го (зам.) - допре (гл.)

Од сите смртници Чедо ме одбра само мене!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако го допре некој друг може да добие сида!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: А ако јас го допрам Чедо, дали ќе можам да правам чуда?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Станав познат, се стекнав со слава и не ми беше тешко со неколку илјади да ги поткупам гробарите да го откопаат и пренесат тука.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мојата прабаба успеа да стигне преку, од другата страна, го допре трансот, збунувајки го чуварот на животот, го наддитри, надмудрувајки го така што тој незнаеше од која страна да ја бара.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се беше молк: По матеното руменило на огнената топка во секој миг се подготвуваше да го допре сводот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чорапите беа задолжително волнени, високи со шари на кој, сакал некој или не, мора да ги забележи формата на шеснаесеткратното сонце од Куклеш, па до него формата на ѕвезда, и се така по ред, со складни бои, нашарано, чиниш како рака да не го допрела.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако веќе не можам да го достигнам врвот, барем дозволете ми да се гордеам што сум го допрела дното (којзнае, можеби некогаш некој, ќе го заврти песочниот часовник).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Му се приближив на симболот и на неговите слоеви значења, но, штом го допрев, тој се преобрази само во убавата принцеза. 98.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој воведен текст во каталог кој обележува педесетгодишнина на едно друштво сметаме дека токму е симбол за дното што го допреа повеќето институции од дејноста на културата, и како тотална демистификација на немалата моќ која 50 години циркулира низ тие страотни стаорски канали ослободени од било каква светлина во форма на суд, компетенција, критичка валоризација, честопати и елементарна интелигенција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Рангел го набра лицето в презрива гримаса и го допре Коча со рака, дека овој беше замислен и загледан надвор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој милува една убава лика, таа што го допре во сонот, та уште да ја чувствува чудната горештина на тој образ.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Полека, пипајќи, оди до прозорец и таму застанува. Го допре челото на џам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пациентот, вели таа, „навистина сака да биде мртов и скриен некаде каде ништо не може да го допре и да го извлече надвор”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На вратата од последниот вагон Сандре го допре увото постоја малку, а потоа рече: - Ништо не се слуша... Веројатно спијат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ми се пристори, со прстиве би го допрел она парче небо високо и сино, наѕирнато меѓу листенцата од двете тополи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И маицата ја соблеков, ја префрлив преку една гранка, да не се извалка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Еј, слободице мила!“ извикав и се протегнав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Уживаат самите да си се залажуваат дека секое маде што ќе го допрат е мадето лично на Господ Бог.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И во едните и во другите се крие по една селска мешетерка и итроманка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Те изневерило ли, а ти, дојде при него, го допре, го помилува и одвај по еден живот - го напушташ!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога веќе убаво се распознаваше птицата - таа ги рашири крилјата, запавта, се подисправи, откликна и полето заедно со каменот: мал остров пловеше по небото - птицата сонуваше да ја превозмогне смртта - каменот копнееше да го допре својот ѕвезден корен...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Стрвен на секакви соништа грнчарот може да набаса на соништа што ја будат болката, на соништа мемлосани од многу влага, тадури и на соништа оболени од зломисла и тешко нему ако се засркне од таквите соништа - којзнае дали ќе успее некогаш да го допре јавето сраснато во глината.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Дебелата рака се подигна и нервозно го допре неговото бледо и слабо лице.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Некако тоа не му успеа, додека нејзината рака се крена и го допре по зглобот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Нежно го допре. Но тој не се будеше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа беше реалност што најмалку го допре Разбојник.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Лабрис и понатака останува езотерично дело кое можат да го допрат само оние кои се во кругот на Вулкански и Станковски... • Нека ова биде последно прашање во овој “политикантски блок”: што мислите за односот меѓу националното (локалното) и универзалното?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Што ли прави сега таа? Таа ќе му ја ставеше раката на челото, ќе го допреше со образите, со усните.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сладострасен ветер го допре со крилата неговото срце и го понесе плахо, необуздано...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Мило мое - ти многу си настинал!“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш посмелиот рибар го допре по рамото, само го подбуцна со прст, и Баге се срони од каменот - и самиот камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но и при сиот викот, него не го допре ни врв острило.