го (зам.) - води (гл.)

До сега, како што изјавува овој сегашен пензионер, ниту еден самонаречен синдикален лидер во РМ не им излегол во пресрет на работниците, и наместо за 1ви Мај синдикалните лидери да организираат протести и да се борат за подобрување на положбата на работниците, тие „играат ора на градскиот плоштад“. 163 1.  Интервјуто го водеше Сашо Карапанчев, на 13.III.2011, во Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Државата и синдикатот се во постојана борба и не треба да соработуваат, затоа што синдикатот секогаш треба да биде на страната на работникот“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Вреди да се одбележи дека со оваа пресуда, и покрај ригорозните и репресивни законски мерки насочени против организирањето штрајк, се востанови еден одличен судски преседан дека „блокадите се суштина на синдикалното делување“ (зат. цит. – стр. 3).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој луциден судија кој го водеше предметот, покажа одличен правен сенс (elegantia iuris) – што е сосема ретко од нашите партиски подобни судии, образовани во духот на бедниот и буквалистички правен позитивизам – кога заклучи дека прекинот на работата се случил спонтано поради незадоволството на вработените прогласени за технолошки вишок 49 кои со жив штит ги попречиле вагоните да тргнат од пероните на станицата и дека: „Не е јасно како може, без индивидуализација на делата на секој од тужителите посебно, тие да бидат казнети ‘во пакет’, и дали во конкретниот случај се работи за некој нов изум на ‘колективна одговорност’ кој тужениот се обидува да го примени во своето работење“!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И покрај тоа што сѐ уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1.  Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој имплицираше, а ние се сложуваме, дека оваа „современа установа“, извршител,7 не е без маани и дека сумата која истите ја побаруваат и од доверителот и од должникот е несразмерна со тежината на нивниот вложен труд! ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
1.  Интервјуто го водеше Александар Ковачевски, на 19.V.2011, во Битола. Архивскиот број под кои е заведен предметот во Основниот суд – Битола е: РО.бр. 171/08; а пред Апелациониот суд Битола: Рож.бр. 361/09.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Примерот на Н Н е за одбележување затоа што укажува на потребата работниците - тужители, од позиција на властодавци, секогаш навремено да ја следат и оценуваат работата на своите полномошници–адвокати, како тие го водат процесот и како тече неговата динамика, па ако е потребно, по претходна консултација со друг адвокат, да проценат дали е целисходно да го променат својот договорен правен застапник.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мотото на Вујовиќ – која досега има учествувано и во неколку работнички штрајкови и други облици на протест – е дека работникот мора да се бори за своите права, бидејќи таквите работници – колку тоа да звучи парадоксално – и самиот работодавач повеќе ги цени. 1.  Интервјуто го водеше Ива Михајловска, на 29.I.2011, во Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Лозановски, кој во минатото учествуваше и во неколку штрајко- ви, децидно истакнува дека и во иднина би тужел доколку пов- торно му биде прекршено некое право од работен однос. 1.  Интервјуто го водеше Александар Ковачевски, на 19.V.2011, во Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Карев го водеше состанокот. Со крената глава, издадена остра брада напред, викаше давајќи упатства за дејствување.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Свештениците го воделе и учеле народот, таа опстојувала сѐ до илјада седумстотини шеесет и второ лето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа патот го водеше до Водената кула на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашата славна партија, која успешно го водеше народот во борбата против фашизмот, лесно ќе се справи и со козите, тие бели ѓаволи, со кои се служи нашиот класен непријател.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга обично одеше докрај во извршувањето на науменото, немаше сила што можеше да го сопре, особено кога го водеше инстинктот на вистината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кој успева да се извлече, успева. Ако не...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќориот го водел слепиот. човек што е секогаш во право, што не е способен, што не е доволно чувствителен да може да се почувствува повремено како гад, дефинитивно е гад. м Кажи ми, освен оние видливи влијанија - чернодрински, Горан Стефановски, разни жанровски обрасци собрани по Бе-филмови и палп-литература, и воопшто таа твоја чудна склоност кон експресија и натурализам - што има уште?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ете, токму тој збор падна во разговорот што го водев со пријателот Ернст на едно патување.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А зошто и да не зборува? Нема потреба од присила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некои од разбиената група придружници се тргнуваат од тивкиот разговор што го водат меѓу себе и кимнуваат кон градоначалникот во знак на пригодно одобрување, правејќи се дека тој изговара една обична климатска констатација.  „А бродот доцни...” - рече еден од општинарите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога го водат во собата за испитување тој поаѓа со таа мисла во главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие меѓу себе, тој со себе.  Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Корилчета сами нозете го водат таму.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка му на Ордета, останата вдовица со тоа единствено дете, дојде кај него и му се припрати со молби и заколнувања: „Златен нунко, ти ќе ми го водиш детено во Сосрија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сите се туркавме и се пикавме што подобро да го видиме, но двајцата овчари што го водеа замавнуваа со клоци и правеа простор околу него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Поризливо е детето, затоа му се бендиса, — одговараа другите четници и не му даваа особено значение на тие блиски нивни врски. * Не помина ни месец од вракањето на Шаќира и Ѓура во Толевата чета, Шаќир доби писмо од Петрета Ацев во кое му пишуваше да го замоли војводата Толета да се стави со него, како знае, овие дни и да поведе еден од своите најдобри другари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ете го клопотарецот на шарениот угич што го води стадото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Му се бендиса на војводата Ќосото и стално со него го води.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откривањето и покривањето на прерамката така се претворија во знаци на интерпункција на разговорот што го водевме тоа пладне.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Водичкава е лек“ - се присети на зборовите на деда си, што тој ги изговараше секогаш кога уште како мало дете го водеше на потокот да се мие.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веќе копнееше за човечки збор, за нежна мајчинска грижа, за топлиот светол дом, за училиштето кое сигурно веќе почнало да работи, за другарите кои го чувствуваат неговото отсуство и ги пече неговата неизвесна судбина, но колку повеќе им се предаваше на мислите, колку повеќе се пушташе тие да го водат, толку повеќе го разјадуваше немирот, па стана, иако уморен, се фати за секирата и го почна својот двобој со Јурукот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Имаше и нешто друго што го водеше во тие размислувања, во тие нуркања во далечното минато на Гогов Валог.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ова посебно нагласување на терминолошката дебата што се води на англиски јазик, повторно нѐ навраќа на проблематиката на English Translation Studies, каде системот на вредности го води главниот збор во изборот на терминот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дали го водеше помислата дека речта е исчезната светлина, престорена звук*, што наеднаш ќе ни ја огрее надежта, бидејќи речта е оган, најдалеку во темнината свети. ……
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Потем рече: „Но добро, Јан Лудвик. Дали ти сакаш да го водиш партискиот кружок за физичко воспитување?“, праша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во разговорот што го водев со Таша, (сиот протече низ прашања на кои таа божем бараше одговори), некако наеднаш, веројатно откако сфати дека разговорот се најде отскитан на седмиот колосек, таа отворено праша: дали откривањето на непознати детали немало да поттикнат кај синот нови, уште понепријатни прашања?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто пред иследникот го сокрив потеклото на разговорот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност и не и бев рекол нешто посебно, туку само ја бев прашал: - Покрај добриот видик од тумбата дали постои и некоја друга посебна причина што може да го оправда твојот избор?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој разговор го водевме неодамна; само неколку дена пред да си замине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За што разговарале? Дали бил пријателски тој разговор?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ископав доволно широк и длабок гроб без помош од никого...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Овој разговор не го водевме истиот ден кога ја прашав за партизаните иако се случуваше тие разговори од минатото да се измешаат бидејќи мајка ми секоја приказна ќе ја прошеташе низ повеќе настани и слики па јас заскитував во тие случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
"Што се чудиш", ми беше рекла еднаш без да ми објасни за какво чудење станува збор. (Веројатно и бев приговорил за измешаноста на настаните за кои расправавме).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Огнена офка но многу поздржано одошто кога тргнавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој вистински разговор всушност му претходеше на оној, замислениот, и се однесуваше токму на таа тема: каква помош смее да очекува синот од таткото во моменти на загрозеност?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но можеби и разговорот што го водевме со Иван, кога дојде да ме обавести дека мајка му починала, ја разбранува во мене веќе одомената смиреност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се качуваме кон Сина Скала. Јас го водам коњот за уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали само затоа зашто не сум и по волја на вистината бидејќи и во исповедта пред иследников не се трудев доволно да ја зангажирам искреноста?