ги (зам.) - носи (гл.)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме –  правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов –  бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Оти законите што ги носи државата сѐ уште не претставуваат ‘право’ – туку, во најдобар случај, тие се само ‘извори на правото’ [fontes iuris].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А токму поради еродираниот морален хабитус на медиокритетскиот и малодушен феномен наречен „македонски судии“, насушно е потребно, добро и правично [bona et aequi], да се регулира 308 оваа „сива зона“ – со цел економски помоќната страна да не ја злоупотребува својата доминантна позиција на пазарот на труд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По приемот на одговорот на тужба, судот може да ги носи сите решенија што може да ги донесе и при претходно испитување на тужбата (чл. 270, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3 Приврзаниците на оваа правна школа акцентот 3.  Најзначајни претставници на јусреализмот се: бискупот Бенџамин Ходли (Benjamin Hoadly), Оливер Холмс (Oliver Wendel Holmes Jr.), Џон Греј (John Chipman Gray), Џером Френк (Jerome Frank) и др.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овие припадници на богатата класа уживаат во комодитетот на своите удопства, привилегии и имунитети – кои им ги носи професијата, земајќи редовна плата од над 1.200 ЕУР месечно, додека мнозинството македонски работници само може да сонува плата и од 120 ЕУР.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Која ли страна тие ја одбраа – на законот, а против Правдата; или на Правдата, а против законот?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа од другиот џеб извади едно друго шамивче, врзано во јазол, па рече: - Еве, да видиш, ова се чешниња од лук, ја секогаш ги носам со себе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Трај во себе ја имаше наредбодавачката и форма на зборот молчи или тишина а во исто време значи рајска тишина, рај во кој тишината е првото потребно нешто, за да се почуствуваат сите благодети што тој ги носи.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Даваше помалку млеко, непредвидливо истрчуваше од дома кога ќе насетеше дека други кози, со по некој прч, ги носат во дивиот дел од паркот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со денови не ги носевме козите на пасење.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ај мајката, си велам и ги гледам вакви парталави, со нечисти чевли, немиени, небричени, прости... Кај да ги носам таму. Јок ќе направат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Маса народ тргната од некаде за некаде, се движи како несопирлив бран украсен со разнобојни транспаренти што поединци ги носат кренати високо над главите, со знамиња што се веат над нивните глави, со извици што се креваат до небото и со барање на кое мора да се излезе во пресрет.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На плеќите носеше големо бале черги. Чергите ги носеше од перење.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Бидејќи не сакаше да застане, да ја претресат, како и другите минувачи, стражата и го препречи патот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Рацете ги носеше раширено и поткренато околу згоениот стомак и често ја пофаќаше токата на кафеавиот ремен, помрднувајќи ја нагоре-надолу в место.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тивок, жежок ветар, ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вечерта, доцна, кога на запад веќе беше папсана црвената светлина и јас полека се смирував, на листот хартија, во одвај започнатата повест, го напишав токму тоа: „Тивок, жежок ветер ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Старо одртано мажиште, не поради годините кои ги носеше на својот грб, туку поради годините поминати во разни сплеткарења, во непотребно расфрлање на сопствената енергија, во мачо пијанчења, во неизмерливо долги часови играње покер, на(д) жени од секаков калибар и ранг, на влечење по скиснатите, извалкани подови на околните барови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Татко ми не беше премногу воодушевен од своето дело, се прекоруваше оти не употребил некоја од техниките за кои беше читал во еротските магазини што му ги носеше вујко му од Австралија, но знаеше и што значи за родителите машко дете - само проблеми и грижи, а богами, го имаше за пример шурата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ни ги земаа торбулињата, божем да ни ги носат, но ние повеќе не ги видовме, ниту нив, ниту нашите торбичиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Експресот ги носеше преку граница, на работа некаде во Германија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го сакаше зашто ним им ја оставаше радоста, додека грижите и осаменоста ги носеше со себе во кројачкиот дуќан, ја разбираше секогаш, а ја прекоруваше само со поглед, го сакаше зашто сакаше за сѐ да разговара со неа, го сакаше зашто го гледаше колку му недостасува мајка ѝ, а при тоа го гледаше како ги задушува емоциите кои излегуваа само во вид на повремени, несвесни воздишки.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука на островот на поетот Дионисиј Соломос каде што е испеана „Химна на слободата”, слободните луѓе таа химна треба да ја пеат во животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се шепотеше дека ќе ги носат во посебни собирни центри за нивни сонародници, кајшто ќе останат сѐ до крајот на војната, но и тоа дека ќе ги однесат на пат без враќање.  Откако фатија да се шират тие гласини, Рашела одново почна да спие дома, кај нејзините.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„*Ако не успееме, јас ќе ги следам тие кутри луѓе, каде и да решиле да ги носат.*“  Карер помолча.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го гледам моето седуманаесетогодишно дете и ми се стори како преку ноќ да порасна и да стана вистински маж, испотен и задишан, непрекинато ги носи предметите во подземната просторија и ги засолнува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува...  И никогаш не прекинува да трае.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Соколе се шета и гледа. Има некаква надворешна промена во него - не ги носи веќе броениците и мустаќите малку ги поткастрил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој го пригрна разбирањето, сѐ уште недоволно образложено а уште помалку општо признато, дека шахот е уметност, и дека да му служиш, значи да ги доживуваш сите оние наслади, но и ломења, што ги носи со себе службата на возбудениот дух.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А стана тоа вака. Пискулиев си седеше во библиотеката и ги превртуваше бавно оние свои скрипти што секогаш ги носеше со себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зар не можеле да ми ги дадат просто старите Баневи чевли, отворено, без никаква измама, и јас ќе ги примев, зашто морав да ги примам, и ќе ги носев како што ги носам сега, но немаше да ја носам и оваа безмилосна навреда.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дрвјата лисја повраќаа, ветерот ги носеше со нестудот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- За ќерка ми ги носи, - ѝ реков. - Болна е.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сонцето ги носи низ ветките и ги залепува на ѕидот.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ме чувала додека мама била на работа, не се согласила да ме носат во јасли и градинка - како што ги носат другите деца.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Толе нарача Стеван да ги носи парите на Маргара, но тој не излезе горе, ами седна уште тука, близу во камењето, во долот, и кога виде дека Стеван не води потера, му излезе и го симна од коњот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си купи и една ока круши од некои мелничани што ги носеа своите производи да си ги продаваат на овие доброволни маченици во Ал-Шари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се обидуваше, низ таа постојана сага на калдрмата, во која беше впишан Татковиот немир, скриената тишина, предвреме да ги дознае пораките што ги носеше: дали се радосни или се тажни!