Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тие го живеат сето време во еден миг. – Смртта на луѓето може да им биде голем изговор.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Изјабането сум го живеел животот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во Интернатот и во гимназијата ми беше убаво и го живеев истиот живот како и унгарските девојчиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Човек и не е друго освен тој расцеп во кој го живее својот индивидуален и општествен живот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во нив тој го живее својот фиктивен подобар живот, допуштајќи, во длабоко самосожалување, да му се граба и она што никогаш не успеал да го изгради во себе - својот граѓански идентитет.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе остане да го живее ропскиот живот како дедо му на Адемовиот чифлик", — си мислеше Толе и веќе го гледаше како и тоа, како деда му, оре, копа од зори до мрак на чифлигот и оди гол и бос, гладен накаран и напсуен од агата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе си го живее без потреси животот што му преостануваше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тогаш, секако и опасноста од волците ќе помине, па Кротка ќе може да го живее својот живот според законите на нејзиниот род, според законите на природата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Преживувањето е неиздржливо кога помислувам на личните трагедии, на оние илјадници кои ги загубија животите, на оние кои исчезнаа, на оние кои се раселени, на оние кои избегаа, кога помислувам на жртвите по логорите, на децата, на оние кои го преживеале пеколот, на оние во Босна кои пеколот сѐ уште го живеат, на оние кои допрва ќе го живеат, на крвниците кои до неодамна беа само добри соседи, на жртвите од кои некои и самите ќе бидат крвници.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И друг го живеел тоа, дури бил жив.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

- Убаво момиче си, Кате. Ќе имаш ли среќа, момиче, да не го живееш нашиот живот?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Копнеејќи по парите, тој не го живееше својот живот. Тој само живуркаше под сенката на материјалноста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сега низ Прењес и по целиот пат од Капештица, Билишта, Корча, Поградец, Елбасан, Драч, Сукт и Тирана, дење и ноќе во обете насоки тече животот што сега го живее Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога би ги видел тие нешта како низ матно стакло, можеби и би можел да се сети дека некогаш го живеел тој живот, но за него неговото минато е во потполн мрак, или пак во овој миг тој е во мракот, и светлината во која трепери неговото минато само го заслепува, место да му овозможи подобро да гледа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Меѓу ова постоење сега, и она пред тоа, како да се случила смрт која избришала сѐ што било претходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она што само еднаш го добива човечкото суштество - животот – го уништува со лудилото и покрај тоа што го живее, бидејќи го живее без резултат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Животот во лудило - грешка или промашен влог на природата и на Бог.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го однесов петелот дома, му направив убава кошара, му оградив дворче во кое ќе може да шета и прета, го наранив со пченка, го напоив и го оставив да си го живее животот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но секако дека идејата за тоа што значи да се биде личност која што го живее животот, многу ќе се промени.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Се помоли да доживее други времиња и се помоли да поминат овие чудни денови што сега ги живее, за во тие што доаѓаат да почне да го живее секој ден како што доаѓа, а оние денови што минале да ги доживее уште еднаш пишувајќи за нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Книги, музика, филозофии – доста му беше од сè, му требаше да почне вистински да го живее својот живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Решија конечно да го живеат животот по своја замисла.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Подоцна тој и Пеце Цветановски продолжија да го пишуваат филтерот и така го живееја речиси две години.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Во тие очи е оној настан што подоцна ќе дојде неизбежно како што доаѓа утрешниот ден: еден нов Микелајн, со лажно име Липа Рипс, придружник на руската принцеза (Рубинка Фаин можеби под друго име) отмено го живее својот живот во срцето на Турција.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во таа проѕирна среденост на работите владее постојаниот хаос. што е причината да не можам да го живеам сопствениот живот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Овој живот што го живеат кучињата овде, кај нас ни господата не го живеат“, му велеше Којо Пипиле.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И пред да започнат со операцијата чистење на зборовите кои требаше конечно да завршат во минатото, како историзми, тие постојано се бореа со наносите што ги имаше секој збор отаде своето време поставувајќи си го постојано прашањето: каде останува тоа што веќе минало, дали минатото на некаков начин минува во сегашноста, дали е вечно присутно, дали идното е во сегашноста, дали тоа што било конечно значи никогаш повеќе, дали народите кои не го знаат своето минато се осудени одново да го живеат?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски замолчи, во мислите сигурно маршираа кодошите од Голи Оток, од кои мислеше дека е конечно оддалечен засекогаш, но во животот што го живееше на слобода, не можеше да се ослободи од кодошката опсесија дека е и натаму следен, поткажуван.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко остана чувствителен и на судбината на Сефардите кои беа спасувани во Албанија, при крајот на монархијата и периодот на италијанската окупација, кога земјата имаше автономија на одлучување, издавајќи им визи за престој на еврејските граѓани кои бараа спас.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Самоубиство од некој кој насмеано го живееше факултетскиот систем?!“ - се запрашав бојазливо и потоа сфатив дека самоубиството не успевав сликовито да го поврзам со систем: отскокнуваа алки и кукачки кои ме поткачуваа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тоа е мој живот кој јас треба да го живеам и нема сила што ќе ме натера да постапам поинаку. Јас со грчкио конзул не се мажам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Времето на премин, што ние го живееме, е време на преобликување на сите нивоа.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ние сѐ помалку го живееме животот, а сѐ повеќе живееме во приказни кои треба да го надополнат празното.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тогаш ќе знаеш што е животот. Тогаш ќе знаеш дека си го живеел животот. Вистинскиот живот. Сѐ друго е лага.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека медитиравме на она сум, значи постојам, ние навистина, и бевме, и постоевме, во тоа што го работевме и го живеевме. Сега сѐ е поинаку.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сите тие беа распоредени од мојата десна страна (освен Ема, која седеше на левата страна од мене, и не можев веќе никако да ја видам како што не можев сега да ги погледнам оние три букви од кои двете крајни извишени и споени со мало и, она НиЕ на средината од пластичната папка на досието што стоеше на десната страна од мене, на масата пред мојот адвокат Стојко Руменов кој лактите ги имаше ставено токму на папката, со лесно спуштени образи во дланките, чекајќи го отворањето на судскиот процес) и сакав во тие мигови, кога сè се одвиваше надвор од мене, да се обидам, со благ засек на сечилото откосо, онака како што јас можев да го направам тоа, да ги расфрлам сите деланки под кои се крие вистината за овие луѓе за да допрам барем дел суштината на која, отплеткувајќи го клопчето, ќе цели судијката, жена од педесетина години со несредена, со бела, како снег бојадисана коса, и со силно нашминкани усни, но истовремено во мене се раѓаше отпор кон таквата намера која требаше да ме врати на почетокот, а јас се плашев и бев преслаб сето тоа повторно да го изживеам на начин како што го живеев дотогаш и затоа ставив црта, и си реков: „Ова е крај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Додека други го живеат животот Јас го теоретизирам Го оградувам Го тероризирам Се препнувам од него Го канонизирам Го филтрирам и проучувам Го анализирам А потоа нестигнувајќи никаде До никакво откритие и заклучок Го синтетизирам За да можат утре Моите деца Да го почнат овој процес одново Кутрите тие! 2007

