ги (зам.) - земе (гл.)

Тие ќе ги земаат ако сакаат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На луѓето нема да им биде грижа дали земањето дроги е легално или нелегално.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Второстепениот суд, со решение, ќе ја укине пресуда- та на првостепениот суд и ќе му го врати предметот на тој суд на повторно судење ако смета дека, заради правилно утврдување на фактичката состојба, треба да се одржи нова главна расправа пред првостепениот суд – освен ако одлучил сам да одржи расправа. (чл. 359, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако по склучувањето на договорот настапат околности што го отежнуваат исполнувањето на обврската на едната страна или ако поради нив не може да се оствари целта на договорот, а во едниот и во другиот случај во таа мера што е очигледно дека договорот повеќе не им одговара на очекувањата на договорните страни и дека според општото мислење би било несправедливо, да се одржи во сила таков каков што е, страната на која ѝ е отежнато исполнувањето на обврската, односно страната која што поради променетите околности не може да ја оствари целта на договорот може да бара договорот да се раскине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Раскинување на договор не може да се бара ако страната што се повикува на променетите 69 околности била должна во време на склучувањето на договорот да ги земе предвид тие околности или можела да ги избегне или да ги совлада.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Странката е должна, во барањето, определено да ги наведе трошоците за кои бара надоместок (чл. 158, ст.1-2 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
При одлучувањето за тоа кои трошоци ќе и се надоместат на странката судот ќе ги земе предвид само оние трошоци што биле потребни за водење на парницата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во образложението на пресудата, односно на решението, второстепениот суд треба да ги оцени жалбените наводи што се од решително значење и да ги означи причините што ги зел предвид по службена должност [ex officio].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога ќе изгубеа пораснат син или ќерка, го проколнуваа Бога што не ги зел нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја разбираше величината на татковата жртва, но чедата со кои мина низ толку бури и војни, тие мајкини рожби, што не ѝ ги зедоа војските, сега требаше да се фрлат во устата на волкот, на тоа проклето Кале што ќе ги изеде козите, токму како во приказната за козата на господин Сеген.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ако ги земат нека ги земат од нас, со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Војничката труба затруби збор: - Тита-тита-татии! Јункерите се построија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
За две лири мудурот е во состојба низ покривот да те пушти да влезеш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Благодарам... не бери гајле! - одговори другарот, ги зеде книгите и се повлече внатре.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ги зеде уште кога беше учител во Солун. Потпиши ми за оправдание кај мудурот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој истиот, рече Перо, беше во комисијата кога ги зедоа нивчињата во Лерна, за да се направи големион, државен вишнарник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги зедов парите од банката, му дадов една сумичка на оној што ме следеше и, конечно, стигнав назад во хотелот да му платам на рецепционерот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев шокиран од споменувањето на името на улицата Хане, улицата каде што се наоѓа и денес истражниот затвор во кој и јас бев држен една ноќ, по она недоразбирање околу плаќањето на хотелската сметка, откога во Истанбул дојдов по собирот на писателите во Измир, за да ги земам парите испратени од татко ми преку Сити банк.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За малку ќе заборавев дека чевлите чија флекница ја скршив од главата на мојот бивш маж, кого го начекав со некоја пачавра во мојот кревет, треба да ги земам од поправка...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За несреќа, во тој момент, пеењето на попот запре бидејќи и тој едвај чекаше да си ги земе петстотината денари маржа за пеење, иако тоа повеќе личеше на дерење млади петли, веројатно поради тоа што попот на нашиот погреб се трезнеше од претходната алкохолизирана и развратна ноќ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во село сета облека жените сами ја правеа (плетеа, шиеја, ткаеја...) Се случуваше, кога на дедо ќе му сплетеа чорапи (а тие се малку постегнати додека не се исперат еднаш или двапати) да ги земе и да ги стави на патот и со секира да ги исече на парчиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По неколку дена, отако се дозна дека брат ми Спиро отиде во партизани, дојдоа монархофашистите од Лерин и ги зедоа татко ми, мајка ми и снаата, трудна шести или седми месец, брат ми Ѓорѓи и брат ми Јане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако ги видел бардачињата со вода откриени, бидејќи се покриваа со некаква прекривка, ќе ги земел и ќе ја истурел водата од нив и бос во зима одел до чешмата, која мошне беше оддалечена од куќата, да наполни вода притоа минувајќи низ селото за да го видат селаните и викал на глас: „Еве, имам пет ќерки и снаа, а дома нема капка вода, па јас морам да одам да наполнам на чешмата“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Меѓутоа, додека компјутерските програми кои што симулираат разумски операции, ги решаваат своите задачи скоро толку успешно како некој си студент-почетник, на најдобриот програм за роботско водење му се потребни часови и часови пред да идентифицира неколку предмети на масата и потоа да ги земе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Зошто е толку слаб успехот во досегашното производство на машините кои ќе гледаат и слушаат, ќе учат и размислуваат, кои самостојно ќе се движат во околината? okno.mk | Margina #15-16 [1995] 43 Moravec во одговорот на тоа прашање предупредува на фаталниот европски презир кон можностите кои произлегуваат од сетилното осознавање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- но, знаете, доколку овие критериуми ги земете како реле­вантни при нападот на Сорос-центарот, тогаш истата методологија - длабинско, критичко истражу­вачко новинарство - ќе мора да се примени и пошироко, на механизмите на државата, но, пред сè, врз самиот себе!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сараите на „Долма Бахче“ и „Топкаписи“ никој не се нафаќа да ги земе под осигурување, ниту во Турција, ниту било кое друго осигурително друштво во светот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа е дојдена за друго, самовилска ќерка, таа е дојдена да ги земе Петревите лоши очи, тие очи во кои засекогаш ќе биде најубав нејзиниот лик, а нему ќе му остави пуста темнина во која ќе ја бара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе има ли некој Да нè дочуе? (1989) луѓето Минеа низ мене Минат низ нив И на сетен здив Сознавам: Боже мој Колку ли не сум ги Познавал? скица за автопортрет Пламнат, грешен Безутешен Пукнат, стушен Болнодушен Клупнат, чукнат Брзотечен Немир вечен: Не- до- ре- чен. песните што ме болат Капе Мракот: Врела Смола Од мене Така капат Песните Што ме Болат. опомена Не влегувај Низ тие врати Оттаму Враќање нема Нив вечноста ги зема Зашто се за Про кол на ти. збор Виси во воздухот Чудно камче: Збор Чии букви Почудно Треперат и Јаснат.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Не ме интересира. Повеќе да не те видам!“ - ѝ ги зел тревчињата и ѝ ги расфрлил.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Зар јас чинам само 1.000 марки, ѓавол да ги земе! - пак се насмевна Секула.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Сам ги зема.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Бездруго, ни како подарок никој не би сакал да ги земе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Мајка му на Љупчо плачеше. Всушност, Љупчо призна, дека парите ги зел од оние што се за дневни покупки - за млеко, леб и друго.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Директорот им раскажа на мајките за сѐ што се беше случило претходниот ден.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Митре ги зеде Толевци и заедно со Илија ги смести кај Бурлијата, а Илија тргна за долно маало.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
