ги (зам.) - држи (гл.)

Грчкиот патрик ни ја скршил славната Охридска Столица, а македонците до смрт ги држеле во заточение.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Никому, се разбира, не му се исплатуваше, во тие гладни години, да ги држи одделно, само за ќефот на малкуте кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И почуствував како тие ми се потопли од дланката во која ги држам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас вистински си ги држам гениталиите во дланката, но како да сум ги заборавил, кој знае од кога не сум ги префатил и превртел во дланката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па, дури и таму конците ги држеа Грците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ни предложи некои од нашите филмови да ги ставиме во неговиот каталог, заедно со останатите андерграунд филмови кои ги држеа во FMDC, но тоа на Пол воопшто не му се допадна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше убеден дека успехот на Девојките од челзи е всушност знак дека сега и обичните луѓе сакаат да гледаат андерграунд филмови.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Старецот снемоштено запре, му се отпуштија рацете во кои ги држеше виолината и гудалото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нив ги држат, главно, доселеници од нашите краишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нив ги држат грчки гастрономи кои на парижани и на гостите им сервираат грчки ражени, ќофтиња, шиш-ќебап, а сето тоа се приготвува пред очите на минувачите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Цви веќе цврсто ги држеше уздите на власта, а таа силна запрега тој ја тераше во ризичен трк, опиен од слободата што, за разлика од Жешов, Виена и Берлин, тука широко му ги отвораше своите простори...  Таа знаеше дека дел од критиките се точни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па сепак, и тие во својата левантска острастеност претеруваа, брзо се палеа и потоа одеа до крајности.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги држеа така дури се стемни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште повеќе, формалните елементи на говорот и самите се изградени на невообичаен начин и се чини дека овие формални настраности, барем во извесна мерка се јазичен одраз на алтернативното устројство на неговото искуство, со пукнатини онаму кадешто ние без проверка претпоставуваме дека владее кохерентност и со заедничко струење на елементи коишто ние ги држиме строго разделени.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- До кога ќе ги држиме приклештени? - Додека не се предадат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но - и покрај тоа - ние очиве ги држиме заковани за клупите. Барем јас и Васе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога удри вечерта на караулот на крајот на Полчишта не се изненади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Расим чауш ги држи метеризите околу конакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аскери со кации им тураа на градите жар и ги држеа по тројца да не го отстранат од градите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе тргна по него, а Јован веќе ги држеше и двата коња, бидејќи од неговиот куршум падна смртно погоден Рифат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами сега? Оваа пустиња не ги држи куршумите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои мајки чии синови беа пребиени и на животи се печеа, изгубија свест и се растрчаа да им помогнат на своите чеда, но се натакнуваа на голите штикови и се враќаа со раскрвавени раце, нозе и гради.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сега? Што сега! му се врекна Шаќир. — Гледај да ги продадеме кожите поскапо. Тоа е сега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа му услужи дури и со својата свештена облека и шапка и му вети дека ќе ги држи Трајка, Најда и Велјана како момци на манастирот без да ги тера дури и на работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако ништо друго, барем ќе може да избира вакви Катиња, Цветиња, Митриња, Достиња, кои ќе му се бендисаат, и ќе си ги држи на кулата за „своја душа".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ти со заптиите држи го калето од конакот. Ќе се обидеме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие пак, научно наречени туристи и авантуристи, а може и безделници, не се и неблагодарници: до бесвест и мавтаат на големата птица која дури сега, на стари години, ги научи сите да гледаат угоре и главите да ги држат кренати, ги научи, исто така, како се срка планински воздух од кафено лажиче и како се распознаваат разредените звуци на харфа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Да... Општествена свест... Кога бев во коњицата, одев на ловечки забави кај кнезот Орлов и војвотката од Изес; ги држевме офицерските коњи.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
