ги (зам.) - остави (гл.)

Мајка ми попусто го убедуваше да ги остави козите и Чанга, да не ги повлекува сите во пропаст. Жртвуваните нека останат жртвувани.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ретки злобници потајно тврдеа дека тој бил уфрлен шпион во Козар маало, постојано соработувал со властите, а сега сите ги оставил на цедило!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите сами го познаваа патот. Се случуваше Чанга да ги остави, и тие непречено да стигнат дома.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега, ка­ко да ги остави главните книги настрана, ги запишуваше живите сведоштва за сигурниот пад на империјата на ста­ли­низ­мот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– На Чанга му ги оставивте? – Да ,на Чанга ? – одговори тивко мајка ми. – На Чанга, на Чанга... сите му ги дале козите на тој проклет прч Чанга... – процеди низ заби нервозно шефот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Домаќинот мораше да им свари кафе и да ги почести со него. Не смееше да ги остави сами.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Лажичето, со кое го мешаше кафето, му падна од раце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во тоа време Гоце се врати од бунарот и ги остави стомните во тремот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Најпосле, на почетокот од октомври, ми се чини беше деветти во месецот, чистејќи ги отпадоците во потонските простории што беа ги оставиле копачите од Пустенец додека спиеја долу, завлекував рака и покрај голите и потемнети греди и, исто така, и во ќошовите на ѕидовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше весела Нова година, иако сите офкаа и лелекаа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На болничкото долапче болничарот ги остави златното синџирче со детелинка со четири листа, прстенот што и го имаше купено сестра ми и мобилниот телефон што јас и го оставив за да можам да ја контактирам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми ги симна филџаните од креденчето, татко ми ги остави пакетчињата до креветот на дедо ми, и отидоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не се грижи ти за ништо, и реков како што и таа ми кажа кога го баравме станот на Еца во Будимпешта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сестра ти ги остави, рече ти да ги носиш, не и требаат сега, додаде.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Според други јас сум обичен чевлар, а градот Берн со гордост чува пар чизми што наводно сум ги направил кај нив и, заминувајќи оттаму, божем сум им ги оставил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Навистина има шармантно лице овој Левантинец од германски род, си помислува Мертен и станува да ги остави домаќините да го издискутираат неговиот смел предлог.  На средбата наредниот ден му приговараат дека сумата ги надминува економските можности на еврејското население.  Доктор Максимилијан Мертен дава впечаток дека длабоко размислива, создавајаќи замолк кој трае толку долго што стежнува во просторијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Испратен по деликатна задача во овој град, тој во Софија ги остави колегите од министерството, пријателите, своите подостарени родители, софијанци во неколку генерации на кои времето покрај годините им придодаде и старечка завист и цинизам, но пред сè, својата жена, и дојден во овој град што е сè уште паланка во споредба со царска Софија, покрај со проблемите на работата, непрекинато се оптоварува со продолженото останување на неговата Лила во Софија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Добро”, изустува со доблесна драматика д-р Максимилијан Мертен на новата средба, два дена подоцна, „конечниот износ е три и пол милијарди драхми!“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гога ги остави двајцата да се разговараат, а самиот влезе в берберница да се бричи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
МАНОИЛ: Ти си ги оставил? Треба ли и јас да дојдам?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Во десната рака, високо крената пред него, држеше клучеви и со нив ѕвечкаше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Демнев каде стариот ќе ги остави резервните клучеви“, ни рече и ја отклучи левата врата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо влезе во куќата и набргу се врати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Стравот и непријатностите да ги оставиме настрана. Нешто за болката.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
2. Во карпата над чешмичето, од каде пред десетина години го нападна онбашијата за да го одбрани дедот Паленѕа и сина му Бојка, ги остави своите седум души опробани другари да си ги споменуваат тие стари спомени, а тој со Ќосото се оддели и го фати честарот во Суши Кутол.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почнаа и војводите да пукаат, им се придружија четниците и останатите востаници, но укрепениот аскер не ги остави своите метеризи — гробиштата и не попушти, а веќе и зората забеле, та војводите наредија повлекување да не ги фати денот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
13. Кај фати Толе од Доброполе? Се знае. Co Мачникот и другарите си појде во Полчишта кај руса Миша, ги остави половината пари од неговиот дел, и, откако се наприкажува слатко насамо со неа и и ја потврди решеноста дека ќе бегаат заедно, се пресели кај дедот Паленѕа и се скри во неговата јама додека помине потерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И еден ден кога веќе Толе толку се осмели, та дури и му порачаа на Арслана да му го остави и Витолиште како што му ги остави сите други села, Арслан се навреди и реши да испрати една потера со Расимчауш на чело, барем да го подзбрка Толета ако веќе куршум не го фаќа да го отепа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргна Расимчауш право за најблиското селце Мелница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и некоја паричка им притреба на сите тројца, бидејќи Толе што имаше ги остави на Миша во Софија. A по Мариово од кого ќе зема, ако не од Адемовци, Маџаровци, Велиовци од Крушевица?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе не можеше да дотрае, а да не види каков ќе изгледа Ѓорче како мариовец, та в зори отиде кај него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во капињата, над чешмата, раскастрија и ги послаа сакмите, ги оставија пушките и торбите и слегоа, та се замија образ со студената снеговица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Значи, да ги оставиме сите наши дејци од народот на милост и немилост? — праша Ѓорче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чекајте не кај ужината, — им рече Толе на другарите и се изгубија двајцата со Митра.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе со своите четници ајдути влезе в село и се запати право кон црквата и конакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа ја искалаузи Велика Рошкова, од чии накити ѝ оставија добар дел нејзе, а и парите што ги доби Толе скоро две трети ги остави кај неа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бахтијаровите Анадолци во верига ги претресуваа не само селата, колибите и пештерите каде што можеше човек да се заклони, ами и сите смреки и грмушки, небарем зајаци бараа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Направивме тоа да не можеме, ете, цел месец да се прибериме дома, им го дадовме оганот на нашите села; ги оставивме жените, децата и старците да се тресат на пепелиштата, а луѓето ги фрливме по темниците да скапуваат. Ете што направивме!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, драскал ефенди! Ќе правиш кумпанија на попот и коџабашијата или ќе ги оставиш сами?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нашето присуство само ќе ги дразни Турците, та поголеми зулуми ќе прават.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе се закикоте на коњот: — Голема работа свршивме, господин Борис, та ќе се одмориме, токо ајте ми со здравје! — и го дупна коњот, ги остави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Другите ги остави со прилепската чета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Милан ги крена рацете во знак на „теслим" и војникот го отера кај онбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Врапчињата ги оставија стреите на селските кошари и копите со слама, каде што цела зима се тресеа од студ, и излегоа на слобода да ги бркаат бубачките и да прават меки седелца, во кои ќе ги одгледуваат своите мили рожби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, што велиш ти, Ѓорче?