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Честопати, враќајќи ѝ на средбата со Ататурк, со сознанијата што ми ги носеа новите времиња, во мене се потврдуваше мислата дека секоја револуција, решавајќи го проблемот со забрзана промена на животот на луѓето, елиминира еден поредок за кој претходните генерации вложиле голем труд, големи маки и страдања...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На лединката немаше повеќе никој, но тој така занесено гледаше низ гранките, како да стоеја таму бескрајни карвани, што ги носеа сите богатства на светот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А приказните на велгоштанецот секогаш ги носеа далеку од нивните колиби, каде што од лулка до гробот им црнеа деновите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се молеше Бојана и се заколнуваше со тешки мајчини солзи, неумолива во својата преголема болка за толку рано однесениот маж и непоколеблива во своето решение да го запази синот, својата радост, својот нов живот, да го запази од сите патила што ги носи печалбарскиот живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И тоа политичките затвореници, не криминалците - нив ги носеа во поправни домови, да ги превоспитаат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па сепак, интернатскиот режим во студентскиот дом, окапувањето врз скриптите во семинарската библиотека, сојузната збирштина на сургунски сурати, безвкусниот штирак на мензашки порции, престолничките погледи на беспоговорните професори, свитканите плешки на провинциските безименковци, уситнувањето на младешките идеали со осминка здрвен бурек - сето тоа не беше лошо, барем за кратко, да се одмени ако не да се замени со познатото до здодевност лето во родниот град, со утринските прошетки по излитениот грагор на изодените патеки во паркот, со пладневното цапање по боси табани врз врелата песок на дивите плажи, со врвуличавото вртење по бескрајната лента на вечерното корзо, со срамежливите испраќања на новите симпатии по непознатите сокаци, со повремените кошкања на парталавата топка во маалската полјанка - и воопшто, по сите тие неизбришливи слики, што ги носиш како драг товар од детството а не знаеш што ќе остане од нив кога ќе стапнеш во животот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа е и причината што еден дел од наведените ѕвезди на веласкеезовското девојче ги носат имињата на мајсторите на создавањето на вештачкото, авторите на сликарските фантазии какви што се Бош, па холандскиот сликар Фабрициус, современиот ироничен играч Китај или пак стрип- цртачот на соновидните патеписи на малиот Немо, Виндзор Мек Кеј.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Проширувајќи го своето видување на светот врз сите големи дела на минатото, тој ни дава час од историјата на живописот; ние се гледаме во двојна димензија и сфаќаме, ренесансните, класичните и современите уметници во себе веќе ги носеа зачетоците на Ботеро... 204 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Олошот“ што го посетува Просперо се состои од голи или одвај облечени мажи, жени и деца, што ги носат атрибутите на нереиди, менади, кентаури и олимписки богови.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А некогаш ловецот дилемите ги носел Во срцето на соколот Што му стоел на раката.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Длабоко во себе Даниел ги носеше традиционалните и магични верувања на генерациите ѕидари од Стариот крај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Помина белиот автомобил, подзастана среде селото отаде мостот и уште пред да го покрие правта што јуреше зад него ширејќи се преку целото село, луѓето го здогледаа шоферот, кус и широк во плеќите, со црна маслосана капетанска капа наврена на главата до над веѓи и до уши, и до него височок, кршен маж со паларија на главата како оние што ги носат говедарите во каубојските филмови, во жолта разградена кошула, запрегнати ракави и на вратот наместо вратоврска, врзана црна подебелка врвца за чевли, фатена со тока како од олово, направена во облик на орел со раширени крилја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Брезничани со голема вдаденост во работата ја сечеа шумата и дрвата ги носеа дома сè додека врвот на Тумбица не почна да личи на глава со ќелаво теме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Особено не со онаков вид податоци какви што ми ги носеа моите посетители.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Гласот сѐ потих ми е, уморен од себеразорување, себеповторување, од туѓите порази кои во торба ги носам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа додадов: „Јас, другарке Огнено Гулева, во случајов само реализирам една приватна порачка за која уште не втасало известието кого да го задолжам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На зборлестата Огнена ѝ одговорив дека јас лично не располагам со повластици во врска со погребите; немам ни доволно информации за одлуките што ги носат одговорните другари.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
(Се слушаат чекори на жетварките). Жетварките се. Слушај, Ано, не ги носи овдека, сакав да кажам не ги викај ваму.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Да е за ајр не би ти ги носел овдека, би ги земал дома му.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Таму е компанијата што ќе ги носи.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Што подразбирате под „разговор“? Речникот сугерира некои значења.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги носеа даските и поштарката Лида, која трчаше меѓу куќите како чамец, праша: - Кај кого е ова? - Кај нас.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Една даска на две столици и ете клупа за гостите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Покрај тоа, бидејќи зборовите/ поимите автоматски ги носат со себе нивните опозити,- кои, делумно, делуваат како некој вид автоматски ограничувачи на значење - да го погледнеме парот „разговор/не-разговор“ Разговор: - општествен однос; зборување заедно, неофицијален или фамилијарен говор; вербална размена на идеи или информации.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие ги изнесуваат куќните предмети во дворот, ги трупаат под прозорецот, потоа ги товарат на грб и ги носат негде.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А потем, позлатени дреи што Кузман на празник само ги носеше голем.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сведоци сме на подемот на еден нов и силен култ на геј-обичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Би ги изневериле луѓено со својата здодевност и баналност кога ќе разберат дека во недела попладне одиме во супермаркети, дека си ги носиме децата на училишни претстави и дека гледаме филмови’“.456 Избирањето геј за претседател, наводно, не би сменило ништо: никој нема да ја види разликата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во написот со недвосмислен наслов „Семејни вредности“, Калифија-Рајс (претходно писателката лезбејка Пет Калифија) даде приказ на настраното родителство во кој ја нагласи неговата лишеност од настраност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие стандардни, стрејт-начини на доживување на светот подразбираат начини на чувствување, како и начини на реагирање на културните објекти и активности што се веќе кодирани за родот и за сексуалноста, начини на сопствено ориентирање во однос на сите констелации на меѓусебно поврзаните вредности што се одговорни за обојување на лицата, на однесувањата и на жанровите на дискурсот со густите општествени значења кои ги носат, значења што исто така се однесуваат – без разлика колку благо – на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој видлив обид да ги надминат стрејт-луѓето во лотаријата на нормалноста и да ја избегнат заканувачката дамка на стигмата, геј-луѓето во последно време почнаа да се гордеат со својата здодевност, обичност, просечност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некаква видлива агресивност почнала да им го полни настојчивото тврдење дека се толку здодевни, толку конвенционални и крајно нераспознатливи од сите други. ‌Неодамна во рубриката Мислења во Њујорк тајмс во напис за можноста Американците да изберат отворено геј-претседател, Морин Дауд го цитира Фред Сајнц од Кампања за човекови права, геј-организација за политичко лобирање со седиште во