На север Мелник и Струмица и се соединувале со земјите на кралот Волкашин кој ги држел: Прилеп, Скопје и Призрен. Во 1367/68 се осамостоил и Никола Алтомановиќ.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Исто така, британската воена мисија имала задача да известува за воената ситуација во оние области кои ги држеле партизаните и преку радиоврски да ги соопшува Титовите гледишта.33 Активностите на првите британски мисии во Југославија требало да се одвиваат во рамките на т.н. еквидистанца и по „двоен колосек“ - помагање на четничкото движење и на НОВ и ПОЈ, а со единствена цел осигурување на своите интереси во Југославија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Здружени цврсто како еврејско лоби до смрт ги држат своите удобни фотелји од младата радикална гарда која ја сметаат за опасна по нивната геријатриска кохезија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не е важно колку читаш туку што читаш. Може да завршиш и 3 факултета, но пасивизираноста на студентите покажува дека факултетите се само добро разработени детергенти кои тенденциозно ви ги потплакнуваат умовите и ви ги држат под контрола со што станувате послушници на системот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Али јеби га, ипак мислам дека се работи за сугестија шо кај 50% од луѓево ќе ги држи едно 6 месеци и ќе веруваат у тоа дека стварно среќата ќе им залупа и на нивните порти.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Мајка му ги раскажа последните настани и стигна и до трите сиџили што ги држеше уште в раце, со намера да му ги однесе на Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко ги држеше неколку мига двата листа хартија: едниот, неговата верзија на приговорот, а другиот, редактираната верзија, отчукана на машина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нозете ги држеа одвај простум, а изморените раце им ги испуштаа алатите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги гонеа светулките, ги фаќаа, како жарчиња ги држеа во рацете, па ги расфрлаа над своите глави како искри.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Под платното се подаваа раце, кои ги држеа колците и јажињата со кои шаторот беше зацврстен за земјата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мора професорот да имаше веќе цела колекција марами, кое машки кое женски, но никој не знаеше каде ги држи - дали во кабинетот, дали во лабораторијата, дали дома; а можеби и самиот тој да не паметеше каде ги чува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги клукаш пациентите со седативи, како нашите баби малите деца со афион да не им плачат додека работат на нива, ги држиш успани како сенки, па одвреме-навреме ќе ги стресеш со некој електричен шок, божем да ги вратиш во стварноста - и тоа ти е целата терапија. Ветер и магла - таа психијатрија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Колку и да беа современи, уште по нешто ги држеше за традицијата; а и ништо необично немаше во тој обичај, сè додека мажите си имаат свој разговор за политиката, а жените свој за козметиката.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Никогаш не се враќаше од работа уморен или намуртен, напротив, секогаш расположен не само да кажува туку и да измислува шеги, и не забораваше да проверува дали децата си ги измиле рацете со сапун и дали ги држат виљушките со левата а ножевите со десната рака, имало или немало месо во јадењето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прво зборуваа воздржано за премиерата, небаре од гледиште на гледалиштето; потоа поминаа на пофалби за работата на режисерот како негово дебѝ, па на комплименти и признанија за улогите на колегите во одделните сцени, за на крај да завршат со бесрамно откриени самопофалби што кулминираа повеќе со дерење одошто со пеење, поправо со разногласје колку грло ги држи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сега кога речиси неосетно нашиот поглед Ја губи светлината што шеташе со години По обожаваните предмети (Трепери само уште по предметите Што сонцето ги држи во раката дрско протната низ стаклото на прозорецот)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Луѓето стојат но одвај ги држат исправени голите глави.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Охо, значи така!“, реков; „Вие партиските состаноци ги држите во џипот на Фискултурецот?“ „Премногу си зајадлив“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа му се обраќам на Даскалов: - Со двете раце ги држев дизгините, другар Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Се случува, се случува – како да рече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чичкото ги држи рацете на коленици. Тоа се огромни раце, црни, испукани.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Очигледно, степенот до кој еден одреден настан од животот на уметникот има влијание врз неговиот креативен процес е невозможно да се утврди со прецизност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во случајот на Дишан, обидите за психолошко исчитување на неговиот живот и неговата уметност се покажаа како исклучително безуспешни, пред сѐ затоа што тој внимателно ги држел во тајност информациите од својот интимен живот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Карамба-Барамба стои гологлав, сенката зад него игра со шапка на глава!
