ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.

За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!

Елеазар бен Цви ги гледа тие слики на уште една жртва на предците, ги гризе сувите усни и ниша со главата опфатен со ужас додека во затемнетиот коридор на авионот се слуша длабоко дишење на патниците, а над Атлантикот владее длабока ноќ.

Јаболкчињата сестра ми со мака ги гризеше. Но ги бараше.

Бузо вриеше од јад. Ги гризеше усните и, како кип, скаменето гледаше во оние што минуваа крај него.

Кутриот Коле! Го затегам челово и ги гризам усниве.

Велат дека Лангачот не можел да плаче: само ги гризел рацете со заби. Целиот бил раскрварен.

Душата ти е болна, дробовите ракија ти ги гризе, а ти лежиш и молчиш.

Без свеќа и без крст и име врежано во камен, а имињата најмногу им се живи во споменот и болката на роднините и запишани се во тефтерите кои на архивските полици ката ден ги гризе прашина.

Оној старец што свирка како врапче ќе го растргне волк.

Другото камче удира во ногата на старецот кој се обидува на другите да им каже нешто потсвирнувајќи како врапче.

Старецот престанува да свирка како врапче и почнува да урла кон насобраните луѓе.

Со едното ја погодува в чело жената која лакомо си ги гризе прстите.

Онаа жена што лакомо си ги гризе прстите ќе премрзне уште истата зима.

Онаа жена престанува да си ги гризе прстите и започнува панично да вика.

До крв ги гризел усните, се јадел слушајќи го со сите сетила бревтавото, врело, искинато повторување, тој: - Не простувај ми, апи, кини... таа: - Немој, немој, немој ... потоа: - Проклет, проклет, проклет ... и потоа: - Ти апи, ти кини, ти, ти, ти ...

Во тргањата гледал молскање на соголена женска нога до полната пребела месечина на валчестиот колк.

И ќе ги гризам нејзините нокти.

Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.

Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.

Ако лете палтата ги гризаат молци летото да се прозими ли мора...

Но, сполај ти, господе, започна тоа да го прави почесто и пред луѓе, и ние си ги гризевме усните, си го гризевме срцето...

Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив

11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.

Си ги гризат јазиците, палците, брадавиците. Се молзат, се цицаат, се глодаат...

Ги гризат и корите од дрвјата, ги разрануваат непцата и вилиците, плачат глуво и насуво.

Навлегуваат глувците, ни ги гризат алиштата, ни ги кинат месата, ни нема спас.

Ама, ја стискам устата, си ги гризам усните, не се предавам.