Вашингтон, кој „му се жалел на сопругот дека геј-претседател би бил антиклимакс. ‘Луѓето очекуваат бизарен тип и чудно однесување’ ми рече. ‘Ние секогаш сме ти оној смешниот комшија што се носи шарено и авангардно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој случај, може да заземат одредени стратегии на избегнување кои ќе им овозможат да ги избегнат општествените повици да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Средишниот дел на книгава му се посвети на исцртувањето на логичните врски меѓу неколку меѓусебно поврзани вредности што ги создаваат тие констелации и на показот како тие внесуваат обродени и сексуални значења во голем број елементи од културното поле – како тие структурираат една поширока поетика на културата во смисла на родот и на сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во такви околности, не е некакво изненадување што многумина геј- (или протогеј-) субјекти им се опираат на приговорите од традиционалните кодови на мажественоста и женственоста или што гледаат штуро значење за себе во културните облици и активности кои таквите кодови ги обојуваат како традиционално мажествени или женствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Близнаци или тројки може да зачне жена која има капацитет да ги носи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таму на боиштето од каде ги извлекуваа, ранетите велеа дека ги извлекуваа и ги носеа жени во години и ги носеа се до горе, до местото каде што чекаа камионите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Селото, вели, скоро е празно. Мажите на печалба, школото затворено, децата учат во Билишча каде секој ден комбе ги носи и ги враќа, а камбаната ретко бие и поретко црквата отвора.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Малите ги носеа мајките во своите пазуви и на рамо, а големките се држеа за нивните фустани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оптоварени со тоа знаење и со торби и дисаги во кои ги носеа букварите пристигнати од Скопје, тргнаа низ костурските и леринските села да го носат штотуку запалениот факел на македонската просвета.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од таму ги носевме богатствата и ја градевме Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ранетите до границата ги носеа жените од костурските, преспанските и леринските села.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кутнатите букови стебла од околните шуми, долги и по неколку метри, на рамо по стрмната угорнина ги носеа мажи и жени во одминати години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секои три-четири денови на железничката станица редеа вагони и во нив ги товареа децата по некој список според нивните села и не знам каде ги носеа. Никој не кажуваше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Имаше многу ранети. Ги носеа на носилки, на ќебиња, на грб. Ги сместија во училиштето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така ги викавме – наши, зашто само нашите деци и чупи од таму, од бојовите, осакатени ги носеа наваму во болниците и оздравени - недоздравени – ги враќаа назад.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Скришум бришев солзи кога по некој ден, по некоја недела, ретко по некој месец, многу од тие исти момчиња и девојки ги носев во истите болници и од нив дознавав кого веќе нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рече: - Ете, со овие раце ги симнував од камионите, ги пренесував и прегрнував, им ги менував завоите, ги носев по нужда, им ги миев лицата, ги хранев, им давав да пијат и ги галев кога јачеа од неиздржлива болка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но таа секојдневно упорно настојуваше да ме ослободи од сите тие обврски, за кои, веројатно, сметаше дека е прерано да ги носам на себе и успеа во тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Така мојата мајка со поглед, со збор, со гест отцепуваше парче од мене, парче кое постојано ќе ми недостасува, парче кое постојано ќе го барам; целиот свој живот чувствував како ми недостига нешто, онака како што на Милоска Венера ѝ недостасуваат рацете; мене не ми недостасуваше нешто во мојата појавност, туку нешто внатре во мене, како да ми недостигаа рацете на мојата душа, и тоа отсуство, тој недостаток, тоа чувство на празнина, ме правеше беспомошна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Му кажуваше дека доволно е некоја жена да се побуни за своите права во бракот, и мажот да ја пријави како луда, па да ја сместат зад решетки; доволно е сестрата да побара имотни права по смртта на родителите, и браќата да ја сместат во лудница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А и таа поврзаност на утроба со детето е чудна работа.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Безброј луѓе се дел од секое од тие човекосоѕвездија; секој човек припаѓа на онолку човекосоѕвездија, од колку што зраци му е составена светлината; безброј луѓе се поврзани во секое човекосоѕвездие дури и кога не се познаваат, дури и кога нема никогаш да се видат: за да се биде дел од исто човекосоѕвездие не е важно со другите од тоа човекосоѕвездие да се биде близу и да се живее во исто време, туку да се носи, во својата нематеријална светлина, оној зрак што е карактеристика на човекосоѕвездието.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стигнавме до долга колона луѓе, кои чекореа колку што можеа побргу, колку што им дозволуваа торбите кои ги носеа со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ветерот повремено толку силно бие што не ги носи само зрната песок, туку отцепува парчиња и од самото Јас, па тоа Јас се чувствува немоќно, му се чини дека ветерот ќе го понесе и него заедно со песокта, ќе го згасне уште пред да бидат одвеани сите зрнца песок кои му биле доделени за до смртта, и тогаш Јас бара некое друго Јас, некои други Јас, со кои ќе се движи заедно додека околу нив беснее ветерот на времето; има потреба од тие други Јас не како поткрепа за преживување во материјата, туку како поткрепа за преживување на она најсуштественото од тоа Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По некои од нив трчаа нивните деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велеа дека ги носат на присилна работа, ама ние знаевме дека ги носат во логори на смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се зборуваше дека противниците на идеалите на кои требаше да биде изградена новата Германија, ги носат во логори, и ги принудуваат на тешка физичка работа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден Клара ме однесе во таа долга просторија во која мирисаше на смрт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме, и чекавме да дојде ред на нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така луѓето, заради сродноста на зраците кои ги носат во себе, прават човекосоѕвездија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо за кои се очекуваше наскоро да умрат, ја викавме „Соба за умирање“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите мајки ги носеле своите деца во своите утроби, па одново секоја мајка поинаку се однесува со своето дете, поинаку се однесува и една мајка кон секое од своите деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ја земав Клара со себе, кога одев во посета на брат ми во болницата, и тогаш се распрашуваше како да им се помогне на оние жени кои без потреба и насила ги носат во лудниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Си ги носев новите чевли и се фалев како ми се удобни и модни, згора на тоа, многу евтини.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги носи мајка ми, налеала малку света водица врз нив, а потоа и со водата и со каменчињата и со крстот нѐ врви еднопоедно сите деца, нѐ замива и нѐ разурочува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Такви се кутрињата што во себе ги носам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Европејците досега си имаат направено неправилен заклучок за народноста на Македонците и ете зошто последниве, коишто ги носат на свој грб сите тешкотии и несреќи од сегашното востание, ќе имаат најмалку полза од решението на конференцијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа се гледа од титулите што ги носеа македонските големци и од нивното влијание во империските работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ливајн запре еден од батаљонските џипови кој го одвезе долу до брегот, се влечкаше таму некое време гледајќи како ги носат телата.