4. Толе ја разбра салам сета работа на Конгресот од Петрета и доби од него упатства што треба да работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стигна некако до чебренскиот манастир, ги соблече Ѓорчевите кумитски алишта што ги зеде од Чачовци кога Ѓорче замина за Битола, ја наметна поповата антерија и долама, ја кладе поповата шапка, а бидејќи пооди некој месец и друг небричен и нестрижен се направи токму „папаз ефенди“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му ја остави пушката и седлото од коњот на попот, а со нив заедно Брниклијата, Најда и сина си Велјана за „момци" на манастирот до Ѓурѓовден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа и мулазимот оваа ноќ постави стража и одреди патрола само за долно маало каде беше сместен аскерот и тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Каде вака, бре комито, со торбите? — му се фрли онбашијата и нареди да се симнат и претресат торбите и самиот Бојко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стигна по мракот и го блокира селцето, та ноќта ги претепа селаните сите со ред што дигнале рака на царот и ги прибра и тој, како Арслана и Сефедина, оние десетина петнаесет лири црквени пари што ги чуваше чорбаџијата Малче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога тие се вратија и си ги побараа тие работи, некои од останатите им кажаа дека Толе им ги зеде, и овие го нападнаа Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јован тропна, ги зеде торбите и сакмата ги натовари на неговите маски и уште со два три саати рано го напуштија темното и толку омразено планинско селце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа, ете, и мудурот од Витолишча му даде тричетворица заптии да го вардат да не му ги земе некој. — Толку сака да знам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така наш Толе пак се најде еден есенен ден кај руса Миша. Co Јована си ги поделија паричките братски, та дури и тие што ги зеде Јован за коњите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе и пратиме во Софија да се купат манлихери, како ваа моата, — предложи Толе и така направи Трајко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прашај а неа од каде ме познава, та јас ќе ти кажа и тебе од каде те познавам — одговори Јован Гуров од Витолишта, комшија на Митра, и му ги зеде торбите на Толета, ги внесе во кафето и истрча да ја пречека Митра.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие ги зедоа пушките на готово и се загнаа кон патот каде што лаеја пците. Не помина ни петдесет минути, по патчето откаде што дојде дедот Јован, се вратија војниците со еден селанец пред нив, кој си водеше маска со две торби и секира на самарот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така тој си го отвори тагарџичето и ги разбуричка жолтиците, кои веќе беа почнале да „мувлосуваат" од влагата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој ги зеде Толета и Трајка и се врати кај четата по Ливада.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Преметнаа сега наваму од Кравица стотина — двесте овци, десетина говеда, коњи, магариња, а Бешот ги отера со пет шестина селани во Прилеп и ги натокми стоте лири што му ги зеде Етим со измама.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од друга страна го заскокоткаа Арслана и Сефедина оние петстотини лири што ги зедоа од витоливци, та добро им дојде Толе да можат да ги уценат и другите села како Витолиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бидејќи турските посестрими имаа бонлук накити, Јован и Толе и влегоа една ноќ на Велика Рошкова во Полчишта, посестримата на Селимбег од Прилеп, и ѝ го дигнаа сиот накит, та можеа да проживеат цела година од парите што ги зедоа за него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве, без да сака, се обѕрна на сите четири страни, со уплав да не го види некој и да му се придружи, та да му ги земе половината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само Ралфи можеше да ги земе податоците и тоа со една кодирана фраза што сам ја смисли.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Алкохолот може да се сретне насекаде, а често го наоѓа своето место и во самата уметност па така може да го сретнете и во многу староградски, а и новокомпоновани песни како „Пијем на екс”, „Седим за шанком делимично пијан”, „Вино пијам ем ракија”, „Парите ги зеде в меана ги даде” и многу други хитови.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сокол Мечевски, возбуден, со растреперени раце, ги зеде сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неидентификуваниот ги зеде списите од Татковите раце. Ги прелистуваше грубо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа прифати да ги земе.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко ги зеде подадените записи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Уште одамна ќе ги земев врз себе сите ваши злостори, мошне горд, мошне среќен да ги понесам - да сте мажи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Луѓето започнаа да си ги земаат торбите изработени од грубо, домашно платно, ги префрлаа преку раменици и се проштаваа тихо, шепотливо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега, по толку години, Бојана првпат ги зеде со радост в раце и ги загледа една по една.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Данче, примашот или трубачот - сеедно кој ќе му ги земе парите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се врати во колибата, провери дали има жар во огништето, го приспотна огнот, па ги зеде грнците и се спушти на изворот по вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ги зеде стомните и ги наполни со свежа изворска вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби цел час ечеше гората од ударите на секирата, а потоа момчето слезе до потокот и почна да ги зема трупците и еден по еден да ги пренесува во стреата што беше залепена до јужниот ѕид од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Како да си ми ги зел зборовите од уста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Патем, сите си ги земаат букетите цвеќиња од публиката (или од дирекцијата на театарот?), аплаузите очигледно не можат да ги понесат - тие се тешки како венци на мртовец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Да си ги земеш дома кога ќе ти заврши одморов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Втората е да ја замисли и претстави секоја од волшебните книги што Просперо ги зел со себе од својата библиотека кога побегнал од Милано.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нови измени на ваквата обврска следеа веќе по една година, каде повторно беше воведен надоместокот на штета, кога има судска одлука во корист на работникот, но сега судот при утврдувањето на висината на штетата не е должен да ги земе во предвид траењето на работниот однос, возраста, социјалната состојба и обврските за издржување кои ги има работникот (чл. 20 од ЗИДЗРО/фев.13), како што беше претходно утврдено, што секако е на штета на правата и средствата за егзистенција на работникот. 5.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Како пример ќе ги земеме Законот за работни односи (ЗРО) и Законот за безбедност и здравје при работа (ЗБЗР).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Се врати внатре да си ги земе очилата, зашто веќе беше стар и без очила слабо гледаше, па излезе надвор на светлост и ја прочита пораката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Може, може! - се насмевна Месечината и пушти еден долг, светол зрак кој ги зеде куклата и мечето и за час ги издигна високо, високо на небото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А таа гранката, луѓе, на тој дабот, како порачана на неа да ги обесуваме кучињата, Како што се имавме договорено, ние требаше кучињата да ги тепаме овде, а после Крмакот со неговите луѓе да ги зема и да ги дерат на земјата од дупката каде што ги фрлаа мршите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Филозофот ги зеде прстенот и книгата, се поклони, се прекрсти и излезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тупаницата на отец Стефан Писмородецот биеше безмилосно ако јас читав со поинакви очи од неговите; еднаш прашав дали можеби Јов греши затоа што е безгрешен, и дали можеби Бог во таа книга е премногу суров, оти иако му ги враќа имотот и добитокот, и децата што претходно по ѓаволов наговор му ги зел – тоа не е истиот имот, не е истиот добиток, и што е најскрбно и за мене најнесфатливо – тоа не се истите чеда што му ги зел; прашав и добив тупаница не по крстот, ами по носот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ина и Светлана им покажале што знаат од партерната гимнастика; еден стар човек, сегашниот нивни аѓутант, некогашен славен трапезист во циркусот, а тогашен чистач и продавач на сладоледи, се заинтересирал за нив и ги зел кај себе во приколката; ги хранел од неговата порција, а спиеле во неговиот кревет; тој спиел под ведро небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ги зеде, ме бакна во образот (беше тоа страотно спокоен бакнеж; наликуваше како да сме на железничка станица, како да го испраќаме на викенд од кој тој сигурно и брзо ќе се врати); потем се прегрна со Земанек, се бакнаа и му рече: „Издржи, добиче селско!