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се обиде да залази по земјата, но лепилото беше веќе исушено и ги држеше нејзините петици за петиците на нашиот Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Долгите раце ги држеше во џебовите и се потпираше на багремово стебло загледан во ретко посеаните капки по темното небесно кадифе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми ги држеше рацете завртени зад грбот и ме вртеше кон своето љубимче.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Буден секогаш, ги држи под контрола сите останати клетки, што со своите задачи одговараат пред него. Тој управува со сѐ.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ех, тие жени... папсани, со здржан здив, полека ги спуштаа носилките, се загледуваа во бледите лица на ранетите, ги молеа да издржат, им ги оросуваа образите, усните и челата со наводенетите црни шамии, ги држеа за раце небаре со тоа им ја олеснуваа болката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се запознавме – се викаа Лина и Ева. Започнавме разговор, но Отла ми рече дека е време за бањање, и ние тргнавме кон нашата барака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека седеа, ги држеа рацете на стомаците, како така да ги заштитуваа плодовите во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ и сешто имаше на масичките во Гнездо: парчиња тули, фотографии, разгледници испишани со избледено мастило, пердуви од птици, ногарки од столчиња, навлаки за перници, парчиња од завеси, откинати џебови, копчиња, огледалца, камченца, изделкани парчиња дрво, врвки за чевли, ленти за шешири, пелени, монистра…, раце, нозе, трупови и глави од кукли, и по некоја цела кукла…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога некој ќе влезеше во нејзината соба, во текот на разговорот погледот ѝ се вртеше кон масичката, таа забораваше дека безброј пати претходно го имаше повторено истото – “Ова е мојата малечка Лоте,” и ги земаше праменот коса и запчето, ги држеше на дланките, гледаше во нив онака како што децата гледаат во стакленце како во некаква бесценетост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас сето тоа го слушав и ги држев колената на татка и се вовлекував во неговиот скут опседнат од приказната што лакомо ја прибирав и запишував на белите страници на мојата детска душа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Планините го отежнуваат соединувањето на сите Македонци за заедничка борба со непријателот, а пак им ја олеснуваат работата на Византијците, зашто со разместувањето гарнизони во нив тие можат да ги држат Македонците во послушност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Освен тоа, на Византија ѝ помагаа да ги држи Македонците во послушност и џадињата или друмиштата што се направени за воени потреби уште од Римјаните и ја пресечуваат Македонија од исток на запад, т.е. од Белото Море кон Јадранот и од југ кон север крај Вардар, т.е. од Белото Море кон Дунавот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Рацете речиси и да не му се нишкаа во одот, зашто три-четири слоја ракави му ги држеа одделени од телото и фиксирани во некоја чудна исправеност.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Трчав и очите ги држев отворени, посебно кога трчав по западниот дел (овде сакам да му се заблагодарам на мојот пријател Павле кој за цело време ме подржуваше во трчањето).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби тоа ги држи театарџиите да се покоруваат на секоја сила, на секоја власт.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Робовите секогаш ги држат главите наведнати, со погледите шетаат само по прашината, по калта на земјата. Затоа тие патат од очна миопија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ороспиите, пак, ги држат главите исправено, како жирафи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги грабат и ги држат цврсто пред оние што дигнале глави како бикови во просо и им удираат датуми од атентати, поткупувања, финансиски афери, терористички акции и слики од Трансилванија со дворците на грофот Дракула.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Ене им го Онисифор Проказник, ене им го и другиот Онисифор, нека се спогодуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мрак. Нема будење, нема воскрес. Мрак. Нема будење. Мрак, глувота.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крстосани раце си ги држела рамениците, се обидувала да се заштити од струењето на студениот воздух. Нозете несовладливо ѝ трепереле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се разбудив од својата смрт многу подоцна и на неколку чекори од заодот над непознатите ридишта над кои гракаа врани или пропаски со попусто тргање на крилјата за педа да се подалеку од местото за кое ги држеше некоја сила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Останала да стои на првото предутрено застуденување со наведната глава, повеќе девојчински посрамена отколку со белег на каење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Обогатени со видено умирање, гледале во огнот како во извор на животот, во црвено-жолтите кунатки со непрекинато јазење по усвитените гранки. Со мака ги држеле очите отворени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ослободен во набожната покорност да господари и да ги држи дизгините на туѓите судбини, не можел да сфати зошто се буни крвта на неговиот имењак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеле од подмолноста на треската што им се мушкала зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние сме како волињана, Онисифоровците и Арсо Арнаутче камшикот, ние јаремот. Луѓето на Доце Срменков ги држеле презашилените чекани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа чудна суводолица, ни рана на заздравување, ни болка, ни спомен на болка, во сета нејзина издолженост, до работ на острата вилица, лежела зимска модрина на истинато месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можете да зборите за солидарност, а да ги држите шупците затворени ко најгрозни стипси, упорно гребејќи се за по некој долар и марка!