ги (зам.) - пушти (гл.)

Тој ми се чини во ред - впечаток потврден со фактот што е тука.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сака да знае што има во тие нови таблети пред да ги пушти на улица, иако лабораториските извештаи нема да ги добие пред да мине една недела, поради што ќе го испушти главниот пазар за Екстази: утревечер, Сабота, се одржува Digital Overdose забава на која ќе дојдат 8.000 рејвери во масивниот спортски комплекс на крајот од градот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но мајка ми, уплашена, кога ги виде со бради и со камери, не ги пушти да влезат во куќата, велејќи дека освен неа нема никој.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На подот, на стара искината рогозина, со мала, црна и густа брада, лежеше млад човек.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ти носам поздрав. - Сега ќе излезам! - одговори Гоце, ги пушти децата во дворот и си помисли: „Мора да има нешто?“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога влегоа внатре, Гоце праша: - Кој беше ти?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ајде, ајде! - рече тој. - За првпат видете го! одобри тој и ги пушти да го посетат.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По шест или девет месеци затвор брат ми Јане и брат ми Ѓорѓи ги пуштија и тие се вратија во селото.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Една недела таа ги пушти да стапат првпат во нивната соба, што стариот не би го дозволил лесно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Па ѝ ги пуштам лавовите да ги научат трикчињата, пред да ја расчеречат, во жолтото мое собуле, во сништата мои пожолтени.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
— Пак некоја каурка грабнале агите? — го пречека Ростовски Мита со прашањето и ги развлече дебелите црвени муцки, бидејќи во тоа време беа зачестиле грабежите на каурки од разни бегови и паши, та Ростовски со владиката интервенираа и протестираа против тие насилија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пак се наготвија мазници, кокошки, алви кај Велика Спасевска; пак се изнапија сите топла ракија, служена од убава млада невеста; пак ги протепа бешивци и полчивци и ги пушти да си одат дома и да печалат, кога ќе дојде на есен да платат, ако не сакаат да ги продаде сосе деца.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За пол саат работата се сврши, но Толе го задржа Стевана и детето дури да фати мракот, и кога веќе убаво се затемни, ги пушти, а тој со другарите се закрена горе долот, небарем ќе ја фаќа тумбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина малку црнгалесто во суратот, со испрчени устиња, малку поедри заби, напред истурени, но младо како роса, Кожата по обравчињата му свети како со масло намачкана, црните очи некако на грозје личат, а косите ги пуштило над очи небарем сака да ги закрие од алчните погледи на присутните.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кадијата беше начисто со тоа дека авалеџијата и гавазот се отепани од некој повеќе што плати, но таков не беше еден, та место сите да ги осуди, тој сите ги пушти белким и некој друг ќе отепаат да лапнат со кајмакамот уште по некоја и друга стотка жолти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Толета се разви душевна борба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но да не ја разберат криво селаните, дека тој е поголем од него, го остави Толета да продолжи, та дури на крајот и тој ги потврди Толевите зборови, дека ќе треба да се вооружуваат. Co тоа се сврши таа конференција и Толе ги пушти селаните да си одат по дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гајдата запре и ораџиите ги пуштија рацете, та застанаа во недоумение.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јова или која било, ќе ги наложи со коприви и сол за да им спласнат сињилата и да можат утре да издржат повторно додека да се смилува Мефаил да ги пушти дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе пукат на секого кој сакат да излезит — беа последните зборови на Арслана, а Трајко си излезе заедно со заптијата Ибраима, на кого мудурот му нареди да ги пушти затворниците од авурот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се наложија преку ноќ со толчени коприви, кромид и сол и утрото, уште рано, аазите заредија од куќа — на куќа, да ги собираат парите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гавазот на портата ги задржа, но Мито му тутна во раката една бела меџудија и овој, како стар и чест посетител, ги пушти, та веднаш се најдоа пред вратата на конзулот Ростовски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие мрчале надолго и широко ќе ви продаваат морал, а доколку тоа не би го правеле и би ги пуштиле на пазар да продаваат компир сигурно нема да продадат ниту 2 кила, но затоа доколку ги оставите пред МТВ би биле успешни проститутки.