ги (зам.) - смета (гл.)

Секако, многу религии имаат стигми во врска со деструктивноста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Резултатите - начкртаните „пред и по“ автопортрети од неговите пријатели - во моментов се изложени во Единбург.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Исто така и општеството ги смета за лудаци луѓето што прават такви нешта врз своите тела. ÂÂ Сите тие мистички вежби се интимни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сигурноста во сопственото постоење, изразена во ставот „бидејќи мислам, Јас знам дека постојам или имам дух, односно душа“, ќе го доведе Декарт до остра дистинкција помеѓу духот како мислечка супстанција и телото како протеæна супстанција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Заклучив дека Е сигурно не ги претвора луѓето во големи уметници, но има ефекти, кои некои ги сметаат за позитивни, некои за негативни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Декарт,“Јас“ како дух или душа, односно мислечката супстанција од една страна и мозокот како протеæна супстанција од друга, ќе ги смета за сосема различни ентитети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Предложените докази што не ги смета за важни за одлуката, советот, односно судијата поединец ќе ги одбие и во решението ќе ја назначи причината за одбивањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Покана за плаќање на глобата на сторителот на прекршокот ќе му врачи инспекторот на трудот на местото на прекршокот (чл. 265, ст.1, ал. 6 и ст.2-4 од ЗРО). 7.  Изведувањето на доказите го определува советот, односно судијата поединец – со решение, во кое ќе се назначи спорниот факт за кој треба да се изведе доказот и доказното средство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ги сметаа нејзините раководители за покорни, вазални. Но, како да не беше така.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се чудеше што ми се отворени сите врати, зашто луѓето од Маказар ги сметаше немтури.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На исклучоците на другата страна, на мажите коишто отстапуваат од општествено најпожелната улога на херојски борец за националната кауза им преостанува само на јавна сцена улогата на заговорници на цивилно општество, односно на неговите вредности: човечките права, ненасилството, толеранцијата, еднаквоста на половите итн., значи дејствување на едно подрачје на кое кај нас во традиционална смисла може да се докаже сѐ само не машкоста, подрачје, имено, на оние интереси што хрватското мнозинство денес ги смета за сѐ уште бизарни, недостојни за вистински машки ангажман, па затоа подрачје препуштено на дезертерите од сите видови, слабаците, педерите, накратко на женскиот свет како таков.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Јас не можам да прекршувам наредби”, рече Беренц не криејќи ја изненадата од директноста на митрополитот. Владиката не го ни почувствува кафето кое гледаше што побргу да го испие и да замине, зашто во главата имаше уште еден план.  Вечерта владиката отиде дома кај градоначалникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Евреите на нашиот остров се грчки државјани. Тие се добри, мирољубиви, работливи луѓе и јас лично, како чистокрвни Закинтјани ги сметам за дел од моето стадо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Човечките суштества како да имаат скоро неограничена моќ за измамување на самите себе, и тоа на тој начин што сопствените лаги ги сметаат за вистини.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Него го воделе два порива: стремежот кон хиероглифското прикривање и настојувањето мистичните сили на светот (што ги сметал за Бог) да ги направи видливи во една апстрактна сигнатура.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Додека Тома Аквински, наводно, ги уништувал творбите на Алберт Велики бидејќи ги сметал за ѓаволски дела.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Современата наука психоделичните доживувања ги смета за специфичен облик на вештачки изменета состојба на конвенционалната свест, која може да се доживее на два различни начини како: 1. екстатично - трансцендентална реакција и 2. панична или реакција слична на психоза.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ги сметав за богови; нивните соло партии ги свиркав со устата воодушевувајќи ѝ се на инспирацијата што ги создала; но кога научив да свирам саксофон, кога технологијата на свирење (на дишење и работа со прсти) веќе сосема беше совладана, таа магична аура околу нивните солоделници сосема исчезна: јас видов дека таа совршеност во огромен дел се должела на техниката на свирењето и дека некаде, токму техничкиот потег на прстите, уиграната техника на дишење (неможноста да вдишеш двапати по ред без да издишеш) била таа што решавала цели пасажи од мелодиските линии.