ги (зам.) - одмине (гл.)

Се забележуваше дека минувачите во метрото сакаат што побрзо да ги одминат „хипиците“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зборуваа за лотаријата. Откако ги одмина триесетина метри, Винстон погледна назад.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Моите сопатници од земјата бучно ручаа. Не бев гладен. Ги одминав.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Многу ми се допаѓа!“ рече таа погласно кога ги одмина и посилно ја стегна својата другарка за раката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оти работат без хонорар или ако земаат хонорари, тие се толку малечки што одредницата будали сепак не ги одминува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И кога тој ги одминува, долго гледаат во задниот вагон кој станува и подалечен и помал.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Можевме ли да ги одминеме?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но тие поминуваат покрај привлечно уредени излози, па подзастануваат да ѕирнат, среќаваат кученца, па не можат лесно да ги одминат, си купуваат мастики, семки... Со еден збор, се влечкаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дали поверувавте дека зимата треба да ги охрабри оние што ги одмина летото оние чија тиха ѕвезда упорно ја следи својата патека?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Секој газ си го знае својот фактор, како што се гледа на еден билдборд.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сеедно, нив пак ги одминуваат сите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Дали го прашавте што памети а што заборавил?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дали оставивте да поверува дека е добродојден нудејќи му место до себе на трпезата?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дали поверувавте дека зимата треба да ги охрабри оние што ги одмина летото оние чија тиха ѕвезда упорно ја следи својата патека?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби некоја од оние поетеси кои со голема почит му ги испраќале, а можеби и уште му ги испраќаат своите тетратки со стихови, надевајќи се дека нема да ги одмине неговото внимание.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од друга страна, продолжував да размислувам, објавувајќи ја својата неприкосновена волја. тој наш Создател, зарем требаше врз едни народи да ја истури сета своја љубезност а другите да ги одмине, или пак, во оние, најлошине случаи, дури и да ги зачади со темјанот на проклетството, му реков на Никола Леко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)