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не ти префрлам за неговата смрт” ми вели, „иако навистина го приумре јадот дека му ги зедовте и нивите и стоката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа не можеш да ги земеш на одговорност!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти префрлам дека мене аргатка ме стори! Задругарка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Коњите ги ортомисавме на полјаната, ги зедовме секирите и торбичињата и тргнавме угоре низ шумата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Едно утро, кога по фронтовите војниците ги зедоа своите пушки, готвејќи се за нов бој, останаа зачудени: во секоја цев - маслиново гранче!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кога генералите ги зедоа двогледите и дурбините за да ги следат денешните битки, останаа зачудени: секој двоглед и дурбин беше закитен со маслиново гранче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Еве ви по пет пари да си купите шеќерчиња. (Срамежливо децата ги земаат парите и си го, кријат лицето со рацете).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Парите оставете ги на фиљан и фиљан место под тој и тој камен за да си ги земеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Гангстерите таму од дома ги земаат богатите со автомобил и, ако не им дадеш колку ќе ти преценат, ќе им ги земат главите.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Ништо, готови сме! Панде отиде да му ја извади зобницата на коњот и штом дојде нека ги земе пљачките и да кинисуваме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Види го ти него едепсас, што не ги зема кај него туку селово го прави беузур.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Му ги дадов цигарите на штрајкачот и останав навреден; ги зеде без да ме погледне.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој се обиде да му ги земе лирите, старецот не даваше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ангелија ги зеде парите и скоро ме истурка од одајчето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
САЗДО: Истрагата не успеала да дојде до писмото затоа што вие вешто сте го заташкале.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ако не ги земете предвид таквите традиции и ако не го препознаете систематското нарушување на границата помеѓу трагедијата и комедијата кое тие традиции го негуваат како светост поради она што е – односно машка геј-културна навика, намерна антисоцијална естетска интервенција – тогаш едноставно не можете да го сфатите одговорот на машката геј-култура на ХИВ/сидата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тие, кои си одат, заедно со себе си ги земаат и имињата на своите дедовци и баби.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ни ги зедоа пушките и од полигонот до местото каде не чекаа камионите пешачевме скоро цела ноќ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само ние по таа војна не се вративме дома... ни ја зедоа нашата дома, ни ги зедоа нивите наши и ливадите наши, и лозјата наши и бавчите наши ни ги зедоа... и луѓе туѓо дојденци сместија во дедовите огништа наши...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога вечерта си легнале децата, слушнале како маќеата му вели на татко им: „Утре ќе ги земеш децата и ќе ги однесеш во гората каде што ќе сечеш дрва.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Кутрата дада, за кого се мачела, на кого деца оставила, подобро и нив, сестро, со тебе да си ги зеде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа ги разбудив моите сестри; појадувавме, ги зедовме куферчињата в раце, и тргнавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара им помагаше, но не го идеализираше мајчинството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога бевме на прагот од нашиот дом, Паулина рече: “Да не ги заборавиме фотографиите.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се облече, си ги зеде скулпторските алатки што долго време не ги беше фатил и пак излезе во дворот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Клекнал наземи дојденецот, му ги зел рацете на нашиот другар и му ги целивал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако ги земеме новините од времето на публикувањето на февруарските реформи до и по објавувањето на востанието во Битолско на 20 јули9 и ги прегледаме во нив телеграмите од Стамбул, тогаш ќе видиме оти Портата10 постојано им претставува на рускиот и на австро-унгарскиот амбасадор списоци од битките на турскиот аскер со четите, списоци од најдено оружје при претресите кај населението, списоци од убиства извршени од четите над мирното население.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Без такво едно сојузништво и кампања против некој голем философски монструм, кампањата против маскулинизмот им изгледа осудена на некој облик на соучество во присутните практики.(9) Мене ми се чини дека ова гледиште сосем погрешно ги зема релативните величини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Кај бараките си ги зедоа торбите и ги фрлија во приколката на камионот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Еве како тоа и го објаснил преку примери. Ги зел за пример изборите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ама никој не им се исплаши, никој не ги зеде за сериозно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ех, небитница, како ќе ви кажам ... Кажи им, му довикнал оној бабуњосан Адам Лесновец и веќе самиот раскажувал: - Штипскиот бег Кара-Мурат сосила ни ги зеде камењата пред три дни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Викал: - Сакате да нѐ измамите, да ни ги земете и парите и двоколките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа пиеле од негова матарка вино со боја на месо и се мезеле со бајати пршки што ги зеле од некој орач за стар железничарски часовник со избришани бројки и без една стрелка но со живо срце под металниот оклоп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Далеку е, мајко, знаеме. Но знаеме, а и ти знаеш - децата ни гладуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И секој воденица, а? - Секој. Не можат мајкојдците да јурнат како на една воденица и да ја урнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа било јасно и било јасно: многуте советници со висок ајлук и вечни гости на беговиот мудбак можеле да им смислуваат одмазда на непокорниците од Кукулино; тие исти советници еднаш веќе сториле да загине од безмилосни пушки измирецот и милосникот на убавината Селџик-бег заради споулавеното јунаштво да ги зема под заштита копуците и залангугурите од најкраставите крстени села во Скопската Котлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Никој не греши душа, така е, рекол Доце Срменков а црната креста му се занишала на темето. - Само, ние ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црковниот старешина пробил со глава терцијарен слој да им раскажува народни библиички, нека го, немало зошто да се подбиваат со него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ не ги зема ами ни ги остава да се бориме за нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На Крстју му недостигаа куршуми и ние решивме да ги земеме на заем од тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А ти знаеш ли за аман? (Му ги зема пиштолот и ножот од појасот, го обезоружува, а потоа му удира неколку клоци и за нозе го извлекува надвор од каде се слуша офкање.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе ги земеш на душа и девојчињава... (Фроса, Кате и Паре треска ги фаќа од страв и почнуваат да плачат на глас).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Да знаеја писателите понешто, нив ќе ги земеа на служба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Врз што се заснива?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но парите ги зема, и без да се поздрави со Александар Јаковлевич, се упати кон излезот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ова е член сто и четиринаесет од Кривичниот законик, - рече Остап, - давање мито на службено лице при вршење на должностите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
