Околу ужина си дојде и Митра од реката и ги спростре нејзините партали на другиот драг и замајана од шаренилото и се обрна на Доста: — Mope ми, шо ќе биде воа чудо, слепела, шо си направила?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Врвевме по алејата на великаните. Се наслушнуваа лелекања на тажачките кои никако не успеваа да пронајдат доволно ветки за да ги спрострат своите црни платна на болката.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Затоа и ми се стори невкусно кога токму овде Катерина избрза три-четири чекори пред мене за да ја изведе онаа заводлива игра со колковите.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кучето само ги спростре шепите напред, ја стави големата глава врз нив и остана така, неподвижно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)