаа околу мене.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
- Овардз, - викнав и јурнав во џунглата, кон непознатото село во кое живееше Карамба-Барамба, црнецот без сенка.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Војската јуриша на Бугарите со Шишмана напред, но не со пушки туку по кошули, со ракавите запрегнати и со писалки в раце. Јурнуваат во окопите.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)