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беа и оние неколку собири, што ги држеа тие повеќе стотини луѓе неколку пати во тоа време, каде што по еден од нив зборуваше, а другите одобруваа со викови и со ракоплескања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Траеше неколку ноќи. Го држеше оној голем човек, а тој ги држеше нив, неколку долги ноќи, полни месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да им се пријде така блиску, секому поодделно, да се сфатат, а после да им се помогнува, да им се покажува што е тоа, а после да ги гледаш како растат и постојано да ги држиш за раката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ниеден миг не ги пушти мислите напред, пред себе, постојано ги држеше по себе, крај себе, или само неколку чекори напред, но онака, како што се држи ловечкиот гонич врзан за синџирот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Очите на сите три родилки беа вперени во двете "кифлички" кои ги држеше во рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана цврсто му ги држеше предните нозе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш сакаше дизгините таа да ги држи во своите раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- И само платонски си ги држел за раце!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги држеше само последната алка, која пред очите на Рада, не издржувајќи го товарот, почна полека да се отвора, да се кине.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, Јана своите гости се уште ги држеше во неизвесност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Глигор сѐ уште ги држеше рацете врз рамењата на Џемал-ага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А патувањето низ животот ми покажа дека на мажите секој првпат им е фрка и дека, од силна желба и фантазирање, додека не си ја обележат територијата, лесно може да им се случи да се спремаат за „романтична“ средба со вино и свеќи, одбрана музика за која им требало истражувачко испипување на Ф Б и опсервирање на пленот, кој, колку повеќе ги одбива или ги држи на дистанца, толку повеќе им ја јакне потребата од докажување, а сето тоа да заврши само како романтична.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За оваа приказна, која ја оценија како пропаганда, комунистичка, полицајците три дена ги држеа затворени во амбарите Трпоски, а потоа ги однесоа во општинскиот затвор во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вака, неисламизирани, може да ги држи во постојано напрегната ситуација, на исто рамниште со другата хирстијанска раја, и да ги исцедува колку нему му се сака.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму ги држеа уште пенајсет дена и на крајот ги испуштија, биле кусодрамки и вештерки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може ајдутинот беше сокриен тука некаде, во врбиците, и ги држеше на нишан.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од Виданови Извори истекува прилично многу вода и по добро опкопан, а порано и редовно прочистван канал, кој се провира под Пазарџиски Пат, долу, кај Топоски Брестови, се влева во Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но таа, верата, не ги интересира нив, грчките попишта; сакаат да ги држат Славјаните во своја духовна власт, да ги погрчат и тие да ги собираат даровите и парите што ги даваат верниците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или ќе ги забереа пред пушка и ќе ги отераа во џандармериските станици во Алинци или Тополчани, или во Прилеп или во Битола, ќе ги држеа во тамошните затвори неколку дена, неколку недели или неколку месеци и кога ќе ги пуштеа да си дојдат дома, си доаѓаа посинети од ќотек и со искршени ребра, раце и колена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тој како цар се уплаши.