Често се обидувам самиот да испитам што сум пишувал, да ги корегирам грешките, ако сум ги направил. Тоа е можно.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Ваквиот тип на визионери кои ги антиципираат грешките на човекот, им се противставуваат и се стремат да ги коригираат, остануваат, да позајмиме еден наслов од Лермонтов Херои на нашето време.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се разбира, се случуваа исклучоци што тој настојуваше да ги коригира, но сега, еве, тие негови исклучоци со неверојатна педантност ги коригира грифонот: му ги потокмуваше влечките така што кога ноќе ќе стане да му бидат попринога.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)