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но веднаш наоѓам причина оваа посебност на моите размисли и да ја поддржам: оттука и оној самобендисан заклучок дека за среќа моите зборови се ослободени од хемикалиите што го поттикнуваат закостенувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За разлика од размислите на Даскалов, моите сѐ уште ги сметам само за обиди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете кои беа нештата што тогаш ги сметав за необични и ретки?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Решен е како публикација со две лица: од едната страна насловена како “opera”, поместени се повеќето репродукции на слики, скулптури, цртежи и соодветниот документарен материјал изложен на изложбата; а од другата - со наслов “vita”, снабдени сме со информации од животот на уметникот - од ден во ден - над 3600 одделни настани распоредени по астролошките знаци, насловен како “Ефимеридите на (или за) Дишан”, 1887- 1968, кои претставуваат извадок од едно исцрпно истражување спроведено последниве 18 години од страна на Џенифер Гог-Купер и Жак Камо.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Подеднакво е сигурно дека повеќето ќе ги сметаат за најконтраверзни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја замолив Еми да ги вреднува овие анти-аноректички состојби: Дали таа ги смета за попривлечни и пожелни правци на развој во нејзиниот живот, или пак за тривијални и непривлечни?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нема сомнение дека проучувачите на Дишан ќе ги сметаат информациите од овој дел за највредно нешто во каталогот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова доведе до идентификација на различни настани кои имаа анти-аноректичка природа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Поконкретно, обрнува внимание на опсесивноста со која некои геј-мажи ценат, сакаат и се фиксираат на нешта што многумина други ги сметаат за тривијални, ситни или речиси незабележливи нијанси на архитектонскиот или на внaтрешниот дизајн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие го определуваат општествениот и симболичкиот контекст во кој се обликува субјективитетот и затоа се темелници на општественото обликување на обродените и на сексуалните идентитети. ‌Во хетеронормативни услови, природно е машки субјект да си го доживува желниот однос кон мажите, мошне необмислено, како женствен, па врз таа основа да се идентификува со некоја женствена улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа исто се залагала и против сите облици на краличинство кај мажите, кои ги сметала и за несекси и за назадни – за несреќни остатоци од една мината доба на сексуално угнетување и на интернализирана хомофобија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Екстатичното обожавање на дивите од светот на операта или од светот на популарната музика можеби не е баш најбуч-работа, но тоа не значи дека е женствено – во смисла на тоа дека жените како група голтаат изведби на Марија Калас или на Џуди Гарланд во иста мера во која ги голта Руфус Вејнрајт или дека се јатат на опери како што се јатат околу тезгите со шминка или дека собираат спотови од Шер или од Мадона од страв да не ги сметаат за неженствени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Причината поради која е добро да му се одолее на запаѓањето во конвенционални начини на размислување за родот, начини какви што постојано промовира родовата идеологија на нашето општество, е што инаку ќе бидеме склони да прифаќаме, без соодветно да ги разгледаме, многу невистинити претстави за жените и за мажите кои би ги сметале за крајно неодржливи кога не би се совпаѓале со поларизираните концепти на родот што ги зајакнува родовото стереотипизирање претставувајќи ги како чист здрав разум.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, Фелоус собира низа лични раскажувања што силно сведочат за степенот на страста на геј-мажите за естетско совршенство, за идеална убавина – појава што веќе ја забележавме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи хомосексуалната толку долго се третирала како психолошка абнормалност или патологија што се состои од замена на половите улоги или родова обратност, една видна нишка на постоунволската машка геј-политичка мисла и култура се обиде хомосексуалноста да ја одвои од родот и да ја претстави како чисто сексуална ориентација, во која сѐ се врти околу изборот на сексуалниот предмет и која, затоа, е сосема во согласност со нормативната мажественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, не сѐ што не се квалификува како вистински мажествено, според крутите општествени критериуми чија цел е да ја чуваат чистотата на таа ретка и скапоцена суштина, мора да биде женствено.