ги (зам.) - чуе (гл.)

- Пристигнувајќи дома, откако ја облече својата домашна бањарка во која велеше дека се чувствувал како Стравински, (ма, сигурно ќе се отарасеше и од неа, само да станеше шофер) го вклучи телевизорот за да ги чуе најновите дневно- политички теми, кое беше еден од неговите омилени ритуали.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога ги чувме звуците на ...не се фаќај Доне Донке до мене.. заигравме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Првата информација што ја добив за дедо ми при првата посета на Сакулево во осумдесеттите беше таа дека сите моми трчале да се фатат до него на оро...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Му стана јасно дека највлијателните кругови на солунското еврејство се свртуваат против него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ни едните, ни другите укажувања тој не сакаше да ги чуе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Можев да му ги чујам стапалата како му се поместуваат на изветвената шпер-плоча.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Работникот продолжи да се смее, како да не ги чу Велевите зборови, стружејќи ја со присторена равнодушност варта од една штица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Велам, ама не знам тие што ќе речат. Не сум ги видел, не сум ги чул.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако ги чуе или насети може да побегне или пак да се нафрли на нив.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Боже! Боже!“ рече повеќе шепнешкум одошто гласно, повеќе како за себе, како да се тоа зборови помеѓу неа и Бога, а не да ги чуе некој друг.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Со изненадување и неверување се сетив дека уште додека полека се приближував кон вратата, ги чув чекорите на Сновалката.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Откако првпат ги чув со убави зборови за тебе, најмила клетва за тебе ми стана да си речам: „Пандо, Пандо, да би од убавина не куртулил да не куртулиш!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Меѓутоа, вујко ми Герман не рече ни збор, а мојот посетител чие име не го споменувам, судејќи по шумовите што ги чув, некако успокоено се навали во столот, ослободувајќи си ја раката што ја стискаше меѓу нозете.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зошто ти, татко, не ми кажа, на сон не ми се јави, во видение, оти такви страшни работи децата треба да ги чујат од устата на татковците нивни!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа извикуваа: - Напред, дете! Уште малку! - иако на сите им беше јасно дека од плисокот на брановите детето не може да ги чуе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А куќата што ќе ги чуе плачовите твои света ќе остане за нас.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Песни се нижат од гласој - што не ги чул досега смртник . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Секое утро коленичеа, шепотеа нешто како молитви внимавајќи никој да не ги чуе, зашто вистинските молитви не ги знаеја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие два расказа, или тие две приказни, јас ги чув кога бев дете, ги прочитав запишани од друг во второ време, ги запишав самиот кога остарев, речиси во трето време.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со треперливи раце и трепетно срце го отвори ковертот, чекајќи однатре да ги чуе зборовите на својот љубен: „Се вратив, љубов моја, подготви се за невеста...“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Истите размислувања за нашата татковина може ќе ги чуеме и од некои од нашите сонародници – Македонски Словени што се викаат Бугари, кога ќе се исцрпат сите други средства за борба со македонското национално обединување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Дури кога ги чув неговите македонски зборови - се отцепи плачењето од мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој очекуваше овој да го укори за дежурството, но кога ќе ги чуе зборовите на Луков сосем се изместува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога веќе си отишол Селман-ага, ќе го побарам и ќе го наговорам: тоа куче, што сакаше да ме заколе, да го отепа! (кинисува) А... и јас ќе му спомогнам! (Кинисува со брзи чекори да си оди, но се задржува на вратата да ги чуе зборовите на Антица).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Затоа, и покрај сета нивна ненаситна морничавост, Змејко секоја вечер наново ги исчекуваше токму нив, да ги чуе, да ја здружи со нивната исконска самотија и својата, бидејќи само со нив тој успеваше да заборави на себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му се стори како да си ги чу сите свои три зрна како се слизнаа од кожата на нерезот и како иссвиреа во воздухот, рикошетирајќи, чиниш погодиле во гол камен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Долго време не можеше да ги чуе да поминуваат крај неговата бука за да го извика тоа по нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Обајцата зборуваа за него. Сакаа да ги чуе тој, да чуе сѐ што ќе речат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега веќе не можеше ни да ги чуе. Сега тие ја однесоа својата морничава песна толку далеку, што тој, и покрај сите притајувања, не можеше да дофати со слухот ни најмалечок трепет од нивниот крвав плач во далечините.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вака ми останува да свирам и пејам само за својата душа, а музичкиот талент и знаење ми стои скриен во нотните тетратки, без можност да ги чујат и некои други уши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секогаш постои можност сопственикот да си ги побара назад, ако експлицитно не ти ги подарил или ако не ги фрлил на ѓубриште, онака јавно, сите да ги видат, а и да ги чујат Кога ти се големи и широки, и кога ти клапаат, веднаш се гледа дека не се твои, па туѓи се.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Приказните што сакаш или не ќе ги чуеш од луѓето облечени во полу и цела црнина не можеш да ги игнорираш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