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Немаше туѓ прст само да го допре едниот тас на вагата, па да можеше да каже дека донел решение под надворешно влијание.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Дојди овде“, рече Рој. „Треба да ти го допрам челото на вратата од визбата. Тоа е обичај од Стариот крај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа имаше слушнато дека мајките-птици ги напуштаат своите гнезда ако на своите младенчиња го почувствуваат мирисот на човекот, па затоа се плашеше да го допре лубеничето за да не биде, на сличен начин, напуштено од мајката-ползавец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога го допре подот, фигурата кратко застана и потоа почна полека да се движи кон него, чевлите со кочен ѓон крцкаа по цементот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој го почувствува на своето тело треперењето на нејзиното тело и една од нејзините трепки лесно му го допре лицето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Нејзините зборови чкрипнаа во него, како паричките во автоматите, и го допреа до некои контактни жици на неговото битие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговата рака благо го допре филџанот со теглата со шеќер, и со мерицата за шеќер, која преку малото олуче го испушташе шеќерот, во кафето го истури и фактот дека тој беше сопруг што беше изневерен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа погледна нагоре кон Даниел и леден прст ѝ го допре срцето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Долго ливадите ја паметуваа нејзината прошетка по нив На прсти се поткреваа тревките за да го допрат нејзиниот фустан И жолти и бели и небесни гласови на цветови ѝ го довикуваа името И ја молеа да седне Но таа продолжи, исчезна меѓу брезите и ѕвездите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Господинот Гроздановски, предизвикан, сосема заборавајќи дека кучето не дозволува некој да го допре, ја пресегна својата десна рака и му ја стави дланката на темето на кучето од што тоа се размили накривнувајќи ја главата и навалувајќи ја неговата болна нога како да му е перница.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Госпоѓата Гологанова, не сфаќајќи ја опомената сермозно, не ја тргна раката, по што секавично тој ѝ ја лапна китката од раката заедно со златната гривна, потстегнувајќи ја, но сепак не за да ја повреди, туку колку да ѝ ја задржи раката и да ја опомене дека нема да ѝ дозволи да го допре.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Доволно беше Сандра несвесно да го допре тоа копче, што често ѝ се случуваше, па да се сети на него и да се возбуди толку многу што да се исплаши дека луѓето знаат што ѝ се случува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа на господинот Гроздановски не му се допаѓаше, но уште повеќе не му се допаѓаше тоа што кучето не само што не дозволуваше некој друг да го допре, туку очигледно, сè повеќе и повеќе во станот како да не поднесуваше никој друг.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И јас некогаш бев безгрижно, бестрашно чавче, кое сакаш да го допре работ на хоризонтот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш, во водата, по стомакот, го допре нечие мазно, лизгаво тело.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Затоа го допрев лицето на стаклото на прозорецот и гледав на улица.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас одново ги подадов прстите кон неговото рамо, но тој ги оттурна со раката уште пред да го допрам, и додаде: “Не сакам да те видам никогаш повеќе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Посакав да го повредам. Посакав со неколку зборови да му нанесам исто онолку болка колку што тој ми нанесуваше тие месеци.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го направив оној наш таен поздрав од времето кога бевме деца: ја испружив раката, и со моите прсти му го допрев челото, па носот, па брадата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Бакни ме,“ повтори Добрата Душичка, и ги склопи очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како во тој миг да ми го допре срцето со својата рака, затоа што во Гнездо сите ги носевме тие зборови во себе, и ги криевме од себе како што од себе го криевме и разумот, или тие зборови се криеја од нас, а ние ги баравме и место нив го наоѓавме лудилото; и сега се појавија тука, по толку години, кажани едноставно како кога жеден бара вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не те очекував,“ продолжи мајката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми го направи оној наш таен поздрав од времето кога бев девојка: со својот показалец ми го допре челото, потоа носот, па усните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаде раката кон него – беше тоа бавно движење, можеби сакаше да го погали, а потоа, пред да го допре, ја сврте раката кон себе, подеднакво бавно ја приближуваше раката кон своето лице, но пред да ја спушти на него ја пушти надолу, во скутот врз излитениот фустан.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакав да го возвратам поздравот, но само ги стиснав усните и ги затворив цврсто очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тогаш, сакам да дојдам со тебе.“ Го допрев неговото рамо со моите прсти. „Каде и да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ми беше матен и не можев да видам дали има солза во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Висеше на неа блесаво и комично како некој балон; сѐ додека не го допреа и тој пукна, зашишти и се распадна.