го (зам.) - гаѓа (гл.)

Фјодор станува, ги соблекува своите пижами, својот долен веш и ја опашува сукњата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Го зема ластикот и со остатокот од хартиените топчиња го гаѓа својот пријател сликар, на што овој панично се буди и шокирано зее на насмеаниот и разигран Фјодор.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Понекогаш го ставаше шлемот на кол и го гаѓаше со камења.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По плажата минува едно поголемо теле, Климче го гаѓа со камен.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
– Да, да... - вели тој: А знаеш ли ти, миличок, дека Иван Владислав, синот на Самоиловиот брат Арон, може да биде македонскиот Магбет?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Од тврдината сигурно не го гаѓаат полето, во полето и во бавчите, кога не е зима, е распослано бујно зеленило, таму послушно си работи рајата - рајата се плаши дури и од фес, нејзе не ѝ треба топ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На човечкиот спокој басот му бил рушител.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оние што го слушале со домати го гаѓале. Кога пеел и глувите на грб паѓале.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Беки, (Од џебот вади замотан џоинт) ќе дувнеме ли по една?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики му пали, а потоа се наведнува, зема едно каменче и го гаѓа Беки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А тие, Бугарите, го зеле на нишан и со топ го гаѓаат. Си го проверуваат нишанот, нишанџијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе го фатеа, ќе го смиреа и ќе го прашаа што му се случи, зошто вика, а тој ќе речеше: - Не знам, така ми дојде нешто... - и ќе почнеше да се присетува дали го сонуваше тоа или така му се пристори дека наставникот со кредата со која пишуваше на таблата, во еден миг се сврте кон него, и престорувајќи се кредата во стрела, почна да го гаѓа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)