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Големите полни кофи ги пушти со тресок на широката штица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зеде од кошницата во аголот десетина компири, и ги пушти во водата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прва грижа му беше да ги пушти надвор овците и говедата, кои беа затворени во долниот дел од плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги затвори говедата, потоа ги пушти и овците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ги пушти и говедата. Додека тие пиеја вода и се бавеа, изненадени од снегот, преку кој и тие не се решаваа да загазат, Бојан им фрли малку сено во предниот дел од тремот, оставајќи ја вратата отворена, сами да се вратат и да влезат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Исфрлањето на снегот му беше многу потешко одошто во почетокот, но за среќа - снегот што беше напаѓал преку ноќта, не беше дебел. Ги пушти говедата на вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа, по утврдениот ред, ги прибра прво говедата, ги затвори, па ги пушти и овците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше и преморен, но знаеше дека сега не смее да стои, не смее да се одмора, па тргна по патчето што новиот снег веднаш го постилаше со бел лизгав чаршаф, им ја отвори вратата на овците и ги пушти да пијат вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веднаш по нив Бојан ги пушти и овците, кои раздразнето блееја и сите беа струпани на вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Момченцето ги пушти да чекаат во тремот, па им скрши од нивниот, веќе исушен тричник и им даде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан ги пушти прво нив и почека малку додека тие се спуштија до потокот, па ги пушти и овците од втората преграда.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
”, и дури тогаш ги пушти солзите да му протечат, како разбиени води под воденичен камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И Предо ги пушти долгите фарови, не толку за да му го осветлуваат патот во самракот, кој за чудо иако поминуваше по рамно поле, беше полн со свиоци, мовчиња и ендеци, колку да ги предупреди колите што му идеа во пресрет кој влегува во градот под Марковите кули.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По една недела Милан ќе ги пушти пилињата да излезат надвор.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Виде дека таа сака тој да ѝ се радува на телото и пак го врати погледот на нејзиното торзо. Ѝ ги пушти рацете под мишките и потем повлекувајќи ги нагоре ѝ ги соголе рамената, по што тргна во милување на кое наскоро ќе му се придружат неговите усни и целиот тој, исто така гол, преплетен со неа и во неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потоа, кога нашите ќе отстапеа во шумата, тие излегуваа од окопите, ги собираа на куп убиените, ги натураа со бензин и ги палеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако сакаме да се спасиме од напаства и ако сакаме да ни ги пуштат луѓето од затворите, мораме да влеземе во колектив, им велеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Македонските војници, млади селани-партизани, во есента 1944-та, јуришаа по голините за да ги освојат нивните утврдувања, а тие, откако ќе ги пуштеа блиску до себе, ги косеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најпосле ги пуштија, но двајца од нив беа отерани во Солун и сè уште се оковани во железа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или ќе ги забереа пред пушка и ќе ги отераа во џандармериските станици во Алинци или Тополчани, или во Прилеп или во Битола, ќе ги држеа во тамошните затвори неколку дена, неколку недели или неколку месеци и кога ќе ги пуштеа да си дојдат дома, си доаѓаа посинети од ќотек и со искршени ребра, раце и колена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
-Токму така. Луѓето треба да се подготвени да им дозволат на поимливите појави да минуваат низ нив, да ги пуштат слободно да се движат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јана по најмекиот килим газеше како по груб, дрвен под, со воздржан презир ги победуваше во тенис, секоја недела, машките партнери (а на големо задоволство на групата дечиња, што слепени за мрежестата ограда, ги следеа партиите), во најжестоките турканици по градските улици возеше минимално во трета, а откако ги пушти веѓите, доби тврд речиси андрогин изглед.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога некој ќе умреше во Гнездо, веста се ширеше од едниот до другиот крај на болницата, и секој ја пренесуваше со својот вообичаен глас – мумлајќи или јасно изговарајќи, тивко или врескајќи, брзо како да се обидува да ја престигне мислата или бавно како да сака да ги пушти сите мисли да се развеат. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои повеќе не можат да се снајдат во времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ми дозволија да направам список на луѓе кои ми се блиски, кои би заминале со мене од Австрија,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Затоа што нивното место не е таму, туку овде,“ одговори доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И?“ Можеше да игра фарса - да ни каже дека некој странски дипломат измолил да ги пуштат неговите деца, него и жена му, а самиот тој е немоќен да стори што и да е за спас на други луѓе; можеше да игра фарса, но тоа не беше негов жанр.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе ги пренесеме до реката, ќе ги пуштиме низ неа, а таа ќе ги однесе до најблиската пилана“ - рече учителката, но во тој миг екна школското ѕвонче.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Еднаш тој сепак мораше да ги пушти белината сосема да ги проголтне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да ги пуштиш за извесно време сите нив да ги носи врагот и тебе да те остават на мира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, на огнето не му беше потребно многу време за да ги пушти своите корења во сувото дрво и да почне да му се спротивставува, обидувајќи се да му се отскубне од рацете.