Си ги исплакнував очите надве-натри, ги земав дисагите на рамо и ги пуштав недоразбудени нозете надолу по калдрмата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Знаеш, ти си ми многу чуден. Ти си еден од ретките планинари кои природата најмногу ја користи за да ги тамани цигарите, а не да си ги исплакне дробовите со чист воздух.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Да ги исплакнам забите, ја наполнив устата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)