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Исплашено го допре глуждот на единствената нога, се наведна и скрши една гранка од жбунот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ја немаше ни нејзината постојана потреба да ги гушка сите, оти седеше спроти него и ниту еднаш не го допре.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Млади деца почнаа да гинат...“ И самиот се изненади колку малку го допреа нејзините зборови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега со мене лазеа и другите, од зјапнатите усти им висеа зелени јазици: со валчести грпки меѓу плешките, личеа на мали подвижни планини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светлоста на кандилото од ѕидот ни со најмал зрак не му го допрела лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад ја стиснал кусата дршка на скршената вила. Воздивнал со превлакнестите ноздри.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се напрегав и им бегав, секако морав прв да го видам здрав и насмеан Круме Арсов, да го допрам со прсти, да му раскажам дека сум го сонувал запален.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку повеќе и повисоко се придвижувам да го допрам ѕзвезденото небо, како бел галеб во просторот те гледам до границата на видикот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Резултатот е „Медал“, за кого сите се борат да го допрат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Го имаше тој поган поглед и додека се сврте кон масичката и за еден миг го опфати својот нож, чие што сечило проблеснуваше притаено на виделината, а не помисли ништо, ни додека почнаа да го чешкаат јаболкцата од прстите со онаа желба да го допре, да го дофати, тоа тивко живинче, што стоеше веднаш тука, а се чинеше како да е наеднаш многу оддалечено, недофатливо, беше еден ист впечаток како кога гледаш од опачината на двогледот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само што го допре лежиштето ставајќи ја својата глава во скутот на Ивона, го совлада сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со усните го допре нејзиното чело за да го почувствува нејзиниот мирис.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само злобни погледи, полни со презир и пцости, нечисти пцости собрани од оние кои одамна го допреле дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако можеше, не сакаше повторно да се врати во студентскиот дом, каде ја врзуваа спомените на оние со кои полета кон облаците и оние со кои го допре дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Или дека кремата „Бекутан“ лечи жуљеви, маасил, кожни венерични... и е малку скапа, од што дури од Турција ја носиш (а внатре во тегличето, „Кристал“ маргарин) ама само да го допреш на задникот со мрсни раце има како кутре да те следи и кај сакаш и кај што е непожелен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само понекогаш го вадам, за да го погледнам и да го допрам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кој може кога врне и бришачите одат лево-десно да даде лев трепкач, да сврти лево без да го допре тротоарот, од трета да врати во втора по пропис... и сѐ тоа ОДЕДНАШ... Ни таксист!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Рацеве уште ми мирисаат на земја. На пресен гроб ми мирисаат и ми е страв да го допрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш едно момче се стрча да го допре неговото оружје.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа си ја поткладе левата рака над колкот и, зафрлајќи се малку наназад, со десната рака го допре пурпурниот цвет. – Па, вака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Светлите бои на цветовите и на лисјата наеднаш се притулија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едноставно, лешникот, онака заоблен, мазен и тврд попрво би отскокнал отколку што би се распукнал од ударот, сечилото само би го допрело и би се одбило, освен ако не удри точно во онаа точка која е самиот, најосамен врв на лешникот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога јатото се изгуби зад редот на оревовоите џиновски стебла, некаде кон сувиот поток, лисицата го допре до земја цицките и сета болка од надојденото млеко; го подуши млакиот воздух и тргна кон длабочината на шумата барајќи непороодни места за да го прикрие патот до своето легло.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пајакот малку се повлече. И, како да сфати дека немам лоши намери, пак ми се доближи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја подадов раката да го допрам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не му ја почувствував меката кожа под дланка, иако се уште гледав питоми очи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го заниша со здив. Подадов рака да го допрам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со извесност се знае барем тоа дека преобратувањата на Групата од Puteax* упорно се вртеа околу Трактатот за сликарството, кој, 1910. година го преведе Sar Peladan, и дека Duchamp секако морале, повеќе од еднаш, да го допрат одблесоците на сите овие расправи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Од тоа што продукцијата е толку сиромашна можеме да изведеме заклучок за нејзината бавност. Leonardo потроши три години во сликањето на миланската Вечера, а еден од неговите современици, Matteo Bandelli, ни кажува како периоди на силна треска се менувале со цели денови на безделништво во кои сликарот не можеше ни да го допре своето дело.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На друго место, прашината се користи како средство за мерење време, некој вид клепсидра, опишана на следниов начин: „Внатрешноста на чашата треба да се премачка со лак или сапун, 14 Margina #3 [1994] | okno.mk така да прашината, паѓајќи од решетката за гипс, да може да „легне” и да го обележи местото што ќе го допре; на тој начин ќе видите и ќе можете егзактно да утврдите до која висина допрела прашината, бидејќи ќе остане залепена.”