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јадеа и излегоа од мензата и одеа околу една миља по песокот и чакалот, влечкајќи ги нозете без збор, пуштајќи сонцето да ги пече врз темето, преку облогите за шлем што ги носеа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Во кеш..., после ги носат преку Швајцарија...“ „Не треба пари...“ го прекина човекот со лузната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оние што останаа Онаа што за првпат го бакна се разбуди од некој закрепнувачки длабок сон.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога во Листра излекував многумина и го учев многубројниот народ да го возљубува името Негово, неколкумина пристигнаа од Антиохија и од Иконија и подбуцнувајќи го народот против мене, успеаја да ги натераат, наместо со восхит, на мене да гледаат со презир, наместо да ме љубат, силно да ме намразат во срцата свои, та така, заслепени од омразата и од бесот свои, ги заборавија храната и даровите што ми ги носеа и почнаа да фрлаат камења врз мене, за таков, скоро мртов, да ме исфрлат од градот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не треба само пари... Луѓе треба... До кога ќе нè толчат?!“ „Ама Ругова...“ братучед му веднаш запре кога овој одмавна со раката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ете така, и во неговата земја, кога младите мажи од неговата генерација почнаа да ги носат дома во лимени сандаци, тенковите почнаа да значат повеќе од зборовите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пресуди им праведно на душите што ти ги носам, спаси ги од изгубеноста во вечниот мрак и дај им прошка и утеха. Амин“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или пак не сакаше да ја контролира, оти мислеше дека токму поради сеќавањата и чувствата кои ги носеа со себе никогаш не престана да пишува со истиот жар.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој најпрво помислил дека брзите нозе ќе го спасат од трагедијата да биде наденат на рог од крава, ама после сто-двесте метри стипл-чес, сфатил дека куршумот насочен кон кравата, а испукан од пиштолот кој случајно го имал кај себе, ќе му овозможи да поживее малку повеќе од годините што си ги носел на плеќите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Има и такви што ги носат носевите на своите љубимци: некој го носи носот на својот булдог, некој на својата свиња, на кравата, на бикот...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имам доволна временска дистанца од одлуките што сум ги носел некогаш, затоа сега без срам можам да кажам: Не навивав за фудбалскиот тим за кој навиваше татко ми од инает.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги носат и гледам и како си ги разменуваат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги носат така напрчени од рано наутро до касно навечер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Друг, Секуле, бил обесен зад Куршумли-Ан заради двајца иноверци од латинските мориња, ги носел на душа, му ја зеле душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не заслужувам, рекол со незабележлива возбуда во гласот. - Ги носам на душа сирачињата на Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној негов дедо или дедо на дедо му се викал Парамон и, како сите од тоа време во Кукулино, бил умен и со две очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чувствувал посигурен в мрак, можел да биде поискрен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во мене живееја исчекувања: ги носев во стиснатите прсти, во стиснатите очи, во стиснатите заби: раснеа од празниот клобурец на мојот стомак и ме олеснуваа да чекорам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој контик ја грабнал едната од трите сестри на Синадин Побожјански и, по малку време, бил убиен зад Лисичија. Виновникот Исидор бил наденат на кол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Забелот, како изделкан од огромна грамада стврдната смола, можеше да крие во себе други еребици што ме исчекуваат со залепени гради за суви тревки и слични на безживотни базја, или криеше жолтоок лисец со мудрост и итрина закопан во некоја грмушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле студени години во кои сиромаштијата под планинската црногорица му плаќала на султанот данок со крв, кога делии со зелени чалми ги собирале машките деца и ги носеле во булук кон Стамбол и кон Едрене, таму да ги потурчат, да ги научат да бодат со копја и да сечат со синџири, и самите подоцна, како брадести јаничари искитени со шарени перја и натоварени со топузи и криви сабји, да собираат нов данок во крв и да се борат против ајдутите во чии чети бил и Парамон Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со што луѓето и се занимаваа некое време: шетаа по улици и викаа дека кралот е гол.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Овие хуморески јас многу и по различни редакции ги носев, секаде откажуваа: “Сол ми велат, ви недостасува”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На демонстрациите ги носеа неговите голи слики, на концертите се пееја секакви непристојни песнички за неговата голотија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас не се лутам: не сум Бог знае каков литератор, напишав повест, не ја печатеа, напишав хумореска, ја откажаа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А утредента, додека тие ги носеа првите копанки нагоре, по скелињата, а еден мајстор најгоре пееше „Поминуваш, Јано мори, заминуваш, ми се смееш, Јано мори, не ми зборвеш“, оној доаѓаше до Башмајсторот, кој стоеше веднаш до нивното корито со малтерот и тие можеа да чујат сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И уште, криејќи ја од нив својата освестеност, само заради тоа што немаше сили да им одговори, можеше да го слуша како пробучува под него оној нивен тих, испрекинат од саповите, што ги носеше зачекореноста и умората, говор: - Го оставивме сам, толку време, - рече недовршувајќи од заздишаноста оној напред од неговата десна страна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да ги пуштиш за извесно време сите нив да ги носи врагот и тебе да те остават на мира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној човек веќе не можеше да ги носи своите раце празни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во фармерките и кошулата што најчесто ги носеше Рада, сличноста не ја забележуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Церемонијата започна со вообичаеното читање на словото на законот за бракот и обврските што тој ги носи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи имаше време на претек, тајно, без знаење на Рада, веќе ги беше купил венчалните прстени кои секогаш ги носеше со себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вака минува времето и ги носи со него и другите во вителот на она што неизбежно дојде.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека се групираа во поворка во неколку реда чекајќи да свирне кларинетот, се подместуваа и погледнуваа во бовчите кои ги носеа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дипломираше гонет од обврските што ги носи семејството, возеше количка со бебе, додека да матурира невестата, па заедно туркаа мало „точаче“, па тројцата возеа велосипеди... па станаа четворица.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И нема да можеш да ги носиш доволно долго за да ги разгазиш, не се твои… не заборавај.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас на работа со моите муштерики се бакнувам во образ по трипати, дека одамна не сме се виделе... еее, од последната плата кога дошле, а не купиле, а не се ни пишале, ама сме блиски од што сто години се облекуваат кај мене, па сме се ородиле преку фустанчињата и „сукњичињата“ што уште ги носат, а не сакаат да мрднат (ова повеќе како суптилна реклама)!