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа и ги остави седумте свои другари над чешмичето и си отиде во честарот да ја ублажи својата тага за неуспехот, крај неговото четниче Мише Ќосото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пак кај мене на гости? — го поздрави иронично Толе и се зачуди, зошто овој голем војвода не си отиде со другите во Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го одведе Ѓорчета кај Чачовци, го облече во Тодорова мариовска облека, (најискината и најизвалкана што беше); Ѓорче ги остави своите комитски алишта, пушката, нагантот, биноколот и убавите јанински опинци; заврза едни свински со сиџими и тури на глава еден калнав искинат фес. Co еден збор се направи мариовец и половина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа не покажа ни знак на колебање, на уплав, или некаква непослушност на неговите наредби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Милан ги остави четниците на чуката и во утрешната мугра тргна за Вепрчани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Е, море, тука тука. Било речено да ги оставиме коските по овие пустелии, нема што — тажно промрморија скоро сите Сарафови приврзеници кои до пред некој ден мислеа дека се веќе надвор од опасноста и скоро ќе се најдат „во слободната мајка Б'лгарија" да ги понесат венците за услугата што му ја направија на Кобурга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По пет шест месеци откако одвај се искуба од судот, отиде нарочно на пазар и на враќаше ги собра и си ги однесе дома, за да има што Да им остави на децата кога ќе ги остави за да му се придружи на Толета, оти агите веќе го зедоа на заб и го запашкаа да го гонат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко Брле почека ден два да му прати Митра лебец, и кога му кажаа комшиите дека куќата е затворена и Митра не ја гледаат в село, ги остави овците на комшијата и си дојде дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се прегрна со сите, се избакна со солзи во очите и ги остави, а тој тргна со прилепчани на север.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Под тремчето седеа тројцата луѓе како што ги остави дедот Волче, но кога видоа дека преку двор идат три четворица тие станаа од столчињата и едниот тргна преку двор кон овие што идеа, а двајцата го фатија ќошот од Волчевата куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А ти мене сакаш да туркаш од конакот, да седниш ти на мојот место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овчарите ги оставија бравите и навртоа на пресопта да ги топат опинците во локвите и да си налеат вода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Диме ги остави опинците и му се заѕвери на Мирчета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да тргаме уште ноќеска дали не е ризично? — почна со предлогот Сугарев.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Времето за пријатели ми ги остави алкохолот и цигарите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ралфи ги остави таму. Но, не се врати по нив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но и овде неговата мисионерска дејност била прекината поради протестите на Евреите по што морал да ја напушти Бероја, а ги оставил своите придружници Тимотеј и Сила.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во Македонија ги оставил војсководачите: Бриен да го чува Костур и Петар Алиф Полог.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Жива у кафе, коса у чвор, зуби од коњ, тароти, виљушки, гравои, влашка, циганска и вуду магија беа редовни ритуали, а гатарите ги окупираа телевизиите ко татко им да им ги остаил у наследство.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тие мрчале надолго и широко ќе ви продаваат морал, а доколку тоа не би го правеле и би ги пуштиле на пазар да продаваат компир сигурно нема да продадат ниту 2 кила, но затоа доколку ги оставите пред МТВ би биле успешни проститутки.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ги остави своите непрокопсани кукли да фантазираат, а тој се упати кон штабот на својата партија на улица Бошњачка.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дури сакаше да му рече да ги остави султаните да си почиваат во спокој таму каде што се.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Пред порти беше Татковиот пријател Сокол Мечевски кој му ги остави трите сиџили, еден ден пред да го однесат в болница.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И сиџилите да ги остави на мира, а и тие да го остават мирен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, пашата не ги остави долго во недоумение преспанци.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жените, децата и старите, тие што не можеа да одат на печалба, стоеја наоколу како скаменети, без да прозборат збор и секој гледаше, го впиваше погледот во својот скап човек, кој, по малку време, ќе ги остави, можеби, засекогаш!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вечерва, посилно од секогаш, со болка почувствува дека среќата не е надвор, вон оној круг од печати што му ги врезаа во душата оние што ги остави; од кои побегна сурово, лекомислено.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој мислеше на своите шест мали деца и на жената, што ги остави само со едно кило пченкарно брашно и малку плашици...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Старата анама, што на млади години сучела баклави за самиот Џеладин-бег, таа беше дојдена уште од петокот со три други анами и до саботата вечер не исправија грб од кр’говите и не ги оставија сукалата од раце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не можеше да ги остави заедно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тогаш и добитокот го отераа в село, зашто неговиот единствен син, Данчо, не можеше да ги остави селските работи и да остане подолго време во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги остави термосите крај патеката и ја забуца главата во сенчестиот папрат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Извади во едно паниче сирење, па седна крај разгореното огниште, и не чекајќи ни малку да остинат, ги подбра компирите и не ги остави додека не се наполни до гуша.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот ништо не одговори. Влезе во колибата, ги остави момчињата да очекуваат и да погодуваат зошто ги остави, а тој се врати брзо и бескрајно ги изненади.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не сакаше да поведе со себе куче, за да не ги остави колибата и добитокот сами на едно куче, кое, ако се укаже потреба да се бори против некоја неочекувана опасност, може и да се скрие од страв.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги остави овците да чепкаат сува трева низ папратот на Заветна, и помина од другата страна на поточето, да види каде се говедата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа настаните почнаа да се одвиваат како на грамофон со труба, на напуканата плоча ставена на погрешна брзина: предвоениот доктор заедно со својата животна придружничка реши пензионерските денови да ги заврши во родното место, кое сметаше дека најпосле заслужило славниот сограѓанин да ги остави своите коски на прадедовските гробишта штотуку здобиени со нова реформистичка управа; младата мајка се уштутка во одеднаш испразнетата куќа, со доенче во едната, а скрипти во другата рака, не знаејќи дали попрво да готви ручек или да пере пелени, па најпосле најми дадилка и се префли на фармација.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но сепак, сега засега донекаде задоволен, ги остави платната едни до други, збиени како камчиња мозаик и ги опфати со завршен поглед давајќи им преодна оцена.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Момчево сака да работи кај нас”, му се обрати техничарот, му се насмевна на Багета да го охрабри, па ги остави сами.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ване, не како најтрезен колку како најприсебен, бидејќи повеќе отпиваше отколку што голташе од бинлакот, ги одвлечка полузаспани и полумортуси во шаторот, под уште топлите крила на импрегираното платно, и ги остави да грчат и да се лигават на сувата папрат врз која паѓаа од грутчестите душеци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Здодевните прашања за книжевноста да им ги оставиме на западните писатели.