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тој ниеднаш не ги пушти да му се изгубат, не пропушти ниедно нивно нишкање, ниедно просенување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ниеден миг не ги пушти мислите напред, пред себе, постојано ги држеше по себе, крај себе, или само неколку чекори напред, но онака, како што се држи ловечкиот гонич врзан за синџирот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега мислеше и на тоа дека и заради нив, а и заради него, ќе беше подобро да ги испратеше малку подалеку, барем уште малку да им разгазеше, да ги пуштеше сами на почетокот на вистински добро сѐ со вишни стебла обрастената угорница, што синојка толку бргу ја слегоа само затоа што се стуруваа по неа, а сега ќе мораат да ја искачуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ако веќе некој ги пуштил од дома значи дека им верува во нивниот ум и постапки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Оние ги испуштив и паднав, овие не ги пуштам, ако треба ќе се слеам заедно со нив“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мансардата оживуваше, се отвараше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А после пак да ги пуштат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се молат, се гледа дека се молат со очињата да ги пуштиш дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги пуштиле добиците да грепкаат, да поштат прегорена трева покрај реката и се заиграле...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти кај зборот таму и душата излегува... И бугарските војници ги пуштија да се вратат. 164
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако ги пуштиш, не треба само да ги огрееш, туку и нешто да им дадеш. Некое зрно или некоја трошка да им принесеш на дланката. 75
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Слушај ваму, Велико, ми вели Неделко Сивески, ако ги пуштат сите војници, ќе останат без војска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мансардата оживуваше, се отвораше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога, еднаш, во паркот, му рече дека Иван е лекар, тој зеде шепа земја и ја наполни големата уста. „Зошто го стори тоа?“ се иплаши таа држејќи ги неговите раце. „Пијан си, немој...“ Ја погледна и се наведна. „Не, тоа, го сторив за да не прснам од смеа.“ А кога и рече за некој свој пријател лекар што некоја Марија го оставила, кога и рече дека тој бил највеличествената болка на светот, му ги пушти рацете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Како што ја фати лесно - небаре квечерно планинско ветре - така лесно ѝ ги пушти рацете, та виснаа омалени, во нив нема сила рацете да ги крене, а дланките нејќат да го прекријат лицето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Козата и магарето ги пуштија од ајатот - ќе се растрчаат, па сами ќе се вратат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тој категорички одбиваше да ги пушти. Без писмена дозвола.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го замоли да ги пушти да се видат со неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И таму треба да монтира машини и да ги пушти во работа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа, околу ужина време, ги пуштија да си одат подома, но мирно да седат и да и се покоруваат на царската власт, за да не настрадаат како овие што ги изгубија главите пред тврдината.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја отвори устата и само што сакаше мислата да ја претвори во зборови Ти дедо Костадине пристигна?... кога гласот што излезе од човекот го расколеба да ги пушти зборовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кокошките не ги пуштија од сандучињата, од сиџимките за да не се испомешат и да не прелетуваат преку луѓето, ама козлињата почнаа да се шеткаат и да го обележуваат својот пат со брбушки.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вангел Русјаков пантолоните си ги местеше надвор и зејна да го опита Петрета што е тоа во што се пули, ама овој прсна на кај алето без да му остави време да ги пушти зборовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Роберт Кенеди беше убиен, но јас бев толку изгубен што воопшто не ми паѓаше на памет дека тоа е второ убиство на Кенедиеви - мислев дека тоа е така кога ќе умреш, тие убаво ќе ти ги пуштат сите работи кои ти се случиле во животот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Штом го пуштија филмот, Питер на грамофонот ги пушти сите оние работи кои мислеше дека ќе одат во филмот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дојдоа до Ѕадна Река, зад село, и започнаа преговори со грчките офицери, бидејќи овие не сакаа да ги пуштат в село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите однадвор ја нападнаа вратата да молат да ги пушти во „царство небесно".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Впрочем кога човек ќе истурка еден сонувачки век Најнакрај има право малку и да се разгаќи Да ги пушти соновите да се нишаат по езерската шир И да ги крепат охридските маратонци А и другите пливци и скокачи во водени сонови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ќе ги пуштат да излезат само „најверните”, „најподобните”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од грев и жал кон болните затворени во манастирските келии, или во пијанство, некој од калуѓерите ги изотвори сите врати на келиите и ги пушти надвор.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Слободно! - Можете да влезете! - рече стражарот и ги пушти да влезат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сега одат за Битола. Таму ќе им го предадат оружјето на Германците и тие ќе ги пуштеле да си одат дома.