го (зам.) - губи (гл.)

Но се поставува прашањето дали и тие се на вистинскиот пат кон конечното решение, бидејќи во најголем број случаи овие теории како да го губат од вид особениот карактер на менталните состојби.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Овој вид теории кон крајот на 20 век имаат сè поголем број приврзеници.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Адвокатот (С. Талевски), кој понатаму и ќе го застапува во сите фази на работниот спор што допрва ќе следи, му укажува на незаконитоста на постапката после која тој го губи работното место и го советува за тоа да поведе судски спор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Веднаш после потпишувањето на решението за технолошки вишок, Митревски се одлучува за неговиот случај да консултира упатено лице од правната струка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Татко ми му читаше на Чанга и од други книги за Калето, но овој лесно го губеше вниманието.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Такви се тие, се плашат од оние на повисоко, но кога ќе го изгубат стравот, го губат и срамот, се ослободува стерната, и течат секакви води.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги сврзуваше пријателство уште од гимназиските дни, такво што никогаш не го губи барем споменот на една свежа искреност.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Врати се, мора да го најдеме нашиот заеднички јазик кој веќе не е ни нашки, ни странски, ни кинески, ни есперанто (затоа ли го губиме). Тоа е значи јазикот на глувите.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дури и Рафаел го губи, цртајќи ги нацртите за фреските за ватиканската Stanza, трпението за милност и достоинство кои и нему му стануваат напорни; во приказот на потопот се гледа склоност кон апстракцијата, радост и уживање во храброста, во насетената снага да се совлада не само убавината туку и Горгона, она стравичното.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Според една верзија на митот, дури, Прометеј донекаде го губи својот посебен идентитет, стопувајќи се со карпата на која е закован. 56 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
4. „Внатрешното” јас самото станува еден расцеп и го губи сопствениот идентитет и интегритет.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во Амстердам расте бројот на оние на кои им е убаво затоа што на другите не им чини.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се множат оние кои го губат патот уште во сопствениот двор.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Знаете, Желките не си го губат времето во глупави дискурси.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Извадено од зоната на свеста на видот што го создал тоа дело уметничкото дело го губи својот контекст и станува суперезотеричен систем затворен во себе.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Залудно си го губи пашата времето...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа прва, генерална асоцијации на театар (која е лајт- мотив, нишка која го поврзува целиот филм) сепак е мамка, илузионистички трик на Гринавеј, еден од многуте во таа толку забрзана, драстична и морбидна игра на раѓање-убивање, што гледачот го губи “стварносниот компас” (да, чиновите завршу­ ваат, декорот се менува, публиката аплаудира, но мртвите глумци не стану­ваат!) и веќе не е способен строго да ги разликува линиите кои, прво, ја разделуваат самата комплексна театарска сцена, потоа оние линии што ја разделуваат таа метастазирачка “сцена” (многу поголема од самата себе!) од публиката во “театарот” (многу поголем од самиот себе), а на крајот гледачот (а кој гледач???) има проблеми дури и себеси да се лоцира на некаква си мета (филмска) позиција, бидејќи една од основните стратегии на Гринавеј е разнишувањето на било кој “стабилен” агол на гледање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Сум видел како момчиња го губат умот по девојки”, му рече Френк на Бил Девит, ”Но никогаш не верував дека тоа ќе му се случи на брат ми.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од ваквата ригидна формулација, нејасно останува дали доколку работникот, макар и од оправдани причини, не докази кои го потврдуваат неговото тврдење, а со оглед на тоа дека во постапката пред Комисијата се применуваат одредбите од Законот за парнична постапка согласно кои доколку тужителот не достави докази, тужбата ќе биде отфрлена, со што тој го губи правото на заштита од дискриминација!?