После го крмеше своето немирно срнче и го тешеше да не ги зема толку присрце оние завивања, сѐ додека не се смиреа и не заспиеја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рада ги зеде розите и ги стави во тегла испразнета од ајвар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И непристојни предлози од типот: „Две задржи, две во дом, а близначкиве на посвојување во странство, ќе ги земе една фамилија“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Бог не постои“, ми рече, а знаеше дека тој истиот Бог во кој тој не верува му ја испрати, го маѓепса и му ги зеде и срцето и душата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ти знаеш дека не ги зеде од прва, па бројот да ти е погоден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Детето ги зеде парите, се поклони пред ГОСПОДИН ГОСПОДИН и, одејќи наназад, си замина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога видоа жителите на Потковицата, особено војводите, Крсте Јаначески, Најдо Акиноски и Дамческите, Мирче и Даме, дека се пусти куќата и имотот на Ордана Голушка, дека жената и детето негово не ги бива за некоја полска работа, и нив и имотот нивни ги зедоа под свое.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако ќе ја ожнееја првата ракатка и ќе го отвореа полето, срповите им ги предаваа на тие од кои ги зеле, а сами седнуваат под сенка и плетеа капели, или заминуваа низ полето за да одредат друга нива за жнеење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ѓоре ѝ ја отворил раката, ги зел парите, ги дал на војниците, а потоа, доцна ноќта, мртва си ја донесе дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ристана и Димка ги поставија за говедари, а со имотот тие управуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Жителите многу страдаат и императорската влада ќе му направи голема добрина на местото ако благоповели да ги земе во внимание оправданите желби на населението и да го ослободи од натурениот пастир.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога ги зел тој кај себе, за уште еднаш да ги провери дали ја зборуваат вистината, извадил една тетратка од сто листа и од неа им ги читал имињата на главите на сојовите од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се сврти спрема Богатина, го грабна за раце, му ги свитка одзади и му ги зеде и своите десет грошеви и другите десет од облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Трајана ја закопаа другиот ден, во време пладнина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спахиите можеа да ги вратат назад, а можеше и да се случи тие што ќе си дојдат по нив да ги земат на подбишега дека од страв од Турците побегнале од полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едноставно, од дома ми рекоа дека веќе имаме неколку кои што ги зел брат ми, па така нема потреба да се трошат пари.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А пред тоа, и дури нивјето ко си ги делувале, тој побогатиот си ги зел поубавите нивје шо се наоѓале под селото така, а полошите нивје во ридниот дел - на сиромавиот. Но тие биле неплодни.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Крчмарот тромаво и безволно го послужи, ги зеде парите и пак седна на своето место.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Без да ми заблагодари ги зема парите и стои нерешително.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Воловите ни ги зедоа уште порано за комората.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие што не стасаа да ги земат Грците, ги зедоа Србите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми ги зеде децата и не би час секна водата. Наеднаш од секаде се тргна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас сум само квачка, си велам. Квачка со пет пилиња што ми ги зеде водата, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мисајле ги зема клештите, го префаќа забот и тргнува еднаш, тргнува двапати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Германците се во Братиндол и во Ратиндол. Под Пелистер. Со нив има и Бугари и Унгари. За туркање на топовите ги зеле. 188
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изгледаше дека зборовите на добродушниот брат ги зеде како шега. – А за вратка, ако погодам, многу ќе ви бидам благодарен за овие расцутени растенија. – Добро. добро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги земаат предвид само сопствените претстави за остроумноста; и кога бараат нешто скриено, се повикуваат само на начините на кои тие би го скриле.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако не погодите, јас ќе ве земам вас, вашето тело и вашата душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трите псевдоними што Duchamp ги зема за себе, го криеја неговото име.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Додека околу нив се мешале извици, истрели и блиски далечни грмотевици, вториот раненик, оној, преку чии очи минал шрапнел, лежел ничкум и копал со нокти и заби под себе и пцуел, пелтечаво и тешко, под контузија - и султанско знаме, и паши, и вера, Тој до него, со две парчиња од војничкиот ремен ги стискал нозете над коленици за да не ја изгуби крвта и со неверување слушал во зачуденоста без чувство за болка, за еден миг заборавајќи си ја судбината: кауринот, на кого му е укажана чест да биде војник под зелен бајрак, не атакувал за да ги убива оние што ги зеле да се бори со нив за нив, милосливите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Сега ќе ги земам. нема зошто да ти го јаваат грбот.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ѝ ветуваше дека ќе ја земеш, потоа се ожени за друга. Малку ѝ беа нејзините две деца па ги зеде и твоите поначесто да влече од планините суви гранки, да вари и да пече пченка и тикви, да пере парталосани кошулчиња.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
ДЕМОН Ах, ѓаволу беден, ми ги зема сите што за мене нешто значеа...!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе ги земе штом е вешта Киев, Краков, Прага, Пешта.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се довикуваа со развлечени самогласки.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И тогаш, под хипноза на сонот, малите рудари станаа од сламата на која спиеја, но не ги зедоа копачите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Водомар почека здружените гласови да се стивнат и продолжи: - Но се има крај.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Така дознавме дека горе има двајца стражари, но заспани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веќе половина век гардистите на Мортенија ни ги земаат децата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Довршувањето на таа работа секогаш ќе мора да ги зема предвид и одново да ги разбира не само конкретните уметнички остварувања, туку и текстовите што овој уметник ги оставил зад себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Некои сопственици болно го доживуваат тоа: навраќаат, ги успокојуваат или ги земаат малку да ги прошетаат надвор додека се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бев сигурен дека еден ден, без оглед колку време ќе мине, ако сте жив и здрав, ќе дојдете да ги земете!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, со солзи на очите, ги зеде книгите, ги стави во куферчето и го прегрна букинистот Диран.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Виде, не виде и тој ги зеде гравчињата, а книжните монети ги стави в џеб.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вие ме почестивте со Вашата посета за да ги земете пред многу години порачаните книги. Ова е голем ден за секој букинист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кај некои од овие букинисти порача неколку книги пред заминувањето со надеж дека бргу ќе се врати во Париз и тогаш ќе си ги земе порачаните книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но брзо се увери дека не е шега кога виде дека сите тројца играчи ги зедоа поделените гравчиња и толку динарчиња ставија во влогот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата, неочекувано брзо се сврти кон нас и не давајќи ни барем да зинеме како со магнет ни ги зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од друга.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако ги земеме, богови ќе сме. Ферштензи?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