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во расветлувањето на тајната, што не беше спремна да ми ја открие, не ми помогна многу ни прашањето што уследи, бидејќи и тоа беше исполнето со двоумење: „За да можеш да се наречеш нечиј син зар не е поважно да бидеш сигурен дека таткото ти е спремен да те прифати?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знаеш дека со овие пари ќе можам да си го пораснам синот“ се радуваше таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно бил засенет од разговорот што го водел со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи не оној од импровизацијата од пред малку туку од еден вистински разговор што го водевме гласно и со толку добро запаметени зборови што и денес можам да ги видам како да се забележани или изрежани на некоја карпа или на некоја друга цврста подлога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека еден дел од разговоров со Таша го водевме онаа вечер кога и го предавав решението за пензијата, или за помошта што и беше доделена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Али со оние што умеат да го водат народот и што се засебе, а не се продадени кучиња!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Затоа, ова имплицира дека било кој разговор ќе помогне.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Терапевтот дури и нема потреба да знае нешто друго освен како да води разговор, слично на разговорот што тој или таа може да го води во ресторан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Барам да го водите а присутните ги молам за сведоци.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Подоцна разбрав дека Пенчо успеваше во сѐ зашто не бараше ни пат ни начин во своите постапки, зашто до целта го водеше само јатката желба да го стори она што го сака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му подаваат рака, го водат кон самопослугата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се подисправи Ѓорѓи, го води звукот низ пределот на сонливата свила: „Ќе ти пишу алтан чело на тефтер / Пиши лудо, ич ме мене не прашуј, ле“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ударот со копитото, токму на сред чело, не можел да биде насочен токму точно од бесловесно животно. Него го водела човечка рака...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И додека го водиме разговорот, ни се придружи уште еден маж.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога ќе насетевме дека настапила тишина, Клара и јас одеднаш молкнувавме, без оглед на тоа колку важен ни беше разговорот што го водевме во тој миг.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја сакавме тишината дотолку повеќе што ретко ја имаше во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Остави да го водат нозете, зашто му се чинеше дека, на некој чудесен начин, повеќе почнал да му верува на телото отколу на мислите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И каде сега да го води својот народ, каде да го упати...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Од година на година, станувам се поубеден дека театарот е културна практика, вредност, значење кое „зорле“ го водиме.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Уште од самиот почеток, од насловот кој е извлечен од стихот на една песна на Хелдерлин, новинарката што го водела интервјуто, не наведува на ставот на филозофот кој за кризата вели дека е време на неизвесноста, но и најава за појава на нови сили кои би ја употребиле својата творечка моќ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во куќарката покрај џадето што непогрешно го водел секој патник на патот за главниот град, тутунот заземал централна позиција.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Втората причина е: Завидливиот често создава плагијати, но тие, неретко, го водат кон автентичен израз.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зад него стоел неговиот шестгодишен син со обетка на левото уво; косата, како и кај таткото, почнувала од веѓите; уште некоја година и од ушите ќе му пробијат влакненца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти прилегам на мечка. Го водиш и синчето да се изналапа пресно месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело да се поверува дека сака да види нешто во далечина, двоколките поставени една зад друга и терачите на тие двоколки или нешто друго, село или селце кон кое го водел патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе те напојам, ќе те најадам, му велев, а и некоја облека ќе искапам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како дете потрчуваше по мене. Го водам и го засакувам - овца ми бара да заколам, овца ќе заколам ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застанале еден спроти друг, Онисифор Проказник свртен со грб кон своите луѓе, другиот поткренат во седлото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