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Луѓето што ги заробујел по други земји, ги држел во темни зандани и се кител со нив покажувајќи дека е силен и дека секој што ше му излезе на патот, истото го чекат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако сака со чашка да се напои, со една рака ги држи мустаќите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ретките снежни ѕвезди повеќе висеа во воздух, отколку што ја сосипува земјата, а и кога ќе паднеа, таа, тврда и презаситена, ни ги држеше, ни ги впиваше; нивната влага просто како да испаруваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Им се гледаа само главите што ги држеа наведнато, како искарани деца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги држи таа за оглавот, а земјата, мислиш се помрднува под неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште кожата на нив останата. Колку да им ги држи коските. Да не им се растурат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работи, ама како некој да му ги држи рацете. Ќе земе да делка, а секирата му стои чипаво. И наместо тој неа, таа него го занесува. Го шета наваму-натаму, ко опијанет да е човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лазор Ночески ми вели да му ги држам нозете кај копитата, а тој му ја свртува главата, му ја завраќа наназад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сумите што ги бараше се движеа од една до педесет марки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Под уздата на своето пони имаше сместено неколку зелени гранчиња за да ги држат понастрана здодевните муви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му изгледаше привлечно да посети еден ранч на овци во тој миг.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никако да се доближат еден до друг. Небаре чинки ги држат да се доубиваат на растојание со зборови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ретките снежни ѕвезди повеќе висеа во воздух отколку што ја сосипуваа земјата, а и кога ќе паднеа, таа, тврда и презаситена, ни ги држеше, ни ги впиваше; нивната влага просто како да испаруваше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми беше сеедно, ги држев твоите колкови додека песокот ни се ладеше по кожата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И додека го прегледуваше, луѓето што беа дојдени со понада, ги држеа очите во лекарот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа целата растреперена ги држеше очите на прстот за да види каде ја боцнал.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камбанчето и ќускијата ги држеше во својот кревет како брачни реквизити.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Толку многу верував во силата на Големата вода, верував еден ден таа ќе дојде, ќе го удри ѕидот, ќе го однесе, ќе му рече: Доста, доста си ги држел затворени!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Татенцето не успеал барем да си ги закопча панталоните, ги држеше в раце и така одеше од одделение до одделение, со оној ист ведар израз што пред малку се читаше на ѕвонаревото лице.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
После, како бруцош, пронајде и осми рид за еден Фројд. „Иване, вечерва гостува еден полициски челист“, му говореа. „Ќе дојдеш ли со нас?“ Ги држеше подалеку од себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги држи ли некој од онаа страна?“ „Од која страна?“ несигурно праша. „Од онаа што не се гледа.“ Не разбра и се сети.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги држеше палците во џебовите на елекот и удираше со осум прсти по стомачето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Исто така е можно тие колективни наративи да престанат да оддаваат смисла, да бидат кохерентни и да ги држат луѓето заедно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Сето тоа деноноќно ги држеше сетилата будни.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ги држев сѐ уште живи во сеќавањето од разговорот меморизираните пораки на Арафат. Морав веднаш да ги забележам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А армијата, останувајќи без политичките узди кои некогаш ги држеше Маршалот, веруваше и натаму во нејзината лажна величина, со неа лесно ќе манипулираат тотал- националистичките дезинтегративни сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не беше лесно да се дојде до Лакхдар во Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој како да ги држеше сите политички клучеви на зовриениот медитерански град каде што беше пренесен епицентарот на блиско-источната криза.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Делумна причина за тоа беше што ниту една влада во минатото немаше начин да ги држи своите граѓани под надзор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама, вистински би се препалил да го знаеше и ова: илјада и петстотини јаничари беа пуштени по Румелија и тие требаше да испофаќаат и донесат назад во Турција уште двапати по толку млади робови на околу петнаесет години, што ќе ги држат после под строг надзор уште шест години, додека да станат јаки, скромни и послушни.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со брз опул ги забележа и гавазот и Бошко надвор од авлијата, кои ги држеа уздите на коњите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Веднаш помислил на својот пријател ибн Тајко, зашто оваа течност ги држи луѓето будни, а тоа ќе му биде многу згодно при ноќните рибарења.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А ибн Бајко се расприкажа, зашто и знаеше многу да каже, дури и за себе се расприкажа не само за овој или за оној, кажа за Јосиф и папучите на Гази-баба, кажа, како многу упатен, и за турбето за кое Гази-баба толку долго си бараше место за најпосле и да го изгради, и дека како вљубеник во Скопје сакаше турбе баш како на Хинду-баба кој ги држел пред него најпознатите проповеди во градот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не мисли дека земјата и рајата ги држиш само со својата сабја, туку подобро имај на ум дека земјата е првин сопственост на бога, а потоа од пророкот, и овој само по заповед на Алах ти ја подарил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сите пари јас треба да ги држам кај мене. Јас, ми се чини, разбрав што кажува.