ги (зам.) - напушти (гл.)

6 Но, и оваа намалена сума не беше испочитувана – па, по само еден месец нејзина исплата, реалната плата која работниците ја носеа дома се сведе само на 7.500 МКД!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако, во рамки на аптеката имаше основано и синдикат на ниво на работодавaч, во кој работниците уплатуваa месечна членарина – тој остана нем сведок на овие непосакувани случувања, коишто резултираа со тоа што над 90% од вработените „самоиницијативно“ ги напуштија своите дотогашни работни места!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Козарите не ги напуштија козите, не станаа работничка класа, но израснаа нивните деца, иднината на земјата. А да не беа козите?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Благодарејќи на козите, козарите тие ќе се осмелат да им се противстават на партиските комунистички власти, на нивните заповеди да ги напуштат козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако цивилизираниот човек ги напуштил таквите верувања, некои впечатоци се во состојба повторно да ги оживеат и наизглед дури и да ги потврдат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Продолжи... - Ги молевме да ги напуштат колибите, но тие не сакаа...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Покрај ѕид, над кула, Најдо се префрли на источната страна откаде стрелаа другарите и со едно — „у хахааа!“ им даде знак дека треба да ги напуштат позициите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аскерот ги забележа голораките дедо Колеви востаници по чуките, а сигурен дека немаат оружје, се назагнаа живи да ги излови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога мислеа дека не се враќа веќе, тој тропнуваше на малата вратничка и ги изненадуваше за да ги напушти пак по некој ден и друг. Не знаеја каде оди, што работи, што јаде, што пие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се извлечка од селото, но не ги напушти згодните метеризи гробиштата, ами гледајќи дека јузбашијата ги напушти истите за да му помогне на Расимчауш, сега тој зазеде тука позиција, надевајќи се дека главната сила со војводите е тука за да ја продолжи борбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До нив допреле и информациите дека одредени партизани од единиците на ЕЛАС сакале да ги напуштат нивните единици и да им се придружат на македонските партизани.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Но кога избега, и ги напушти, тој го сети вистинскиот понор, што му ја раскина душата: Во осветлените прозорци на туѓи куќи да оживува спомени...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Изгледаше дека сивото зимско небо ги напушта своите височини и целото слегува по ридјето, падините, доловите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Гранки што ги напуштаат стеблата, ластари ослобдени од коренот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таа имаше слушнато дека мајките-птици ги напуштаат своите гнезда ако на своите младенчиња го почувствуваат мирисот на човекот, па затоа се плашеше да го допре лубеничето за да не биде, на сличен начин, напуштено од мајката-ползавец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Луѓето и жените се искрадоа од своите куќи како лилјаци, ги напуштија софрите и леглото и ме обиколија прашувајќи што ми е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Геј-луѓето, онака решени да се интегрираат во поширокото општество и да си ја покажат суштинската нормалност, брзаат да ги прифатат хетеросексуалните облици на живеење, вклучително и хетеросексуалните норми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сведоци сме на подемот на еден нов и силен култ на геј-обичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не само што меѓу нас излегле од мода геј-верзиите на радикалната политика, на радикалниот секс и на радикалните животни стилови, туку геј-луѓето изгледа одново ја откриваат и ја промовираат супериорноста на хетеросексуалните општествени облици, вклучително и фрапантно архаичните форми (како венчалните огласи во друштвените рубрики на локалните весници) кои ги напуштаат дури и самите хетеросексуалци.455 Се трудиме да ги победиме хетеросексуалците на нивни терен. ‌Повеќе нормалност, изгледа, веќе не ги задоволува асимилациски настроените геј-луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па сепак, геј-ослободувањето и од понеодамна, движењето за геј-правата не ја поништиле општествената и идеолошката доминантност на хетеросексуалноста, иако хегемонијата ѝ ја направија малку понесигурна и не толку целосна. ‌Наместо тоа, изгледа дека се случува спротивното.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На тој начин, тие ги прифаќаат поимите со кои се артикулира хетеросексуалната доминантност и позитивно ги промовираат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Јас миг-два немо гледав во него, а потоа му реков: “И мене ме сакаат моите родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онолку болка колку што имаат децата кои некој близок тукушто ги напуштил.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Второстепено влијание, барем за мене, имаше “The Wandering Scholars” од Hellen Waddell, препечатена во раните педесетти и значајна за младите поети од Средната генерација, кои во голем број ги напуштија манастирите и ги крстареа Европските патишта славејќи ги низ песна пошироките животни видици што ги откриваа надвор од своите академски ѕидини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Е, си помислив, мили мои, јас уште ќе ве посетам“ - и со тој збор ги напуштив гробиштата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неволно заклучувам дека тие имаат некаква тајна непозната за смртните што тие внимателно ја кријат од секој смртник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше неговиот лов и Змејко сега можеше да ги напушти карпите и да го очекува каде ќе застане во спуштањето од оние негови висини.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Поворката на закопот го пробива снегот и ги напушта селските сокаци, одминувајќи бавно по стапалките само на оние двајца, што беа отидени изутрина да го ископаат гробот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И сега, додека го монтираме материјалот снимен со претопи на крупен план и цветови од венците... пламенче од свеќа заматено преку солзите на образот од внукот кој се разделува со дедо му, па ќерката на покојниот свиткана од болка на две, извлечена од планот на крстот на кој со златни букви стои името на починатиот со генералиите кога е роден и кога ги напушта своите од болест или само од смрт... е, не ми влегува во глава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Птиците, по дневните жештини, ги напуштаат седелките и сенките, првнуваат од житјата, од тревите, од короните на дрвјата, и гласејќи се една на друга, почнуваат да го надлетуваат просторот над Потковицата, вршките на дрвјата, покривите на куќите; жабите се огласуваат од ендеците, вировите и блатата, некоја осамена ѕвезда заискрува на небото, и гората зашумува и ветар повејува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Александар се вработи во секретаријатот, а Љупчо никогаш не дозна дали тоа беше чиста среќа, резултат на добрите оценки на неговиот син или фер одговор на неговата решеност да ги напушти редовите на опозицијата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Татко ѝ ги напушти веднаш по нејзиното раѓање и таа не го познаваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И почна да ја носи по бајачки, по гатачки, по кушачки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку необичен, силен впечаток оставил кај неа неговиот таинствен, затворен живот, кога ја искористи првата шанса да ги напушти своите деца и побрза кај него да му прави друштво!