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И радувајќи му се на дрвцето, секој сакаше да го допре, да го пофати, да му тури вода, да му стави храна, да го негува, да го прска и штити од болести и штеточини.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Страшното рикање на брановите, таа силна бура онаа ноќ кога дојдовте на свет, тој голем страв, неизвесност, се губи мигум во оној час кога вашето светло, леко крило ќе го допре маѓепсниот бескрај на пространството.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Веднаш штом го допре виделото, тој како покосен падна наземи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го допре тилот врз меката црна кожа на потпирот на столот и ги симна очилата вадејќи од џеб парче еленска кожа. „Па?“ праша додека ја бришеше замагленоста на стаклата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе бидеш поп, ќе бидеш поп, плови низ прозрачноста се додека со нозе не го допре дното на непознатата бездна... Во детството така престануваше црната треска.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој само нежно со раката го допре врвот на нејзиното лице вртејќи го кон себе и ја бакна.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Додека Раиз ме информираше за настанатата ситуација, ќеркичката Јета се беше оттргнала од неговата рака и се беше доближила до војникот со бајонет на пушката.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакав првин, како некогаш татко, да расчистам со албанскиот јаничаризам да го допрам неговото дно, како еден вид ослободувачко катарзирање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакаше да го допре оружјето, да си поигра со него, не знаејќи сѐ уште за неговата намена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но, Џулија го критикуваше учењето на Партијата само кога тоа на некој начин ќе го допреше нејзиниот сопствен живот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Токму во време на безредието, додека се кинеа постерите, еден човек чие лице не го виде, го допре по рамото и рече: „ Извинете, мислам дека ви падна актовката“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во имја отца! - рече и го допре челото со трите прсти, - и сина! - и ја спушти раката над папокот, - и свјатого духа! - и ги залепи трите прста до десното раме, - амин! - го заврши крстењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ибн Тајко одвај го допре работ од миндерот, само се прислони. Што значеше ова од страната на бегот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ибн Пајко се растрепери, божем самата Калија го допре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Моето богатство било тука, веднаш до мене, било доволно само да го допрам, прегрнам, како мало детенце кое стои осамено, со искрена насмевка и весел поглед чека погалување по косата.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Сабота Јули Некои насмевки откраднати и ничии непоканети, ме повикуваа во поклонение да го допрам сонцето.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Кога го допрев со дланката на челото, видов дека гори.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Никој никогаш не го допрел, изусти тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не се ни обиде да го допре повеќе Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Штом го допре, тој силно исписка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како да не беше сон! Ако посегнев ќе го допрев со рацеве!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Утрото го донесе писокот на Милка Русјакова. Уште нерасонета и неопулена, ги подаде рацете кон мажот, а него не го допреа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас се чешлав пред огледало Плашејќи се од забраната да го допрам Прашањето за сирачињата Што минале низ оваа соба Во деветте дена испишани Во историјата на деветте века.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Кога Лесната, како званичен претставник на селото го допре прашањето за спаилакот, Суло го погледа попреку и му забележи: — Дур, бре Лесен, дур!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го гледаа езерото како на дланка, воодушевувајќи се на неговата убавина: наутро сонцето го отвораше како голем бел цвет, врамен со зеленило; тоа треперејќи на благото ветренце - се доразвиваше; кружеа галебите над него спуштајќи се да го допрат со крилјата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Почека да го чуе чкрипежот на клучот, помислувајќи дека отец Иларион се вратил, и кога не го чу, го допре окото на клучалката и го забележа полковникот Бонети.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја стави пред него и го допре прстот на едниот нејзин крај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја подаде раката и го допре со прсти студеното огледалце на ноќната масичка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се заниша и ги подаде рацете кон првиот ѕид, не го допре.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Збогум“. Збогум, повтори во себе. неговите прсти уште еднаш го допреа млакото грло на шишето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сакаше да го допре Ренди.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Левата нога го допре подот и болката беше неверојатна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