(Го зема за раменици и го води кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ХРИСТОВ: (Продолжувајќи го разговорот што го водел надвор.) Што мислите, господин Луков... не ќе биде ли подобро, јас првин да разговарам со неа? (Влегува Неда.) Добар ден, мила. Како си?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дека тоа и го разбудило и дека тоа сега и го води и неговиот поглед во височините. Сега се шегуваше со Сонцето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Трагата го водеше низ многу млаки и преку многу преслапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога изоде доста пат низ таа шума од огромни дрвја, што мируваа над него, целите бели и забиени со своите стебла во снежната земја и кога беше сигурен дека тука, пред него, во следната долка, се наоѓа најголемата млака, а дирата сето време досега, како стрела право го водеше кон таму, тој знаеше дека сега ќе мора да ја напушти широката патека, по која беше толку лесно да се чекори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Луѓето што сега како раздразнета судбина се влечкаат по неговите петици, ќе го водат горкото понижување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вероломен двојник кој досега се таеше скриен во него, наеднаш излегува и го води, и лукаво му се потсмевнува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но кога тој нараснал а таа почнала да поболува, морал сам да заработува за двајцата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На своите осамени обиколки на синорот беше стигнал да се зближи некако со говедарката Ристана Голушкоска со син ѝ Димко Силистарко, па тие, не без сочувство за нивните страдања во туѓа земја и меѓу туѓинци, брзо ја разнесоа низ Потковицата: Додека бил Видан малечко и додека мајка му можела да работи, го водела со себе по белградските господарски куќи за да ѝ помага.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По половина час тој го водеше коњот за улар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Капинка ме прашува зошто го врзувам, кај ќе го водам, а јас ѝ давам ишарети да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ така ми гледа штуро по него, како го водат надолу низ полето, подлокано и празно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали сватиците го водеа зетот меѓу себе, вели, дали месачките имале чисти нокти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А да го водам некаде подалеку, не можам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Другиот ден пак така, велеше, мечката ќе влезе до потокот, потоа ќе се јави и крмакот, ќе го намириса воздухот со чурилката, велеше, ќе осети дека уште некој има тука некаде, и ќе загне кон кај што го води носот, по миризбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а во Америка не палат кандила, како кај нас: со газија и со жарче, таму огнот го водат по некои телови, и не се гасне со дување, дувај си ти, ако немаш работа, и залидани сме, ти велам, некаде, којзнае каде, меѓу облаците значи облак ни го однесе алето,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кај ќе го водам, кога од село не се излегува. Сите патишта се затворени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може да лажеа дека некаде, во некое село го виделе кај го водат врзан со синџири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сонуваше нејасен сон во кој ја виде Марија во раскината венчаница испрскана со крв и се разбуди со страшна увереност дека повторно го напуштила, оставајќи го сам во тој голем свет, овојпат засекогаш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа го водеше за рака низ големиот и мистериозен лавиринт на таа затворена општествена заедница, во која никој не би се осмелил да се јавува по телефон на полноќ и да ја бара жена си.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жеравот летал – нагонот го водел кон Нил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Запеал: Ој, Судбино, вечна бабо, помал сум од најмал жабок.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За да бидам поконкретен, нека го разгледаме VISIONS, проект од областа на компјутерската визија кој го водат моите колеги Ален Хенсон (Allen Hansonn) и Едвард Рајзман (Edњard Riseman).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кучето го негува како чедо; постојано е со него: каде оди тој и него го води; му дава што е најубаво за јадење, го храни исто како што ги хранеше кучињата во Пансионот. Игра со него, го дресира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Крај нозете постојано му лежеше кучето што го водеше на прошетка низ град.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Додека издресираа куче да го води мажот ѝ Вајс, таа го водеше низ просториите на Пансионот, на прошетка по парковите или по работа во градот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко до крајот на животот ќе ја чувствува длабоко во душата прегратката на Али Фети и никогаш нема да го заборави суштинското од разговорот што го водеа до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Најчесто книгите, особено новите, го водеа кон пријателствата, а се случуваше и пријателствата да го водат кон книгите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе го водам својот народ за рака додека е сигурен дека го знае патот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И на крајот светот секогаш ја победува историјата, на тоа потсетуваат и последните детски и мајчини пригушени крикови на камените пунски жртвени гробници во Картагина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И кога човек се оддалечува, а тишината на камењето на историјата неуспешно ја надгласуваат упорните водичи, патот го води кон големите европски градови, каде што се пресилни гласовите на минатото, повиците на револуциите, дефилето на вековите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На Видовден јас го водев хорот и ја имав за рецитирање песната Ујутро на Видовдан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој им даде знак на стражарите во ходникот да го внесат затвореникот што го водеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се покажа дека г. Черингтон е вдовец на шеесет и тригодишна возраст, кој го води дуќанот триесет години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дотекот што го регулираше и го контролираше Ниротакис, кај Авни беше истек (прилив и одлив, така тоа го нарекуваа Круме Волнаровски и Стево Трајчов кои го водеа привремениот престој на жените).