По некое време чичко ѝ заедно со братучедот Наум ќе ги земеа гитарите и тогаш почнуваше најубавиот дел од славјето: се пееја најпрекрасните песни - македонски народни, староградски српски, понекоја руска или грчка, се пиеше вино домашно или ракија, мажите палеа по некоја пура.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Маргина 36 141 Историјата што денес се пишува ќе мора да ги земе предвид и алтернативните дискурси, како и маргиналците што ја зграпчија новата информатичка технологија и создаваат една поинаква, интерактивна историја.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Командирот и заменикот на првата чета ги оставија раниците, па сметав дека бездруго ќе се вратат. Тоа беа нечисти раници и празни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бесни онака, Турците влегоа во шталата, ми ги зедоа воловите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми остави пушка, раница, ќулавка и со куцање отиде напред, а јас ги зедов тие работи и сосе моите што ги носев, одвај отстапив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Наслушнував, немаше гласови. Долго време седев а се слушаа само истрели од далеку, а никој не дојде торбите да ги земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Клекна пред неа и ги зеде нејзините раце во своите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Авни ѝ рече на тетка Асја дека идниот ден ќе дојде рано, пред пет часот, за да ги земе девојките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Остави ги тие тефтери и фермани што си ги зел со себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Понеделник Ноември Небото е мало вечерва да ги земе моите желби и копнежи, моите надежи и љубови.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Истиот тој татко, јас сум сведок на тоа, кој ниту еднаш не ја посети Лена во породилиштето кога Стефан се роди, додека на другите родилки мажите, тукуречи, им спиеја под прозорците на породилното одделение, згора, значи, на тоа, го испрати својот шофер да ги земе од болница.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Одајата празна, а диванот ветвен Во пролет рана, со мирис летен Мислите мои – меланхолични звуци Душата моја – ѕвекот на прапорци Во очи си гледам качунка бела Мечтите мои – друга јас ги зела Делата мои пајакова мрежа ги вплела. 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ти ја ставија инфузијата, си ги зедоа парите и си отидоа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дополнителен отежнувачки фактор за едно невработено лице да ги земе паричните средства што му следуваат со добивањето право на паричен надоместок е воведувањето на можноста времето на примање на паричниот надоместок да се скрати ако врз основа на авторски договор, вршење на занаетчиски и други работи или на некој друг начин се здобива со приход, кој месечно не е поголем од 80% од просечната месечна нето плата по работник во стопанството (чл. 79, ЗВОСН).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На Марија, кога ги зеде, ѝ се тресеа рацете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ве молам, строго да се придржувате на часот во кој Марија ќе ги зема овие лекови, што ќе ви ги дадам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да ги земе чумата, да ги земе...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како некој да можеше да ѝ ги земе. Во моментот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија, кога ќе ги земе парите од пошта, ќе чести побогато.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веќе ги трошеше последните пари, што ги зеде за нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му ги зеде рацете и му ги прекрсти на мевот, но смучна со носот налутено кога забележа дека палецот на едната рака му стои пикнат меѓу кажипрстот и средниот прст, како да ѝ покажува шипинки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си ги зедов фанглата и мистријата, да ми се живи, си реков и продолжив да си работам како што си работев и пред тоа, мирно, спокојно... - ја чепна Илко со клечката лулата, ја разгоре, почна да трга и да исфрла кругови од чад што се распарчуваа низ одајата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На друг час, во текот на предавањето, стана од клупата, си ги зеде книгите и тргна да излегува надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил сепак го викна доктор Татули. Докторот ги зеде слушалките и почна да го наштутува, но Илко му рече: - Што те измачиле, докторе...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И агите ги зедоа едниот сирењето, другиот маста со услов да им ги однесе дома. A Трајко токму тоа и го сакаше. да наѕирне во некоја турска куќа. My се чинеше дека во секоја од нив ќе ја најде Анѓа или нешто ќе разбере за неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Трајко си ги зеде парите и му вети на агата и допазар да му донесе борина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ни ги зеде ферманите и нѐ безоружа – кажа дојдените со тешка тага на срцето и се замислија што да прават без документите. – Дури сега ќе станеме пљачка на силникот, се жалеа сите видни луѓе по Мариово.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Да знам што да му речам. – Кажи му само толку: дошле земскиот кмет од Мариово Димитрија Сталев и поповите што биле пред две недели кај него и си ги сакаат царските фермани што си им ги зел. Тој знае кои сме!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На неговите зборови трите од жените истрчаа кон еден ќош и ги зедоа обесените на ѕидот две дајриња, a харфата заѕвони ориенталска арија за игра. – Халиле, оро – извика кадијата и погледна во една од тие што стоеја околу постелата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А на три дена по Гурѓовден ги зеде за рака децата, ги поведе двете баби по него и со тоа пљачката што остана, на грб, ја премина еднаш засекогаш Црна на Чебренскиот Мост и се исели од Старавина, заселувајќи се во новата населба Пештани во Мало Мариово.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Познато е само тоа дека во пролетта на 1516 година дошол во Вишеград јаничарскиот ага од Цариград со педесетина јаничари и ги распратил по блиските села да го соберат познатиот данок во крв, т.е. да одберат здрави христијански деца, да ги земат и да ги одведат во Стамбол за јаничари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И Мечето пишуваше по два три пати една иста вересија, која по неколку месеци ќе ја плаќа Брајан кога Петруш ќе си ги земе тевтерите и ќе му оди в село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И, кога Доста веќе поотежна, и не излеваше од дома, Митра ги зеде ѓумовите божем по вода да оди, излезе и, еве ја — нема ја, си дојде дури кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кон тоа и такви чорбаџиите се однесуваа со презир, та не сакаа да ги земаат ни за лебот, а и родителите им беа „ем голи ем злови" и велеа: — Доста ние му работиме на чорбаџиите бадиала, па и децата ли? He и даваме!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста ги зеде ѓумовите, Митра котолот и двете отидоа на бунарот од Маљови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шо има чудно? — го прекина Неда разговорот и ги зеде торбите со ѓумовите — зашто веќе тоа го знаеше. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Стражата“ ќе „капитулира“ и ќе ги земе коњите да ги смести по комшиите, а луѓето ќе влезат дома во куќата, каде што се поставени трпези од горни до долни крај.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Помина ручекот велигденски, се најадоа мажите, се напија, дојдоа пак жените да ги земаат тепсиите и се надуја гајдите на сретсело.