ги (зам.) - чисти (гл.)

Со сорот ги чистев трњето, со пилата гранките. Многу години бавчата беше оставена и пуста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Паметниците - патокази ги чистат кафезите, ги негуваат ритуалите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кога веќе примрак се вратија во шаторот, додека Геро, Евдо и Ване ја растовараа и ја сместуваа опремата, возачот беше наложил оган и ги чистеше рибите како да превртува чорапи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пролети, младичот прво ги отвораше прозорците А потоа ги поправаше часовниците, ги чистеше, разместуваше...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Повереникот им ги чистеше дреите од тревите и од балегите и ги нудеше со сливи џанки. Друго и немаше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Кои неми?“ рапаво праша домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо Арнаутче со нокот ги чистеше забите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти да си ги чистиш! Со риби ми ја усмрде куќава, како да е рибарница.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ги чистам тревите, бурјаните околу гропчињата. Ќе кубам треба и ќе си зборувам, ќе тажам на суво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На крајот си ги чистат забите со голи прсти, со нокти или боцкајќи се со вилушката во непцата околу забите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Галебот што на сонце си ги чисти крилата треба да биде оставен на мир, а не да му се каже ‘значѝ; него тоа го боли.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Партизаните се вратија назад и продолжија да ги чистат пушките.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Седмо: ги чистеше татковите џебови од заостанатите зрна леблебија... А зарем е тоа малку?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Таков е тој, за него сѐ да е чисто, сѐ на свое место и сѐ на време.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И ова фрчиче: наместо со него да ги чистам мустаќиве, треба него да го чистам од мустаќиве. (Му го фрла на Спиро.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Го зема.) Арно, чорбаџи. (Излегува мазнејќи ги мустаќите со фрчичето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Кога таа така ги чисти своите уши, така ќе ја чисти и мојата куќа“ — рекол и ја оставил и неа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Многу ја сакам. Ќе ѝ купувам млеко и кифли. Ќе ѝ ги чистам нокширите.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Луѓето беа постојано со лопатите в раце: ги чистеа деноноќно покривите од куќите и плевните, ринеа и правеа патишта деноноќно, но и снегот врнеше деноноќно; како да беше заинатен и скаран господ со луѓето: тие фрлај и расчистувај го снегот - тој фрлај друг.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но откако зафати војната, на луѓето умот сѐ повеќе им се сврти кон гробиштата; започнаа да ги оградуваат, да ги чистат гробовите од трње, пиреј, капини, глог, змиорики, повит; зафатија да се натпреваруваат луѓето кој подобро и полично ќе го уреди гробот на својот предок, на своите блиски и роднини; започнаа надгробни споменици од најличен камен и мермер да се прават.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е и како оние цистерни коишто ноќум ги мијат улиците а личи и на водените топови коишто ги чистат платоата пред владата и парламентот од толпите студенти, работници и селани кои протестираат.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Утре до пладне, наместо да одиш на занимања, патеките ќе ги чистиш од лисјето...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Идат и се тресат, ги чистат панталоните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги чистиме, ги подмачкуваме и ги завиткуваме во мушами, во чаршафи, во што ќе ти се најде...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам јас зошто иде и ќе ги чистам панталоните, ќе ги требам од осилки што се фаќале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така, наша Весна е дежурна. А тоа ќе рече дека станува рано, дека убаво се мие, се облекува, си ги чисти чевлите, јаде брзо и уредно и трча в училиште.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)