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Угоре високо - удолу тврдо! - Што да сторат? Место не ги држи...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ги држеше сите тие работи в рака, на Марија ѝ се збрложи главата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се присетија и на првиот бакнеж кога си ги држеа образите прилепени еден крај друг чувствувајќи како им горат; гледаа некаде пред себе во ливадата, а всушност видот им се замаглуваше, добиваа слепило; потоа усните им се најдоа допрени една до друга како две врели жарчиња; црвенилото од образите им зашета по телото и почна да им иде вртоглавица, но пријатна како од први голтки алкохол.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Селаните во колата љубопитно ги држеа очите на него и го прашуваа: - Каде ги помина толкуте години, Илко? - Секаде низ светот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На овој истиов поп и на кефалијата еден од чифчиите од Букри, им раскажа на Атпазар во Битола, дури ги држеше воловите од бегот што беа за продавање, како нивниот бег сите ги затвора ноќе во кошарите заедно со стоката, некои дури ги врзува за јасли со долга ортома за да можат да им турат сено на коњите и воловите; како наутро ги одврзува за на работа, им удира по десет грбачи да не зборуваат зашто се робови и им ги предава на ќаата кој по углед на бегот и по негова наредба, барем по три пати на ден им удира по десетина-дваесет грбачи; како за мали кривици ги врзува летно време по цел ден за некој дирек или дрво голи и намачкани со мед или маст, да се збираат мувите и осите на нив; како посега на честа на секоја млада жена и девојка што ќе му се допадне, а веќе првата ноќ по венчавањето младата невеста ќе ја преспие со бегот на кулата, тоа си е адет и закон.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Секој од беговите – поединци имаше по чифлизите свои луѓе: ќаи, буљукбашии, сејмени, гавази, чауши, и којзнае уште колку други ушаци, маѓери, арамбаши, субаши, кои ја составуваа неговата лична одбрана и сила, со која ги држеа во покорност сите христијани по своите чифлизи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Најмногу им тежеше неизвесноста до кога ќе ги држат во затворот. Co нетрпение чекаа да ги изведат пред султанот, со надеж дека ќе ја разбистрат работата и ќе бидат ослободени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Овие му раскажаа сѐ потенко, кадијата ги пофали и богато ги награди од своја страна, напиша уште истиот ден писмо за скопскиот беглер-бег и го испрати, па се прибра вечерта во конакот да им раскаже на Ајша и каданите за повторното Анѓино ропство, а сужните ги затвори во својот затвор и ги држеше ни помалку, ни повеќе – токму три месеци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По него јаваа, двајца по двајца, другите бегови на исто така зелени, црни, бели, црвени коњи, не полоши од кадиниот Зеленко, но со внимание ги држеа поназад да не го навредат својот беглер-бег и кадија од кого што зависеа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Отиде кај полјаните што ги држеа беговските добици и се заговори со два-тројца, очигледно сочувствувајќи им на положбата. – Аирлија пазар, бре браќа! – ги поздрави старецот и ги изгледа од глава до петици. – Аир да имаш, дедо! – го отпоздравија овие гледајќи го исто така внимателно. – Што правите, што чините?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сакам песна, свирка и оро. Свири, пеј и играј, убавино, весели се дури си под заштита на прилепскиот кадија – им залепи по една целувка на двете жени што ги држеше на колената.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Често седејќи крај него додека се смиреше, му ги читаше неиспратените писма што ги пишувал на фронтот и што му беа во торбата каде што ги држеше плачките.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Слугите ги држеа кучињата за муцките за да не квичат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А кога и тие не му даваа, купи неколку пишиња од селската продавница и ги држеше скриени на разни места: во плевната, во грмушките во бавчата, во кокошарникот, во трапот од реката.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога отец Иларион излезе и ја заклучи вратата, Бонети се разврте со очите низ дворот, и откако се увери дека нема никој, отиде кај ќелијата, се наведна и го залепи окото на клучалката; ја виде Смилјанка легната на постелата гола; осветлена од прозорчето прилегаше на бел цвет врз темна вода; ги држеше расплетените коси на градите и ги виткаше на прстите; над неа во камарата стоеше иконата на св.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот постојано ги меткаше лисјата хартија што ги држеше во раце, чекајќи згоден момент да го прочита она што го имаше приготвено за да ја запознае Комисијата со селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се нишаа полковниците по тактот на песната, се нишаа чашите што ги држеа в рака.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не, сите линии мораш да ги држиш отворени. 45