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама ѓавол да ги носи овие со деколтеата до брадавица, како некрунисаната кралица Мадам Помпадур (љубовницата на Луј 16) што по Скопје се шетаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се знаеше, а тоа можеше и да се види, кога доаѓаа или си одеа, дека многумина од нивните млади мажи учат или попуваат некаде во Битола, во Солун или во Света Гора, дека кога требаше да му се исплатат давачките на дворот, сами тие му ги носеа, дури во Константинопол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите, и старците, и бабите, и децата беа закитени со кивчиња од џунџуле и босилек, ги носеа на капите, на дартмите, во косите над десното уво, на облеката на градите, а чупите на главите носеа венчиња од малиново дрво и полски каранфили и во рацете црвени рози.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Абе боросана, најглуп чевел во историјата, стана статусен симбол зашто тие редовно ги носеа.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Гавранот ќе го раскине како да е еден од оние свилени перници што му ги носеше Ганка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не ќе им се зарадуваме на ластовиците ако штрковите не ги носат на грб. - Како авиони, оштоумно се присеќаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И узна дека главата, кога ги носи сите спомени, е претешка за нозете.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Веќе не можам да ги носам годините.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Богами, ваква ламја не сум видел за работа, рекол Мирче, оваа сите може да ги носи под мишка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Децата ги одврзуваа шамивчињата од крстовите што ги носеа, а попот пееше: - Благословен бог наш всегда њиње и присно и во веки векови, Амин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Главата ѝ е потпрена на нарамникот трески што ги носела и едната рака ѝ е поткрената кон челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едни вадат камења од реката, ги кршат и ги носат, други сечат греди, летви, чатми, диреци и појаси, жените мешаат кал со плева, гаснат вар и се крена куќарчето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утрото идат и кај мене луѓето. Мажи, дербедари, одат по куќите, ги фаќаат кучињата. Ги врзуваат, ги одврзуваат и ги носат на сретсело.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тие бегаат колку што ги носат нозете. И уште побрзо. И пред своите нозе бегаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може да ги носи со кола, вели, ко тикви што се носат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Плениците ги носиме, ги спроведуваме, а тие само плачат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Подочисти малку, колку да не ги носиме лепешките дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јаката му беше тесна, ниска, така што неговиот врат, и покрај тоа што беше кусичок, подавајќи се од јаката, изгледаше необично издолжен, како кај мачињата од гипс кои нишаат со главата и кои руските странци, дури и по десетина, ги носат на глава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сѐ уште не изустила ни збор ни воздишка, ни оф, ни леле, трча по пеперугата на моминството, најпрвата варијанта, и ме влечка од аголот кон средината на собата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ново издание на Темплум - Хепен Исус“ „Попска наметка - евтино“ Менувам „Тајна вечера“ за „Христово распетие“...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, попот набрзо задрема, и по концептот Дежа Ву, следеше полуција, па каење. Сто години подоцна, истите гаќи ги носеше друг „свет“ човек...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На тој изгрев многупати и без збор во мислата сме му се молеле, ако не повеќе тогаш барем за миг заборавајќи ги тегобите и неизвесностите што ги носи денот а со тоа и сеќавањето за она што било.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Непроменлива во движењето, матицата ги повлече. Бавно и сепак сигурно ги носеше кон море на кое никогаш не ќе му го знаеме името.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Иако гардистите на Мортенија или на некој што управува со неа, не беа лесни, ги носевме кон брегот на реката и ги сместувавме во дрвените чунови. – по двајца или тројца во секој чун.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога закрепна во болницата, кога можеше сам да оди, пак умот му појде на гајдата и усните сами од себе му се собираа и свиркаа; свиркаше и кога на болничарот му помагаше да ги внесат ранетите во болницата; свиркаше и кога му помагаше да ги носат на операција; свиркаше и кога ги враќаше од операција; свиркаше и кога некој мртов ќе го вадеа од болницата; свиркаше и кога ранетите исполегнати на дрвените кревети офкаа и се грчеа од болки.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во првите денови некои од кучињата го гледаа душмански, непријателски како да им е тој виновен што се затворени овде, терајќи инает и 'ржејќи на него секогаш кога ќе го видеа каде што им носи храна или им го чисти изметот со лопатата или ги носи под тушот или во кадата на бањање, при што Богдан трепереше од страв да не го каснат; имаше и такви што беа кротки како јагниња, кои му се умилкуваа и го лижеа по рацете или му легнуваа да ги погали со раката, да си поиграат со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А таа насмевнато му рече: „Како семињата што ги носи ветерот...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А кога ќе го најдеа, бликаа од радост и го гушкаа, му се качуваа на рамењата и тој ги носеше како некој џин, како пастув.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Крај Пансионот, на паркингот, се гледаат неколку автомобили низ чии прозорци ѕиркаат кучешки глави во кои сопствениците ги носат во Пансионот или ги враќаат од него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во слободно време ги носеше на кино, на циркус, на капење во базен, во зоолошка градина, на коњски трки, на фудбалски натпревари; и кога шетаа, за едната рака го држеше мајка им, а за другата тие.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ти ми пишуваше дека со себе во Турција си ги носел закониците и книгите на Монтескје што ти ги дале француските офицери во Поградец пред твоето заминување за Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски задолжително му ги носеше на Татко броевите на списанието во кое се објавуваа неговите прилози толкувајќи му ги дополнително, му ги изнесуваше мотивите за секој прилог одделно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овие книги, особено втората, најчесто ги цитираше во својот незавршен проект и постојано ги носеше со себе, при сите преселби.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го гледаше како оди гордо исправен и како живо контрастира со изгледот, синиот костум, облеката во нашето старо маало, меѓу луѓето со работнички и селски облеки, жени со разнобојни и посрмени народни носии, кои ги носеле во планинските села.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кои се книгите на Монтескје што ги носиш со себе?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека спиеш таму некаде под спомените ветрот ги носи копнежите низ времето... небото ми ги дарува миговите на љубовта...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тогаш другарот Колојаноски ќе дувнеше во грнетата и тие несреќниците ќе почнеа кој како, како пијани, излудени, сосема избезумени, црни сенки, страшни, да се веат ваму-таму, чиниш некој лош ветар ги носи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Убавината кај Чинго меѓутоа ги носи пред сѐ отисоците на човековата убавина во чие име младиот писател ги искажува со сериозна и длабока загриженост и вистинитост своите големи и нестивнати стравови.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Луѓе мои, работевме. Растоваравме дрвја, ги носевме од едно на друго место, ги сечевме, ги средувавме, правевме секакви мајстории.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И навистина, дури казанчето водопадно се излеа, листот на себе ги носеше сите делови од самотната сложувалка, со боја на црн креон, во подобар ред од оној на веќе размачканото огледало.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Има чувство, знај да го најди вистинскио материјал, вистинската кожа, постава, боја и да ги направи чевлите онакви за нивниот сопственик да заборај дека воопшто ги носи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој најчесто на македонски, но понекогаш и на влашки јазик знај да ткај стихови со леснотија на пајажина и да ги носи луѓето околу себе во некои други, нови, убави и невидени светови.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Девојките носеа цвеќе, браќата ги носеа питите, колачите и голем билнак домашно црвено вино.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јовановци беа познати и по тоа што се занимаваа со сточарство и производство на млечни производи: во истото слепо уличе, ама од спротива се наоѓаше аурот во кој живееше добитокот на Јовановци: кравите кои понекогаш најмалиот брат на Томето – Лазе ги носеше на пасење, а најчесто момокот Васе.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Денот беше свеж, воздухот чист, полн со мириси на полско цвеќе кои ги носеше ветрот од пелистерските падини.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