(И до денес, секогаш кога ќе замижам тие звуци од другата соба паѓаат во мене со одек изострен и јасен). Бев замижан и не дишев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го допрев увото до неа, замижав и се вслушав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Реков: „Твојата другарка Николина како ретко која друга девојка го допре суштинското во мене!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да ми го објасните присуствоото на двете жени при Непознатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш или двапати ја обавестив дека ми е познато она што се случува во дуќанот под нашата соба. Дека знам на каков терор е изложена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојата храброст да укажам поодредено на периодот од детското доба беше мое лично сознание, а јас не само што го допрев туку и го сфатив, таму, во бурекџилницата, наспроти продавницата Громби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Му реков дека од него очекував да ми помогне да ѝ го допрам лицето на вистината во која верувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нека го допре увото на вратата и ќе слушне како дишам, ѝ порачував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но не бев сигурен дека го допре мојот поглед.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како да го допреа моите размисли па тој подзастана, а потоа се сврти кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И за последен пат ќе го допре задржаниот човечки здив, жешкиот здив на стравопочит и восхит што го навестува остварувањето на еден сон.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но тој не сакаше да го гледаат, ги напрегаше своите сетила за да види што подобро, за да почувствува, намириса, да го допре воздухот, ветерот, месечината што изгреваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој си го допре лицето со раката и се загледа во влажните прсти.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И суварки и котленце позајмив... Денес ќе ја варам лченицата... Така е адетот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Зар не знаеш дека и стрништето е албански народен имот?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборното место, рекоа, е кај првиот свијок.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Тро... троа пченичка... од стрништето.. клас по клас... зрно по зрно... ете... јас таму за да не ја колваат врапчњата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со патерицата го допре по плеќи, велејќи: - Пандо, еј Пандо... Ќе станеш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нејзиното око не погледна на друг маж откако Крсто си замина за Америка и ниту на еден маж таа не му дозволи да го допре нејзиното тело.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Смоквата во дворот ниту цути, ниту дава плодови.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Белите лилјани се израснати до висината на мојот нос, и попладне, а особено приквечер, можам да го допрам нивниот слаткаст мирис.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мартин во првиот момент не знаеше што да прави, беше без волја да заигра, но сепак ја подаде раката кон едно од децата што бегаше тој момент крај него и успеа да го допре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го допре и спрсна да бега.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ајде да играме мрсен Петко, - им рече таа на децата и изненадено се сврте, го допре со рака Мартина и спрсна да бега.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Човек кој се плаши и со рака да го допре она што би можело да нѐ насмее. Зар грешам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш, сѐ она што го зборувам за него, за Семјон, за рускиот човек што ти беше татко, кој и самиот се чудеше колку е Русин бидејќи мајка му била Украинка а таткото Козак, само е делче или така да се изразам најмалото делче од вистината за него, бидејќи тој, покрај мене помина без да го допрам; тој беше, ете, да не должам, една голема отсутност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако ја приредеше прославата, Иван Степанович, негде долу на корзото, да речеме во Кралска круна, или во некој друг таков локал, никој немаше да размислува за девојкине ниту пак за тоа од каде се парите за прославувањето!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја праша мајка си: - Што е тоа пубертет: Таа се насмевна, го погали по главата и со прстот му го допре мозолчето што му беше излезено на челото: - Еве, ова е, синко, пубертет... - му рече.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Часовникот, го донесовте? За првпат го допрев – и покрај тоа што дланката му беше топла, а мојата непријатно влажна – осетив во мене, од оваа страна на кожата, незапирлива привлечност кон допирот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Веќе го допреа зачудено – потсмевливите погледи на минувачите.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Под муренката лазат едночудо приказни за распнатите едра на љубовта и за потонатите лаѓи и ги подучуваат новите нуркачи како да го допрат дното на историјата.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Никој нема да ти го допре срцето, зошто таму е моето срце, во твојот поглед е мојот лик, во твоите очи мојата убавина, на твоите усни мојот копнеж, на твојата душа мојата љубов, на твоите гради мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас и два живота да живеам нема да се доволни да простам и заборавам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Капки почнаа да паѓаат по листовите што беа расфрлени на шанкот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обидов со едно друго моливче, но и тоа си играше со мене, па мината цело време му се трошеше кога ќе го допрев до хартијата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Теми го допре Влатко: „И твоето Кочани е опфатено!