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во втората половина веќе му ги зедоа во пансионот да му ги перат и така и таа негова врска со татковата куќа се прекрати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко и Трајко си ги зедоа сакмите и си отидоа: првиот на сокницата, другиот во племната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој сега ќе даде десет дваесет гроша, но ќе му ги земе на ден свети Илија четириесет кога ќе се собираат јагнињата, јарињата, волната или сланината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа тој сега му вети на Петка некоја и друга лира, бидејќи знаеше дека овој сиромав момок не е момок од татко, што се вели зборот, ами тој го направи момок уште кога му ги зеде нивичките што му ги остави татко му Стале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си ги зедоа торбите со по некое залавче од погачите и си отидоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот поп спремен, со засукани ракави, го распови на масичката малото, ги зеде ножичките, го потстриже, го фати за главче и почна да го брчка во водата што ја донесе Гуца во ѓумот, читајќи си напамет: „Крешчаетсја раба божја . . .“ и се обрна на нунката: „Кажи нунко име“, и причека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот си ги зеде петте лирички назад и се поослободи малку, мислејќи дека со ова ќе се расипе работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Донесоа веќе едно дете за крштавање и дедот поп ги зел ножиците, го потстрижува Потоа го капи со зборовите?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа излезе од проста причина што требаше некој настан да се врзе за некоја личност и јас ги зедов оние имиња што ми паднаа во моментот на памет.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И толку си достоја на збор, што целата година навистина не се врати, За преслекување секоја недела си одеа тукашните деца дома, а на Крсте мораше сестра му да му носи алиштенца и да му ги зема непраните за перење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа се обиде да ги земе, да ги стави во чантата, но мораше да ја остави наземи кесата со бундата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И кога одбираше кои книги ќе ги земе, покрај постојаните, пред заминувањето со вовчето, Татко ги зеде и списите за миграциите на јагулите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се надеваше дека, во првата пригода, ќе си ги земе сите книги, или ќе ги врати другите, зашто до крајот од животот веруваше во враќањето кое никогаш не се оствари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се прегрнаа со Татко. Ги зеде со себе неговите солзи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, поради местото што им го препушташе на Татковите кни­ги, се стеснуваше да ги земе кафеавата бунда што ѝ ја по­дари нејзиниот татко и рачната машина за месење и за се­чење резанки која ја купи при последното патување во Италија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му беше тешко да реши кои книги да ги земе, а кои да ги остави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Видов-невидов, ги зедов двата празни зембили и појдов кон нашата куќа крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу размислуваше кога се разделуваше за прв пат од своите книги, кои да ги земе, а кои да ги остави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ѝ ги зеде двете раце, а потем ѝ рече со нежен глас: – Одлучи, мила моја, да патуваме мојата љубов кон тебе. Нашата љубов!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тажаленките кои ги редеше пред одарот на сина си, му префрлаше на Татко што неправе­дено не ја зел неа, како што си бил редот, туку ѝ ги зема си­новите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога пред заминувањето, полковниците влегоа во одајата каде што спиеја да си ги земат торбите, се вчудоневидоа: во одајата наредени беа едночудо крстови: по масата, по прозорците, по ѕидовите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Игуменот ги благослови и ги одведе во вториот двор, во манастирските конаци, давајќи им знак на двајцата калуѓери да ги земаат коњите и да ги одведат во шталата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По некое време ги зедоа пиштолите и почнаа да пукаат на нив: паѓаа птиците на брегот или во водата, некои бегаа, се префрлуваа подалеку во езерото, некои нурнуваа во водата, а некои како да им пркосеа, позасилено фрчеа над нив и испуштаа пискливи гласови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Па кои работи ќе ги земете во предвид? - праша учителот. - Ги има многу... - рече Французинот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковниците гледајќи го блесокот на месечината на прозорците и сакајќи да здишнат чист воздух по обилното јадење, ги зедоа чашите и излегоа на чардакот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Запре учителот малку како да исчекува одговор од полковниците; тие ги поткренаа главите помислувајќи дека заврши и ги зедоа чашите да му наздрават.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Прилужникот Геро ги зеде и ги поведе кон настрешницата од дрварникот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога во одајата им стана задушливо, ги зедоа чашите, авланката со вино што им ја донесе игуменот и излегоа надвор да пијат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тука учителот му рече на прислужникот Геро да ги земе коњите од полковниците и да ги врзе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но таа го одби, ги зеде алиштата во сепетката и си замина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А тие сосила сега ќе ги земат. Без цигански романси и хризантеми.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таа мора да ги земе предвид сите мислења, особено на стручните кадри, за да го донесе вистинското решение, кое потем сите ќе ги обврзе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко ги зеде главните списи и книги, кои како небаре на славен морепловец му беа нужни за големото и неизвесно патување по балканскиот океан.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Му најде триесет лека.** Парите му ги зедоа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Старата ги пронајде тепсиите, ги зедоа и тргнаа дома.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сигурно дрвата нема кој да ги земе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Човекот, - продолжи тој - што ги зеде дрвата, праша кој сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче ги зеде парите и тргна весело.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче слезе од коњчето, ги зеде парите за кибрит и се врати в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога се враќав лут, откако ми ги зедоа парите, кај Петковото анче имаше три германски камиони. Германците внатре пиеја ракија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Млекото го продадов, ама Германците ми ги зедоа парите! - му одговори Трајче; - Мајката нивна, кучешка! - опцу Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Млекото го продадов - одговори Трајче - ама Германците ми ги зедоа парите кога се враќав и кога ме претресуваа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Така беше, бре синко, за тоа, му рекла, туку кој беше тој човек што ги зеде?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако комуникацијата не ја разбираме само како идеализирана говорна ситуација во која вклучените страни толерантно разменуваат мислења креирајќи го на тој начин идеалот за еден демократски универзум, туку ако ги земеме предвид и современите психоаналитички и постструктуралистички сфаќања, тогаш комуникацијата станува далеку помалку идеална.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Иследниците сигурно не заборавиле да ги земат па дури и да ги прочитаат оние неколку редови од тоа спомнато незавршено писмо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но сепак, со задоволство ги зеде денарите што му ги понудив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бараме да го пуштите!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ете ги скршив. Сега слабо гледа. Виде Курта!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КРТОВИЦА: На Петровден.