ги (зам.) - отвора (гл.)

Таа блажено, никогаш поспокојна, ги отвораше очите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во меките и тивки ноќи на пријатните годишни времиња, обично мајка ми ги отвораше сите големи прозорци, и ние го наслушнувавме дури и дишењето на реката, таа живо нѐ поврзуваше со течењето на времето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Калфите ги отвораа ќепенците на дуќаните. Овде-онде се слушаше нивното тропање.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Полека ги отвора очите. Иако е доцна, не спие.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Свири нежно и тажно, како да сака да ја опфати болката не само на еден град, туку на сиот Медитеран и Исток, а потем засвирува постраствено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, чувствува сенка што му паѓа на лицето. Неволно ги отвора очите и гледа: пред него стои црноока девојка во долг фустан и престилка до земја, со ориентален ут во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Така, во главата ги враќаше сликите што сам ги произведуваше и за кои сакаше да се случиле.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Марко ги отвора очите. „Најарно да му кажам“, помислува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На полицата под огништето Светото писмо и кон него се искачува и сам ги отвора кориците за да се скрие низ неговите страници првиот плач на детето во нашиот дом.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Карев продолжуваше да ги отвора и да ги чита писмата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Надвор снежи а ти влегуваш облечена Во твојата црвена кошула Ги отвораш ноќите и потоа седнуваш Покрај огништето: догоруваат нежните стебленца на нашата цреша Ти се стискаш во мене, полека заспиваш И пред сонот ми велиш: - Гледај, црвена бубачка умира во пепелта.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Пролети, младичот прво ги отвораше прозорците А потоа ги поправаше часовниците, ги чистеше, разместуваше...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знам што ве мачи”, повтори .
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тоа е оној мој проблем што на сите ни виси над главите”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А пак пустото злато (покажува со рацете на очите) олкави ти ги отвора очите! Нека види и татко, нека се зарадува!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
(Бара клуч во палтото и од како го наоѓа отклучува, но кога го подига капакот и некој ризи очите необично ги отвора и паѓа — седнува пред куферчето).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Луѓе и жени ги отвораа куќните врати, ѕиркаа, полека се доближуваа кон паднатиот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ќе почнеше Караѓозо, а јас си ги отворав очите, ушите и душата, слушав и ја запишував приказната. ...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги склопив книгите со записите на Цепенков и долго не ги отворав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во мигот, кога ги отвораше очите, една голема нежна рака го држеше нејзиното чело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе, колку сум далеку! И колку сум сама! - не ги отвораше усните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Струјкаше од некаде пријатна ладина. Навикнувајќи се на светлината, Арсо полека ги отвораше очите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На клепките му лежи лепливата тежина, не можам да ги отворам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мртвата темнина на ќелијата стана нестрпливо жива. Бавно ги отвораше Арсо очите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не можам да ги отворам и знам дека тоа не треба да го сторам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Чита така, Неделко Сивески, а децата по него ги отвораат устите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отворам очите и гледам: над врвот од буките се наведнало сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Усните ги отвора, а клепките ги составува, ко крилца од ластовичка. 158
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На некои им ги отвораат раните, им ги вадат парчињата железо и пак ги зашиваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги наслушуваме цветчињата, ги наѕираме внатре, ги отвораме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тие само ги отвораат устите, ко необлечени пилиња ги отвораат, ко голичарци, испаднати од седело. 154