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Напротив, нетрпеливо очекуваше тоа да се угаси.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сега мислам дека зачестениот жанр на речникот - којшто ги напушти своите лингвистички рамки и се пресели во книжевност - во постмодерното време не е поттикнат од носталгија, како што се чини на прв поглед.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мили ми се нештата, особено ако знам дека кога-тогаш ќе мора да ги напуштам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби многу повеќе, зошто секогаш јас бев таа која ги напушта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Запреа среде Камениот мост, изграден од султанот Мехмед II освојувач (меѓу 1451 и 1469 година), пред еден вид стражарница поставена во чест на последниот султан што ќе го посети Скопје Мехмед V Решат во 1909 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дојдени од далечните азиски степи и од Монголија, Османлиите во Цариград ќе се здобијат со нови навики, но не ги напуштаат старите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ги обземаше тивка, незабележлива тага што и тие ќе ги напуштат, оставајќи ги на немилоста на времето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дали елиминацијата на опасните балкански турцизми, како што ги разбираше, ќе влијаеше врз воспитувањето на идните генерации, или тие ќе завршеа како обични јазични анахронизми кои луѓето ги напуштиле?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Монголските коњаници ќе ги донесат буреците и баклавите на бреговите на Босфор во султанските палати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според гласините од другата страна Бог и него не го поштедил и Шарон ќе падне во длабока кома од која нема никогаш да се пробуди!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Легендите никогаш не умираат и кога конечно ги напушта реалноста...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сигурно е дека тој ќе живее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Израелскиот водач во една пригода на 2 април 2004-та изјави дека доколку Арафат ги напушти Рамалах и окупираните територии, ќе нема право повеќе никогаш да се врати.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако воопшто некогаш си се занесувал со соништа за насилно востание, мораш да ги напуштиш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Разбирливо, таа пред мене не проговоре за синот, а и јас, дури откако заминував од Долнец се сетив на приказната за него: дека ги напуштил студиите, заминал од дома и веќе не се јавил, и дека дури отпосле дознале дека, со уште едно момче од групата што, под водство на еден млад свештеник, била воведувана во православното учење, се придружил кон манастирот Св.Тројца, преку границата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Чувствувајќи го сè поголемиот јаз што се јавуваше меѓу мајка му и татко му, и Марија, тој како да се плашеше дека еден ден и самиот ќе се реши да ги напушти нив...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И размислувајќи така, беше среќна што ги напушти. Што е далеку од нив. Само ако не беше тоа со Хелвиг...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ожеднети и очајни, луѓето ги напуштија метеризите од тврдината и се собраа околу водачите со разни предлози и протести.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Под таа причина Мариово стана некој вид прибежиште на сите оние што беа решени да ги напуштат своите господари – бегови – во полето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сиот запливан во задоволство Суло ги напушти гумната и се прибра кај Батанџиите да се одмори на рает.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татко конечно ги напушти големите идеи за замину­вањето, но во него избледуваше и идејата дека до крајот на својот живот ќе го доживее вистинското враќање кое, сега, како да ѝ го оставаше во надлежност на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа сакаше да знае како учиме, кој што направил, дали сме здрави, ни ги прегледуваше главите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па тие и ги дадоа децата да им ги чува и заради тоа не отиде на фронтот, а таа ги напушти... - така велеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А Коле како пушка: Нановци, Дамовци, Ристовци, Шишковци...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една ги напушти своите деца и слезе во Скопје, каде што остана кај некои свои роднини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А селаните не ги напушти стравот, зашто тие не знаеја дека Луман не дошол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зар заборави дека честевме кога Семјон се стори со автомобил? Со оној зелен форд?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А второ: неколку месеци, а можеби и цела година а и повеќе пред смртта на Генералот, Семјон излезе од оној генералски шинел со медали и ги напушти скалите што воделе во собата на таа непозната љубов на Генералот што и сега те вознемирува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе си поиграат поединците со ваквата дарба извесно време, а потоа наеднаш изненадени и самите ќе откријат дека дарбата ги напуштила, а некој, на кого дотогаш воопшто не му обраќале внимание наеднаш ќе се јави и бесрамно ќе објави оти токму тој е единствениот кој е надарен со поглед во иднината, и сите поранешни јунаци, избезумени, ќе слушнат дека тој, новиот, всушност ним им заповеда и дека бара од нив часкум да се свртат назад.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но сега се веќе во онаа доба кога силата од ден на ден ги напушта, кожата им ожебавува, пука, се лупи; им стрчат оголените гранчиња ко суви ковчиња, чкртаат на ветерот грозно, морничаво.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Беа готови на се, до последен да не ги напуштат бункерите што со месеци беа градени на сите височини на Вичо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Останатите единици да ги напуштат ридовите над селото Лабаница и да заземат позиција источно од Косинец.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)