Клупите ги фрливме надвор и во училниците, во ходниците, па дури и на скалите ги легнавме ранетите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Облак зелен во залез виолетов плови како во пристан млак Стојам под него Маглички утеха сина и бели нежни јадра – бледи јата – копнеж на живи вази Јадреат јадреам јас Во цветот на корењето земјата не се открива сино Гордо виолетово радосно плови над прозорците да ги легне очите на улицата на себе Шуми ми шуми приспивно за раното небо на тротоарот што во правот долго ги помни сините стапалки на ѕвончињата
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Во коријата што е скраја од кривулестото џаде, под широко разгранетите дабје ги легнуваат ранетите.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)