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Работничката ова право може да го користи во најмногу три дела, а доколку повторно забремени, не го губи правото на надоместок на плата по основ на бременост, раѓање и родителство (чл. 2 од ЗИДЗРО/дек.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Постепено станува помалку непопустлива и несвитлива.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што е битно е поголемиот пакет – фактот дека хетеросексуалноста си останува општествена и културна норма, дека хетеросексуалноста си ја задржува моќта на хетеронормативноста.464 ‌Хетеронормативноста е систем од норми поврзани со одреден облик на живеење, облик на живеење што опфаќа низа меѓусебно поврзани елементи, од кои сите се слеани во единствен стил на општествено постоење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еве, ако, од една страна, меѓу присутните нема некој убав, собирот го губи целиот еротски интерес.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Себастијан до Гица Прасица, од Венеција до Бродвеј, безброј негеј-културни облици и ликови им подлегнале на опачностите на геј-мажите. (Што тоа, на крајот на краиштата, имаат да прават опачните ако не да изопачуваат?) Како резултат на такви светотворни проекти, во кои геј-мажите си го губат поединечниот хомосексуален идентитет преку присвојување на хетеросексуалната култура, како и преку длабоко нурнување во нејзината настраност наместо во сопствената, голем број негеј-облици не само што се прелеваат во геј-облици туку и стануваат општопознати симболи на гејството.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Впрочем, како специфично сексуална норма, хетеросексуалноста изгледа малку подопушта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега, откако активизмот за ХИВ/сидата, иако не и самата ХИВ/сида, некое време се потповлекува од првите редови на машкиот геј-живот, барем кај Белците во развиениот свет, сега кога политичките потреби на активизмот за ХИВ/сидата се менуваат, сега кога жалоста и гневот почнуваат да го губат монополот врз бесот на настраните афекти што може да се изразат отворено и сега кога квир-културата одново изнаоѓа континуитети помеѓу современото лезбејско и геј-постоење и претходните, претстоунволски облици на сексуално отпадништво, изгледа дека е сѐ повозможно да се испитуваат аспектите или димензиите на внатрешниот живот на хомосексуалноста кои не толку одамна изгледаа политички сомнителни, да не речам невкусни – и кои, во секој случај, не смееше да се истражуваат подробно.107 4 ПЛАКАРОТ НА ХОМОСЕКСУАЛНОСТА Современата геј-култура почна да ја користи новопронајдената можност да го истражува внатрешниот живот на хомосексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Што ги прави обајцата неопходни?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е ни чудо што (на хетеросексуалноста) ѝ треба толку терор за да наметне придржување“.463 ‌Зашто, како што нагласува Ворнер, сексуалната желба за лице од различен пол е „само еден елемент“ од поголемиов пакет, хетеросексуалноста може веќе да не биде севозможна сексуална норма, а, сепак, да има нормативна моќ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби и си го губи монополот врз прифатливото сексуално поведение.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така многу бргу секоја активност на човекот му станува здодевна и тој се откажува лесно, го губи својот ентузијазам.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Пишуваше драма – еден дел од животот на Сандино – во која американскиот стипендист пука во Американците со пушка на прадедо му, прочуениот ловец на бизони, мајката го губи едното дете, близначе, а другото, престорено во бувче, ноќе ги колве очите на окупаторските војници, убавицата води љубов не само со целото село, туку и со сеништата, вампири, духови на претците – сѐ тоа набиено на шеесетина страници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И кој не држи чекор, кој си стега бочини од болка, го губи појадокот и пред сите е осрамутуван.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој не си го губел времето пишувајќи само правилници и систематизации кои ниту нешто можат да поправат ниту пак да систематизираат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во грлото ми се вгнезди загушлива тиња со страотна реа. Почнав да го губам здивот, да се задушувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И проверете да не нѐ стругнало некое од добичињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема зошто утре да го губиме денот. Цветот на ноќта се затворил ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Снешкото на балконот почнува да го губи достоинството, па домаќинката решава да му ги скрати маките: со еден замав на метлата го обезглавува и го исфрла на улица како партал.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Иако малку се врткаше во куќата, и таа како да почувствува дека го губи Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оној другион го губи тактот, несовладливо му упаѓа во мислите на Арсо, кој сега смело ги урива неговите доводи: „Ви е судено да умрете не од вашите зборови, туку од нашите бомби“! Страшно е да се гледа тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Има овде треперливи души што од неговиот поглед, збор и гест, го губат здивот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арно ама коа да неќи Госпот да го губи човека, чоек ништо нема што да му стори.