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Милан сега ги стави двете раце во кутијата и ги зграби пиленцата како да беа пченица и ги остави на подот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Девојчето бргу насобра цела шепа трошки се доближи до прозорот го отвори и ги остави трошките.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, според оние неколку редови што ни ги оставил несреќниот Мида, во центарот на клопчето-текст господарела огромна црвена буква што наликовала на нашето „Ж“, насликана како девојка-пајак, со раширени раце и нозе, како што и се гледа од ликот на самата буква.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Сакаш да знаеш што имам заклучено од тие денови во чекмеџето на моите спомени?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако очите ги остави долго запрени на моето лице, очигледно беше загледана далеку во минатото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога ќе ги оставиш да си заминат и тие стануваат роднини на исчезнувањето. Иако не засекогаш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
МИТРЕ: Еми тоа се знае, гајлињата за луѓето ги оставил господ, не ги оставил за ајваните.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Пак после да ги оставам во Белград!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Оти жетварките сега ќе стигнат, отидоа да си ги остават срповите и да се измијат...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КАТА: Убаво се, само се остарени, не се како што ги остави.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Посакувањето убавина нема врска со остварување заедничка цел со другите, туку со сакањето да се има нешто најдобро – и, со тоа што ќе се има, да се биде најдобар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А оние што биле сопственици на своите домови во многу случаи немаа живи наследници или преживеани љубовници на кои би им ја пренеле сопственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Материјалното богатство и сетилното задоволство за нас имаат мошне особена функција“, објаснува Бартлет; „тие ги надоместуваат другите облици на немаштија“.262 Бартлет намерно ги оставил непрецизирани тие други облици на немаштија – сигурно имал на ум цела палета општествени и политички лишености – но ја оставил отворена можноста дека можеби има некој мошне особен „глад што зјае под“ нашата потрага по сопствености (175).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Над 300 000 од тие умрени биле мажи што имаат секс со мажи.445 Само во Заливското Подрачје на Сан Франциско умреа десетици илјади геј-мажи, меѓу кои околу 17 000 во самиот град Сан Франциско.446
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Убавината нуди можност да го надминеш срамот, да избегаш од заедницата на стигматизираните, да се воздигнеш до занесното созерцување на чисто телесно и естетско совршенство и да ги оставиш зад себе кутрине стари кралици, да ја оставиш иронијата кон романсата, да достигнеш достоинство и да постигнеш вистинска и сериозна вредност, како во сопствените очи така и во туѓите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што растеа цените, празните места што ги остави сидата не се пополнуваа со нови бранови геј-доселеници од работничката класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, геј- населението полека- полека се разводни и се разби – како што потврдуваат и податоците од Пописот од 2010 г.448 Како резултат на тоа, целокупната општествена инфраструктура на машкото геј- живеење постепено се влошуваше. ‌Ова имаше разорно дејство врз геј- културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во исто време, брановите џентрификација што придонесоа кон преобразбата на геј-маалата предизвика стопанска експлозија на недвижностите во внатрешноста на градот, бидејќи оние од предградијата почнаа да се враќаат во новообновените внатрешни делови од градот, а поради тоа цените на недвижностите во урбаните центри на САД пораснаа вртоглаво. ‌Геј-мажите со скромни приходи кои ги населуваа геј-гетата и кои подоцна умреа од сида честопати не беа сопственици на имотот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што „прекумерната сентименталност што била неопходна состојба на сентиментите не дозволувала никаков вистински предмет“ – сентименти кои бродвејскиот мјузикл ги негувал кај своите протогеј-обожаватели, според Д. А. Милер – упорната желба на геј-мажите за скапоцени сопствености потекнува, според Бартлет, од едно постојано чувство на темелна фрустрираност поради тоа што предметите кои најмногу ги посакуваме нам ни се особено недостапни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Првин се двоумеше дали да губи време со старецот, зашто бикот повеќе ќе се оддалечи од него, или да ги остави работите какви што се, со надеж дека бикот сам ќе се прибере, еден ден ќе потклекне послушно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во Прењес застанав и таму двете леунки ги оставивме во управата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се гордеат и со спомените што ги остави селското културно-уметничко друштво кое со своите многубројни настапи низ цела Албанија и учеството на разни фестивали во земјата ја ширеше македонската песна и оро.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Молчиме и гледаме на патерицата со која поп Стерјо ни го покажува вечното почивалиште и вели: - Тука лежи Стерјо Сидовски, го носам неговото име – триесет и пет годишен, сирачиња ги оставил – Зисо, Коста, Риса и Тана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Аха... Што со вошките? Ги оставивме во Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од раскажувања знам кои беа тука, каква им беше живеачката, та затоа од возбуда ми треперат колената и полека, небаре се пробивам низ некоја голема мрачна сенка, пред очи ми се јавува сеништето на болните спомени што како наследство ми ги оставија моите родители и многу други кои во Перењас ги поминаа најтешките времиња по своето искоренување од родното место.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Надвор од Елбасан луѓето ги оставивме под голо небо и се вративме во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оние кои имаа петнаесет или шеснаесет години ги оставија во селото и наредната година им нарамија пушки.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Откако никој од нив ништо не најде во келарите и амбарите тоа за што беа дојдени, одделија шестмина мажи и ги одведоа на Св. Илија, надвор од селото, Таму ги мачеа и на крај им ги посекоа вратните жили и пршлените и така ги оставија да искрвават.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Каде и да свртиш поглед, очи ќе ти бодат урнатини што ги остави граѓанската, но и куќи на распаѓање на чии порти висат катанци, што ги обесиле сопствениците кои од патот на големата измама никогаш не се вратиле дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Од работа ли доаѓаш? - тетка Рајна ги остави очилата и плетењето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Требаше да ѝ се даваат лековите што ни ги остави дежурниот лекар секој час.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сара започна да ги ослободува нозете од апаратите, ги отвори кај глуждовите, па кај листовите, кај колената, кај натколениците, кај бутовите, и потоа ги остави на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се потпре со дланките на креветот и малку се поткрена, обидувајќи се да стане и да зачекори, но нозете не ѝ беа доволно силни и таа седна немоќно уривајќи се на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во овој случај, а за разлика од Чапек, ние дознавме што се случило со оној што ги оставил стапките: откако ќе се констатира дека „во снегот се гледаат траги од стапалки кои, напросто, мамеа да бидат следени... “ ќе се заклучи дека човекот од снег „зачекорил по воздухот и - исчезнал“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се врати на стари години, чункин, саде мршата кај своите да ја закопа, зашто снагата и силата сосе младоста одамна во далечина ги остави.