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таквото лековерно верување во вистинитоста на конвенционалните поимања е сосема разбирливо, особено кога се темели врз толку длабоко вкоренети и навидум неприкосновени идеологии како оние што се однесуваат на полот и на родот, но тоа истовремено е и немудро и крајно непотребно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не се обидувам да нудам генетички приказ на сексуалноста, ниту да ги објаснувам што ги тера поединците да бидат геј или стрејт – ниту сексуално ниту културно; попрво, ги испитувам потеклата на културните практики усвоени од тие што, од која било причина, излегуваат геј или стрејт во една или во друга смисла. ‌Згора на тоа, општествените кодови не ги сфаќам како идеи, до кои поединците можат или не можат да се издигнат; не ги доживувам како размисли за полот и за родот кои одделни луѓе можат слободно да ги прифаќаат или да ги отфрлаат – иако, како и многу чувства, тие навистина содржат одредена пропозициска содржина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Постоунволското геј-движење се обиде да го направи првоно; теориите за третиот пол, главно, го прават второво.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Типовите устроени кон зачувување се љубители на ситничава внимателност околу ситниците на дизајнот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што некого го правело геј-маж не биле неговиот нестандарден родов стил и неговиот женствен субјективитет, туку насоченоста на неговата сексуална желба, неговата еротска привлеченост кон мажи, неговата општествена припадност на машки геј-свет на рамноправници, квантитетот и мажественоста на неговите сексуални партнери.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Општествените практики што не се кодирани како конвенционално машки – како што е уредувањето цвеќиња или танцувањето – бргу и необмислено се кодираат од нашите општества и од нас како женствени (иако деталите може да варираат од едно до друго општество: на пример, пекарството се кодира како женствено во САД, а како мажествено во Франција).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И само тоа е доволно за да бидат достојни за сериозно разгледување со почит, љубопитност и аналитичка посветеност – иако извесни горди геј-мажи, како Џон од Анаполис, ги сметаат за „искривени“ или дури себеомразни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Конкретно, би се залетале, без многу-многу внимателно размислување, сите навики, практики, ставови или интереси што нашата култура ги дефинира како нешто немашко или како нешто што отстапува од конвенционалните норми на мажественоста да ги сметаме за „женствени“, без разлика дали имаат некаква врска со навиките, практиките, ставовите и интересите на некоја жена што навистина ја познаваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но општествените значења, како родот и националноста, не се површни: тие се конститутивни за човечкиот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Грците ги викаат просвиги и ги сметаат за нешто поразлично од себе и за нив секојдневно се предмет на погрден потсмев и извор на понижувачки анегдоти.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
128. Иако Мисирков зборува и одделно за Срби и за Хрвати, сепак повеќепати двата народа ги смета како еден во типолошка смисла, како што и српско-хрватскиот јазик го сфаќа како таков. 129.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Најпосле, дали особините на крајните или периферни македонски наречја и говори ни дозволуваат да ги сметаме за поблиски до средното и најтипично македонско наречје велешко-прилепско-битолското или до централните наречја на српскиот и бугарскиот јазик?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Низ долгата историја на печатарството - вели Кувер - имало безброј стратегии да се ограничи силата и доминацијата на печатарскиот ред (линија), од маргиналиите и фуснотите до креативните иновации на романсиерите како што се: Лоренс Стерн, Џемс Џојс, Рејмон Кено, Хулио Кортасар, Итало Калвино и Милорад Павиќ.“ (The N. Y. T., June 21, 1992, p. 23) Покрај овие автори електронските писатели за свои претходници ги сметаат уште и Сервантес и Борхес.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Затоа што, во заштита на нормативната естетика, некој ги смета вистински живи, а не, како што би рекол Д.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На сите што ги сметал за непоправливи, тој не им давал само пари, туку ги подржувал во нивната нечесност.