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Седнав на една клупа, а ти спроти мене, блед и уморен, но сакаше сѐ да видиш, да го живееш секој момент.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Да им каже дека сфатила со какви луѓе дошла да го живее својот живот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Му префрлуваше на починатиот Татко, со тивок, речиси нечуен глас во тажачките, што и тој не ја зел со себе, за да не го живее остатокот од животот без своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А улицата го живееше своето секојдневие.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Така на некој начин секогаш го живеев својот живот така како што сакав.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Џим со јогуртот, а особено со бозата, има извесни проблеми.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Димитар го носи искуството „на парцели“, карактеристично за луѓето на возраст меѓу четвртата и петтата деценија, кои го живеат овој историски (транзициски) период на овој географски (екс-југословенски) простор, можеби затоа што неговата лична судбина е уште поиндивидуална.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Читајќи ги тие книги, дознаваше дека, всушност, не постои никаква граница меѓу животот и смртта: сеедно е дали овој живот овде го живееш или оној другиот горе: никаква разлика во тоа нема.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој несомнено ја живеел својата уметност и таа го живеела него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа позиција делумно ја одредува Michael O Pray: “...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Поминувајќи го поголемиот дел од животот на Островот, потекнувајќи од граѓанско семејство со долга традиција, згора на тоа хомосексуално определен, Џарман го живее сиот тој постиндустриски хаос.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, “Набргу тоа стана начин на живот: ТИ И ЈАС, ЈАС И ТИ...

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само што тие звуци ќе бидат неподносливи тишини, тие зборови ќе бедат крвави дождови, а тие погледи сиви сенки, рушевини, висечки градини во кои верував дека ќе го живеам сонот, а сега гнијам, умирам, немоќна пред стравот да признаам дека тој сон беше страст, импулс, желба, глад за моќ, но не и судбина.