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој грев е гревот што го чувствува поради старите чевли што верно го служеле, а тој, по долго колебање, ги оставил во туѓина, затоа што си купил нови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Него особено го револтира што таква потребна програма не успеа да прокламира ни една толку силна и така широко поставена револуционерна организација во Македонија, како што беше ТМОРО, туку најважните прашања си дозволи да ги остави да се решаваат „подоцна”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во одговорот на овие прашања ќе треба да се продолжат расудувањата за народноста на Македонците од таму каде што ги оставивме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да беше било така лесно и арно свикувањето на конференција, и сега ќе имавме друг начин за третирање на нашите работи и наместо Европа да ги остави Русија и Австрија да го решаваат нашето прашање – сите европски големи сили ќе сакаа во него да играат еднаква улога.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но од русофилството таа се восползува со заемот, направен при руско содејство, а друго и најглавно, не ги поарчи позајмените милиони за воени потреби и со тоа ги остави полни државните каси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие двајцата запалија „марлборо“ од кутијата што човекот со костумот и со лузната ја извади од внатрешниот џеб на сакото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Храбрејќи ги малкутемина свои браќа по вера што ги остави зад себе во Ефес, со мислата за прататкото Мојсеј тој замина со молитва кон Учителот да ги омекне срцата на оние што сè уште не го сознале.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Без да се сврти накај местото каде што во снегот ги остави ранецот и пушката, тој продолжи така голорак да чекори по патеката што и дотогаш ја следеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Знаеше дека не смее да се враќа назад кон селата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Далеку зад себе ги оставил далечните виења на селските кучиња и за момент му се причини како во својот ноќен марш да се искачил високо над светот што го знаеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Девојката од пред малку донесе чаши и ги остави на масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Стравот и ужасот за кои сега знаеше дека го воделе и го терале далеку од местото на кое ја нагазија мината и западнаа во заседа како за миг да замреа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бидејќи ветрот им одеше сѐ наспроти бродот, мораа да пловат засолнети од Кипар и тој помина долго време загледан копнежливо кон копното, кон Тарс, кон градот во кој ги остави мајка си и татко си кога на тринаесет години замина за Ерусалим.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И песната, и луѓето, и нивната цел, сѐ, и несвршената караница, се оддалечувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ако не го фатиме твојот имењак, и ние и нашиот добиток ќе ги оставиме коските во пустинава.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто станал челник на дружината, зошто не ѝ рекол на игуменијата дека пред сто или пред илјада години тој самиот, неговото срце или неговиот разум во некој друг, водел кон магли исто вакви тврдоглави човечишта и ги оставил коските под врлежи зашто без престан се судрувал со алчност и со безумност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Попусто го задржував. Отиде да ги остави коските в пустина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзам во овој свој последен ден да дораскажам и не можам: ноќе го сонувам настанот, имам деведесет и пет години, и веќе не знам што сум сонил а што сум доживеал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ова на дружината ѝ го прераскажале Орлен Шумков и Богоја Гулабарин - Куно Бунгур ревел и ги подавал рацете кон Фиданка Кукникова додека не дошле неколцина од пештерата да одат кон него со остри чекани па дотрчале веднаш Никифор Ганевски и Онисифор Мечкојад да го повлечат со извртени раце зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа може да го стори со разум и без да го потпира со прст челото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник: „Што да сторам?“ „Поведи нѐ“ рече Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потокот под нив станал погласен - ете, и водата се ослободува од своја мора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак ја паметам молитвата на жалниот Симон Наконтик кога умираше на патот од Лесново кон Кукулино: Послушај господи раба своего преподобнаго Симона сина Пандила и Јосифа и Стамата и Дојчина и избави ме од лукавого Али-бега за спасение наше и печал антихриста, зашто Пандил го родил Јосифа, Јосиф Стамата, Стамат Дојчина, Дојчин Симона, кутриот да ги остави коските далеку од гробот на своите дедовци. * ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој појде по вас и рече дека сака да ви помогне, тивко, скоро срамежливо плачела жената.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Попусто се џапал и попусто се пенел пијаниот Куно, тие двајца биле посилни и од млад бик, меѓутоа Онисифор Проказник го смирил некако - ќе се налутат домаќините и ќе ги остават без камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Куќата му ја запалил некој што се исплашил дека вдовецот со две деца ќе ја земе како втора жена Фиданка Кукникова и ќе ги остави селските мажи без можност да се надеваат на своја среќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црниот Пандил Димулев, тревар и соплеменик на Проказниците, војник и мудрец како што учел од Тоските со кои некогаш, како дете, бил со одметнатиот татко, му шепнал на челникот да ги остави луѓето да се смират; тие без заповед ќе ги повлечат двоколките кон царски друм кога ќе престане дождот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со скршено срце ги остави твоите мама и тато...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Петка Римјанка... фрлена во котел со масло и катран, избега Параскева од лошо, но Антониј Пиј ослепе по молба на Параскева прогледа, па остави Христијаните ги остави да не ги гони...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжувајќи да длаби по тие зборови, тој можеше да црвенее, мислејќи на оној ден, кога отстапи, оној ден, кога откажа да биде бригадир, кога ги тресна од земја документите за во Партијата, кога не откаса никаде ни збор за тоа, и кога довербата му остана откината, исто како што може експлозијата од некоја бомба да им ја однесе во војната на луѓето едната нога, или едната рака, и да ги остави сами без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А отсекогаш, за времето на сета оваа преклонетост, а и пред тоа, додека се приближуваше до неа тој сеќаваше како сите патишта водат таму, кон тие зборови, кон оној човек, што ги остави во него нив, кон оној негов Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да ги оставиш малку да се подноват пред твојот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Да, го извршил пробивот, но за жал на тој врв ги оставил и своите коски - одврати Милорад Радиќ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со својата кратка приказна Рада ги остави и понатаму тивко „да се печат“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Премногу ниските удари, кои им ги зададе животот, посакаа да ги остават зад себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тето, ти пак пушиш? - Душо, јас никогаш не сум ги оставила, само што во изминатиов период малку ги намалив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Да видам трага или сенка од покосените откоси што тој ги остави зад себе, дали веќе ги беше одвеал ветрот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И денес, јунакот на овој роман живее со споменот на последната алка опкружена со топлината и светлината на двете ѕвезди што сплаварот ѝ ги остави некаде на полпат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долу на југот, во мојот крај овчарите ги молевме да ги остават овците по неколку дена да пладнуваат на нивите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чуварот засркнато и нерешително им рече дека работите што ги имаат в џеб веќе не им се потребни и подобро ќе биде да му ги остават нему.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо најде едно незафатено место под прозорецот, си ги остави пљачките и уморено се струполи врз нив.