ги (зам.) - лови (гл.)

Како травл, мрежата за ловење риби, ама оние риби во длабоките морски води, ги ловеше опасностите, како травл- бродот за ловење и уништување на морски мини, ама оние опасни животни мини кои ако навреме човекот не ги отстрани можат да се активираат, кога најмалку ги очекува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Нејзиниот парфем останува уште некое време да виси во воздухот, колку да му ги дразни изострените сетила на К*, кој со носот ги лови последните атоми на, веројатно, скапиот мирис што го носи младата сосетка.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ретко кој ги лови тие „ситни бранувања” и тоа мноштво референци, иако во тоа можеби и е играта, не порекнувам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Фаќаше од око најнеочекувани рекурси, се наведнуваше и се искачуваше со камерата како со џебен фотоапарат за семејни фотографии, ги ловеше последните зраци на сонцето по брановите преку камењата, правеше смели швенкови од карпестите врвови до распенетите вирови, се задржуваше со крупни планови по брановите бистра вода што ги преплавуваа изделканите белутраци по свиоците, успеваше да фати и по некој растреперен цвет на колонеж или скриена циклама во цепнатинките на скрките.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Личам на деда си, - се насмеа момчето и се стрча кон поточето, кон длабокиот вир, да ги лови неуловливите пастрмки, што со денови ги гледаше, а веќе трет ден се обидуваше да ги улови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот рече: „Сите мои луди соништа Ги ловев со мрежа за пеперуги.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам спомнав дека Иван изјави оти можеби ќе остане цела недела кај мене, во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме пречека значи грдото чувство на подоцна втасаните иако цел живот го минале со уверување дека пораснале помеѓу првите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Шумата беше далеку, а тука, на сивите стреи со сиви оџаци, скитаа мачори и ја чекаа ноќта за да ги ловат ѕвездите и да ја плашат месечината. Сепак шума не нацртав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
7 ТЕМА раниот Томас Пинчон Иако расказаот “Small Rain” веројатно е најлошиот во збирката рани раскази “Slow Learner” (која неодамна - со исклучок токму на расказов кој сега го пренесуваме - се појави, на македонски, во издание на Темплум), вреди внимателно да се прочита, од неколку причини; прво, станува збор за Томас Пинчон, можеби најхерметичниот но секако највлијателниот американски писател во вторава половина на веков, авторот на романот “Gravity’s Rainbow”, еден од најтолкуваните романи по Џојсовиот “Улис”; второ (кое сигурно треба да биде прво), и покрај сите недостатоци (кои Пинчон самиот, во уводникот за книгата објавена 1984., безмилосно ги лови), се работи за исклучителна проза, проткаена со суптилни лирски пасажи и просто натопена во онаа веќе славна “пинчоновска атмосфера”, која тој, сликарски, со пар цртички, едновремено минуциозно и ноншалантно, ја создава; трето, длабочините и ранливоста на моментно најмоќната културна империја, американската, најдобро може да се разбере токму од онаа критична (критична и во двата смисла - и како “критичарска”, опсерваторска, и како нестабилна, несигурна за оној што набљудува) страна каде што стои Пинчон (вршејќи големо влијание врз онаа “лева”, нешовинистичка Америка); и четврто, не само затоа што е веројатно најголемиот американски писател во поново време (со само пет објавени книги за 35 години творештво!), туку (дури!) и поради едноставни трендовски причини (враќање кон шеесетите, grunge-движењето, види го последниот текст во “Маргина”!), Пинчон се наоѓа токму овде, токму сега и токму со овој избор... 8 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сакам да кажам дека лисецот најлесно ги лови заспаните животинки. - Сакаше, кажа, рекол Метуш Батковец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но не може ли, Онисифоре, да се случи ние со нашиве ноќни огнови да привлечеме немили гости?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имал работа со такви ѕвериња повеќе пати во својот живот, честопати знаел да ги лови, а неколку пати му успевало и да ги улови, но сепак не можеше да каже со сигурност дека кој било од оние уловените оставал зад себе толку длабока трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За нив, за грабливиците, кога ќе пцојсаше некој скот, така речи приредуваа вистински гозби.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа беше колку примитивен толку и ритуален лов на врапци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во време на божиќни пости, во студените и куси доцнадекемвриски вечери, кога врапците, навечер, ќе се сплотеа во копите и под стреите, домаќинствата тргнуваа да ги ловат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Никој не се вагна да ги лови малечките.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ловиштето го покриваа со веленце и тивко, за да не ги возбудат врапците, за секого од домаќинството уловуваа по еден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но остана за чудење во врска со нив, со птиците, тоа што жителите на Потковицата, освен еребиците, дропките, тресопатките, дивите пајки и дивите гуски, другите не ги ловеа и не ги убиваа. Посебно не грабливиците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги ловеа и ги убиваа, и тоа само во врска со божиќните празници, врапците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога открил дека може да стои без да се држи за дрво, несигурен и наведнат како старец без бастун,” овде тој со надмоќна насмевка фрли поглед кон професорот Оливер “нашиот предок се испра­вил, глумејќи дека е многу покрупна ѕверка и ширејќи го полето на гледање, така што од поголема оддалеченост гледаше животни што од тогаш можеше полесно да ги лови, и оние кои од тогаш потешко го ловеа него.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Левата ги лови поривите многуглавата и глаголлива жедба десната е полезно, видро несовпаѓање меѓу животот и судбината.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тогаш првпат фати глушец и го изеде. Потоа се научи сам да ги лови.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе треба пак да ме сместат некаде! Пак ќе се дерат?...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си ги собирав четирите чорапи, ги ловев марамчињата, си ги прибирав прекрасните алишта, целите дупки...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Околните дрвја, белината на снегот, ѕвезденото небо почнуваат да се вртат во ритмот на лудечки валцер. – Вака ги ловам – кикотот неземен, а толку вистинит, опчинувачки танцува низ изместениот простор . . . еден, два, три . . .еден, два, три . . .
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се пофали некој од нив дека видел големи риби по вировите на Каменица, па и тие ја оставија работата и заедно се упативме да ги ловиме големите риби.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)