ве (зам.) - познае (гл.)

Јас сум... - Генерал Кикицас. Јас ве познавам, генерале... Од офицерската школа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не ве познав - му реков...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Ќе издржите вие, знам, ве познавам јас добро, сте влечеле и потежок товар. - нежно со шепот разговараше со својте коњи, мислиш комуницира со нив без никаква мака, а тие пак послушно го следеа неговиот говор, постапувајки според неговите мирни наредби знаејќи дека само така е можно да се успее во намерата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ме познавате? Ако не ме познавате, како што и јас не ве познавам, што барате на мојата маса, зошто ви е мојата близина? Всушност: што барате од мене?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Збунета, со црвени облачиња што и прелетуваа преку подпропаднатите образи со здлабнатини, му рече: „Јас не ве познавам!“ „Лесно за тоа“, рече авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Знаев, вели Павле Катин, ве познав по одењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ве познавам - Вие сите ги познавате, се согласи тој. - Сите, реков, - сите ги познавам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Во Дреново!!! – извика вчудовиден. - Од таму ли сте? Не ве познавам... - Не, не сме од Дреново – велам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од Руља сте? Не ве познавам. - Од преку таа планина – велам. - Е, добро, добро... - се искашла и се оддалечи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)