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во историјата на театарот постојат податоци кои зборуваат дека театрите и театарџиите многу одамна ги сметале како чума во градовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Настанети на Чауле, заради прегледноста, бездруго имале задача ако не за да пазат на патот од Стоби за Хераклеја, тоа себеси да се пазат од честите завојувачи кои, по него, по патот, нагрнувале на југ, спрема Битола и спрема Солун, и оттаму, по Виа Егнација и по море, спрема Азија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Инаку се и големи талкачи; талкаат со говеда, со овците, низ полето, ливаѓето и по ридовите; талкаат, ловат и риболоват, во Црна, во мртвиците, во Блатото,а поледелието и сточарството, иако им врват одлично, повеќе ги сметаат за нужности на поминокот и поводи за празненства, дедека становниците на Градиште, судејќи според она што останало по нив за да сведочи за нив, кованите пари, керамиката, разните украсни предмети од железо и преданијата, кои сегашниве жители на Потковицата, чувајќи ги и пренесувајќи ги од колено на колено, ги измешале до непрепознатливост, морале да бидат воини и инородци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На пример оние што читаа Алан Форд ги сметаа почитувачите на Загор и Блек за недозреани.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Самите се зафатиле со градбата, главно затоа што било тешко да се најдат градители, или затоа што требало многу да платат, или затоа што, како добри работници, им верувале на своите раце; нивните жени, наизменично, им носеле храна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И се затскриваше со рака кутриот младич, и многупати стреперуваше подоцна низ својот живот, гледајќи колку многу во човекот има нечовечност, колку многу жестока грубост се крие во образованата друштвеност и, Боже! дури и кај оние луѓе што општеството ги смета за благородни и чесни...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дузината мајки и љубовници, од Андромаха до Гризелда, ме направија пребирлив во однос на овие недопирливи кукли што ги сметаат за вистински.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе сум свикнал жителите на Пупифанија да ги сметаат моите доживувања за измислици.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од зли луѓе пленет тој е, со измама, не во битка...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Камилски, како ретко кој друг на Балканот, имаше срце да им се радува на успесите на другите, да ги смета како свои, посебно кога тие беа од општ интерес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш не размислував зошто го спомна завидувањето, но сега ја разбирав потребата на луѓето да им се доверуваат на оние кои ги сметаат за аскетски надвор од општествените кругови.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сега ќе си отиде дома, мислеше Рене, болките ќе ги смета за неугодна придружна појава при опоравувањето, ќе ги подведе под поимот регенерација, ќе го кара синот, ќе ја одгледува ќерката, ќе го почитува граѓанинот, ќе го преземе мислењето на соседот, сé додека не дојде ноќта со крв во грло.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За жал, аргументите што ги потегнуваат националистите, шовинистите и фашистите, народот сѐ уште ги смета за правилни, бидејќи толку се запарложил во својата мрзливост што едноставно му е премногу да мисли, расчленува, да ги динамизира психата, општеството, самиот живот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Границите на конструктивизмот Конструктивизмот сепак има свои недостатоци коишто најдобро можат да се воочат на следниве теми: 1) конструктивизмот не може соодветно да го објасни она што поединците ги придвижува разликите врз основа на идентитет да ги сметаат битни за себе 2) конструктивизмот не може да положи сметка за меѓусебното „одговарање” на културните парталчиња и крпеници што движењата и борците ги собираат од културата околу себе, и за дилемите на идентитетот и опциите коишто се чини дека тие парталчиња и крпеници ги овозможуваат 3) накратко, конструктивизмот може да ја Во контекст на германскиот објасни контингенцијата, но не и кохеренцијата; конструктивизмот може да ја објасни социолошката национален идентитет и неговите дистанца, но не и придвижувачката блискост меѓу граници сп. Dan Diner, „Gedaechtnis идеологиите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Марија почна пред лекарот да ги смета и годините и месеците, па и неделите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Помирувањето на разликите си ги сметаше за судбина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги сметаше Татковите книги за живи, веруваше дека, низ потсвеста, тие ја водат до живиот простор на семејството на кој смртта не му можеше ништо...