„Јади, најади се еднаш, џукело ненаситна,” му рече, го турна од себе, се сврте со лес, седна на креветот, со прстите од десната рака благо му помина по тестисите шлапкајќи ги одоздола, и бавно повлекувајќи ги нанапред го почувствува коренот на тврдото месо кое продолжуваше нагоре и брановито и играше во дланката и повраќаше како по обилна пијанка, истураше сперма која ѝ се лизгаше по образите; потоа, додека Лилица со чаршафот си го забришуваше задникот од спермата што сè уште се исцедуваше од неа.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Држте ги одоздола, држте да видиме шо сакаат тиа кучиња по ридот ноќеска!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сите тие херои на митологијата на моќта на спокојно си се прибираат во своите гробови, секој во својот, внимателно навлекувајќи си ги одоздола над себе тешките црни мермерни плочи на кои имињата им се испишани со златни букви.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)