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ги пуштија да влезат во градот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А децата од Мелин доаѓаа трчајќи за да ги пуштат на ветерот своите мали змејови и кога го здогледуваа огромниот зелен змеј како потскокнува и се лизга по небото, воскликнуваа: „Ох, ох, каков змеј! Каков змеј!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Сега, Нумо, ќе им одржат говор и ќе ги пуштат - рече Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А татко ти, онака смотан, навистина не знаеше ни честито да се насмее иако убаво ги беше сфатил зборовите на дед Павел; само прогрофта нешто, промолви, изломоти, но зборовите не ги пушти да заживеат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас сум секогаш буден рекол тој и ги пуштил да влезат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Море, тој што ги пушти во рисјанска вера, немал ни драм ум во главата.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Зашто и сам Ристос учеше дека сите луѓе се браќа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Глас: Најпосле Кралот ги дарувал овие луѓе и ги пуштил.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Јас бргу те кренав, ми раскажуваше отпосле баба ми (јас не се сеќавав на тоа), а тој дури тогаш ги пушти другите волови да влезат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ДЕН СЕДМИ ВРАЌАЊЕ ДОМА По долго време си доаѓав дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За мајските празници добив десет дена наградно отсуство а со мене ги пуштија уште тројца другари од Кавадарци: Киро, Мито и Таки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се буниш што луѓето се затворени, а ако ги пуштиме надвор ќе се задушат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Всушност, целата фора е во тоа да ги пуштиш луѓето непрестано да зборуваат, бидејќи, порано или подоцна, некој ќе го испушти токму оној збор кој ќе те одведе на вистинскиот колосек).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Пред вратата стоеше важно напернат курирот што ги пушти внатре, по години не постар од Мечета.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога стасаа пред манастирот, ибн Пајко сјава и не ги пушти нив двајцата во манастирската авлија, туку влезе сам, не сакајќи да ја покажува својата накалемена сила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Прстите од едната рака ги пушти да ја допираат по наборите од блузата, а другата ја стави на нејзиниот грб шетајќи од горе до долу, неколкупати, чувствувајќи ги кревките чаталчиња на нејзините ’рбетни пршлени.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така скротени и нив еден ден ќе ги пуштат да им ги грабаат децата на рисјаните: зашто секоја година султанската Порта се подновуваше со јаничари.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чаршијата ќе ја затвориме, кавурите ќе ги пуштиме од апсаана, името да ти го слават! Ишала!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Поради тоа малкумина можеа да ги пуштат децата да учат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Даде, зеде, викаше, се топореше и најпосле ни ги пушти андарите; тие ја запалија црквата, испотепаа едно чудо народ, мене ми ги отепаа и жената и двете деца и еве остана само ова сирачево...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Грчки, ама се зајадов со владиката, тој ги пушти андарите, се испоклавме и мене еве ме овде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Картите не ги пушти од рака.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но родителите, како заинатени, не ги пуштија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ни Коте ни Методија ништо не сфаќаа. Повеќе од вчудоневиденост одошто од почит ги пуштија братучедите меѓу нив прави да излезат, се погледнаа и кога Коте се пресегна по клучот од надворешната врата, Методија излезе пред него.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Затоа сум ги пуштил да си одат па...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа еден на друг не си го доверија, но веруваа дека Французите, сега кога се толку блиску до своите домови, сепак ќе ги пуштат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се исправи, неочекувано ги фрли рамената нагоре, ги подаде нанапред и ги пушти рацете да му висат пред него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ица, бидејќи имаше целосно доверба во него и бидејќи училиштето беше блиску, патем немаше сообраќајница од која би се плашела, сепак спокојно ги пушти.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ни ги пуштило сенките од под петици и одиме ние, одат и тие по нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе почекаме да се стемни и ќе им ги пуштиме куририте што ја познаваат шумата за да ги преведат преку граница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас веќе му ги пуштив рацете и му ги оставив. На Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме заборавиле да си ги отпетламе рацете, да си ги пуштиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
После ги пуштија затворениците, го пуштија и татка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓутоа, полицаецот Панајот, велешанец, кажал дека Милан Арсов се дружел со Орце, со мене, и сите други ги пуштија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Едно утро Белото јоргованче рече: - Веќе е пролет. Ќе ги пуштам цветовите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Еднаш ѝ го реков сето тоа и бев решена да не ѝ дозволам некои нешта да ги пушти во печат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мој е романот и јас ќе го имам последниот збор – инсистирав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)