Со силите што ми преостануваа повторно можев да чувствувам, да ги сожалувам – жртвуваните егзекутори кои беа готови и мене да ме егзекутираат.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Се сети дека боговите диктираат и судат, порасна високо над нив, преголем да уверува со грмотевици, па сакаше да ги сожалува (не можеше) и сакаше да им се смее (не можеше ни тоа).
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ми се случуваше, на час да ги набљудувам професорите. Ги сожалував и нив.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Нивните груби, тесни бечви, го тераа да ги сожалува.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
А односот и со него, и со браќа му, беше ист: тој ги сожалуваше нив, тие пак него.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Не знаеше дали да ги мрази или да ги сожалува. ***
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Треба ли да ги сожалува човек? Не треба, Пандо...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Поразговара уште нешто со нив; ги нарече баби што им служат на агите, но и сам знаеше дека инаку не може да биде, па почна да ги сожалува: – Таков ви бил касметот; браќа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)