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Престануа да ја кубе тревата, го крева погледот и отворено ги гледа првин Максима а потоа и Костадина Дамчески: Ако ги оставев да ме отераат на ујќумат, вели, тие таму ќе ми направеа претрес.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се уплашил дека полицајците за одмазда, можат да ја остават бомбата таму каде што се најдува па таа да убие некого од овчарите или од децата и се согласил да ја однесе бомбата во Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Парите на Јанчевци, за нив и за Драганка, им ги оставил татко ѝ нејзин, велеа, уште тогаш, кога го одвел Бошета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Акиноските им ги остави нивните поранешни отроци, петте домаќинства, со околу триесетина глави - Митроските, Ѕвездакоските, Бозоските, Ендоските и Перунските; новите жители на Дупка Станкоските, Аџиоските, Цолеските и Јанческите им ги додели на Јаузовци; Ризеските и Мицкоските на Муслиновци; Џокоските и Бубичоските на Алибеговци, и на Мустафовци Велјаноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оставајќи на времето, тоа да го даде одговорот, велеа Ако се врати некогаш да си ја земе Драганка, значи е трговец, но ако не се врати по неа, то ест ако ја остави, зашто не е крвна рода Јанческа, да се омажи за некого од нивните, значи дека бил ајдутин и дека ги оставил коските некаде по планињето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додаде: Со нив е Трајана, таа нема да ги остави да се опакостат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не не ги оставија да живеат на Имотот, ги прибраа кај себе, таму, од Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, писмото Николово, помогна властите да ги остават на мира Јанческите и да почнат, неколку годин по ред, од рана пролет па до доцна есен да чуваат стража најгоре на Чауле, а потоа таму, најгоре на Чауле, да подигаат и нешто како касарна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Неа, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, зашто беше висока како далјан, и зашто навистина беше комитка, уште од пред востанието во Крушово 1903-та, никогаш уште оттогаш не го симна чифтето од рамена, сама управуваше со момците, со аргатите и со сиот имот на Дамчевци Џаџовци, жителите на Потковицата, и на сите околни села така ја викаа, Комитка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од пазувите го вади часовникот, откако погледнува во него и ставајќи го пак в пазува вели: Време е да ги оставиме домаќиниве да се соземат малку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не го сторил тоа, не се запрел кај нив, и не го одвел Бошета нивни, и не им ги оставил коњот и чупалето дека тие, како што се зборуваше дотогаш, имале нешто одамна згрешено пред Бога, туку затоа што биле праведници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но ништо тоа не помогна, полицајците останаа на своето, а сам Ѓоре, после расправаше, во еден миг помислил или да им избега или да ги остави да го затворат, но кога размисли подобро, се откажал од тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оној народ, кој што така непосредно и со изострено чувство го воспевал својот живот, зулумите на турскиот поробуач, борбата и Гоце Делчев; љубовта и разделбата, - не можеше да ги остави во себе да вријат впечатоците од великите денои на народно-ослободителната војна.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Вика: - Мислејте, слагајте - му вика цар Александар - јазика да одам да приспијам тро и да ни направиш книга как да му одговорам на цар Александар.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќе му речам: "Ја, колку богат бил царот, колку чеши ми даде вино и чеште ми ги остави у џебот да ги земам!# И царот се усрами, му даде уште една чаша.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ами земат од тамо со трчање, казмата и лопатата дури и ги оставил, веќе не мисле на ним.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Клаве едно дрвце на креветот, клал една перничка и оде.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И како ќе може да ја поднесе крвта на полжавчето и како ќе ги остави очињата негови на мртва, премрзната трева, достоинствениот црн гавран да го огледува едновековниот клун во двете стаклени зеници?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ако не умрам, ќе заколам некој од нив, ако умрам, ни мртов не ќе ги оставам...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе се разбуди страчката и ќе се зачуди - јајцата овде ги оставив, сега ги нема.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама мислиш на милите усти што си ги оставил дома. Никако не си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бен, бјен, ла ова, ла она, не ги остави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Немој мори, Велико, немој сестрице, ми вели, што е тоа што работиш, вели, зар и ти треба да се отепаш, вели, нека ти се живи другите, вели, имаш и други деца за гледање, вели, зар сакаш сираци да ги оставиш, вели. И плаче. Се засркнува од солзите. 62
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оф, боже, па кучињата во ниедна своја несреќа не би ги оставиле луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И калуѓерите и Мирчета, брат ми, ги оставија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои ќе ги наденат, некои ќе ги остават улогави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас ги оставив со тебе, вели, а не со ангели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зар заборави на децата што ги остави дома, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На излегување ме викнаа и мене. Другите ги оставија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А може да не ги остави еден од француските доктури.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако се случува во некое друго место, тоа место е како што е назначено во приказната)
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да му ги остави златниците, би било милостина. Си ги собра на заминување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Токму тој ден ѝ ја оставила и мачката, зашто веќе ги потрошила сите пари што ѝ ги оставил Сатурн.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Превод од шпански: Фросина Стојковска ________________ 20 Атанор (Atanor), арапски al-tannar, печка со песочна бања во алхемиска лабораторија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Само виделе при светлоста на огновите некаква крвава крпа од месо и кожа во коњската челуст и го виделе офицерот како се зграпчува за лице сличен на гробник со два профича и се стрчнале обезглавени и ужаснати да се одмаздуваат со истрели и со сабји дури кога Лебед од скок, како да се лизга по невидлив мраз, се изгубил, ги оставил неми и бавни во движењето и му се вратил на овој мрак од кој дошол.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие зборови ми ги остави на белиот лист и си отиде, милион милји далеку.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Довршувањето на таа работа секогаш ќе мора да ги зема предвид и одново да ги разбира не само конкретните уметнички остварувања, туку и текстовите што овој уметник ги оставил зад себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ми ги остави сите свои работи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сликата е направена рано наутро; сонцето тукушто е изгреано; расцутените костени фрлаат сенка на патот кон полето; мајка му во едната рака држи срп, а во другата го држи Богдана за рака; таа е облечена во вет забан, ветва кошула и опинци на нозете; забрадена е со марама; лицето ѝ е предвремено овенато, ожебавено, со модри траги што времето и животот ги оставиле; очите без сјај, без радост; устата збигорена, без насмевка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кучињата сопствениците ги оставаат на еднодневен или повеќедневен престој, кога одат на работа или некое патување, а дома немаат кому да му ги остават.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Многу добро ме разбра, мој Камилски. Но да ги оставиме јазиците и јаничарството за друга дебата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дури и неколкуте книги на рафтовите беа истите кои ги остави овде пред тој да замине во 1938 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во текот на работата обајцата увидуваа дека зборовите од опасни станува безопасни, од неполезни полезни, од незабележливи забележливи, од исчезнати оживеани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски живна, стана од своето место, го поклопи големиот речник пред себе и рече: Во право си, пријателе, животот останува првата и последна проверка за вистината...