Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Маргина 37 59 Конкретните и опипливи докази за постоењето на колежи во бомбардираните градови каде што мртвите тела биле запалувани или покопани сега се сведени како резултат на изминати војни, бидејќи крематориумите и термонуклеарната вапоризација ги избришаа сите пресметки за смртта и деструкцијата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа животно искуство ја рефлектира геополитиката на исчезнување којашто Paul Virilio ја идентифицира како еден од условите за „Чиста војна“.3 3 Paul Virilio, Sylvere Lotringer: Pure War, 1983.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Додека трчав да ви соопштам ги избришаа и фирмите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Потем му дадоа влажни марамчиња да си ги избрише капаниците.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

се распали, гори Македонија можеби и отшто ги баталивме утринските молитвени песни отшто ги баталивме и вечерните серенади а додолските песни ги избришавме од сеќавањата од сите носачи на звук (останаа само носачите на зло).

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со тоа природата како да се потрудила да ги избрише сите разлики, да постави некаква бела еднаквост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ додека дома, еднаш сред бел ден, кога се подена тоа прашање, татко му, предвоен доктор, не си ги избриша мустаќите од неделниот ручек и авторитетно заклучи, како само од себе да се подразбира, но и без приговор: - Се разбира, медицина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Колку и да ги учеа па и воспитуваа на училиште да си го прибираат цртачкиот прибор по часовите; колку и да ги навикнуваа на ликовната академија а и на постдипломските студии да си ги избришат четките, да си ги затворат тубите и да си измијат рацете со сапун од сезможните бои и терпентини, пред да седнат над чиниите во интернатската менза - Гого не ги прифати тие придобивки на цивилизацијата и како за инает го правеше спротивното.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Рози си ги избриша рацете од пешкирот и излезе на терасата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Си го изми лицето со студена вода за да си ги избрише трагите од солзи и, без да се нашминка, ја напушти куќата од предната врата, која многу ретко ја употребуваа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сакало да си ги избрише и солзите но немало со што.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Максим ја отвора вратата, Влези му вели на Васила и додека држејќи ја вратата отворена чека да ги избрише Васил опинците првин од штиците на чардакот потоа и од чергичето пред прагот на одајата, пред него пред Васила во одајата, прерипнувајќи го прагот, влегува Караман.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имав песни, времето ги избриша. Не ги слушам веќе. Избришани се засекогаш, со мојата рака.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Со таквите крпчиња ни рацете нема да можеш да си ги избришеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Билјана не рече ништо. Се доближи до детенцето, извади од џеб шамивче, му ги избриша солзите, ги избриша и под носето, го фати за раче и праша: - Како се викаш, мило?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој ќе се искиваше во дланките тресејќи ја главата како да клука, ќе ги избришеше темните танки усни и одново ќе мрднеше со ретките веѓи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Старецот ја наполни чашката, ја истури некако рамно в грло и со дланка си ги избриша мустаќите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Егото тој го победи, гордоста ја надмина, границите на своите погледи ги избриша, сега можеше сѐ да види јасно, затоа што гледаше не само со очите туку со духот, затоа што го достигна просветлувањето.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Веднаш ги избришав солзите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Видовме слични примери на самоодбрана и оградување кај Дејвид Даниелс и кај Ентони Томасини, а да не зборувам за Д. А. Милеровиот фрапиран предмет на љубовта, кој набрзина си ги избришал солзите што ги сронил поради „Некоја чудесна вечер“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше опипливо чувство на гнев уште во приговорот на Џон од Анаполис против мојот предмет: не, тврдел, геј- мажите не се модни зналци, не се ни познавачи на дизајнот, како што некои би сакале да мислиме, а не се ни мераклии да се облекуваат како жени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И навикнати сме да го слушаме она постојано, настојчиво тврдење – што непрестајно ни се повторува веќе со десетлетија – дека машката геј-женственост е нешто од минатото, дека поларизираните сексуални улоги се застарени, хомофобични претстави, дека „кралицата е мртва“, дека нема разлика меѓу геј- и стрејт-луѓето, дека не постои никаква машка геј-култура што би била нешто повеќе од низа од злонамерни стереотипи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Многумина геј-мажи денес може да имаат слични реакции. ‌И навистина, сведоци сме на цела низа такви реакции.