Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ама бидејќи се толку брзо се одвиваше, не можејќи во паника да ги изброи, туку само ги следеше, не успеал да забележи дека дел, неколцина, од пустите Турчишта, на кривината низ шумата се одвоиле од другите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Оној што не верува во тоа“, пишува понатаму Хундертвасер, „во некоја прилика нека се потруди да ги изброи рамните линии што го опкружуваат и ќе сфати; затоа што никогаш нема да стигне до крајот“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Потоа го изви вратот и погледа нагоре, како да сакаше да ја измери височината и да ги изброи скелињата што требаше да ги достаса.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе го гушнеше до себе мачорот Сурко и ќе му зборуваше: - Кога ќе пораснам, Сурко, ќе научам да бројам многу, многу, па една вечер ќе ги избројам сите ѕвезди. Ќе ги избројам до една...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Јас и Јулијан Граматик бевме определени да ја отвориме кутијата и да ги изброиме гласовите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Договорен систем за означување на локацијата на нарачката и на одговорноста за нејзино плаќање - каде треба да се однесе чоколадото, и кој треба на крај да ги изброи парите.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Јас во себе ги изброив сите свои органи и го одбрав најнежниот: - Ме болат очите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- продолжи да ме прашува татко ми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Заборави веќе колку пати ги изброја чекорите од училиштето до местото каде што обично застануваа автобусите при организираните екскурзии.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пука аскерот, пукаме ние. Силјан Деспотоски ја вади главата, сака да ги изброи војниците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги наредев потилје, само на една страна свртени да спијат, ќе ги изброев и ќе си легнев.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повремено се обидуваше да ги изброи порцеланските плочки на ѕидовите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се обидуваше да ги изброи, а не можеше да се сети зошто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А колку луѓе ќе има овде вечерва приближно? Точно ли јас ги избројав?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Далу некој утре или друг ден ќе ги спомне и ќе побара нивните коски или ќе ги изброи безимените гробови?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Лично јас, признавам со срам, спаѓам во тие што на прсти можат да ги избројат книгите од т.н. убава литература (всушност, вистинската!) што сум ги купила во последните седум-осум години.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Да видиме, - извикаа гостите, - ако умее, тогаш нека ги изброи карамелите што му ги донесовме.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Уште малку па на една рака ќе можеш да ги изброиш таквите, Семјоне“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бев во полицијата, велат не ги избројале уапсените, а камо ли да знаат кој е Андреевиќ.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Со дедо ги изброивме цртите и беа токму толку, колку што бараше даскалот. A тој утредента, откако ми ја виде тетратката, ми рече: - За утре пак толку, ама на оваа страна да се навалени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се зачудил ама и се израдувал Итар Пејо што сите магариња му се на број и пак се качил на едното магаре и пак ги изброил.