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се наведнува и се обидува да ги земе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кртот успева да ги земе очилата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Полека ги зема четката и пaстата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кртот се обидува да ги земе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Потоа започнуваа да работат, а тоа значеше дека тој доскокнува во предниот двор на секоја куќа и ги зема кантите со смет и ги донесува до камионот и ги исфрла од нив отпадоците и уште еднаш ги удира по металниот раб со што испаѓаат корките од портокали и корките од дињи и почнуваа да го исполнуваат празниот камион.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ама добро ми е. Можам ли да ги земам овие работи, мамо?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа би дала и фустанот да ѝ го извалкаат, и да ѝ го искинат, и косата да ѝ ја растурат и кондурите нека ѝ ги земат, само да може да се замени со малата кукла, што се сви сега во топлата прегратка на Маја.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога и на третиот ден мајка му на Трајче не стана од креветот, тој приквечерината, колку што е можно потивко, ги зеде своите непрани алишта, влезе во бањата и долго ги переше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Нив ги зема едно многу сиромашно девојче, во искинати алишта и кондури.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Одат ѓомти, да ги бројат овците, како што велат – народните овци, оние што ни ги зедоа, да видат стопаните дали туѓото е на број.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа ни одржа говор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па, па... кога решија да не враат, ни ги зедоа и ни ги дадоа овие партали.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Арно, ама тие од џипот со помош на таквите кои гледаа добиток, а никогаш го немаа, ни ги зедоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Киро Костовски, - реков кога ме праша.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нумо ги зеде сликите и долго гледаше во нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зошто тие се на една страна, а мајка ми на друга? Така се прашував.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога докажаа, дедо Ангела забележа: - Ти велам јас дека сакаат да ги земеш во четата!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Најпосле мораше да ги земе парите држејќи ги в раце и не знаејќи што да прави со нив.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги зеде тој уште двете лири од аманетот на татка ѝ на Трајанка, направи триста други зулуми сѐ додека еден ден не ја зеде работата во свои раце дедо Геро војводата и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Па да ти ги земат и парите и животот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ете како би било, да не се држат адети.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не е тоа кражба, штом ги зема книгите за читање...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сонцето ѝ блескаше во очите, таа ги зеде очилата за сонце што ѝ стоеа на столчето крај неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
„Не те оставаат ни болен на мира, ѓавол да ги земе!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Фала богу што некој се нашол да ги земе да ги прочита...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Андреја ги зема.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Зошто не си заминат, ѓевол да ги земе“, зборуваа луѓето, „сѐ ќе ни соберат, сѐ ќе ни изедат“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Рок групите како што се Soft Machine, Dead Fingers Talk или Steely Dan ги зедоа своите имиња директно од Burroughs-овата книжевност. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 7
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гледањето низ појавата на нештата може да бара не само посебен напор, туку исто така и тренинг и експертиза.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Интуицијата се појавува уште кај предмодернистите како што е Демокрит, кој зборува за атомите, кај Хераклит, кој ги зема спротивностите како сеопшти придвижувачи, кај Платон, кој ги наложува Идеите како принцип на реалноста зад подвижниот свет, и кај средновековните философи кои во Бог гледаат придвижувач на сѐ во универзумот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Она што е лесно да се види тие го сметаат за површинско - т.е. нешто што не наведува во погрешна насока.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Водени од убедувањето дека „време е јавноста да престане да бара некои простори да се остават 106 неспонзорирани и да почне да ги зема назад“ 130 , културните попречувачи (culture jammers) енергично се вклучуваат во хегемониската битка за симболичкиот простор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Културно попречување (Culture jamming) Улиците се јавни простори, но граѓаните немаат средства за купување рекламен простор на нив со цел да се чуе и нивниот глас, а не само гласот на рекла­ мите.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Си ги зеде куферите и исчезна низ вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ги зеде садовите во раце и сè уште мласкајќи од саламата излезе во дворот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми текна дека кога ќе се врати вечерта од работа, татко ми ќе мора да јаде сув и тврд леб, па ќе се буни, а мене ќе ми биде криво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа ми го тутна в раце и ми ги зеде парите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Французинката го погледна како риба и се напи од чајот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Каде се, дедо?“ „Кај багажот, сега ќе ги земеме.“ „Гледаш, чичко Владимир, изправни се! А ти се плашеше долу да не се испокршат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа кратко рече: Мојата сестра почина... Има оставено за вас неколку книги. Дојдете да ги земете!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да одделиш миг, минута, час, оваа поезија кој ја чита бесплатно нека ги земе, сѐ што е бесплатно највредно ќе е.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
ОСТОИЌ: Не можам да ги земам? Можам да платам за услугата.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Скри се во грненце, ете и Турците, ќе ти ги земат парите. Не плаши се Евто. (Евто го покрива Михајло.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КИРО: Тогаш почна војната. Ги зедоа Турците кога ме уапсија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Според нив "очигледно е дека партизаните ќе работат на својата федерална шема не само врз принципот на национализам туку ќе ги земат предвид сите сили кои се за формирање автономни држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Меѓутоа, Санџак не може правно да ја оправда својата независност на која било основа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ноќта пристигнаа жени кои на мазги и коњи донесоа муниција и храна и на враќање со себе ги зедоа ранетите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И од кога ми ги зедоа и големите и малите чеда, јас сал се молам, Господ и Богородица ги молам, да ги чуваат и што побрзо живи и здрави на порта да ми тропнат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А бре, онаа на која си ѝ ги зел чорапите, не ти текнува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Блазе им, не чувствуваат ништо, лесно им е, боси, голи... зашто цокулите, па дури и искинати, фанелите волнени и шинелите излитени, изедени од молци и издупчени од куршуми им ги соблекоа и им ги зедоа живите...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Приказната се рани со зборови; хашишот се гади од зборови; ги превртува, отфрлува, ги зема оние кои ги сака.  Врапчето се однесува како цвет.  Се обидувам, сепак, со приказна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таму ќе сретнете два Исуса, како стојат распнати на крст, еден покрај друг. DD ЕВ: Ох, навистина. DD ПТ: Тој ми даде објаснување, дека е грев да се стават два Исуса во една слика. DD ЕВ: Ми ги зема зборовите од уста. DD ПТ: Сакате да бидете грешник? DD ЕВ: Да. DD ПТ: Во Америка, вие сте популарни исто колку и Чарлс Менсон.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас не се лутам кога ми ги земаат моите работи. DD ПТ: Не правите ништо за тоа? DD ЕВ: Не.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мртвата Светлина им ги зеде сите времиња на луѓето... ... нивните синови и се вратија на својата стара мајка...
