ги (зам.) - признае (гл.)

Секоја странка е должна да ги изнесе фактите и да предложи докази врз кои го заснова своето барање или со кои ги побива наводите и доказите на противникот (чл. 205, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не треба да се докажуваат фактите што странката ги признала пред судот во текот на парницата – но судот може да нареди да се докажуваат и вакви [неспорни] факти, ако смета дека странката со нивното 159 признавање оди кон тоа да располага со барање со кое не може да располага.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ех, Роланд, премногу го сакав и почитував, затоа што за ралзика од Марк, знаеше да ги признае своите слабости.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Нели сепак е редно да ги признаам овие околности, или поточно да ги имате и вие предвид - реков јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и не реков; можеби само успеав да слушнам дека размислувам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ајде, не избегнувај го суштественото, нормално е да се има намери и да се брка некаква цел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со таквата нагласка, тврди, ќе може да се избегне предизвикувањето на оној вид недоразбирања и напнатости кои доведоа до политички судири меѓу разните групи погодени од ХИВ/сида во САД на почетокот од 1990-тите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со својата широка гостопримливост за геј-желбата, како и со самата своја форма, чии нарушителни смени на начинот ја укинувале нормалната, обичната стварност и ја заменувале со лирска, игрива, откачена и екстатична алтернатива, мјузиклот на одреден вид геј-гледачи им ја пренесувал, „дури и при нејзиното одрекување, хомосексуалната склоност на светот“. (132–133) Без воопшто да ги признае геј-мажите и дури и при самиот чин на одрекување на нивното постоење, бродвејскиот мјузикл им дозволил да учествуваат во настраните начини на суштествување и чувствување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Моделот на Кримп за идентификациска, коалициски заснована настрана политика – политика што може да ги премости раседите меѓу родот, расата, сталежот, сексуалноста и другите општествени разлики – е резимиран во самиот наслов на неговиот оглед: „Toa, женска!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“ Ова мелодраматично бодрење не искажува толку визија за солидарност меѓу геј-мажите и нивните лезбејски и феминистички сојузнички колку што упатува на облик на камп-солидарност меѓу самите геј-мажи, облик на солидарност што може да ги признае – и да ги мобилизира политичките енергии на – женствените идентификации на геј-мажите, вклучително и на женствените идентификации на филмските кралици и обожавателите на Џуди Гарланд, каков што бил Вито Русо.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Тоа, женска!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ние не почнуваме да сфаќаме колку темелно оваа граѓа ни ја дотерува замислата за општествениот простор и за нашето (посакувано, претставено, стварно) место во него ако одбиваме да ги признаеме дамките што таквите душевни текови можеби ги оставиле во одреден примерок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Добро се сместија таму, државата против која се бореа не ги обвини, за една рецка подолу им ги призна чиновите макар што војнички беа неуки и објавија книги за тоа како ја поминале граѓанската.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сакаше, како што Мојсеј повел еден народ кон слободата на ветената земја, да го поведе човечкиот род кон ослободување на Јас, кон ослободување на човековата суштина од оковите на потиснувањето и од мрачните понори на несвесното.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Командантот Никодим и комесарот Мони, по сѐ слични на Онисифор Мечкојад и на Онисифор Проказник, едниот главурдест и со влакнести уши, другиот замислен и без насмевка на сувото лице, со сомничави очи зјапале во извезениот петокрак знак на попската камилавка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто морало да се стори: или ќе го пуштат да се бие, малку поднапиен бездруго да гине, или ќе го притегнат и озновски ќе го натераат да ги признае декласираноста, лумпенпролетерскиот анархизам и верската заблуда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Зошто?“ „татковците утре не ќе ги признаат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Книжевните критичари, како Лесли Фидлер и Сузан Сонтаг, на новата книжевност ѝ ги признаа новите квалитети и ја бранеа од разните вреднувања според класичните мерила на Модерната.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На второто судење тие одново ги признаа сите свои стари престапи и уште редица нови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Германските нацисти и руските комунисти стигнаа многу блиску до нас во нивните методи, но тие никогаш немаа храброст да си ги признаат сопствените мотиви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако ги признаа сите тие работи, беа ослободени, повторно поставени во Партијата и им беа дадени функции кои всушност беа празни, но звучеа важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Голдштајн избега и се криеше незнаено каде, а од другите, неколкумина едноставно исчезнаа, додека мнозинството беа погубени во спектакуларните јавни судења на кои ги признаа своите злосторства.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постоеше долга листа на престапи - шпионажа, саботажа и слично - што секој мораше да ги признае, како нешто што се подразбира само од себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сталин си ги признал грешките. Посебно грешката за градбата на Беломорскиот канал.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И ангелите ги менуваат лицата, чувството на вина ми го наментуваш зошто незнаеш да се извиниш, честа ја газиш под нозе зошто не можеш да ги признаеш сопствените грешки.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љубовта ја доведе до ивицата на бездната, во која како во огледала се одразуваат грдите лица на лагите, а на дното сенките на избледените неми ветувања.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите духовни суштества ги призна какви што се!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Преземените мерки на Британската влада да изнајде компромисно решение биле тема на која ѝ ги посветиле своите коментари неколку американски новинари.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
" Крајот од апелот Луис Адамиќ ќе го заклучи со зборовите: "Ако ние, народот на оваа земја, чувствуваме како што треба да чувствуваме, духовна и политичка сродност и поврзаност со иднината, која сега се кова во Европа и која особено е јасна во Југославија, тогаш ние, Вие и јас, треба да направиме сè што можеме за да ја наведеме нашата Влада да ги признае политичките тежнеења на партизанското ослободително движење".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој генералите ги поистоветуваше со татковците на аргентинската независност и веруваше дека офицерите се “единствените господа сѐ уште кадарни да & служат на татковината”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Облечен во бела кошула, потклекна пред своите судии што се собраа додека му ја читаа пресудата: “(...) Изречуваме, изговоруваме, пресудуваме и изјавуваме дека ти, Галилеј, поради сопствените објаснувања, изречени за време на процесот, и што си ги признал, си се покажал пред овој инквизициски суд како мошне осомничен за ерес, бидејќи си застапувал учење што е погрешно и спротивно на Светото писмо, имено, дека е Сонцето центар на светот и дека не се движи од исток кон запад и дека Земјата се движи и не е центар на светот и дека е можно да се застапува и брани како веројатно некое мислење и откако неговата содржина била прогласена за спротивна на Светото писмо; и како последица на тоа си се испоставил на сите цензури и казни што светите закони и останатите општи и поединечни законодавства ги вовеле и ги утврдиле против таквите престапници.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие господа сега се зад решетките, ги судат цивилни судови и ги судат аргентинските закони.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес одбиваше да ги признае тие промени и да им се прилагоди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, за твојата голема грешка, погубна заблуда и прекршок да не остане сосема неказнета, за во иднина да бидеш повоздржан и за да им бидеш опомена на другите да се воздржат од слични престапи, разгласуваме дека со јавна одлука книгата Дијалози од Галилео Галилеј се забранува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како што Леополдо Лугонес, водечкиот аргентински писател во 20-ите години, ја охрабруваше војската да се вмеша во политичкиот живот и да ја преземе власта Margina #32-33 [1996] | okno.mk 209 за конечно земјата да биде водена како војничка касарна, така правеше и Борхес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На 10 август 1947 година, Главниот штаб на ДАГ (Грчка ослободителна армија) ги призна Македонците како посебно национално малцинство со право да отвораат училишта на свој мајчин јазик.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)