Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Иако земаат само некои безначајности. Како на пример преостанатото мастило од перото со кое Достоевски ги напиша последните зборови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нико им ги испеа на Дилан и Брајан двете нови песни кои Лу и Џон ги напишаа за неа - Ill Be Your Mirror и All Tomorrows Parties.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во контролната соба бевме Пол и јас, а Малиот Џо и Том Вилсон, кој го продуцираше Боб Дилан, беа тука за да ни помогнат, ако затреба.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Брајан Џонс и Нико беа добри пријатели, па тој и Дилан едно попладне заедно влетаа во Фектори, додека Велветите пробуваа, а јас со Дејвид Витни и Дејвид Вајт ги правев Сребрените Јастуци за мојата следна изложба во Кастели која требаше да се одржи во април. (Ги искористив и за Денс концертот на Марс okno.mk | Margina #15-16 [1995] 111 Канингем и навистина бев приврзан со нив: додека ги правев, имав впечаток дека мојата уметност исчезнува, како моите слики да одеа од yидовите и одлетуваа од нив во некој непознат правец).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сликата што Велветите ја имаа за себе како рокенрол група не ја вклучуваше и Нико - тие едноставно не сакаа да се претворат во нејзин придружен бенд, но, за иронијата да биде поголема, најдобрите песни што Лу некогааш ги напишал беа токму оние што ги направи за Нико - песните како „Femme Fatale” и „Ill Be Your Mirror” и „All Tomorrows Parties” - нејзиниот глас, зборови и звуци кои ги произведуваа Велветите, сето тоа беше магија.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Еве неколку фрази што требаше да ги напишам деновиве, но немав време, инаку под влијание на еден безгрижен Џек кој знае зошто егзистира Овде, ја знае ништожноста на своето битие, и ги одбира двете варијанти што во случајов (негов или мој) би биле (или се) најдобри(?) На човек кој излегол од затвор подарено му е правото да живее.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Меѓу познатите рабини од Монастир, во авионската визија на раби Елеазар бен Цви, дефилираат стари и достоинствени ликови од една петвековна галерија на битолски рабини: Шломо бен Аврахам Хакоен, еден голем законодавец чии респонси се печатени во четири тома некаде помеѓу 1586 и 1652 година, исто така во Солун, прочуениот рабин Аврахам Фалкон роден во 1643 година, раби Шмуел Цадок роден во 1690, стручњак за религиозно судство и верска правда, потоа угледнот Бенјамин Медина роден 1730, раби Аврахам де Јехуда де Бутон кој ги напиша респонсите „Махазе Аврахам” печатени во 1795, Давид де Бутон роден на крајот од 19 век, учениот и почитуван рабин Бенвенисти бен Аврахам Гатења роден 1859 година, раби Аврахам Гер Цедек роден 1800 и Моше Шабат Камхи роден 1865 година кој инаку бил преобратеник во јудаизмот, потоа рабинот Давид Бен Шломо Папо чии прочуени беседи „Бни Меир” и „Пне Давид” се изречени во Ерусалим во 1914 и 1924 година, потоа сефардскиот мудрец инаку главен рабин од Ерусалим, д-р Ариел бен Цион роден 1913 година...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пуштив музика да се слуша до Влае и заиграв пред публиката моја – книгите, кои ми аплаудираа и ме викаа на бис, како да сум ги напишал јас сите.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Дваесет и две години Бојана ги гледаше тие букви што не ги разбираше, но, гледајќи ги, чувствуваше дека ги напишала рака толку скапа за неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За да испровоцира разговор покрај чашка, пред писателите тврдеше дека Достоевски би завршил во лудница да не пишувал како лудак, пред драматичарите тврдеше дека Шекспир би бил убиец ако не ги напишел своите трагедии; а во секој сретнат познајник, на маса, меѓу чаши, гледаше свој можен, ако не иден пациент - што итроманите приближно колку него му го припишуваа како професионална деформација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ќе ви ги напишам вашите „останати“ и одете по ѓаволите! - службеничката уште еднаш ѝ се обрати на целата опашка и јас ја добив неопходната легитимација, која потврдува дека од сега па натаму јас сум граѓанка на Хрватска.