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Прилив и одлив, така тоа го нарекуваа Круме Волнаровски и Стево Трајчов, кои го водеа привремениот престој на жените.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И јас тоа го направив, измислив место, ја примив да го води малиот ресторан во дворот на Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа пловеше некаде во бескрај и не на езерото, зашто го извикуваше името на Марина Крусиќ, небаре тој му е капетан и го води во непознати земји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, токму по оној настан во манастирот Нерези, кога него го водеше не неговиот ум, туку некоја друга сила инаетчиска и бесна, тој небаре престана да врти на празен чекрек.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама, тукушто влезе кај детето да му го види лицето и да си каже дали повеќе личи на него, или на Амдие, туку се стаписа кога виде дека и таму Тодора орото го води.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Санџак-бегот, сѐ уште со огромна тага во очите, го водеше ибн Тајко потаму, како да го дрпа на јаженце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знае дедо Петре според Евангелиските писанија што се случило и со Петар, и со сите Христови ученици, и со предавството на Јуда - за триесет сребреници бакнувајќи го Христа го посочил на војниците фарисејски - па да го фатат, да го врзат, да го водат на суд...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ѕвезда го шета сѐ додека питомо не ја спушти главата врз нејзиното рамо. Тогаш го води на поило.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Дедо Петре полека го води магаренцето угоре по тесна врвица - угоре, угоре - сѐ повисоко - накај пештерата - бигорна. Муграта фати да забелува...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Така, синдикална организација на ниво на работодавач стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар на РМ; а сојуз на синдикати, односно здружение на работодавачите на повисоко ниво, стекнува својство на правно лице со денот на упис во Централниот регистар – по претходен упис во регистарот на синдикати, односно регистарот на здруженија 30.  Четири години подоцна, со четвртата измена на ЗРО (2005), се допрецизираа некои прашања поврзани со содржината на статутите на овие асоцијации (чл. 23, ЗИДЗРО/окт.09). 47 на работодавачи, кој го води МТСП (чл. 23, ЗИДЗРО/окт.09).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Полошо е да го водиме.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Кога пораснал синот, почнал да се плаши од смртта: ја гледал како му доаѓа во сонот, како го зема и го води со себе. Се будел исплашен.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По одморот и појадокот кадијата издаде наредба еден од сејмените, што го познава добро патот и месноста, да излезе напред, а на друг му го даде коњот да го води, бидејќи на надолништето не се јаваше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Овие последователни модулации го водат увото во сѐ подалечни тоналитети, по што човек добива впечаток дека се оддалечува од почетокот без надеж за враќање.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Затоа, утредента го воделе Бах да ги испроба сите можни оргули во Потсдам, исто како што било со пијаната на Зилберман.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа ќе го води танецот, а Доста до неа ќе го крепи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ништо друго, ќе го води аргатин со себе во Ќесендра и по прилепско битолските полиња, и како да е, тие двајцата белким ќе го вадат лебот и за старата!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И како по вакви бисери да поверуваш во секојдневието што ти се нуди, кога знаеш дека за твојата безбедност се грижи неспособниот инспектор Брок, дека твојот град го водат тројцата корумпирани свињолики одборници, дека твојата светла иднина ја одредува Министерството за истражување руди и губење време, а дека вистинското мерило на твојот транзиционен свет е пијаницата Суперхик, кој краде од сиромашните за да им даде на богатите?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога постарите браќа излегоа на први плати и му понудија, со нивното прво фијатче, да го водат Татко во Цариград, тој им порача на синовите: – Јас во Цариград не сакам да се вратам како питач.