Имено, тој, Акиноскиот, што молел на Молитвена вода, сонувал дека во дворот нивни, на Акиновци, изникнало едно дрво, круша, сето начичкано со грлести круши; некои луѓе, кои тој не можел да ги распознае во сонот, така било запишано во тефтерот, влегле од Северна порта и ги исчукале крушите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Патниците дојдоа до каленското кладенче и Јован и Толе можеа веќе да ги распознаат што луѓе идат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Полека светот се осветлуваше од дневната светлина, моето одајче исто така, и јас можев да ги распознаам одделните линии и бои на шарите на ѕидовите правени во годините изминати од еден самоук сликар, всушност бојаџија со дарба.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Набрзо ги распозна корпусите на бродовите на кои се држеа јарболите. Ги виде на палубата разрошканите глави на морнарите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сите предмети што ги распозна пред тоа, го добија својот вистински облик со нужна смисла.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Европа не брза да ги распознае работите кои овде веќе беа потресно почувствувани.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
А така процесот на аутирање го усогласуваше со постепеното раскрстување со традиционалните хетеросексуални, конзервативни, главнотековни претстави за правилниот начин на живеење.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Иако дечките што изгледаа како обични дечки, на кои се гледаше старомодна, стандардна мажественост, честопати беа еротски објекти на цена, многумина од новајлиите во геј-гетата постепено доживеаја разубедување од своите старомодни, рустични, паланечки, непросветлени гледишта – од своите „емоционални јанѕи“ и од „неослободените“ ставови – вклучително и од придржувањето кон крутите родови стилови, кон несоодветните романтични мечти, кон рестриктивната сексуална моралност, кон политичката конзервативност, кон божемната чедност и кон други малограѓански вредности.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но на повеќето од новите жители во геј-гетата заедничко им беше искуството на учество во еден нов, радосен и невиден општествен експеримент: создавањето заедница околу хомосексуалната желба, геј-сексот и геј-идентитетот.443
Тој општествен експеримент излезе кратковечен.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа им додаваше тежина и авторитет на поеволуираните, на поискусните и на порадикалните припадници на локалната заедница.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Зошто не можеме да ги распознаеме вредностите за кои се работи кога нешто ни се допаѓа и не ни се допаѓа и кои изгледа играат толку пресудна улога кога се дефинира кои сме?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Нужна беше психичка деколонизација: геј-мажите требаше да ги распознаат и да ги отфрлат туѓите, несоодветни претстави што околната култура на хетеросексуалноста им ги всадила во умовите.
Многумина геј-мажи ја отфрлаа радикалната идеологија на машкиот геј-живот, да нема збор, а многумина формираа свои подгрупи во рамките на геј-заедниците според своите сексуални вкусови, родови стилови, идентификации со конкретна општествена класа, политички симпатии, морал, вредности, интереси и навики.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Се колнам, тој час и родината мајка не би ги распознала.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Не, подобро е да не гледам“, си помисли и одеше со затворени очи и, кога ги отвори за да види дали е блиску до крајот на плоштадот, наеднаш виде дека пред него, речиси пред нос му стојат некакви луѓе со мустаќи, а какви имено, тоа не можеше да ги распознае.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Откако ќе го истопли лицето и ќе ја испушти лулата, се подзавртува со грб кон силните зраци, зашто од нив му се мешаат боите на конците, и замижан извесно време додека ги распознае убаво боите, продолжува да везе.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)