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Дали ќе ги земе двата златника пришиени во платно што сака да му ги подаде роднината? („Таа ми ги подаваше златниците, но во нејзините очи читав: Не земај ги!”).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да ги земев, а тоа ни на крај ум, можеби ќе ја подобрев нивната позиција кај наредбодавачите, ќе го дадев својот доказ - „за мојата дволичност”, додека сталиничката држава ќе имаше доказ и право да се пресмета конечно со вратениот емигрант.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се сметаше за голем грев ако некое дете растури ластовичино гнездо, убие штрк или им ги земе јајцата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Зошто ти е дете? Ќе ми вика: Тате, бате, скриј се во грнците ете ги идат Турците ќе ти ги земат парите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Абраш ги зеде и не рече ништо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе ги земете котлињата и лопатите и ќе одите в река да ги наполните со песок. Не со вода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сета земја беше беговска уште од заборавеното време кога Турците им ги зеле тапиите на нашите луѓе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога влегол во чунката видел оти не може и тој да влезе и сите три работи што ги носел да ги земе. Можел само две.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На сѐ се крстеа старите наши: дедо ми прво се прекрсти па стави пари на пангарот пред Петрета, Петре прво се прекрсти да ги преброи свеќите и му ги даде на дедо ми, а тој исто така, прво се прекрсти па ги зеде свеќите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Турската потера сепак го втасала дедо Јован со баба Јованица и не само што им ги зеле тапиите туку и двајцата ги заклале таму на самото место.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- А децата? - праша Србин. - Децата, - рече Божана, - ги зедоа вашите во Брезница.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во грмушките војниците им рекоа да ги земат пушките в раце. Налутено им рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Уште едно враќање тие имаа обезбедено поради алиштата на големците што требаше по некој ден да ги земат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа Едо битолчанецот додаде, „Само што не знаеш кога сум ти ги зел“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека на Брзакот му ги зема потребните основни податоци, почнувајќи од името и презимето, на Аспасија ѝ дава доволно време таа сѐ што треба и како треба да внесе во записникот, особено сѐ што тој мисли дека треба да биде внесено, а потоа, по мала пауза на којашто и го дава нужното значење, му дава збор на „застапникот на подносителот на барањето за поведување дисциплинска постапка“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нека бараат, си реков и ако најдат нека ги земат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Прво офтиката ги зеде деда му, па баба му и, најпосле, и мајка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги зеде во предвид сите можни околности, но не си дозволи да се вџаши и да го тргне умот од она на што решително го имаше насочено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги зел, а тие ни лаф. Такво било времето И пулувинта да и зевше ништо не ки речикме!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ги зедов Коста и Цветан и одиме да го поништиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги свиткале нозете и ги зеле главите меѓу колена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги зедов книгите и излегов во паркчето пред библиотеката, покрај Вардар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сѐ почна на свадбата моја, вели, мажот ми го зедоа од венчавка, од пред олтар, вели, после ги зедоа и браќата негови и таткото нивни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си реков: да не бидам ноќе сама и ги зедов кај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме интересираше да ја завршам работата да ги земам парите и да ја спраштам на шопинг во град.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За да ги придобие присутните на Конгресот, особено колебливците, да гласаат за востание, ЦК изјавил дека “ги зел предвид расположението и заинтересираноста на европската дипломатија кон нашето народно дело“, Гарванов се повикал на францускиот амбасадор во Цариград, кој наводно рекол: “Ако во Македонија се дигне едно движење, сигурно ќе и се дадат широки права и дека, ако востанието издржи две недели, Бугарија ќе влезе во војна“79.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Даме Груев почна растревожен да ни го раскажува следното: „ ’Да ги земе ѓаволот, јас уште кога заминав од Солун, тие штетници се фалеа и не дочекаа до денот на востанието; тие нѐ чинеа повеќе од 250 лири.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Јас предложив да ги уништиме, но и тука среќавав тешкотија: неможевме да ги собереме сите, а пак поединечно не беше можно, зашто така ќе ги исполнеа своите планови, и ете што направија, ѓаволот да ги земе. Така горе-долу заврши Груев“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го молам Судот да ги земе записниците и таму да види што сум рекол јас во однос на обвинетите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По доаѓањето на чело на ЦК на МРО, Гарванов не можел да дозволи толку авторитетни лица, коишто не само што ја претставувале Организацијата, туку во тие моменти ги зеле во свои раце и функциите на уапсениот ЦК, и всушност раководеле со неа, да останат на тоа место, и ги замениле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Орце ги зел и си заминал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Едно утро, кога по фронтовите војниците ги зедоа своите пушки, готвејќи се за нов бој, останаа зачудени: во секоја цев - маслиново гранче!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога генералите ги зедоа двогледите и дурбините за да ги следат денешните битки, останаа зачудени: секој двоглед и дурбин беше закитен со маслиново гранче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Велосипедите и онака нема да успееме да си ги земеме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бевме едногласни: да си ги земеме велосипедите, божем ќе возиме низ нашата населба, а јас да ги понесам и тениските рекети, можеби некое од игралиштата во паркот ќе биде празно, па ќе нѐ пуштат да поиграме без пари. Така и сторивме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Гледај колку многу се радуваат што ги нашле, а за сопствениците не ни размислуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе се вратиме до седум и пол – реков на тргнување. Тогаш е сѐ уште ден, а Мила мора да е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)