ги (зам.) - тера (гл.)

4 Работната атмосфера, особено по доаѓањето на новите газди и смената на дотогашната сопственичка структура, почна забрзано и значително да се „вжештува“: беше поставена нова директорка која ги тераше вработените да работат и за викенди, без да бидат 218 соодветно платени за тоа; се работеше и по цели денови – од 7 часот наутро до 21 часот навечер, под образложение дека на вработените „им фалеле работни саати“ за да ја остварат предвидената норма; перманентно некој од вработените работеше и на празници – без за тоа да добие надоместок [дневница] или, пак, слободен ден; а беше вршен и перманентен мобинг врз работниците – преку разни средства на вознемирување (на пример, тие беа тенденциозно казнувани за измислени „прекршоци“ и дисциплински повреди; често, при пописот на лековите, беа лажно обвинувани дека имаат наводен кусок, односно „минус“ во касата – дури и по неколку илјади денари, а којшто потоа требаше да го надокнадат од свој џеб; беа терани солидарно да учествуваат во плаќањето на сметката за фиксен телефон кој го користеа исклучиво за службена комуникација и сл.).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3 Во оваа компанија од фармацевтската дејност, во којашто има- ше околу 35 вработени, според систематизацијата на работните места, таа ја извршуваше задачата на фармацевтски техничар, работејќи сменска работа со дежурства на шалтер – непосредно во контакт со пациентите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога виде дека неговите сопланинци ги тераат да слезат во градот со козите, да се фатат за тешкиот алат и да станат железна работничка класа, Чанга мислеше оти некој сака нарочно да го растури природниот поредок на земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови не­природни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зимно време овците ги теравме долу до Катерник и подолу до Лариса.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајката и ќерката се држат за рака и одат право накај спротивниот ѕид, како нешто да ги тера да си го довршат до крајната точка своето движење однадвор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но нѐ чудеше кога тој ќе одмавнеше со рака и сосем млако ќе речеше дека овие биле сосем мали возови, наречувајќи ги желчиња и чајничиња, зашто по другите градови имало уште многу, многу поголеми возови, кои тој на млади години ги терал...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Една ноќ на Мостот на воздишките во Венеција многу мирисаше на бонбони бадемлии, на повеќето минувачи очите им беа замаглени од тага – кој ѓавол ги терал нивните далечни претци да ги измислуваат парите, та сега секоја ноќ да им е ноќ на смрзнатите графикони, банкарите предвреме да оштрбуваат ама око да не им трепнува отшто здивот им е расипан.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Со песна не кажуваат ни сакање ни несакање.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога удри вечерта на караулот на крајот на Полчишта не се изненади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тодор ја познаваше кулата многу убаво. И тој, и другите селани, често идеа кај чорбаџи Сивета по разни причини: На стриг сите идеа да му пострижат на неговите две илјади и триста овци, за да му го платат мамелето за позајмените педесет сто гроша кога дошол авалеџијата, да не ги тера врзани во Витолишта; за Божиќ или Велигден — да си купат чевли или опинчиња за децата; некој позајмил пари да си купи добитче; и се знае ли на сиромав зошто не му притребале пари?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа му услужи дури и со својата свештена облека и шапка и му вети дека ќе ги држи Трајка, Најда и Велјана како момци на манастирот без да ги тера дури и на работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фанатички веруваше пашата и неуморно ги тераше слугите, да купуваат уште поскапи свили, бисери и сешто најубаво што имаше на пазарите од Охрид до Солун...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Главоболките, болките во мускулите, истоштеноста и зголемената чувствителност на светло и звуци ги тера корисниците да земат повторно, откако првата доза ќе престане да делува.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Така ќе направи, и со наведната глава ги тера говедата пред себе, се разминува со луѓе и само тогаш одвај поткрева глава да ги поздрави или да ги отпоздрави, ама тие ништо да не видат и да не сетат зашто нејзината мака треба само нејзина да си остане.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Приспособувајќи се на него, на гласот, Мусли бег лека полека сфати дека зборувањето се однесува на орлите, и воопшто на штавувањето и напрегнувајќи се да открие кој е тој што зборува стутулен понастрана од другите, е ли некој од неговите раетини или е туѓ, си помисли дека тоа може да биде добар изговор да се намами Арслан бег да не ги тера христијаните да му даваат сол па разврза за некој соколар што постапувал така, со сол што ги штавувал убиените птици, тоа било и поевтино и посигурно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, тогаш се урна само нејзиното лево крило и покривот од таа страна, но зашто немаше кој да ја поправи (последниот од Акиноските кој живееше на Имотот, Јован Акиноски, уште во почетокот на колективизацијата, уште кога почнаа властите со сила да ги тераат луѓето да стапат во колектив, без трага исчезна од Потковицата) таа продолжи да се урива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Грчките пропагандисти одамна го трујат тамошниот народ и му ја убиваат душата; арнаутите им ги отимаат имотите на селаните, им ги палат куќите и ги убиваат; цинцарските анџии и чорбаџии, кои скоро секогаш биле грчко оружје, тој несреќен крај го имаат доведено во страшна положба; агентите на Милоша Милоевиќа - кои би требало да бидат апостоли на јужнославјанското единство и ангели-хранители на незаштитените и убиените, т.