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се сеќавам јас на таа птица не поради тоа што на нејзиниот воден пат со недели лебдејќи во небесата не го допре со крилја морето – туку поради откликот на стеблото: кога се покажа птицата стеблото почна да се искачува кон неа, ги рашири крошните, ги отвори како древна книга спред која ниедна трага не исчезнува и залудно не е ничие исчезнување.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ама си се заплеткал, за Твоја голема среќа, на најдобар можен начин!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе си дозволам уникатниот статус на Твојата книжевна (фикционална) хероина да го дефинирам сосема поедноставено и да кажам дека таа е различна затоа што не доаѓа од некој реален, банален, жителски секојдневен свет контекст, туку се појавува директно од оној заумен и сосема бартовски имагинариј, оној сооднос на јазикот, сликата и гестот, кој вели книжевната теорија понекогаш, кога ќе го допре некоја моќна авторска рака, умее да се опредмети и како знаковното ткаење што потоа го именуваме како текст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пак го допре неговото чело.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Крстовите исплашено го погледна, му го допре челото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јане се загледа во неговите дебели и свиткани веѓи, а тој, лекарот, го одвива завојот, се загледа во посекотината, со прстите го допре натеченото место од бутот и почувствува нешто тврдо. Многузначно климна со глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се плаши да го допре со прст... Се плаши да ја допре и карпата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како на дете да му се пренесе дека, ако го допре вжештениот дел на некој електричен апарат, ќе се изгори и ќе почувствува болка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се испружив на креветот, не гледајќи со раката сакав да го допрам радиото. Тоа силно, пресилно крчеше. Го затворив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Штом го допрев телефонот тој се отвори, распадна на делови.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Потем го допрев телефонот да јавам во рецепцијата на хотелот за врелата вода и да ме поврзат со моите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Морав да сведочам по секоја цена, да го допрам сопственото дно, минувањето низ синдромот на албанското самоуништување низ елиминирањето на троверјето како обележје низ милениумите на заедничкото истрајување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Бреда шмркаше првите половина час, потоа ја стегна мојата рака и липаше отворено кога момчето конечно излезе од меурот, доби триесет и седум различни болести и умре пред да почнат рекламите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога амбулантната кола пристигна, еден од црните болничари веднаш го допре стетоскопот до надуениот стомак на жената и објави, „Го удавила и бебето.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одломката од Џојс е идентификувана: потекнува од Портретот на уметникот во младост, и гласи вака: “чувството на страв од непознато го допре срцето на неговата досада, страв од симболи и знаци, страв од човекот налик на сокол чиешто име го носеше полетувајќи од своето заточеништво на крило исплетено од врба, Тот, бог на писателите, кој со трска пишуваше врз таблица и на својата тесна ибисовска глава носеше рогата месечина.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти бев благодарен за тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа одломка се наоѓа помеѓу два наводи преземени од Борхес, кои се дадени - helas - во француски превод, и чиишто извор не е наведен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никој не смеел да го допре. Дури и најлесна насмевка можела да го убие.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само што ќе го допрев тоа влегуваше повнатре.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кога ќе ти биде готово, ќе го завиткаш прво во една шамија, а потоа во една ресачка за светлина да не го допре и дента спроти Водици, кај ужина време, така завиткано, знамето ќе го донесеш в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Пријатниот, предизвикувачки мирис од нејзиниот парфем го допре и авторот, како поведен од таа пријатност, се сврте.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако само малку се подзаврти в лево, ќе ѝ го допре голото рамено. На Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Меѓувреме се движеше блиску до него пијанејќи го со својот мирис, но без да го допре.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ајде бе бегај оттука, му рече и, кој знае како, но си дозволи со левата рака само да го допре Бориса некаде по градите во знак на оттурнување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го допрев тој ѕид за да проверам дали можеби сѐ уште нешто има таму, но немаше ништо. Ниту знак дека нешто имало.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Од страв да не го допре ѕидот, Малчо ги отвораше вратите со забите и со нозете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не дозволува никој да и го допре тој нејзин „свет”, а секој предмет има своја приказна или историја, со која е поврзан.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Убаво го гледаш, многу блиску ти е, но не можеш да го допреш, ниту пак да го помирисаш. Стаклото ве одделува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Види каде го имам ставено твојот прстен? Во моето руско скровиште!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)