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И сега, во ова вовче кое чиниш го водеше самата судбина, колку и да беше управувано од Татковите мисли, Мајкиното верно око нѐ следеше сите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го водеа, сигурно, и необјасниви, мистични пориви кои се зацврстуваа во него за време на цариградските студии кога, покрај правото, ја студираше и источната философија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во годините кога Татковата болест и немоќта поради староста го намалуваа маневарскиот простор за неговите големи балкански пориви да го води своето семејство, со кормилото на судбината, кон исток или кон запад, но и поради закоренувањето на постарите синови, со нивните семејства, во овдешниот живот, Мајка небаре се чувствуваше задолжена да ја преземе грижата не само за Татковото здравје, кој остануваше опкован со своите книги, туку и за стратегијата за натамошното спасување на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Наеднаш му се стори дека од збор до збор го водел тој ист разговор, на истото место.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Игор Лозински, беше јасно дека запаѓаше во нова меланхолична тирада која требаше да го води уште еднаш до вистината кон која ги упатуваше и оддалечуваше своите собеседници, пријатели: - Насетувам, веќе ви реков пријатели мои, дека немам уште многу живот за да го следам текот на овие води, судбината на овие јагули на големиот пат кон океанот и да го дочекам нивното враќање, - рече тивко Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Две ангелчиња, исто така со насмеани маски, го водат св.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ќе ви покажам јас! - го води камшикот, се фрла меѓу тркалата - На! Ѓубриња неблагодарни!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Трајче за огламник го водеше Дорча.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бидејќи освен да водат љубов, сакаа и да: го водат својот живот заедно, своите деца низ животот, себе да си оставаат слободен простор...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Кога ќе наиде такво јавно прашање за осомничен и осуден човек, а со своите очи имате видено и како Чардаклија го водат со врзани раце, ќе помислите пред сѐ дека некој злонамерно сака да ве молерисува или нешто слично, па нема ни да се обидете да го скриете она што го знаат и пилците по грмушките“, се насмеал гостилничарот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Разговорот што го водел со гостилничарот бил без предумисла и без некоја однапред подготвена намера.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ваквите заклучоци комитата ги аргументира и со разговорот што го воделе таа вечер во врска со јапонската приказна „Сонот на Мијато Акиносуко“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На такво нешто, еве сега, ме потсетува разговорот што го водев со селаните во гостилницата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој не пропушти да нагласи дека за појдовно навлегување во оваа многу компликувана материја му послужиле податоците кои се содржани во Дневникот на непознатиот монах, Дневник што изгледа монахот го водел во своите подоцнежни години, кога престојувал во реканските манастири.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сакал братов да го земе малиот, да го води со себе и да го направи борец против поробувачите, но не успеал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Не можеш така ефтино да ме изведеш од тој проколнат пат, Васј!“ ми свика наеднаш, како јас да сум го водела по тие негови несреќи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стопати му реков да ми се приближи, и уште толкупати го молев тој да ме поведе а не да остава јас да го водам, но ете тоа не се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ПЕТРИЈА: Еј, де куме, деее!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Се фатила баба на оро, ќе игра. (Несигурно игра и подоцна Петрија му дава да го води, орото.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го замешат со овчињата и заедно со нив го водев на пасење.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
По куќите, по дворовите каде што го водеше, се собираше сето село; во некои куќи ги криеја децата да не гледаат, а некои жени ги покриваа очите со раце кога бикот ќе си ја запотераше својата работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кутриот Трајан, велеа луѓето, гледајќи го меѓу стражарите што го водеа како на стрелање.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тој миг бев занесен во разговорот што го водев со тетка ми и тетин ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мачката само неколкупати се смрзна и се стегна правејќи движење како да ќе избега, но кога виде дека Кристина не излегува од зад прагот продолжи да седи на скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И небото и бурите го водеа сѐ подалеку! До најдалечните и најдлабоки светови!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Него го водеше знаењето! Она длабоко знаење за животот.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
БОЖО: Да не е и ова дел од драма? Да не е некаде напишан и дијалогов што го водиме?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тогаш веќе ќе нема душевно болни уметници и терористи. (Го зема Божо за рака. Го води до големо огледало.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како основа за дискусија послужило согледувањето дека Балканот по војната ќе игра важна улога во секој мировен договор на европскиот континент.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Разговорот го водел Луис Доливет, еден од уредниците на списанието.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