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Согласни дека дебатата за (не)оправданоста на постоењето на турцизмите во балканските јазици треба, сепак, да остане во доменот на лингвистите, Камилски на крајот замислено коментира: И така, Турците си заминаа, а нам ни ги оставија турцизмите, за добро и за зло!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога стапи во чардакот четвртиот играч, Татко ги остави картите, го поздрави, им го претстави на двајцата други играчи и на крајот му го покажа местото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Книгите беа префрлени во карго на големата композиција, а потоа во вагонот кој требаше да ги остави во скопската железничка станица.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но гордоста на обајцата не им дозволуваше да ја остават работата и да ги остават на цедило нивните потомци, за чиј спас Камилски и ја предложи мисијата, а Татко ја прифати макар убеден дека таа немаше да заврши како што очекуваше неговиот пријател.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе ги оставиме речниците. Ќе излеземе во стариот дел на градот, по тврдината, во старата чаршија да видиме дали уште живеат османските заемки!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Очите да не им ги видиш на тие луѓе, да ги оставиш сите луѓе!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Малку им беше криво што беа пробудени предвреме, се колнам, да ги оставеше човек така, на нозе, ќе преспиеја уште неколку векови.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Нас стрижените нѐ впикнуваа во пералната за да ги оставиме, алиштата и, притоа, човекот од хигиенскиот завод нѐ посипуваше со бела прав по главата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зад аголот Ќе ги оставам вечерва емоциите во спалната соба.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
А само сакав да ги оставам цигарите. Некаде, на друго место.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Христина го замоли да ги остави да свртат едно кругче до офицерскиот дом, дека ќе се вратат кај него, па можи заедно да продолжат до кај стрико.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ѕирнав, жива душа немаше. Решив сама да си командувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командирот и заменикот на првата чета ги оставија раниците, па сметав дека бездруго ќе се вратат. Тоа беа нечисти раници и празни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јанко штом дошол до нужникот, ги оставил наланите и бос по снегот, се префрлил преку едно ѕитче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Најпрво ги оставив торбите, а онаа со преврските ја наметнав на рамо, ја зедов пушката и ја прицврстив, но имав само три куршуми – дум–дум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бугаринот лежеше покрај грмушката и таму се истури цел рафал, па тој побегна, а јас останав и понатаму на истото место, дрвјата ме покриваа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во некои од овие улици жените не смеат да ги остават бебињата ни две минути сами.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во некои улици жените не се осмелуваат да ги остават бебињата сами во куќата, дури ни на пет минути.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ама, јас сум ковач, тие мене не ми се од многу корист, ги оставам на манастиров”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само душава моја е столчена, а телото изгазено, зашто сум далеку од моите три деца, кои ги оставив во племњата и в раце на Османлијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еднаш, церибашата Осман-ага дојде во одајата на ќајата по некоја своја приватна работа, но тоа што ибн Бајко не се свитка и веднаш не излезе да ги остави сами, не заличе на дрскост, туку на понизност што бара да е на услуга.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги оставив коските, отидов пресеков едно дапче, така нешто подебело од ракава и доста право, го искастрив и го кладов нарамо.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Ќе ги оставам цигариве по операцијата, нема веќе пушење“ - ми рече ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
... На разделба, повеќето од алиштата што ѝ ги купи Хелвиг, им ги остави на сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зарем ќе ги остави без средства за живот?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Најтешко од сѐ ѝ беше да ги остави своите. И без тоа се толку беспомошни.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога си одеа ги побараа во дворот каде што ги оставија, но ги немаше: пред тоа жена му на Мил му ги фрли на кучето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А и парите што ми ги остави ти, не ми ги дава да извадам автобуска карта без твое одобрение.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Златна чешма шупори внатре, туку се плашиме да не ја намирисаат главата та да ги остават без вода.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но кога ги затворија однадвор и ги оставија сами, си дојдоа на себе и се распискаа секое за своја сметка.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги оставија, и тие се наплакаа до наситка, жалајќи го своето најмило -мајката – чедото, а ќерката – братето Гелета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Едни беа за спогодби. Да им плаќаат по нешто на силниците, за да ги остават мирно да си живеат како досега.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сега пак има жена, и таа се вика Лена, ама оваа Лена е од Секулево, од селото на Трендафил , а покрај двете деца на Гони, односно на Фодулот - живиот партизан Ристо, врсникот мој Трајко, таа има и свои две деца што ѝ ги оставил мажот кој сега е во Австралија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И нашироко кажуваше дека Борис Биџов е онде со двата сина, со малечкиот и вратениот партизан, двете Дора што му ги оставила, ама снаата, жената на партизанот не била тука туку во некој санаториум крај Тетово.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сето ова ако не ги расплакало, тогаш сигурно тоа го направило она што го има во понатамошните мои дневни белешки дека дојдов до таму ако не најдам место каде да спијам книгите ќе ги оставам кај Евтим а по три четири саати ќе преспивам во чекалната на станицата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги оставивме синот и снаата угол сами!... Велиш нашол височко, исцедно место?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Длабоко во неа седеше и мислата дека Доне не можел да си замине качен на веленцето како што се пошегувал Танаско со Чана, а и од каде такво срце кај Доне, да ја остави неа, да ги остави нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Многумина од бегалците се прекрстуваат кога стигнуваат на банкината оти Господ е голем и милозлив нема да ги остави без некој динар без некои нарамник дрва или без некоја вреќа јаглен оти по цел ден можеше или да се растовара или да се товара или да се мери или да се прередува покрај колосекот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Срамота е да ги оставиме надвор по вакво невреме! му го слушнаа гласот токму кога се префрли во темницата на влезот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа вечер, кога дојде кај мене и ми донесе амфетамини, Ондин упорно се обидуваше да ме навлече, на крајот отиде, но ги остави оние две унци на билјард-масата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога ќе узрее од онаа страна пак ќе пристигнат дождовите и земјата ќе не замоли да ѝ ги отстапиме. Земи ги, ќе речеме, земи ги, и дождовите се твои и плеќите наши ќе бидат твои па утре на помеко ќе си ги оставиме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Збери си го умот и размисли: зошто татко ми си ги остави коските на печалба?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Имаше маж само три месеци!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Само печалбарката чека да ги остават своите сиви гнезда, чека дали ќе го види уште еднаш милото лице... А тоа е далеку, далеку!