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни ги колваат прстите дури им ги отвораме клунчињата за да им плукнеме в уста. Борба за живот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги отворам очите и гледам - Уља ми ја зела главата во скутот и плаче над мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Џандарите ги отвораат устите, ко инки, тураат ракија и мене ми ја удираат замбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам зошто, изгревот на зимата ги отвора моите емотивни апетити.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само пред тебе сум жена... само пред тебе ја соголувам душата уморна од животот... само пред тебе ги отворам картите на судбината..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Беше мирно дома, девојчињата ги отвараа чантите и ги пробуваа нештата кои ги имаа купено весело муабетејќи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Широко ги отворам очите, моите драги, со насолзени очи и топли насмевки ме греат.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Ги отвора очите. Го нема на своето место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со леснотија ги отвара кантите за ѓубре независно дали капакот е на жабици или гвинт.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Тачно знае кога е четврток (гарбиџ деи) и редовно ги отвара сите кеси со ѓубре, за случајно да не си фрлил нешто што му треба.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Сега слушај: ноќе ги отворав очите да те видам сета, да го впијам во себе целиот твој грев кој уште не постоеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Заминуваш. Пред да се појави светлината насетуваш и чувствуваш некоја неодолима не-човечка топлина се вселува во светот во којшто сѐ уште живееш и ти.  Потем светлината сама ти ги отвора очите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Збрканост. Тласок. „Господи, па тој се уби!“ извикувам, и ги отворам очите и таму долу капетанот е потпрен на ракетата, со черепот расцелен од куршум, со отворени очи, со јазикот спружен помеѓу белите заби.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се собра народ. Зема со хебла да ги отвора вратите. Жив се усрав.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Дур возот без починка рони во времето на ритамот монотон вечерва ти си задремала. Не спи, не заспивај, уморена. Колку е тежок тој мир на твоите образи живи кога патуваат шумно сите предмети мртви. Со бакнежот на погледот мој што чука на твоите клепки заклопени ти ги отворам очите сонливи.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Со чувствата создаваме магија, мигови на очовечување, ги отвораме сетилата за да ја впиеме страста, надежта, мирисот на животот, патуваме низ некои непознати, волшебни, езотерични простори, сосема нов свет на поспокојно живеење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа мора будно да ги користи пукнатините кои одредени врски ги отвораат во надзорот на сопственички сили.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Со Дејан седиме на ѕитчето и гледаме како чадот што си го испуштаме еден на друг среде лице се меша со памук и дамки, ги отвораме устите и го дишеме чадот: јас неговиот, а тој мојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми беше доволно да ги отворам овие книги на која било страница, за да го почувствувам зрачењето на едно блескотно присуство кое се наложуваше како егзактна антитеза на сѐ што некаква постојана актуелност без прекин ни ги бодеше очите: омраза, свирепост, лудост и над сѐ глупост.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Каква што е помислата на секој читател, претпоставувам да му пишува на авторот и јас посакував да им пишувам на некои автори, но тоа никогаш не го направив; јас бев пречувствителна на фактот дека Господин или Госпоѓа Х живеејќи на одредена адреса не можела да биде истата личност како онаа која живее во своите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
(Му открива една дојка. Ја зема неговата рака и ја става врз дојката. Стево зашеметен гледа. Сара ги затвора очите. Ја гризе неговата рака. Ги отвора очите. Се закопчува. Пауза. Се гледаат. Без тропање, во собата влегува Сивиќ.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИРА: Обична вода. Обична вода. (Излегува од собата. Борис ги отвора очите. Не верува дека сѐ уште гледа.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зошто да ги отвора очите сега кога остана само песок за ноеви?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И нема излез, и нема река, но еве ме мене, дома сум, спасена сум, еве ме мене. (Кристина ги отвора очите. Јаков ја бацува в очи.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Само како ги отвораме очите, како ги кривиме устите и колку пот се одлева од нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им ги отвораат утробите, им ги истргуваат цревата и ги мотаат околу рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги отворам очите, а над мене едно дрво ту ми го затскрива сонцето, ту ми припушта светлина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
16. По неколку недели ги отворам очите ко кукурек под снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Миризбата на чајот ни ги отвора ноздрите, ни ги крева носовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги отворам очите, а се отвора и вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почекав, нема ништо и се престрашив да ги отворам очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ги вртат очите жените и ќе ги отвораат устите, како клунчиња од пилиња што зинуваат за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И жената, клап, ја обесува главата, ги отвора прстите запетлани околу нозете на Гајта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Од страв да не го допре ѕидот, Малчо ги отвораше вратите со забите и со нозете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)