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јадејќи царот од рибата, од што му се сладило, зел едно остро ковче да си треби забите и откоа си 'и истребил, го врлил од пенџере удолу и кај што паднало, се закопало во земјата, та никнало во многу бргу време една позлаќена јаболкница, асли како што беше во градината од сонцето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сега ми судат во некаков дамков мрак во кој луѓето, оние љубопитници што си го губат времето со следење на туѓи судбини, се чувствуваат помали од мравки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Некако ден или два пред да заминам, седам во самракот во бавчата, а од дворот каде што живее Надењка бавчата е разделена со висока ограда со железни шилци...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По што ѝ се обрати на газдарицата и ѝ рече: „А вие, мајчице, немојте да си го губите времето попусто, веднаш порачајте му сандак од чам, зашто од даб за него ќе биде прескап“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нашиот снежен рид потемнува, го губи својот блесок и најпосле снегот се топи. Престануваме да се лизгаме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само што рекоа: „Победивме“, го губат правото да се изразуваат инаку освен во прво лице множина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега ми судат во некаков дамков мрак во кој луѓето, оние љубопитници што си го губат времето со следење на туѓи судбини, се чувствуваат помали од мравки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Итроста лесно им го донесува богатството, но поради непретпазливост лесно и го губат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Најубавото доба е - зреењето, додека растењето и стареењето се доба на неизвесност: со растењето освојуваш, а со старењето - освоеното го губиш.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Велеше: „Не ветувај ништо пребрзо, зашто пребрзото ветување, го губи своето значење и тежина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Погледот го упати кон тврдината Кале, размислуваше неколку мига и потем со извишен, патетичен глас му се обрати на Татко: Понекогаш мислам дека ние го губиме краткото време што ни останува до крајот на нашите животи...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Европа е сѐ поблиску до една состојба без државност кадешто државните механизми го губат својот врзивен карактер.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Класично-модернистичките максими на изразот го губат значењето, а на нивно место доаѓаат стратегиите на контраст, пронаоѓање и парадокси.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Го отворив писмото со лек трепет во душата. Го очекував одамна овој познат ракопис, кој лесно не идеше, но кој беше дел од мојот идентитет кој со мојата оддалеченост бавно го губев неповратно.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лесно го препознав и нејзиниот ракопис на пликот со кој беше испишано моето име и презиме, адресата. Се гледаше напорот да биде ракописот што поубав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се осетив како да го губам тлото под нозете, ми рече тие денови таа, додека разговаравме околу нивните односи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од ден на ден, во очај што водат И каде одиш ти и каде другите одат А каде мислата го губи својот пат? (В Мрак, в маглини, в пеплишта ил в Ад...) Сплоти се во едното Космосот е твојот вечен дом а космосот тажачка што ја практикуваш Весели се, живеј, не стивнувај!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ако, пак, наведениот период е над 90 дена, тогаш друштвото го губи статусот заштитно друштво и наредните три години не може да работи како заштитно друштво.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Важна одредба е и онаа дека во случај работодавецот да го намали бројот на работниците вработени на неопределено време од денот на влегувањето во сила на овој закон, го губи правото на ослободувањето од плаќањето на придонесите, за намалениот број на работници (чл. 5).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со измените од 2009, пак, наместо одредбата која пропишуваше губење на статусот заштитно друштво во случајот кога повеќе од три пати во последователни две години го наруши минималниот процент на инвалидни лица или падне под минималниот број на вкупно вработени работници на неопределено време – усвоена е порестриктивна одредба според која заштитното друштво го губи овој статус ако повеќе од три пати во вкупно траење од 90 дена процентот на инвалидни вработени лица им падне под минимумот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Почна да се плаши дека засекогаш го губи Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Почнаа некои да го губат сонот: стануваа ноќе, шета низ куќите, дворовите, сокаците, дишеа како риби на суво.