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ќе ви ги напишам вашите „останати“ и одете по ѓаволите!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Да, но токму, тоа е пасијата на празнотијата. (216) Денес, понеделник, откако ги напишав сите статии, откако одговорив на сите писма (најпосле!), откако ја поминав тезата и ја откачив Америка - денеска за прв пат по десет години, дваесет години можеби, станувам свесен дека немам што повеќе да правам.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Еден од неговите идоли, Рејмонд Расел, како исходиште ги користел хомофоните или речиси хомофоните фрази како: Ma chandelle est...= Marchande zelle, или исто така, Les lettres du blanc sur le bandes du vieux billard (Бело испишани букви врз бандите на стариот билјар) = Les lettres du blanc sur les bandes du vieux (Писма кои ги напишал белец, а се однесуваат на стариот одметник).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Зашто, со право може да забележи дека опусот на овој автор е значаен чин во македонската литература, иако своите дела тој ги напишал и објавил на англиски јазик.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Барем што се однесува за мене, вистина е дека оделни стихови што веќе претходно сум ги напишал, напати невидоизменети, од некоја песна сум ги вградувал во нова песна.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ако мислев на тие приказни не ќе имаше потреба да се живеат нашите животи и да се создаваат нови приказни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, кога веќе толку многу инсистирам на приказните, не мислев на оние што некогаш и негде животот ги напишал со помош на луѓе што ги немаме никогаш сретнато; не мислам ни на оние приказни што животот секој час ги создава користејќи притоа други личности и туѓи желби и спомени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И знаеја: оние три-четири реченици што ги напишал Иле за својата мајка кажуваа повеќе од сето она што тие заеднички го имаат напишано во своите тетратки.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

‌На пример, пролетта во 2000 година, пред воопшто и да го предавам за првпат предметот „Како да се биде геј“, некој човек по име Џон од Анаполис, Мериленд, испратил електронска порака до Катедрата за англиски јазик при Универзитетот на Мичиген во која се бунел против предметот. (Џон ги напишал и името и презимето, но презимето не го обелоденувам за да му ја заштитам приватноста).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Однекаде изваде лист хартија, и рече: „Еве го списокот.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми можеше да заигра фарса – да каже дека ги напишал само имињата на своите деца, своето име и името на сопругата – значи на оние кои му ги посочиле од службите како луѓе кои може да ги стави на список на блиски луѓе кои би ги спасил, па ги навел само тие имиња, само најблиските; можеше да заигра фарса – но тоа не беше негов жанр.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На лицето на синот може да се види дека за него сѐ е бескрајно далеку, сѐ е како од некој минат живот, од некој туѓ живот – книгите кои ги напишал, разговорите кои ги водел, сеќавањата на деновите кои ги проживеал и ноќите кои не ги преспал.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да ги напишал своите раскази само врз основа на сопственото искуство - без увид во оние раскажувачки тенденции кои се вообличија во текот на целата втора половина на ХХ век - не ќе можел да ја фати онаа развојна нишка во наративното опитство чија среќа симбиоза во неговото раскажување ќе стане толку очигледна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Втората помисла ми беше да ги напишам повторно од крај-докрај.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Четирите ги напишав додека бев во колеџот, - петиот, “The se- cret Integration”(1964), е повеќе труд на созреан автор отколку почетнички обид.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Тој не ни видел дека се стемнило оти право пред него беше полната месечина, влегуваше низ тесното прозорче и со некој отсјај на наврнатиот снег, кој само го насетуваше овде во собава, некако пригушено, а сепак јасно му ги осветлуваше зборовите што ги напишал.