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потта им се пробиваше од под пазувите, а прстите и дланките со кои ги држеа пиштолите веќе им беа мокри.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тие ги држеа весниците над главите, додека устите им се искривуваа, а очите им беа затворени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Лицето ѝ беше бледо, очите едвај ги држеше отворени.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Прстите, собрани во тупанички, си ги држеше под брадичето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И лошо што се најде таков меѓу нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рацете, завиткани во преврски, ги држеше пред себе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некои се уште ги држеа подигнати инвалидските патерици, други имаа наведнати глави, трети плукаа настрана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Татко ти беше дури и премногу воздржан, со резервирана насмевка; сите свои постапки како да ги држеше под контрола, па сепак беше и прилично учтив и внимателен; дури не ме ни праша што готвам за ручек а тоа беше неговото прво прашање кога ќе влезеше во собата; веројатно сметаше дека и ручекот е домашна тајна; само се накашла погледна лево- десно, и изгледа се сети: отиде лично надвор во тремот, го поткрена капакот на тенџерето, а јас го дочекав како и секогаш со онаа моја забелешка "виде?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Циганите најмногу ги држат адетите, и нивните, и нашите.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО, ТЕОДОС, И СТОЈАНКА СТОЈАНКА: (Доаѓа со стомна на бунар. Поздравува срамежливо, но убаво.) Добро утро.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дачо ги држеше рацете свиткани под главата и гледаше во небото што час се отвораше, час се затвораше низ честакот од шумата низ која врвеа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Со сожалив поглед го гледаа Љупча кој зад грб ги држеше птиците како најскапо нешто на светот, како нешто што е дел од него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Навидум незабележителен, ги држеше конците на играта во свои раце.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И дури луѓето се веселеа и ја славеа слободата, стариот Силко шеташе низ бавчите, фаќаше светулки, ги држеше во раката и плачеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето најпрвин се плашеа, но кога дресерот ги увери дека нема ништо да им стане, дека војниците ќе ги држат кучињата врзани за синџири и не ќе им даваат да се допрат до никого што ќе го откријат, и кога почнаа за таквата вежба да плаќаат и пари, некои од селаните се согласија и прифатија.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Жените ги држеа за раце, застануваа пред нив, им го прекриваа видот и им велеа: ”Луда е... Луда...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А грозна смрт ги зафаќаше; кравите, воловите, телињата, умираа од надуени меови, со кренати нозе како на гајда; од устите им течеше пена и недоџвакано зеленило; очите им беа испопулени, ишиклени; главите ги држеа свртени кон небото како да чекаа од него спас или навалени на едната страна како да се одмораат и спијат; опашките кренати и извалкани од лепешки; пред да умрат, испуштаат издишки, јачат како човек што тешки болки го притискаат; преткаат, клоцаат со нозете како од нешто да се бранат; ако се згодиш тука крај нив, те гледаат милозливо, те молат очекуваат од тебе спас;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Граѓани разболени од почетниот амок или Бенг-утот ги држат своите пениси и ги викаат туристите на помош...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Шест слики од неговата серија на Авто-портрети се изложени во павиљонот на САД на Експо 67, Монтреал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Август - оди во Лос Ангелес каде држи предавања по колеџите. Октомври - го најмува Алан Миџет да ги држи предавањата по колеџите во улога на Ворхол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Пролетта - со Вива и Пол Морисеј заминува да држи предавања по Западното крај­брежје; во исто време го снима и филмот „Филм за сурфирање“ во Калифорнија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Нивната цел беше да применат малку обратен инженеринг, односно да се обидат да ја разберат структурата на границата и како таа функционира, „согледувајќи ги чудните привлечности кои ги спојуваат заедно луѓето од двете страни на границата и во исто време ги држат одвоени.“
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
„Економиите без граници“ користат строга гранична контрола за да ги држат надвор несаканите емигранти, истовремено регулирајќи ја прекуграничната циркулација на високо квалификувани професионални работници.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во 2000 година, уметничката група Laboratorios Cinemаátik го пренесе фестивалот во Тихуана, на границата помеѓу САД и Мексико.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во меѓуповрзаноста на ваквите градови Сасен го гледа формирањето на транснационален урбан систем.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Слабите ноџиња ѝ се склопчија како ноџенца на мало пајаче, а рацете ги држеше пред лицето, обидувајќи се да си го покрие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ема знаеше дека не се прави важна. Ама не знаеше дали смрди или не.