ги (зам.) - дразни (гл.)

— Убаво сте ја свршиле, џанум! Мошне убаво! Токму тоа и се бараше од вас да ја растурите Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нашето присуство само ќе ги дразни Турците, та поголеми зулуми ќе прават.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со господски одмерен гест, дедо го свлекува килимчето, и додека опојната пареа ги дразни ноздрите, тој со одолжено, мераклиско „ммм... ја дели питата, парче по парче, оставајќи го во тепсијата најголемото, да ни го слади апетитот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
По само еден час јагнешкото од фурната почна да ги дразни мирисните сетила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, значаен чекор напред ќе биде направен дури со конструкцијата на посебна облека, што со нежни тактилни шокови ќе ги дразни ерогените зони.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нивната глупава упорност ми ги дразни нервите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Заморното во оваа појава што му ги дразнеше нервите беше тоа дека ова со кучешкиот измет се повторуваше секој ден додека најпосле, по три-четири дена, кучето не липса.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Црвената на семафорот ги дразни машините додека матадорски минувам пред нивната скротена вжештеност.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Кафеаната се полни со луѓе. Запарност и чад луто му ги дразнат зениците и го скокоткаат грлото.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На луѓето им се одзеде сонот: стоеја на прозорците, ѕиркаа кришум да не ги забележи војската, да не им ја забележи радоста што им зрачеше на лицата од скорото пробивање на фронтот: и дење кога ќе врвеа војските по прашливиот пат уморени и јадосани, луѓето пак подбегнуваа понастрана, не сакаа да се сретнат со нив, не сакаа да ги дразнат со своите погледи, да предизвикуваат кај нив бес, зашто знаеја од поранешните војни: ранетата ѕверка не треба да се гиба.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Далеку, во некое село, лаат кучиња. Нивната лутина ги дразни ловците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Нејзиниот парфем останува уште некое време да виси во воздухот, колку да му ги дразни изострените сетила на К*, кој со носот ги лови последните атоми на, веројатно, скапиот мирис што го носи младата сосетка.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)