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Токму Петар на Јован му ги фрли в лице писанијата во кои овој верно запиша дека Учителот со својата воскресната појава ѝ ги избришал солзите на Магдалена, та ја пратил да им каже и на другите оти вистина воскреснал и оти не треба да очајуваат во срцата свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Монотонијата на секојдневието, забавениот ритам на долгите патувања низ големото пространство на најмалиот континент изненадувачки брзо му ги избришаа од животот спомените за оние што еднаш му беа блиски.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но, сепак треба да се знае дека сечија животна нишка е долга толку, колку што треба времето да ги избрише раните, а притоа и самата човечка душа да се спротивстави на силата на судбината.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Тоа беше како некој да помина со крпа по сета белина наоколу и како да ги избриша со првиот замав сите тие превсенувања, сите тие бладања на неговите изморени зеници.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше само еден тих разговор во него, додека стоеше, смирувајќи си го здивот и веќе не ни обидувајќи се да ги избрише студените росинки пот од сето свое лице.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека никој никогаш не ќе може да ги избрише сосема тие стапалки од снегот, дека тој ќе остане до крајот со нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не беше свесна кон кого се упатени, но откако со тешки маки ги отвори очите, пред неа седната на креветот ја препозна Јана која со газа ја бришеше потта од нејзиното чело. ѝ ги избриша и солзите кои се слеваа низ восочно бледото лице.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Доживувањата од екскурзијата како некој да ѝ ги избриша со сунѓер, оставајќи ѝ ја таблата чиста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се плашеше времето да не ги избрише.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А-а! Ами ти што? Андон ги избриша со два прста влажните краеви на устата и пак плашливо затрепка; секогаш кога ќе се смееше, од ситните очи му навираа солзи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Маса Ќулумоска кажуваше дека сама ѝ ги избришала солзите на Богородица од иконата во камарчето. Ја одврзала шамијата од глава и ѝ ги избришала солзите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Реалноста во мојата земја, која се распаѓаше и исчезнуваше, ја прерасна и најзлокобната фантазија, ги избриша границите помеѓу постоечките и непостоечки светови, и јас повторно се најдов од онаа страна - врз некое друго огледало.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„ Поројници ќе ве сотрат, ќе ви ги избришат нивите и ќе ви ги подлокаат куќите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ги избришале меѓите на татковците, нови обележуваат, се грабаат за земја.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со дланка ги собра капките пот од своето чело и ги избриша испишаните зборови од голото теме на оној што до тој миг претствауваше писмен документ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Не целосно, рече Водомар. – Таа ја согледува иднината само до одредено време.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Веќе сити, ги избришаа усните со бушавите бради.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ја скри ноќта, на која ѝ се предаде шумата, сѐ поретка и поретка.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Иако со мака се пробиваа низ снегот, иако денот беше мачен за погреб, не сакаа да го остават Богдана подолго време незакопан; а смртта негова им даде можност, како што беше обичај, да се соберат сите од селото (зашто одамна немаше погреб) да се видат, да поразговараат за работи што обично на погреб се разговараат, да попеат по некоја тажаленка и за умрениот и за своите мили што им умреле, да се ослободат малку од секојдневните работи и грижи, да си подречат нешто крај ковчегот од мртовецот: за минливоста и ништожноста на животот, за јалан дуња, за лакомијата што останала меѓу луѓето, да се мачат да двојат од уста за да создадат нешто, а од сето тоа на крајот останува само два метра земја и црви; да го испретурат животот на умрениот, неговите маки и радости, желби остварени и неостварени, добрините и лошините негови, среќите и несреќите што ги имал, и сè друго што му врвело преку главата; да поткаснат задушница, да запалат свеќа и на гробовите од своите умрени, да им ги избришат сликите на крстовите и да им ги бацат, да си ја освежат болката.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ми врнат солзите и се обидуваатда ги избришат трагите, од тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