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стигнав некаде пред врвот, рацете ги држев испружени.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стапалата ѝ се подвиткуваа пред и зад шипката на којашто стоеше, а рацете ги држеше испружени од страните за рамнотежа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А и претходно имав пробано да се качувам на мостот, па видов дека на првите неколку скали беше лесно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Те слушам, сакан мој. Те слушам и ги држам палциве.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во нашата куќа во Скопје крај реката Вардар, во тивките квечерини започнуваше да изгрева чудесна тишина, која можеше да се слуша, да се препознава, да се гледа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бевте во право кога велевте дека во текстот беше изразена толку силно хармонијата на еден маж и на една жена низ нивната тишина за што тешко можело да се најде друг пример, слика на една чудесна убавина, која трансцендирајќи секаква друга конкретна реалност, ја чини вистински амблемска.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сѐ додека јас ебам не ми е гајле кој ги држи за рака и кој им пее под пенџер на тие кои ги ебам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Едно време со закон ги држеа луѓето трезни, сега со закон ги дрогираат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во рацете ги држеше клучевите од автомбилот и си поигруваше со нив.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Секогаш ролетните ги држев спуштени до доле, иако прозорците беа свртени кон Запад па ионака не влегуваше многу светлина внатре - а и ѕидовите беа обложени со ламперија.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во гудачкиот квартет под наслов Нагаока, Ичијанаги од изведувачите бара со гудалото да повлекуваат таму каде обично ги држат прстите, и обратно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сега, кога ние влеговме и застанавме на вратата, небаре влегуваме во мечкина дупка, Петре ги тргна бљудот и плочата од скутот, ги навали до ѕидот кај што ги држеше неколкуте книги и едно шише со муреќе направено од базовички и по него закачено едно орлово перо какви што и ние наскоро ќе имаме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега веројатно ги држеше уште некој поривен отпор против понижувањето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој парите ги држел во некој ковчег на таванот, а овие, таа Митра и овој Војне наш, ноќе му влегле низ покривот од куќата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо во последен момент сепак се повлече слизнувајќи се со целото тело колку што може подалеку од неа за да се доизцеди додека левиот образ и лежеше на стомакот, под дојките што од страна и ги држеше во дланките напојувајќи се со ненаситна милина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пела му враќа чиниш навистина го разбрала неговото прашање Не, навистина никој не дојде со кученце или друго милениче, мајките ги држеа за рачињата како што мене ме држеа мајка Пелагија и баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса, иако зафатено во разговор со Митра која не ја разбираше сосема оти од зборовите ги јадеше самогласките, едното уво и едното око секогаш ги имаше свртено на кај малечките, а како што забележува и Мурџо, од далеку, ги држи очите на нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Стражарот ќе ми ги држи рацете, а таа ќе ми гнете јадење, ќе ме клука ко гуска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но не ги држи место и оние, сакатите, па почнуваат и тие да тупкаат мавтајќи со празните ракави и ногавици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Срцето веќе ми спие, но очите уште ги држам отворени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со едната рака ми ги држи рацете со шмајзерот, а со другата ме дави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор ми ги држи, а јас се тргам и го туркам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас не знам што да правам со рацете: кај да ги држам, како да ги наместам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По ручекот ги вадиме фанелите, кошулите и ги држиме на врвот од огнот — ги гориме вошките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гревот не ми се догледува. Можам сите свои коски во една ракатка да ги држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде е Ариф, викаме и им ги држиме автоматите зад тилот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стег, на пример, само што ги чул силните експлозии, заедно со гавазите ги држел “на око“ влезовите на конзулатот, “знаејќи дека револуционерите нема да ги поштедат странските функционери“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Рацете ги држеше во џебовите, од страв да не ја дофати праската, а се знаеше што ќе се случи ако ја фати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Чичкото ги држи рацете на коленици. Тоа се огромни раце, црни, испукани.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Што тоа? – искрено се зачуди мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите нешта што беа насобрани во мене одеднаш навалија како да сакаат да излезат и да се ослободат од затворот во кој ги држев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)