ЗБОРНО МЕСТО Стигнавме во лозјето, сонцето ги спушташе нозете и пак се криеше, а тука имаше едно големо дрво каде ги оставив работите што ги носев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оздола доаѓаа луѓе, старци, жени некои ги носеа на грб зашто не можеа да одат, а најголемата врева доаѓаше од воловите, коњите, козите, кучињата што останаа заробени во селото: се измешаа сите гласови и се слушаше нешто страшно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Си спомнав кога добивав писма од Мане, одеа преку куририте, некогаш доцнеа и преку десет дена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми остави пушка, раница, ќулавка и со куцање отиде напред, а јас ги зедов тие работи и сосе моите што ги носев, одвај отстапив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ОРУЖЈЕТО ЕДНАШ ГОДИШНО ПУКА САМО Нашите во отсекот, кога одеа некаде по работа ги носеа пиштолите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Освен тоа, не ги носеше очилата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Луѓето скокаа од своите седишта и викаа колку што ги носи грло настојувајќи да го надвикаат излудувачкото мекање што доаѓаше од екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но опасностите што во себе ги носи машината сѐ уште постојат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја знаеше нивната слаба точка која, всушност, беше нејзина девиза: подготвеност за влегување во непредвидлива, ризична авантура, наспроти враќање назад, дома, меѓу своите, со лузните што ги носеа на челото и на газот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но ако барам некое оправдување за себе, ќе го речам твоето: го правев тоа од немајкаде но и од некој необјаснив бран на задоволство од изненадите што ги носи тоа немајкаде и те турка кон некој брег на кој мислиш дека конечно ќе го откриеш светот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога имаше ливади, пред да ги потисне водата, многупати коњите ги носевме ноќе на пасење. Тие тогаш 'рпаат од тревата и фркаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Слично на оние што ги носат железничарите ноќе.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко и Богуле зафатија да му фрлаат на Методија дрвја, гранки за да се зафати, да не тоне; но силната вода ги носеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но сигурно за арно не идат онолку сила – одговори попот и ги понаведе понадолу мустаќите, оти Турците не им дозволуваа на каурите да ги носат засукани мустаќите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Онаа кожена ташна што сам ја имав шиено во Гаково веќе е распадната па книгите ги носам во голите раце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него на прво место била веста за да се израдува татко - дека веќе ги посетувам часовите во машката гимназија Цветан Димов , а потоа за тоа дека парите што ги носев со себе веќе ми се при крај, дека повеќе сум гладен отколку сит ( леблебија за 20 динари), дека кај Нанчо спијам на гола земја откако ја сметувам косата што ја стрижи преку ден, ама дека и тоа во последно време сака да ми го откаже оти не му е пријатно да бидам сведок на она што го прави со некои прибрани жени од железничката станица во заградениот дел со обична хартија за завиткување!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија од рани зори ја вртеше рачката на машината за ронење, прва доаѓаше а последна си одеше и пченката од гредите на тремовите се преселуваше во големите вреќи, а вреќите во запрегата со која таа ги носеше во воденицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ристе ја постави молбата. Суло го има чеканот за дамка, а Ристе десетина товари штици недамкосани, та „ако е кабил“ да дојде утре Сулоага да ја удри дамката да не ги носи Ристе на каракулот и да не плати кочан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот, читајќи, го виде Петрета во олтарот како ги носи поскурите, и од сред молитва: „Боже очисти мја грешнаго“ го праша Петрета: — Колку поскури се, Петре?“ — и си продолжи: „И помилуј мја!...“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Грчките четници — андартите — не беа голи и боси како „бугарските“; тие дојдоа испроменети во црни фустани, бели ѕиври, со букви на врвовите, а ќостезите на саатите, крстовите што ги носеа на гушите, ѕвечеа од сребро и злато, подресени со лири, обружени со куси синавери, тие изгледаа вистински евзони како на свадба или на гости да тргнале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот зовре уште толку и престана веќе да оди кај Рожденката да и крсти вода, од инает не побара кутол на Митровден и сите поскури што ги носеше Нешка в црква ги враќаше назад или му ги даваше на крмникот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И дури Куле сечеше дрва, Крсте ѝ ги носеше и странеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Маловата невеста Тода, други мислеа дека Крсте се оближува околу зелничето, мазничето, питулиците што ги носеа постојано Неда и Стојан и ги делеа со Крстета, трети мислеа трето, четврти — четврто, но никој, па ни самите тие не можеа да објаснат како се спријателија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ги фрли тие „ѓупските" (како ги викаше Илко градските алишта,) уште првата вечер кога се венча со Илка и си запука да си ги носи новите кошули од првата жена на Илка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога баба виде дека Мајка ги носи и Куранот, па Библијата и Талмудот, таа, сепак, започна да си го менува мислењето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Обично празните зембили ги носеше сама, а полните ги носеа децата од соседството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Манастирот подоцна, им рече игуменот, со доброволни прилози на народот, пак се обновил, но низ времињата бил често опустошуван и плачкосуван од качачки банди: опустошуван бил и од чумите што ги носеле војните; но тој пак опстојувал и ја ширел просветителската дејност преку учениците што учеле во неговото училиште.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гракнежот нивни се слуша од поодамна, уште од пробивањето на фронтот кога луѓето од селото си ги бараа своите загинати по планината, им ги одграбнуваа, не им ги оставаа да ги колваат, ги носеа во селото и ги закопуваа во селските гробишта; отец Серафим пеејќи им молитва им ги споменуваше имињата и велеше: „Бог да ги прости“.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Погребната поворка одеше тажно; напред децата ги носеа црковните бајрачиња, по нив питропот со крстот, по него отец Серафим, енорен свештеник од манастирот Свети Наум, по него ковчегот со мртовецот, по него семејството, роднините, пријателите, прифаќајќи го ковчегот и сменувајќи се при носењето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Ама каква Албанија! - се бунеа селаните собирајќи се на средсело каде што учителот им ги читаше весниците што ги носеше од град.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сегде во светот и за сите бруцоши со уште неизгаснати млаки контури во зениците, контури на океанските острови кон кои ги носеле нивните гусарски бродови.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Еднаш ќе треба да го праша Френк, својата општа база на податоци, зошто американските гости обично ги носат клучевите од своите хотелски соби со себе кога излегуваат, додека европските гости своите ги оставаат на рецепција (што е навика засилена од тешките привезоци).