е. кои би требало да ги заштитуваат бугарската народност и бугарското име - проповедаат некакви назадни идеи, сеат раздор, создаваат поблеми и ги тераат своите браќа и сојузници да го изгубат и својот последен карактер и да се фрлат во прегратките на јужнославјанските непријатели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вака жителите на Потковицата, на подбишега, им објаснуваа на учителите и на чиновниците на завојувачите кога тиа нив и нивните деца со сила ги тераа пампурите да ги викаат пеќи, и продолжуваа а си се греат - на пампури.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Девојка на дваесетина години, со гранка скршена од поблиската црница, мавта лево и десно – ги тера досадните муви.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Геј-научниците и геј-критичарите воопшто не се понесклони кон тоа од другите геј-мажи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Без да се обидува да бара машка моќ и привилегија и, така, без да изгледа дека поприма мажествени родови одлики (за разлика, во таа смисла, од некои политичарки и адвокатки или директорки и други жени на положба што има некаков авторитет), дивите, сепак, успеваат да остварат положба на општествена надмоќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па зошто, тогаш, и натаму се самоубиваат кога се аутираат?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А ова те тера да се запрашаш што им се случува на геј-мажите од дваесет и петтата до триесеттата што ги тера наеднаш да заличат толку уморно, толку доодени, културно толку назадни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Написот на Скот Џејмс е, всушност, многу информативен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да изгледа дека си го ограничувам концепцискиот модел на површни појави, на етикети или знаци или категории или идеологии, избегнувајќи ги длабоките, внатрешни процеси преку кои се формира и се ориентира поединечниот субјект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај целата нејзина несериозност, таа задржала елемент на опасност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, не се срами од геј-срамот – а затоа е и готова да се подзадржи на некои обележја на геј-културата што денес и натаму ги тераат геј-мажите да се срамат и од геј-културата и од себеси.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо да ја оспоруваат или да ја подриваат конвенционалната женственост, тие се здобиваат со моќ преку нејзина преувеличена, претерана, хиперболична и нападна изведба (а тоа е она што голем број феминистки ги тера да бидат сомничави кон нив).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секој геј- маж што ги напушта редовите на повластениот род и на посакуваниот родов стил, кој се спушта на недостоинствениот, абјектен статус на женче, теткица, пешко, кучка, женско петле, распалена кралица, врз себе ги навлекува лесниот потсмев и евтиниот презир и од стрејт- светот и од геј- светот – па уште и, колку што знае (и стравува), презирот од сопствениот љубовник.341
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не се обидувам да нудам генетички приказ на сексуалноста, ниту да ги објаснувам што ги тера поединците да бидат геј или стрејт – ниту сексуално ниту културно; попрво, ги испитувам потеклата на културните практики усвоени од тие што, од која било причина, излегуваат геј или стрејт во една или во друга смисла. ‌Згора на тоа, општествените кодови не ги сфаќам како идеи, до кои поединците можат или не можат да се издигнат; не ги доживувам како размисли за полот и за родот кои одделни луѓе можат слободно да ги прифаќаат или да ги отфрлаат – иако, како и многу чувства, тие навистина содржат одредена пропозициска содржина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако хомофобијата понекогаш дејствува не толку да ги угнетува хомосексуалците колку што да го варди однесувањето на хетеросексуалците и да ги тера еден со друг строго да се држат во согласност со наложеното од соодветните полови и родови улоги, од страв да не заличат настрани, можеби една од општествените функции на трансфобијата е да го варди однесувањето на лезбејките и на геј- мажите и преку терор да ги натера да му се потчинат на родовиот стил што се смета за соодветен за нивните полови. ‌А, се разбира, има и многу други лоши причини, покрај трансфобијата, геј- мажите денес без многу мислење да го отфрлат аргументот на Фелоус: сексизмот, мизогинијата, женственофобијата и/или некоја готовност ним да им се угодува; мачоизмот, снобизмот, срамот, одрекувањето, рефлексниот антиесенцијализам и најразличните други облици на постоунволскиот геј- ослободителен догматизам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно, написот не кажува многу-многу за тоа што навистина прават на Грajндeр над 25 000 геј-момци во Сан Франциско. (Ако, како што некој корисник на Грajндeр му рекол на еден друг новинар, го користиш Грajндeр првенствено за пријателства, ако само се вмрежуваш, „ако си таму само за да најдеш пријатели во несексуален контекст, што има да бидеш без маица на сликата?)