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Си го симна букарот, го остави на ред, а Доста ги остави ѓумовите и застана крај Митра, срамежливо, како што ѝ прилега на млада невеста и тоа јабанџика.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еден ден Доста ги остави децата дома и и рече на Митра да ги поварди дури да црпне вода од бунарот на стрико — Малови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа тој сега му вети на Петка некоја и друга лира, бидејќи знаеше дека овој сиромав момок не е момок од татко, што се вели зборот, ами тој го направи момок уште кога му ги зеде нивичките што му ги остави татко му Стале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да благодари што му беа ги оставиле палците на двете нозе незапретани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Обично керамитка полупка — лоша, грда жена. (Ѓупка — полупка) понатолчи — да му подрече, поднаговори попраг — ремен или конопен колан со кој му се врзува самарот на добиток поразружа — си ги остави накитите или новите алишта порек — ветер што дува по реката посатка — покуќнина постилаче — покровче за постилање потпркнам — по тукум — нарочно, особено (те барам, ме бараш и тн.) потуркам — скитам (оттамудотаму) потурок — селска јавнија, манџа со кромид, ориз итн. поусекна — (борината) ја трлка да падне јагленот за да продолжи да свети прва — (од радост орцето и прва) весело настроение првица — не е прво од нас.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Предената се исушија и уште другиот ден Доста ги свитка од мотаници во клопчиња и ги остави во земникот додека да ја приготви основата. Да беше кабил око да не затвори, само што побргу да го кладе разбојот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На началството му се свиде оваа Пегрева постапка, ги остави браќата заедно и тие први влегоа во Старавина по пробојот на фронтот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги оставиле ли да се срамат пред сватовштините?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќаите ги кренаа бачилата, косачите им влегоа на ливадите, дрварите тераа дрва двапати денот, а кога пристигна седбата, ги оставија сите други работи и се загнаа да го соберат лебот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај него ќе ги остави ѓакот и тој ќе ги продаде сите тае работи и колку ќе чини „кабул“, толку ќе внесе во манастирската каса, која всушност беше Сталевото ќесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра замеси цел кутол брашно и заплеска од него четарипет погачи, како воденички камења, и ги остави во ноќвите да киснат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На утро ли, кога славеј, малка птица, В шипец, в гл'бока зора Пеит и светит на небето зорница И трева обливат роса; И тихијт ветер малдите листја нишат Слабо, а Вардар си шуми; Јагнета руди сја разбудват и дишат С прохлада, а млади моми, Сон ги оставил, р'кави засучили И сос две стомни во р'це Брзат кон студен извор безгрешни, мили, Си омиват бело лице.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Му беше тешко да реши кои книги да ги земе, а кои да ги остави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу размислуваше кога се разделуваше за прв пат од своите книги, кои да ги земе, а кои да ги остави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XI Мајка повторно ги здипли трите знамиња. Ги остави на старото место.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова навидум банално минување на десетина километри воден пат, од едниот до другиот брег на Езерото, за Татко значеше да си ја остави мајка си на другиот брег, со измачената душа, да си ги остави братот и сестрите, како некогаш, поради заминувањето во Цариград.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Комисијата влезе во училиштето заедно со учителот и кметот кој од вратата им викна на луѓето да не влегуваат во училиштето, да си одат, да ги остават на мира да разговараат со Комисијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им ги откриваше во душата раните што животот како бесен коњ им ги оставил со копитата, - и со благи зборови, како мелем, им ги зацелуваше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кметот ги остави полковниците и стрчна напред: застана пред вратата на црквата, спука со пиштолот во воздух и почна да вика: - Стој!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чуј, ти реков. Не плачи. Сите приказни ти ги оставам. Уште малку и тие ќе процветаат на нашите три маслинки во паркот. Сите, приказни, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И тој, за доказ, нанишани на нив пет пати и ги остави зад грб.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Живиот спомен на Игора Лозински, остварувањето на неговиот морален тестамент и многузначните пораки што ги остави пред нивните животи, се постави како жив мост помеѓу нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И така Сталин, потпирајќи се на човекот, и само на човекот, ги остави луѓето со голи раце, како несреќни Сизифи да го извишуваат каменот до небиднина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко и Игор Лозински ги оставија книгите. Погледнаа низ прозорецот кон факлите, кои го осветлуваа Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко остана уште едно време да ги листа книгите што му ги остави Игор Лозински за јагулите. Го обзеде лек сон.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го јавна коњчето и побрза пак да ги натовари дрвата што ги остави во 'ржјата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Едно го виделе Силјана мажот и жената, ги оставиле косите и си проговориле помеѓу си со нивниот јазик и се изнасмеале.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Сузан го донесе пивото; потоа ги остави насамо.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Едноставно ќе ги спакува своите работи, можеби дури ни тоа, по ѓаволите со тоа, можеби само ќе се облече во облека за излегување, ќе ги закопча копчињата затвори дрикерите повлече патентите и ќе ги остави клучевите во кутијата за експрес чекирање, тоа е за нив, всушност, господинот и госпоѓата Платено Однапред, или дури ни тоа, ќе го уфрли клучот во кое било патемно поштенско сандаче, повратната поштарина е загарантирана, по ѓаволите со тоа, време е да се тргне.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Не. Во секој случај, сѐ уште не можат да ги заклучаат бравите, да ги остават клучевите итн.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И по многу темно и многу студ во душата се покажа пролет и во трагите што ги оставивме пролетта закопа мирис на посончевина.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Милосливоста и сожалувањето ќе ги оставам за друг пат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Но да ги оставиме настрана недоразбирањата и формалностите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Така и Господ, си помислив, трудејќи се и премногу околу најамбициозното создание на својата правдољубивост, Човекот, гледајќи го од височините, ни не претпоставувал, со каква леснотија таа негова творба долу на земјата ги погазува основните начела што тој му ги оставил како своја порака.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Па не можеш туку-така да ги оставиш телата насекаде, нели? Ќе заминете и ќе ги соберете...“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога ги остави работите со кои беше накитен, им рече на децата да се тргнат. – Ќе ви кажам нешто, - присторе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Браќа му, снаите и жена му беа готови да ги остават срповите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајка ѝ преплашена, ги остави жените и децата во одајата и бргу отиде отаде кај своите невестински ковчези.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но големите деца веќе не го слушаат и го буткаат да ги остави насамо.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
За жал, се случува, и тоа многу често, сосема да ги заборави тие клетници, заедно сосе нивните желби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Коњите им ги товарале на голем брод, англијски, а нив, само неколкумина, ги оставиле да ја бранат отстапницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но најсериозно мислам дека сè она што им е потребно на луѓето, Партијата најнапред ќе го искористи за себеси, а луѓето ќе ги остави малку да попричекаат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Весна ја замоли Билјана, од парите што ѝ ги остави мајка ѝ за купување храна, да ѝ купи цигари. Билјана одби.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