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- А по колку чашки добиваш од службите, за информациите што им ги носиш?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Познато ви е како на големците им ги носат елените на нишан.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Родољубието, младо момче не се наплаќа – беше одговорот Притоа неговиот поглед поминуваше некаде покрај мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- На големците отровите секогаш им ги носеле во златни чаши! - се смееше Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Седна спроти мене, го отвори Вечер и го повлече показалецот под еден од насловите на дното на страницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам зошто но тој негов хубертус ме потсети на оние исклучителни знаци што луѓето си ги носат од своето раѓање и никогаш од нив нема да се ослободат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мис Стон го прочитала тој расказ во некој од весниците што ги носела со себе, и бидејќи очигледно била збунета или изненадена од верувањето на Јапонците дека со душата можат да упрауваат и некои други сили покрај Спасителот , побарала и негово мислење по ова прашање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа утринава ми рече дека животот и не е ништо друго туку само прошетка низ болките и радостите на ретките убавини што ни ги носи љубовта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веднаш да објаснам: оваа слика во мојата свест немаше врска со Уредот. (Редно е да напоменам дека Управата со наредба им имаше забрането на службеничките да ги носат децата во работните простории).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Животот како прошетка низ болките и радостите што ни ги носи љубовта...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Податоците што овојпат ги соопштува иако се труди да не ги прикаже како крајно сериозна појава, во иднина, додаде тој, а можеби и во некој близок ден, ќе претставуваат основа за многу посериозни приоди кон проблемите и опасностите што ги носи со себе сѐ уште не расветлената појава што во моите проучувања ја именував како наезда на сенките, истакна професорот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додавката или прекарот комитата што дотогаш ги носеше Раде, се запусти или поточно исчезна уште кога ја нагрна војничката блуза во една бугарска рота,** а на додавката ич сѐ уште мораше да попричека.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ваквите недоразбирања ги поврзувам со различноста на сликите што ги носиме во нашите ковчези на сеќавањето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се повторуваа тие длабоки вдишувања; повторно и повторно, топлите ветришта му ги носеа на градот мирисите на ливадите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дење, најпрвин не тераа да ги читаме паролите што ги имаа испишано со вар на високите карпи или логорашите ги имаа направено со камења што прво ги вадеа од морето и на грб ги носеа горе, на највисоките ридови на островот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ете, - прошепоти Јован – стигнав и јас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се лизгаа тие, па стигнуваа до реката. Ги собираа сандаците со фишеци и вреќите со храна, и на своите рамена ги носеа горе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гледаш, никој не ги носи еполетите. Може да е некој мал по чин, а може и некој голем...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Правдата со скршени нозе ги убиваа и ги товареа на други или ги дереа, ги распарчуваа и ги носеа горе. За месо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Најчесто немаше потреба човек да чита весници, зашто ранетите ги носеа од боиштата најновите вести.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Трча така, го загледуваат и чевлињата одеднаш не се чевлиња, туку кој ги носи најјунак е, кој ги носи најубав е, кој ги носи е сето она што селаните најмногу го ценат и сакаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа ги ставаше во една кошница за да си ги носи дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Трговците Евреи, што ги носам по градовите да пазаруваат велат дека до тоа нема да дојде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вистинските домаќинки ваквите чевли ги носат в раце додека да ја изодат угорницата и калдрмата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека ќе нѐ одбрани од војна Англискиот крал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Враг да ги носи! Пикаат нос кај што не им е местото.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А знам зошто: ѝ ги носи на ѕидот ветките од јаболкницата и со нив прави шарки.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сонцето ги носи низ ветките.“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Сепак ги носеа обележјата на нивното велможје, ги славеа боговите кои населуваа сосем инаков свет од овој, ги пееја старите песни со зборови, кои, архаични, им се чинеа како цврста залога на некогашната моќ.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
шишенца, кочанки, чешлиња, мивки, сапунчиња, гризнато овошје, коски, пердуви, распаднати метли и износени опинци, и ги носеше некаде со себе за пак утрината да ги врати и да ги остави на брегот; гледаше кон шеварот и трските во езерото во кои се размножуваа сите водени птици и кои крескаа како нечисти тешки и гадурии, што тука, во старо време се криеле: змеови, азџери, стии, ламји, вештерки, улавици, гидии, сеништа, ветроштиње, таласами, нави, укалци, катари, улери, буици и други сакатури,
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И жените во овие мигови го губеа умот: пиеја под рака со мажите, ги скубаа за мустаќи и брада, им се качуваа на грб како на магариња и ги маваа со нозете да ги носат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тажната поворка минуваше низ селото и срцето им го корнеше на луѓето: напред одеа другарите од Висар и ги носеа бајрачињата, по нив попот, а по него ковчегот од Висар; на секоја раскрсница ковчегот го спуштаа луѓето и попот му пееше молитва на Висара простувајќи го за последен пат од овие места по кои газел.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
При секој празник, попот ги подучуваше луѓето, им велеше да си прават сите црковни редови, да не ги закопуваат луѓето како ајвани, туку задушниците редовно да им ги носат како што го рекол тоа господ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ray Ban Еден од статусните симболи на потрошувачкото друштво во вторава половина на дваесеттиот век во секој случај се наочарите за сонце на американската фирма Ray Ban.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Изработени од кожа наменета за прошетка низ древниот свет (според името), овие мокасини се погодни за авантуристички типови.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во осумдесеттите години на веков реј-банките го минаа патот од бунтовништвото до веќе статусен симбол на принцезата од Монако, на пример, или манекенките Синди Крафорд и Татјана Патик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Швајцарија со години беше водечка во индустријата за часовници, според убавината, прецизноста, долготрајноста - а и денес е ненадминлива ако зборуваме за вистинските механички часовници (нпр. Schaffhaisen). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 109
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги носеле многумина, од дрводелците- авантуристи во канадските дивини, преку сафари фриковите во фазонот на мачо- мустаклијата од рекламата за Камел, до модерните припадници на џет-сетот кои во морски авантури тргнуваат со своите деветометарски јахти (можеби оттаму и другото име за овие мокасини - бродарици).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа предвоена компанија, настаната како специјален огранок на една од најдобрите светски фабрики за стакло Bausch and Lomb, својата популарност ја стекна за време на Втората светска војна кога американските пилоти како задолжителен дел од својата опрема ги носеа и ray ban наочарите за сонце.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги носеше во ковчежето скриено покрај камата под неговата перница.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Итните случаи ги носеа на носилки како повредени фудбалери.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Фрежис, 5 марt 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Немав кому да му ги носам своите текстови за мирно просудување, за моја заштита, немав кому да му носам книги за потцртување со молив на најзначајните места, на страниците со пепел и потоа за разговор во врска со нив, немав кому да му се восхитувам за мирната храброст, моќ и трпеливост.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