“432 Но, многу говори за општествениот притисок што ги тера двене третини од тие момчиња да одрекуваат дека го користат Грajндeр за сексуални споеви.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еве и јас барам врска – само треба да имам секс со илјадници мажи за да ја најдам баш врската што навистина ја сакам. ‌Сигурно, општествените и политичките услови на геј-живеењето во изминативе педесет години се менувале мошне брзо, а со нив се менувала и геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Фази се извадил за влакно, а тешко дека вицот нема да го сфатат и геј- и стрејт- публиката.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но општествените значења, како родот и националноста, не се површни: тие се конститутивни за човечкиот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Ги терале децата да трчаат по раздробеното стакло…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разулавени луѓе влегле во домот за еврејски сирачиња, ги искршиле прозорците, и ги терале децата да трчаат по раздробеното стакло.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Малку тоа: името Бугарин што ги тераше европејците да се однесуваат со недоверба кон работата на Организацијата, гледајќи во неа желба на Бугарија со револуција да ја наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, и непостојаноста на бугарската надворешна политика, насочена сега против Русија сега со неа, послужи како причина за да се согласат Русија и Австро-Унгарија заедно, со заемна согласност, да ги решаваат балканските прашања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се спуштаат на крилја ветрови, липал и ги терал да липаат, божествени коњи да ги здробат со огнени копита сите зла - нечесноста, богохулството, пакоста, соблазненијата, прељубата, за оние што се во срцата мајчински ќе изгрее едно поинакво сонце, но Адам Лесновец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бледи од набожност, жените го повлекле попот зад себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пијанството, што го носеше крвта, сетена на острината од гладните секачи, завладуваше пред неговите очи над сите тие парталави, тела, а ударите на забите по секој празен заграб ги тераа да завиваат од таа ужасна грозница; беше една глад, кој ништо не беше во состојба да ја утоли; таа растеше со секој дофатен залак, таа побеснуваше во својот лудечки занес, разгорувајќи се, тука, пред неговиот прозорец, а нејзините писоци од болка и од настрвеност говореа и за можноста од тој испреплеткан јазел на крвавото беснило мнозина од нив да излезат и без своите сопствени колкови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите тие селани вечерта добро го разбираа зборувањето на неговиот Брат, тоа ги тераше да се ломат во себе, но, како за несреќа, таа вечер ниеден не се призапиша во задругата; се разотидоа пак молчејќи по сокаците, а Змејко го зеде својот Брат кај себе, го одведе дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој во него не беше она, што ги тераше овие двајца да дојдат без потреба со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На тоа лице онаа насмевка скоро и како да не беше болна, таа само ги тераше да солзат суво неговите граорести очи. И штипкаше со погледот, пржеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Завивањата почнуваа веднаш крај нив, на неколку чекори од нив, тоа ги тераше при секој нов писок да се ребрат, збрани во студените трпки на страот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека тоа во оние двајца беше некаква неразбирлива желба, што ги тера сите мажи да појдат еднаш и да преспијат среде снегот, да се најдат себе си еднаш мирни среде тој снег, а после долго да прикажуваат за тоа, како за нешто големо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само што го зедовме сокот, падна нова наредба да им подели лижавчиња на дечињата и тој, без поговор, иако наполу подготвен да седне, се исправи и почна да буричка по торбите и, додека јас го одвраќав, дека, ете, нема потреба и дека децата ќе ги тера на вода, таа го погледна строго и тој пак се нурна назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Почнувајќи од сцената „Раждај жено, раждај“ од филмот „Македонскиот дел од пеколот“, па преку сите класици и помалку класици, каде жените умираат од болка што ги тера да се изобличат и што не се споредува со ниедно мачење на инквизицијата од 16 век.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги скокотка нешто, ги тера на смеење, ама не можат да се насмеат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги терам да ги изведат кравата и магарето, да ги попасат по меѓите. И за нив ми е жал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа ги тера луѓето што го поседуваат едноставно да се повлекуваат во сопствените скривалишта, за да се засолнат од ненаситните мршојадци и крвопијци.