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Среќните мигови од љубовта со Јана, Самоников сигурно ги сметаше за заминати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам, јас и моите врсници бевме уште деца кога истиот тој Бунде нѐ искачи во високата кула среде градот со единствена цел да не фрапира вадејќи ја од панталоните назрејаната скапоценост со глава на лисец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но и во таквите моменти на збунетост и нејасна надеж, тој беше сигурен дека , (иако сонува и посакува еден вид вознес за својата личност; иако се осмелува да ги смета за остварливи и најнедостижните желби), никогаш не му припаѓаше на светот на празните фантазии, туку напротив, целосно ѝ припаѓаше на грубата реалност, или поточно на светот на математиката како што често нагласуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Девојката, што ја имам милувано како најпосакувана вистина и по оние места кои обично ги сметаме за незаситни, наеднаш излегува од под меката сладострастна покривка на интимниот чин и со корбач в рака го казнува човекот кој и ја приредил неповторливата екстаза!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еве, ова е список на лицата кои грчката држава ги смета за опасни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Третата етапа ја нарушува самата оваа рамка: самата форма на Идеалното Јас го надополнува нарцистичкото „големо Јас”; овде веќе не треба да се справиме со индивидуа која мора да ги интегрира барањата на околината структурирани во симболистичката инстанца на Идеалното Јас ниту пак со „Нарцис” кој игрите не ги смета за опасни, кому барањата на околината му се изнесени во облик на „правила на играта”; така наречениот „општествен притисок” овде се искажува на сосем инаков начин, не во обликот на Идеалното Јас туку во облик на „аналното”, садо-мазохистичко над-јас. 34 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Жанрот на филмовите кои тој ги прави - трилери, таинствени филмови, суспензи (sus- pense), комедии со црн хумор - американските критичари не ги сметаат за уметност.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во секој случај, никогаш ваквите постапки на Русите, како бакнувањето на раката, не сум ги сметала за израз на слабост, а уште помалку за знак на покорност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, тие искуства без сомнение се значајни за неговата уметност и живот, се поставија помеѓу него и целосниот физички и ментален крах, клиничка депресија од која навистина страдал извесно време во првата деценија после војната. (Овој крах за него бил, како што признал, вистински - емоционален - крај на војната.) Бојсовата преоку­пираност со топлината и присноста со цел на обновување на телото и духот, со конкретно доживување на “материјалот што дава живот”, датира од времето кога го негувале Татарите и кои ги сметал за своја фамилија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дали некогаш сте имале шеф кој имал обичај да ве прекинува среде реченица и нетрпеливо да бара веќе еднаш да бидете конкретни?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс „долго време бил врзан за областа на долна Рајна и Клеве“, и за некои од тамошните луѓе кои ги сметал за „модели“ и кои без сомнение ја компензирале неговата дистанцираност од родителите, посебно од неговиот оддалечен татко.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојат сомневања за тоа што Бојс навистина доживеал кај Татарите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите Бојсови дела можат да се протолкуваат како обид за враќање и повторно прикажување на почетокот на редот со цел да се избегне длабоката болка која човекот го доближува до смрта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттука, независно од комбинациите на субјективните и објективните причини, Бојсовите родители не ја исполнија својата прва должност како родители кон своето дете: кај него да создадат чувство на сигурност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Општествената димензија на Бојсовото дело - вклучувајќи ги политичките и образовните активности, кои ги сметал за неделиви од својата уметност - го одразуваат неговиот обид другите страдалници да ги запознае со неговата рана и со можноста за нејзиното излекување со топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Артикулацијата на сопствениот интерес (освен ако врескањето и лелекањето не ги сметате за тоа) ни оддалеку не е проста работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Изложбата, како што Масуд Кан иронично забележува, е примитивен облик на нарцисоидно задоволување и како таква таа е начин на божемно однесување кон другите и давање, а притоа тоа стварно и не се случува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако, како што пишува Ерик Ериксон, првата психолошка задача на детето е да развие доверба, обично преку топлиот однос со родителите, тогаш Бојс го развил чувството на доверба кај себе преку своите фантазии за себе како овчар, родител на своите овци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден од најзаостанатите пунктови на нашата општа заостанатост е токму маркетингот, вештината како јасно, прецизно и шармантно се комуницира, а притоа се заработуваат и пари.