ги (зам.) - изгори (гл.)

Гоце цврсто ја стегна пушката, гордо се исправи, високо ја крена главата и искомандува: - За слободата на Македонија, браќа, напред на тираните и поробителите!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Турците ќе го изгорат селово Баница исто онака како што ги изгореа Бладово и Карбинци.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Божикот, кога стегна студ, половината ги изгореле за потпала.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Токму така, живи ќе ги изгориме овие пезевенци — ги потврди и овој кајмаковите зборови и веднаш се распореди да се донесе газија и шмркови да се запали куќата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ако теслимите, ете јас кајмакамот прилепски, ви ветувам дека нема да бидете расипани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе ги држиме сардисани дури да ги изгорат фишеците, па око не се теслимат, тогаш ќе им влеземе и живи ќе ги фатиме, или најпосле, ќе запалиме куќава и бити вајде — донесоа решение заповедниците, а веќе и самиот бимбашија од кашлата пристигна со целиот табур војска од пет шестотини души.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нека дојде најпосле кој бил од битолските конзули, ќе видеме, — му одговори пак Јован и си ја приготви и другата бомба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кате му ја најде на закачалката зад вратата во бањата старата шарена марама со која си ги заштитуваше јамките да не му ги изгори сонцето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како последица на тоа очите и грлото го здоболеа и бразда од болка, како танок пламен, му ги изгоре носниците.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Изарчија цела кутија ќибрит, сите стари весници што ги најдоа дома ги изгореа, ја наполнија собата со прав и чад, а потоа немоќни, смрзнати се згушија еден до друг зад ладната печка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
ДЕПА: (упаѓа). Оган ги изгорел, ѓаволи!... Ете, тие се доктори... нека му посадат!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Откако ја презеле и ја разурнале населбата, заедно со куќите ги изгореле и жителите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Седиш овде и чекаш пилиња божји со барут да ги изгориш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А кога веќе ќе ги изгориш, лесно душата ќе им ја земеш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не е веќе оној Пецо. Ракијата му ги изгорела џигерите. Лежи и вика, добога се слуша.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Заминуваме, а оддалеку, слушам, Дуковица колне: Огнот да ги изгори, улерата да ги лавне, петлите пејат, јас им зборувам на џандарите, а сакам сѐ да крака, да мука и да мјаука, гледам да не се чуе Дуковица. 224
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Решиле од градскиот комитет на Партијата да ги изгорат како стара неупотреблива хартија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Отидов во селото до куќата на попот, ги видов козите, тие биле врзани и огнот ги изгорел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Огон да ги изгори оние што сакаат лошо да ми сторат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ете, и... ви го растурија бракот. Огин да ги изгори...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кадијата ја зазеде Старавина, ја ограби, ги изгоре куќите на бунтовничките водачи, па се запати по реката нагоре кон Градешница.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Наутро дневна доза со лоза клиники полни, болни од цироза младо и старо со крвави очи шпирит на пазар уште се точи Господе чувај и носи во рај спаси земја од хоштаплерај и сиот шлајм дегенериран народот твој од вести фрустриран Чувај од вртешки транзициони новинарски гниди и мегафони чувај од подли странски емисари оган да ги изгори блудниците стари Повторно избори и плукачка кампања здодевни флоскули, демагошки срања реформи нови демек ќе прават со локум и кафе гласови да ќарат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Видоа дека тој проклетник им нафрлил слама околу куќата, ја потпалил за да ги изгоре.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ништо. Само едно сивило над кое поминал пожарот на староста и ги изгорел боите и сигурните линии.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Згора имаше штици, а над штиците доста земја, така што огнот не можеше да ги изгори.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Што направија? Ги изгореа болвите и дрвениците!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На учителот му зедоа поадатоци кога е роден, каде е роден, колку години бил на служба и во кои места, а потоа му ги собра сите српски учебници и книги и ги изгореа; му рекоа: ќе добиеш нови учебници - бугарски.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Имаше книги од кои мораше да се ослободи, да ги изгори, кога се насетуваше рација на сорственици на библиотеки и книги, но од француските книги тој не сакаше никогаш и по никоја цена да се лиши, дури беше готов да си го жртвува и животот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Понастрана од огнот, близу тронот владичин, стуткани еден до друг, разговаа двајца: - Што мислиш, ќе ги изгорат иконите?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти велам, имам и двајца болни. Оган ги изгоре...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сега, греејќи се покрај овој гопем оган запален сред црква, со опуљ лакомо свртен кон иконите не за да се молиме, ами за да ги изгориме, небаре ја уништуваме целата надеж ние, борците за народна власт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Па и првиот човек, пред да запали оган, морало да си ги изгори прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)