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ги тера на грешни мисли. А грешната мисла е полоша од грешно дело.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега знам дека сум била многу мала и наивна за да сфатам што е тоа што сите ги иритира и ги тера да се однесуваат така кон мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се радува Богдан што слетуват на него и не ги тера.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Имаше и многу други предизвици кои ги тераа Татко и Камилски да истраат до крај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, во текот на мисијата, согледуваше дека заклучоците од судбината на турцизмите, односно османизмите ќе му послужат да ја продолжи работата врз својот ракопис Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Велам последните, зашто, светот ќе си ги тера натаму своите грижи, а Борко ќе си лежи во гробот...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но, во праксата, оваа одредба беше и сѐ уште е изигрувана, првенствено од страна на приватните работодавачи, кога тие ги тераат работниците да работат и во сабота и/ли недела, а тоа не се евидентира никаде – при што користа што на овој начин ја стекнува работодавачот е отприлика работа од 24 до 32 часа месечно по работник, којшто овие „бесплатно“, а de facto под присила, му ги „поклонуваат“ на работодавачот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Луѓето што одат да го прават тоа, свештениците ги тераат за да не ја поганат Маслиновата гора...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Проучувајќи ги луѓето, го констатира следното: оние луѓе што прават долги чекори - се сигурни во себе, цврсти, решителни, енергични; таа сигурност им дава полетност, ги тера бргу да одат, да го грабат патот, да го освојат просторот, да стасаат што побргу до целта каде што тргнале;
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ах, - велеа луѓето, - ги тера нешто... Кобат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кој продаде до пладнина – продаде, кој не – ќе ги тера добиците до пазар, ако не сака да ги продаде пошто-зошто.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И така направија. Продадоа што имаше за продавање уште со растоварањето и младиот Митре ги подобра магарињата пред стап: – Ке ги појам вода – му рече на еден минувач што се пошегува и го праша каде ќе ги тера толку магариња.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Облечени во најпарталави бели кошули со исто такви волнени гаќи, неистрижени, неизбричени, ни измиени, изгледаа како диви луѓе кои ги фатил некој ловец на робови и сега ги тера да ги продава на пазариштето во овој град.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мажите ги тераа запрегите, а учениците и жените ги полнеа кошовите кои потоа се товараа, односно се истураа во запрегите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ништо, ништо! Некогаш моите слики ќе ги тераат луѓето да се прашуваат, само јас тоа не ќе можам да го видам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Гладот ги тераше луѓето на остроумност и тие измислуваа разни марифети како да дојдат до парче леб.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но сè додека има луѓе, ќе се сеќаваат на душата. – А што ќе ги тера луѓето да се сеќаваат на душата? – Душата е, синко, во вечно создавање... таа е секаде!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги убедуваа и другиот ден кога требаше да се земе невестата и да се обави погребот, ги тераа да се најде разбирање, но ниедниот ни другиот не попушташе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот Стамен заедно со болничарите што беа дојдени од градот, во училиштето гаснеа вар во буриња, и кога ќе остинеше варта ги тераа децата да се капат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И се определуваа: или по случајност, или по тоа каде повеќе ги тераше редот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги тераа и возрасните тоа да го прават.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Трајче ја праша бабичката: - Каде ги тераат, бабо, овие луѓе? - На сослушување, синко!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Овците ги тераа на пасење двајца овчари. Тие беа загрнати со големи овчарски гуни.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Си го зел со себе внука си Велка да му ги тера воловите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Тепање, ем лошо тепање сум му сторил, рекол Божин, со остенот ногата сум му ја окршил, ама сиот кабает го има Велко, што сеедно се џареше во него и не ми ги тераше воловите арно.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Е лели и ова не ми го веруваш, бре татко, ами кога беше ти на орање во големата нива, лели ти ги тераше Велко воловите и јас си зобав црви во браздите изорани; ами лели Велко ти рече два три пата: дедо, дедо, нашиот штрк ете го зад тебе, и ти на треќиот пат ме удри со остенот и ми ја окрши писката од ногата, та едно чудо време боледував, одвај дури оздравев.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но понекогаш тоа ги тера да погледнат повторно во својата сопствена култура и да почнат да го почитуваат она што претходно го игнорирале.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А кога го поминавме Камениот мост ми го покажа оној див костен, мислам дека тоа беше петото дрво од Офицерски дом, под кое Јана ѝ го превзела некогаш првото либе.