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лечејќи го Бојс и учејќи го како да се лечи самиот, Татарите му дадоа втора, посреќна прилика, како возрасен, да ги почувствува топлината и присноста од кои порано бил лишен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Заедниците, како што нè потсетува Грос, се формираат не само преку идентификација и генерирање на заеднички интереси, потреби и вредности, и воспоставување на универзални закони кои истите ги прават задолжителни и ги спроведуваат, туку и (а можеби и уште повеќе) „преку остатоците што тие ги исфрлаат, бројките што ги одбиваат, условите кои ги сметаат за невозможни за 22 Helene Pellerin, “Borders, migration and economic integration: towards a new political economy of borders,” in Global Surveillance and Policing: Borders, Security, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 55. 26 асимилирање, кои се обидуваат да ги жртвуваат, оцрнат и протераат“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Главниот судија на ,небескиот трибунал сигурно овие докази на славни писатели кои го ,изневериле мајчиниот јазик, ќе ги смета за оддалечување од главниот предмет.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И јас не знам како натаму ќе се бранам?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во документацијата на Стејт департментот се укажува дека легациите во Белград и во Софија ги сметале Македонците за нешто друго а не за вистински „Срби“ или „Бугари“, без притоа да преземаат натамошни чекори кон признавањето на македонската нација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не е изненадување тоа што американските дипломатски претставници на Балканот се поврзувале со владеачките елити во државите во кои работеле.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Човекот од кого ги добив првите часови од уметноста беше Emilio De Antonio - кога го запознав, сѐ уште работев како рекламен цртач. (...) Де беше првиот човек за кој знаев дека рекламните цртежи ги смета како “вистинска” уметност, и тој направи тоа, на тој начин, да го види целиот Њујорк.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Некакво искуство кое би ги поддржало ваквите стремежи во (македонската) политичка и културна традиција, не постои, што значи дека секој кој ги смета за свои во денешна (Македонија) мора да биде незаконско дете на сеприсутната национална традиција, значи бастард. okno.mk | Margina #32-33 [1996]
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
МАРГИНА елементи на самосвест 10
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Човекот што ги изговара овие зборови првин покажува дека доаѓа со добри намери, а второ, и луѓето кај кои доаѓа ги смета за добри и очекува од нив со добро да го пречекаат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сите мислеа дека Македончињата се малку чудни, ама веќе никој не ги сметаше за чакнати како во почетокот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сите ранети лица властите ги сметале како затвореници и ги лечеле во затворската болница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Акциите на гемиџиите тој ги сметал како придонес во општите напори да се постигне големата цел.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
4. Комитетот ги смета како непријатели не само турските власти, но и сите оние лица што на било кој начин му пречат на неговите работи и посредно или непосредно му нанесуваат штета на народот и на неговото ослободително дело;
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се разбира, за него сите учители и побудните и заможни граѓани претставувале опасност за Царството: првите како главни раководители на револуционерното движење, а вторите ги сметал за материјална потпора на истото.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Нивните подготовки Делчев ги сметал како дел од општите подготовки за уривање на османската власт во Македонија и според тоа очекувал нивните акции да бидат во хармонија со тие на Организација.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Контактирал со неколку негови роднини и сограѓани и тие го претставувале кругот со кој тој одржувал врска, разговарал, критикувал или се шегувал.23 Орце ги сакал математиката и историјата, а сите други училишни предмети ги сметал за непотребни и слабо се интересирал за нив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За ништо не ги сметаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)