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XIX Како што наближуваше учебната година со која Богуле требаше да го заврши училиштето, така Мил сѐ повеќе го задржуваше Богулета кај себе во лабораторијата, не оставајќи го многу да се шета со другарите, да го губи попусто времето, туку му даваше нешто да работи во лабораторијата, да го упатува постепено во науката, објаснувајќи му по нешто што е достапно и разбирливо за Богуле, да му ја потпалува фантазијата и желбата за наука.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Богуле, при жулкањето на нејзините коси, го допираше и носот да ѝ ги помириса при што го губеше носот во нејзиниот густеж шумно шмркајќи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сакав, во тие мигови, да ги потсетам сите синови на кои им се живи мајките, да не го губат времето, додека не биде предоцна, како што беше сега за мене, да останат достојни за мајчината љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ѕвездите полека го губат својот сјај, на стреите има помалку снег од вчера.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Еден цел жив свет на големото Езеро и околу него, го губеше својот голем познавач, пријател и спасител.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На исток ѕвездата Деница беше отскочила високо. Ралиците го губеа својот сјај, а Квачката одвај гледаше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Животните сѐ уште поседуваат целовитост, како и можност за постигнување на сексуално задоволство, коешто субјектот го губи со влегувањето во јазикот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Да, да, - ме гледаше Грофот - веројатно јас сум виновен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нека се снаоѓа со скитањата што ми ги подметна, си бев помислил. – Ми се сторија прилично долги коридорите – додадов. – Уште сум со тој впечаток. – Ах, сакаш да речеш дека непотребно си го губел времето доаѓајки наваму?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ваквата состојба се индуцира во раното детство. Зарем лажењето во љубовта првенствено не е одбрана од сексуалната љубомора, и зарем трендот кон групен секс не е обид да се избега од тој конфликт? Тоа само до тривијалност го редуцира сексуалниот чин, и така го губи значењето.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можете да го избришете значењето на актот на ставање пенис во вагина, во уста, чмар, или под пазувите, но ако на интимното соединување на две тела му дадете значење поголемо од јукстапозицијата на два епидерми и мукози, ќе се најдете во царството на страста, и тоа нема туку-така да можете да го занемарите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си помислив: „По какви сѐ свиоци татко ти ќе ме поведе само за да ми нашепне што точно мисли за таа Пелагија што божем се изгубила на не знам која улица на Одеса“. Бидејќи, да се разбереме, Пелагија била убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А мислам, одамна се знае, дека жената кога ќе ја поведе срцето, сосема го губи умот".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постепено почна да го губи апетитот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Како две рози во есента кои венеат и полека го губат мирисот, да го сочуваат и скријат тие незнаат, а не знам и не сакам ни јас да ја скријам оваа болка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги пронајдов твоите очи меѓу замаглените ходници, ме опи твојот мирис меѓу загушливите простори, го осетив твојот допир меѓу острите ладни ѕидови, моите сетила те посакуваа, а моите чувства им дадоа лик на тие немири.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Постепено почна да го губи тлото под нозете.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
ЕЛЕНА: Постојано го губам. Никаде долго не остануваме. Мешам имиња, места. Каде сме сега, каде е ова?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Срам ми е. БОРИС: Не гледам. (Пауза) Дури сега ми делува. (Пауза) Го губам видот. (Пауза. Ги фаќа очите со прсти.) МАТЕЈ: Срам ми е. (Пауза) Срам ми е.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Знае по воздишката којa кружи како откинат како лист од бреза што го носи и развејува ветерот и некаде го губи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неосновано е да се тврди дека јас сум единствениот кој го постигнал тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Повеќето од вашите колеги, штом ќе ја преминат Западната граница го губат идентитетот на сопствената уметност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И сериозно да размислиме за нашето време што не ни проштева кога го губиме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Едо беше збунет. Не знаеше што да прави, но Инес му го приближи лицето толку многу што тој се исплаши дека жилите на вратот ѝ се претегнуваат и дека дахот го губи; ја почувствува нејзината задишана топлина во образите па во мигот кога бакнежот стана неизбежен, таа, одеднаш, се тргна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Вие сте ја заборавиле својата класна припадност, вели, вие сте закоравени националисти, вели, го губи умот од бес. „Само во празна глава не можеш ништо да туриш, велеше дедо, а празното најдалеку се слуша.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се удирам на ѕидовите, го губам здивот: не се дише од запурнина. Отсекаде капак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)