До вечерта останаа сами во „домот“ и, за да бидат тивки и незабележливи, цел ден не се помрднаа да не ги чуе некој, па дури и не јадеа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа, навистина, некои и потоа продолжија да одат, а некои тоа и денеска го прават, но од страв да не бидат обвинети од властите, молат лелекаат и проколнуваат тивко, за никој да не ги чуе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Источниот лак на Потковицата понизок е од западниот и јужниот па изгледа како целата Потковица да е навалена натаму, накај изгрејсонце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По три години откако првпат ги чув овие зборови, во манастирот дојдоа тројца комити.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Натаму тој изговараше чисти бесмислици, така што ништо не можеше да се разбере; можеше да се види само дека непристојните зборови и мисли му се вртеа само околу истиот тој шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„А, не; ништо такво. Факт е дека работата навистина е мошне проста, и не се сомневам дека сами не би можеле успешно да ја завршиме; но си помислив дека можеби Дипен ќе сака да ги чуе деталите, бидејќи тој случај е претерано чуден.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дали Акакиј Акакиевич ги слушнал овие за него судбоносни зборови, и ако ги чул, дали тие оставиле врз него потресен впечаток, дали зажалил тој за својот макотрпен живот, ништо од тоа не се знае, зашто тој постојано имаше огница и бладаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од звукот на камбаните од далечината тој се стуши повеќе отколку да ги чуеше камбаните од катедралата свети Павле и продолжи да копа уште побесно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Кога Човек не е сам и сувата трева е повесела.“ Се ловеше : со потсмев пееше на црковен начин, како проповедник. „Тој е сакат, Мироне“, пак рекоа долждалците. Мирон не ги чу.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ве исплашив, а? беа првите зборови што ги чуја од неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сега, по многу, многу години, Мајка како да сакаше и таа да ги чуе вистинските причини за Татковите исчезну­вања пред многу, многу години, за време на италијанско-грчката окупација на нашиот роден град Поградец, на албанскиот брег од Охридското Езеро.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ги чуја сите карактеристики, полковникот Жино рече восхитено: - Манастиров има двајца извонредни специјалисти: отец Иларион - специјалист за душата на човекот, а отец Серафим, за виното - за неговата душа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гласно рече како да се плаши да не му ги чујат мислите, рече зашто сакаше да се оттргне од нешто: „Зошто не побарате друг? Заради пари?“ Се покаја.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Говореа, сега, по толку време, ги чу -полошо не може да биде, само подобро.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие две пилиња и ти сам си ги видел и си ги чул, синко, в поле кај си стојат по шипјето и глогјето и си пеат; едното си пее: сиве, сиве, а другото – чуле, чуле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
КРТОВИЦА: Многу нека плаче.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Црева од мерак ќе истури, кога ќе ги чуе нашите песми!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Сега ми е жал што воопшто ги чув тие гласини“, рече тој искрено.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш од селаните можете да ги чуете најубавите раскази и повести за тешкото и незаборавно минато, за сѐ што ги зближува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ми беше страв дека Мони ќе ги чуе и ќе сфати дека ми се јаде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ни краток, ни долг, ни премногу тесен, ни премногу широк, со убав пад и лесно оформени ноздри.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Многу често ме будат нејзините родители кои гласно крескаат за ќерка им да ги чуе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ми текна колку пати од една огромна кофа што ми ја купи татко ми сме јаделе еурокрем со Мони и си реков дека можеби и не е срамота тоа што ми се јаде додека ја гледам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дали го рече тоа или само го погледна со топол доверлив поглед, та нему му се слушнаа тие утешни зборови што посакуваше да ги чуе...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Јас се стресов малку од зборовите што ги чув.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Истовремено два пати се поклони со главата до земја, сакајќи да ги чуе неговите упатства.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Овие дела (неодамна ги чув само првите две) се бескрајни како и будистичките служби и медитации.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Уште од далеку ги чуја.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ги паметам овие зборови не по тоа што ги чув туку по тоа што Петре Даскалот, дали по свое наоѓање или во договор со поп Донета, нè натераа да ги научиме наизуст и еднаш засекогаш да ги запаметиме и да ги знаеме, како што ни рече тој, и за добро и за лошо. - Како Очетонашето да ги знаете- ни рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Многу нешта навираат во мојата душа, но не ќе ги чуеш.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Потоа извикуваа: - Напред, дете! Уште малку! - иако на сите им беше јасно дека од плисокот на брановите детето не може да ги чуе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ќе почнеш концентрирано да мислиш на некого, само на него и многу силно на него, што значи – ќе ги насочиш своите мисли да стигнат директно до него, и тој ќе ги прими нив, ќе ги чуе и ќе ти одговори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како кога ѕвони телефонот, ти си дома, а не ја креваш слушалката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не може секој. Понекогаш, попусто е да мислиш на некого.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој не знае да ги чуе твоите мисли и нема да можете да разговарате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)