После денот шибна низ челичните цевки на пушките, ги избриша сенките на патролите и ги изми плочниците; а тој потече со тој млаз давејќи ја в грло својата пилеста смеа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ја дигна раката да ги избрише сите грижи од тоа чело и се здрви замрзнувајќи полека од стапалките: ноќната тишина се распрсна како стакло од остро, чепоресто `рзнување.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога Омразата заврши, тој се врати во својата преграда, го зеде новоговорниот речник од полицата, го оттурна говорпишувачот настрана, си ги избриша очилата и се зафати за најважната работа тоа утро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Откако си ги избриша солзите од очите, ненадејно почувствува дека е гладен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш од душата не можеше да ги избрише страниците на Октомвриската револуција, кои останаа запишани во заклучокот на неговата сорбонска докторска дисертација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше тука и една голема книга со кожени корици и со позлатени букви, кои времето не можеше да ги избрише можеби поради задржаната светост во неа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потоа веднаш ги избриша солзите. Да не ја види некој познат. ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Првин ја создал светлоста, но таа станала горделива - и тој создал мрак; кога и тој станал горделив - создал сон; кога и тој станал горделив - создал неволи за да го обеспокојуваат; а кога и неволите станале горделиви - создал смрт за да ги избрише...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дали не ме има заборавено? – се прашаше сама со себе Велика и во сред радосниот занес солзите и навираа на очите, та беше принудена да се секне и да си го брише носот за да си ги избрише и солзите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Молк по сите лица. Децата спијат, во нивните главчиња соништа што немаат никаква врска со мислите на возрасните, со нивната Македонија, со нивните стравови - што ќе биде утре или не дај боже уште оваа ноќ да падне врз нив оваа бетонска плоча па да ги избрише засекогаш.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А за децата не останува време ни лигите да им ги избрише.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Границите ги исцртале луѓето, тие треба да ги избришат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Французинот ја крена главата и го погледна заинтересирано; имаше очила со големи диоптери, та очите му беа јадри, дури и испупчени; а кога ќе ги извадеше да ги избриши од пареата, очите му стануваа толку ситни што му се губеа под нададените веѓи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Откако ги избриша рацете со ризата, ја зеде чашката и ѝ наздрави на Комисијата изразувајќи ѝ задоволство што дошла овде и што може да ја поздрави; кренаа чашки полковниците, му отпоздравија и почнаа да јадат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Му дадоа навлажнета риза, ги избриша тој рацете, го зеде ножот и го издроби на парчиња.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Италијанецот го остави реброто исчистено и светнато, ги избриша долгите ишилени мустаќи како рокчиња и рече: - Целиот Балкан е овошка на пат, но постојано пушта корења да црпи сокови и од Европа и од Азија...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Сум ти расправал? Не! Е, гледаш ножовите човек треба да ги избрише од животот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ги измија садовите, ги избришаа и особено внимателно ги наредија.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Па нели од Битола до Орадеа дојдовме по шини?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Изгледа поради тоа што беше висок таванот не успеале да ги избришат како што ги имаа избришано оние по ѕидовите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со мачорски чекори, малку поднаведнат, се приближи до Романката.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Си ги избришав чевлите и веднаш бев казнет.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зоки Поки ги избриша солзите и му се фрли во прегратка на стрико си.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Бабо, мамо, тато, јас... јас сум голем! Тие гледаа во него со насмевнати очи, а бабата ги избриша своите солзи радосници.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но она големо мажиште од генерал ги избриша само за неколку недели сите нејзини застарени сфаќања и предрасуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Совршен е неделниот семеен ручек, опиени од домашното црвено вино и вкусот на штотуку испечена штрудла од јаболка, цимет и ванилин шеќер.