шишенца, кочанки, чешлиња, мивки, сапунчиња, гризнато овошје, коски, пердуви, распаднати метли и износени опинци, и ги носеше некаде со себе за пак утрината да ги врати и да ги остави на брегот; гледаше кон шеварот и трските во езерото во кои се размножуваа сите водени птици и кои крескаа како нечисти тешки и гадурии, што тука, во старо време се криеле: змеови, азџери, стии, ламји, вештерки, улавици, гидии, сеништа, ветроштиње, таласами, нави, укалци, катари, улери, буици и други сакатури,
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еднаш тргнал и царот: зел со себе кобили и ждребиња и ги оставил на растојание за да можат да се чујат: кобила, па ждребе, кобила, па ждребе, и така сè до бесмртната вода.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И враќањето беше тешко; ја минав цела Русија, цела Романија, додека стигнав овде; ме фаќаа сите болести што војните ги оставиле: тифус, маларија, грип; некои ги прележував по пат, а некои по болниците; паѓав во трески, во огнови, во несвест, но се храбрев, си давав кураж да истраам, да се вратам жив...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По неколку дена кога му поминаа болките и синилата по телото што му ги оставија стаповите, Полин пак тргна по мачки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сегде можев да свијам гнездо или да ги оставам коските, но некоја сила ме влечеше ваму... ми даваше кураж во сите таксирати...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Многу од нив сум ги видел во Сан Ремо, а малку подоцна се запознав со сите оние кои навраќаа - Ротен Рита, Мајорот, Бирди, Дачис, Силвер Џорџ, Стенли Желката и, секако, Поп Ондин.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметни­кот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го одредив своето парче за сликање и поставив работна плоча пред прозорот, но и понатаму ролетните ги оставав спуштени.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вистина, професорската димензија на Бојс се среќава во неговата изложба најмалку онолку пати колку што има и црни слики.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тие можат да се видат во витрините, ги има во повеќе инсталации; особено присутни се во композицијата нас­ло­вена како “Водечки сили”, каде стотина од нив се расфрлани по платото во онаа состојба во која ги оставил Бојс за времетраењето на изложбата “Art into society, society into art”, а на која присуствувал секојдневно, од пладне до осум часот навечер и водел еден вид отворен семинар за “водечките сили на едно ново општество”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Главно се наоѓаше во состојба на распаѓање - посебно ѕидовите беа во лоша состојба.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
-„Со кои вредности ќе ги растете?“ Ако ги оставите без принципи, тоа е како на птицата да ѝ ги отсечете крилјата,а што е таа без нив!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вечноста останува за бездомникот на дождот, а заборавот за оние кои ги оставија своите сонови да гнијат во немоќта на стравот...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На Е му беше незгодно да ги остави глумците без аплауз, па стана и силно заплеска со рацете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И погледнах назад, видох мојата снага, лежеше бездушна како некој кога си соблече свои руби и ги остави и гледа на них.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И тогива муж незин многу се чудил и ја прегрнал и плакал от радост и ја молил да му прости зашто многу ја хулил, и целовал детето и славил Бога зашто не ги оставил да се удават без кабахат.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Кога го ставив крвавото и засолено месо во тавата и потоа во рерната бев пресреќна што сето тоа заврши.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога сите заедно станавме забележав дека чевлите не ми се повеќе покрај вратата, каде што ги оставив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги оставив лебот и сирењето и тргнав да истражувам во кујната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дедо Мраз ги остави елените со празни санки и влезе во прекрасната куќа на пламенокосиот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ги остави да си ја довршат работата. Акцијата полека завршуваше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но да ги оставиме козите и лудите крави... Вие повторно се навраќате на Татковите книги по вашите повторни читања.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
БОРИС: Тебе ти ги оставив клучовите.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ако ги оставиме трезвени ќе бидат опасни по себе и околината. Како што покажува твојот случај.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Старите се добро, те поздравуваат. Пратија храна и цигари. Морав да ги оставам на вратата.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но во 60-те целата фора ѝ беше во тоа да ги оставиш работите такви какви што се. (На пример, 67-та помогнавме да се отвори дискотека под името Gumnasium. 28 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Затоа внатре ги оставивме шведските сандаци и сето останато - да лежат наоколу на подиумот. 68-та некој отвори дискотека под името The Church, во една стара црква во West Side.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дождот престана додека да се искачам по скалите до перонот на Е1.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Твојот мирис сѐ уште не беше испран од моите прсти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Две ќе земе, ќе ги остави ораде река и ќе се врати по другото, ама не било така.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И така Тефик заптијата, поттрчнувајќи по немирното куче, ги оставил другите Турци далеку зад себе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Домаќинот ги остави голашите прекршени на две во огништето и кога седна на столчето крај софрето, таа молкна.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги оставија пушките крај себе и двајцата, со колениците собрани под брадите, мируваа загледани под веѓи кон селото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Тие децата наши, Борка и Павле, мали ги оставивме, како се? - Живи голи на вас, - рече Љаке.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откако се поздрави со сите, им го остави кафето на масата и ги остави пак сами.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги остави пред „Холидеј ин“ во Скопје. Како што не заборавија да го потсетат дека ќе го чекаат да оди во Гостивар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Малечката Пелагија ги остави без зборови, оти и во нив самите се таеше едно такво чувство, ама таа, златната, ги испревари.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таму ги остави во едно одајче, прибрано, варосано пресно, со гола сијалица на таванот, со ламаринено ќумбенце на средината и со една широка пенџера која гледаше на кај бавчите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знаеше таа дека никој не сака многудетно семејство, зар таа ќе ги остави тука, во ова темничиште?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас веќе му ги пуштив рацете и му ги оставив. На Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги оставивме пљачките и се вративме кај оградата што ги дели машкиот и женскиот логор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако ги оставиш сами, можат да ти се налутат и цел живот да те мачат, да не те пуштаат да заспиеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги оставив и чешелот и шнолите и панделките и огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А единствената нивна желба е да ги остават да се наспијат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама каде да се оди за никој да не ти пречи и никому да не пречиш освен во третиот дел од паркот, во близина на Вардар?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Право кон езерцата! Таму беше потивко, ама имаше многу љубовни двојки по клупите и во тревата, се прегрнале, се гушкаат, се бакнуваат, а нам ни беше непријатно да им се моткаме наоколу и решивме да ги оставиме на мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)