А Захаријадис, кој не учествуваше во движењето на отпорот во Грција, не можеше да ја проџвака улогата на ЕЛАС, бидејќи отпорот го водеше без него...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А во меѓувреме Захаријадис патуваше во Белград,Тирана, Будимпешта, Букурешт, Софија, Прага, Варшава и сите тие негови патувања го водеа кон крајната цел: Москва.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Седна до нив, закатанчи уста и, молчејќи си го спомна разговорот што неодамна го водеше со својот најблизок сосед, дедото Киро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А способен ли е во такви околности да оцени и да сфати кој го води и со кого тргнал?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Маркос слушна уште од Захаријадис дека ДАГ „и покрај тоа што е револуционерна армија, во техниката на водењето на војната е роб на буржоаски предубедувања кои во поголемиот дел својот корен го водат од ЕЛАС.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ова е осврт на животот што тогаш го водевме, моите пријатели и јас - осврт на сликарството, филмот, модата, музиката; на суперѕвездите и настаните кои ја создадоа сцената во нашето поткровје на Manhattan, местото познато како Factory. 22 Margina #10 [1995] | okno.mk 1960-1962
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Почнуваме со фантастичниот експеримент на Изуми Кијо, архитект и универзитетски професор, кој за време на пишувањето на есејот „ЛСД и архитектонскиот проект“ предавал општествени науки и го водел еколошкиот програм на универзитетот во Саскачеван.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Искушението станува големо за читателот: дали да се впушти во имагинацијата на еден автор, како и во перипетиите кога го водат во 1979 година во сталинистичка Албанија, на возраст од триесет и шест години, во составот на една културна делегација од Македонија?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Продолжи веселото друштво на масата да пие и да се весели, а јас овде продолжувам да го водам антисталинистичкиот бој како амбициозен балкански Дон Кихот со бункерите – ветерници и наредбодателите на нивните градители...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но интуицијата го водеше кон нас.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Навидум авторот ни ја претставува мисијата која ќе го води од слободната и отворена Македонија, каде што тој живее, во различни места во сталинистичка Албанија, која ја напуштил пред триесет и седум години и која, речиси оттогаш, останува под сталинистичко ропство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тие се плашеа да не се распалавиме, па да не можат разговорот спокојно да го водат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа брезничани ним им го завртеле грбот: ставале свои луѓе да го водат економатот на манастирот и на манастирскиот добиток, па кога грчките калуѓери се нашле на суво, сами го напуштиле нашиот манастир.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека тие вака разговараа, застанаа до нив човекот со нарамникот и оној другиот што го водеше магарето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Туку, друго да те прашаме, - рече Србин не давајќи му да размисли за разговорот што го водеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Често Шишману туку ќе му се откачеше некој котелец, гласно ќе кажеше некое делче од долгиот монолог што сам со себе го водел.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Просто поверува во можноста случајноста да му ги донесе случајностите што ќе го водат кон случајна разврска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Записникот го водев“, рече Паца, „најсовесно што можев, но после, не знам како и зошто, никој не ми го побара па јас го задржав за спомен на мојот шеф од кого видов толкава добрина...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас го водев записникот“, рече Паца.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека се појавија сватовите Милка и Пелагија се префрлија во спалната каде што беа другите моми на Роса со внучињата Венко и Стојанчо и Пела, која, завлечена од нив двајцата и од нивната неконтролирана игра, заборавила дека треба пристојно да се однесува, особено кога се во туѓа куќа на гости, ама неколкуте прекорни погледи на мајката ја смирија и за кусо време ја снема од спалната, се смести крај бабата Перса и внимателно се вслуша во разговорот што го водеа бабите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Танаско како одвај да ја протурка својата снага низ вратата, покриен со дебел слој снег што го истресе внатре во одајката, влезе со грбот а не со очите, оти гласот и очите го водеа гостинот Бујрум у нашта кујќа, место коуку милуваш, уште тоуку може да собере! и ѝ се обраќа на својата жена без да се заврте, сега тресејќи го снегот од гостинот Пено мори, устрау да те удри, пули кој гостин ти носам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Кај го водите вака човеков, прашуваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го водиме, а тој паѓа, речиси ни легнува пред нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но полицајците и него го водат. Нѐ делат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму го нашол и Орце и им раскажал за разговорот што го водел со Делчев.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во Солун тој нарочно поминал покрај берберницата на Пингов (полицаецот што го водел не го познавал градот) да не би случајно да го забележат неговите другари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)