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не можам да разберам што ги тера луѓето да си ги кријат бакнувањата - беше нејзиниот сега веќе поотворен коментар проследен веројатно и со невина насмевка што можев само да си ја замислам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина, што ги тера луѓето наеднаш да се пресвртат? Како извалкано зглавје?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Па јас бев еден од тие што сум ги терал девојките да одат во партизани, значи што сум ги мобилизирал, велам, па зошто сега ги сожалувам?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во ниедно време човеколиките, со кучешки маски на лицата, влегуваат во шаторите и првите што ќе им паднат на дофат со тупаници ги тераат надвор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа дедо Геро ја сакаше добрината, децата ги тераше да не се мразат со Мартина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И нив, како и луѓето, ги тера некоја сила да се бијат меѓу себе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еднаш ми рече: кога си човек-на-човек со Енди, сѐ е во ред, но кога си во група, Енди веднаш прави натпревар помеѓу луѓето, а тогаш тој ќе се извлече од тоа и ќе почне да набљудува што се случува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Навистина“, реков, оставајќи темата да се исцрпи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Енди едноставно сака луѓето да се судруваат и да стануваат љубоморни едни на други, а тогаш тој ги тера да трачарат за спротивната страна“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Филип Кралот се ожени со Клеопатра! На свадбата Атал, вујкото нејзин, се опи ги тераше Македонците да им се молат на боговите за да им родат престолонаследник на Филип и Клеопатра.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Дух кој пробива низ умовите на сите дух кој ги тера науките и воините да ги истражуваат неговите стратегии...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Нашето село немаше доволно паша за повеќе стока, затоа ги тераа овците во друго место како што се Кожуф, Момина Чука, Црвени Брегови и други места.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И одново специјален курир донесе партиска директива, која беше наредба: - Во партизанските одреди да не се примаат повеќе доброволци; да ги враќате дома, а на заробените владини војници и офицери да им ги земате униформите и по гаќи и боси да ги терате да се враќаат....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така... Јас ќе си лежам, ме разбираш, под дебелата сенка на чинарот, а таа, младата невеста, рано на сабајле, разбудена од пилето - билбил, фрас вака, фрас така со гранката - ќе ги тера од мене досадните мувишта...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И ќе си лежам под дебелата сенка на селскиот чинар а младата невеста со прачка добро обрасната со шиироки лисје, ем ќе ме лади, ем ќе ги тера мувите од мене...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе им се придружам на луѓето кои за на Грамос ги тераат товарените коњи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Овој рече, “Она што го ремети правилното движење на Небото доаѓа во несклад со природата на нештата, спречува да се изврши мистичното делување на Небото, ги напаѓа животинските стада, ги тера птиците да пеат ноќе, несреќно е за растот на растенијата и погубно за сите инсекти; за сето ова, како јас сфаќам, се виновни луѓето на власт”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- А што ќе ги тера луѓето да се сеќаваат на душата?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се израдувал Итар Пејо, му заблагодарил на човекот за добрината, се качил пак на едното од нив и си свиркал од радост и ги терал магарињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги терал што ги терал додека пак не се сетил да ги изброи и кога- пак едно магаре му нема...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Братучедите помислија дека ги тераат од местото па се преместија потаму од своите стражари.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Замавна со раката наназад, кон шаторот како да ги тера.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе ги водат децата и, за да не им се спие, ќе ги тераат да бројат ѕвезди.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ги терал луѓето да ги тепаат магарињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ забраа вака, ко вие што ги терате овцине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А, тебе? Тебе ти недостигаат твоите кога си на летување? – праша Игбал. - Да. Понекогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Пак ти и твоите весници, нели!? – ја прекори Марија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не разбирам, ако толку сме им недостигале, зошто отишле без нас? Кој ги терал?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ова се Цигани- чергари, тие што шетаат низ светот, немаат ни татковина, ни дом, и крадат деца, па потоа ги продаваат во Италија, а таму, газдите што ќе ги купат ги малтретираат, ги осакатуваат и ги тераат да питаат по улиците – објасни Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)