САРА: Каков сте вие тоа поет кој не ги носи песните со себе. Добро, кажете го крајот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Одново засветка. Дождот се засили. Истура, а ветерот, силен и налудничав, косо ги носи јадрите капки.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ни рекоа ќе ги носат по државите, таму, велеа, ќе имаат да јадат, ќе бидат обуени и облечени и ќе учат, велеа... ќе станат, велеа, учени, лекари, даскали големи људје ќе станат, ни велеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И не сум изненаден од тоа што многу луѓе тука ги носат имињата Трајко и Трајанка, Живко и Живка и имињата на сите православни светци и на апостолите Петар и Павле. Во тоа е сѐ - и болката и надежта и...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите мени ги носат утрата и примраците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Памтам, како не памтам. Многу топли чорапи. До пролет ги носев.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Убиените ги товараат во камионите и ги носат во Лерин.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Појаките момчиња од семејството ги носеа тешките лубеници кон дома, а ние сите другите ги придружувавме.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Па почнав да правам столни лампи со убав ажур, секоја за себе посебна и оригинална и истите ги носев во некои специјализирани продавници каде што се продаваа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
2 Неколку дена по тоа, во една убава ѕвездена ноќ, железницата ги носеше нашите бегалци надолу, на југ.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И на годините со децата, се сеќавам како нивните гласови звучеа во ноќта, се сеќавам на мирисот на нивната кожа лете, на многуте игри што маж ми ги смислуваше за нив, на распоредот на влакна на неговите гради, на неговиот стомак и нозе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зависи од тоа колку брзо вози брат ти, одговараат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на шарите на тепихот во неколку прекрасни куќи коишто со години ги посетувавме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можам да си ги доловам фустаните што жените ги носеа на моите забави и звуците што мажите ги испуштаа додека водевме љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои од нив ги носат имињата на месеците. Јуни, Јули и Август. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 191
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прашај ги колку заработуваат за една ноќ.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на бројот и квалитетот на комплиментите што ми беа упатени во разни прилики.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прекрасни облеки има, старо и младо ги носи, а сепак во многу земји среќаваш голи и боси, Волшебни палати има, секаде зграда до зграда, а сепак, во многу земји некој за дом топол страда.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Одеднаш почувствував дека паѓам, дека цел се простирам преку улицата, а доматите, компирите и крушите што ги носев во една кошница, се разлазија по асфалтот!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Знаев дека тоа е невозможно, па сепак, кога третиот ден по смртта на дедо ми Баџак тато нѐ однесе во дедовата куќа во Влае, одев од соба в соба и внимателно разгледував да не најдам некоја трага од присуството на дедо ми што би значело дека тој сепак е жив: некоја недопушена цигара во пепелникот, тукушто соблечена кошула, чорапи свиткани и ставени во „беж“ еспадрилите што најчесто ги носеше, очила врз отворениот весник на канабето во дневната соба, недоиспиено, сѐ уште топло кафе...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога си заминувавме дома, милиционерот го посоветува тако ми: од утре, на дедо да му ја напишеме на едно ливче адресата и телефонот, и постојано да ги носи со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред мене беше голем, вистински, ама навистина вистински пиштол, ист како оние што ги носат полицајците во криминалистичките филмови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе собираме стари хартии и шишиња, ќе ги продаваме во Отпадот и парите ќе ѝ ги носиме на Бабата, важи?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Друго свое освен по неколку кози и овци и урупчињата земја за градинчиња, селаните имаа, по некои, свои воденици, валалници и неколкумина како дедо ми и татко ми што беа кираџии, ги собираа по село шајаците, козите, волната, конопот и другите такви работи да ги носат и да ги продаваат по Битола, Лерин, Воден и Солун и оттаму да им купуваат на луѓето било тоа што тие ќе порачаа или што кираџите ќе мислеа оти луѓето ќе сакаат да купат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За мезе имаа пивтија и печено чадено суво свинско месо и луканки што им ги носеа жените, а по вино, со котлиња и со котли, сами си одеа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога влегол во чунката видел оти не може и тој да влезе и сите три работи што ги носел да ги земе. Можел само две.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сами погодуваа оти право ќе ги носат во Ловаѓе каде што беше штабот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И ќе умрат додека да се вратат од каде што ги носат, ако се вратат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Нее, - рече Србин, затегави. - Доста е засега тета да ни ги пере алиштата што ќе ѝ ги носиме, а после ќе видиме. - Аха, - рече тетин Доне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сега, пред почнувањтео на летните одмори, како пред секој први во текот на летните месеци, сите се сеќаваа дека на колата нешто треба да се поправи, но најмногу луѓето ги носеа колите само „на преглед“ за да се чувствуваат посигурно на пат кон Охрид и Преспаили кон Солун и Егејското Море.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Враќајќи се кон куќичката Пелагија се обидуваше да разјасни зошто дојде Чана, дали да покаже дека е лута што не е повикана на армасот на Деспина, или едноставно да ја потсети на оној дамнешен црн ден што никогаш не се заборава, или навистина сакаше да се распраша како ќе ги носат децата до на школо?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во истиот овој логор биле силувани 25 болни жени. Ги носеле на рендген.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Црвите сами си ги носиме, вели Паун Радевски, нема туѓи црви во гробот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас уште ги носам гаќите и елечето од црвената свила што ни ја подари македонското друштво од Софија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жените ги носат пакетите, а малку потаму ги чекаат криминалките и им ја земаат вотката и чајот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе се стресам: кај им ги носат нозете и рацете со кои се служеле дотогаш, господе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти си студент и не можеш да изигруваш Рокфелер, па да ги носиш гостите по ручеци во ресторани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секогаш секаде каде што одев со себе си ги носев и книгите, учебниците, скриптите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Видов дека тегетните тренерки што ги носеше го правеа уште поблед.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
По кажувањето на аптекарот на Општинската болница каде што мртвите и ранетите ги носеле, и мртвите и ранетите ги фрлале еден преку друг во колички за ѓубре.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еее, уште само тоа ми требаше, си помислив, како сега да ја смирам? Дена сè погласно и погласно плачеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имам фустани и мини здолништа, ама што вреди кога немам идеални нозе за да ги носам. А, блузите! Џемперите! Маичките! Вистински бедни парталчиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И во градинка учителката еднаш ни читаше една приказна за нив – тивко прошепоти и почна да плаче. – Тие ги грабаат малите деца и ги носат далеку од родителите – плачеше таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој момент бев решена на секој начин да се борам против кичот во мене, иако не знаев зошто е тој толку многу страшен и треба да се искоренува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не ги сакам ни јас, сите ги носат, не ми се интересни – ѝ реков, ама не бев воопшто сигурна дека е баш така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)