ги (зам.) - вее (гл.)

Тој не беше пијан, ниту некој од оние неранимајковци, што ветер ги вее. Сосема не. Прибран човек. Темелен. На место.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајка и сега, по многу минати години, му покажуваше на Татко дека умеела поуспешно да се справува, да ги употребува знамињата, отколку тие што ги натерале овие сиромашни италијански војничиња да ги веат во нивно име, во случајов, во името на фашизмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Перчињата на шлемовите ветрот радосно ги вее со опашката...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Селото беше на тумба, а куќата на цуцка, така што не само сонцето и мразот туку и сите ветришта ги вееја од сите страни.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Вртејќи ги корењата кон езерото, врбите ја свртеле и сета своја снага кон него: и стеблото и гранките; се извиле над него, ги спуштиле крошните што поблиску до него, до неговиот шум и плисок што им дава живот; сѐ што чинеле, чинеле додека биле млади: ги спуштале гранките како самовилските коси во него, ги киснеле, ги препуштале на ветерот да ги вее, на сонцето да ги суши.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)