го (зам.) - запали (гл.)

Краста: Драго дете, освести се и оди кон светлото, зашто оној момент кога ќе го здогледаш ќе ги снема и маката и болката и депресијата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Можеби би сакала некој друг да ти го запали светлото, а ти кога ќе ти текне да го згаснеш.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да го запали плинот, да стави чај­ник да се грее?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Селото го запалија и како фурија заминаа пустите турчишта.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така секому му треба помалку време да го чека автобусот одошто да оди в гаража, да го запали автомобилот што ја ќе го запали ја не, да ја извади од гаража, да ги разнесува жената и децата и да не заборави гаражата пак да ја затвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но најголем дел од лицата на овие предци се осенчани со внатрешна светлина и пламен што сјае низ жеравките на очите, оној жар што во нив го запали единствениот и севишен бог, оној што на Мојсеј кого што впрочем сите од оваа група го познаваа, своевремено му ги дал заповедите и законот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го зеде чкорчето и со трепетливата рака го чкрапна, потоа го запали првиот од осумте фитили што утрово ги направи маж ѝ изговарајќи го традиционалниот благослов: „...Leadlik ner shel Hanukkah”9.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како Господ да го запалил најголемиот полилеј за празникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
XVIII Германците најпосле решија да ги спроведат своите заканувања: забрзано се приготвуваат да го запалат селото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му гази по цвеќињата, а може и црквичето да го запали.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но оваа потера излезе вечерта, и преку ноќ накачи горе и го фати орманот, та дедот Joван не ја забележи за да му стори абер на Толета да се засолни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прибирајте се дома оти мудурот ќе го запале селото, ееееееј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги обиде и сите селски улици, викајќи си повеќе за себе отколку за селаните, и веќе тие што беа скриени во јамите, во племните и амбарите, во кочините и разни други скривници, почнаа да излегуваат, прашајќи го што стана, како стана и што мислат сега агите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мудурот, макар да не го изнесе случајот во Старавина на мулазимот, сепак го наговори да испрати една десетина, да прокрстари малку по нивниот реон колку да се види дека власта е будна, та да не се случи да му влезат и во самиот конак некоја ноќ, или да го запалат да изгори, како што му се фалеше Толе кај Сивета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во 330 г.пне. го запалил Персеполис. Потоа ги завзел Пасаргаде и Егбатана.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Поради појавата на заразната болест чума, Австријците го запалиле Скопје (26 и 27 октомври 1689 год).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Полека тој се отпушти на каменот и си го запали лулето...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Востаникот-тобџија се наведна со запалена борина над горниот отвор од топчето и, пред да го запали барутот, проговори: - Ајде, братку, покажи си ја силата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Да откаже? Тој Ресен ќе го запали, а ти - да откаже... - ѓаволесто се насмеа Атина и, исправајќи ја високата става, заинаетено и самоуверено ја зафрли убавата глава малку назад, го истегна фустанот и уште повеќе ги истакна чудесните облини на стројното тело.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дојдоа до крајот на ливадата. Дедо Димо се врати на почетокот, седна врз откосената трева и си го запали лулето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот си го запали луленцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се стрчна, го запали снопот ’рженица и веднаш се врати пред вратата на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Стана и го запали огнот. Но при првото вивнување на пламенчето колибата се исполни со чад.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Шумарот се качи на џипот и го запали моторот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го запали огнот, почека да се разгори, па закачи на веригата котле со вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го запали и малото газјениче, кое многу ретко, во исклучителни случаи се палеше, зашто инаку и немаше потреба, ја стави крај огништето и сета расположлива борина, која служеше за потпалување, а и за осветлување кога по темница требаше да се појде надвор, до стреата или до плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жените ги бришеа солзите, дедо Димо го гмечеше луленцето, а прстите му трепереа и никако не успеваше да го запали, а Денко и Бојан, главните јунаци на оваа свеченост, не успеваа да ја скријат својата голема возбуда.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Докторот го запали своето луле.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А тогаш ги преврте џебовите де се раздолжи со домарот, си ги натовари насликаните платна врз легнатите ногалки, приседна на триножникот спроти домарот да се збогува со него како со домаќ ин, со голтка како причесна, за добар пат, а скорешно видување, па одвај го запали успаниот мотор на натоварениот карван и се спушти од прочистениот манастирски воздух во затестената магла на градот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не слушајќи се веќе себеси ами само неа, а не сфаќајќи сè уште ништо, Гого ја испушти шпахлата да му се задржи на ногалките пред платното, во од ги забриша рацете од маслосаните панталони и таков каков што беше облечен за работа во ателјето, со мака и клетви го запали изабениот мотор на половниот карван, кој место задни седишта имаше доволен простор за неговите слики од поголем формат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со своето џебно ноже Милан ја иструга длабнатинката на своето луле, ги истресе иструганите остатоци и полека повторно го наполни лулето и го запали.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Отиде до печката и го запали гасот под алуминиумското ѓезве.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сашо чкрапнува едно клече и го запалува весникот во рацете на Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Ние го запаливме огинот, огинот ќе гори, а ние ќе изгориме во него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
МАРА: Кате, запали го ти огнот, а јас да го запалам кандилово пред иконава. (Го запалува кандилото пред икона и се моли).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Но јас бев во Африка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога го запали лулето јас му реков: - Сократ избега.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Иако Стоунволскиот бунт го запалија дрег-кралиците, геј-ослободувањето, барем во некои од своите подоцнежни пројави, ги поттикна лезбејките и геј-мажите да изнајдат нови, позитивни, недевијантни сексуални и родови улоги во секојдневниот живот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мојот тест не беше стар, Лозане. Умре од уплав.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум виновен, се колнам. Онисифор Мечкојад ми скрши ребро.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак тој килав ѓавол со мозок помал од гравче заслужуваше да биде казнет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Деца, внуци ... Како ќе им кажеме утре дека сме го запалиле?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јован Стојче-Столетников рече: „Го запаливме Димитар и но арие мртов, сега тој нè пали живи.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме праша верувам ли и јас дека тој го запалил Круме Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Боцките околу устата наутро му биле остри и можело да се поверува дека нечија рака кришум му ги сади на лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе го запалиме, рекол Онисифор Мечкојад; го мразел Пандила, сакал да му се спротивставува. - Ќе стане само пепел, ништо повеќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледаше во никого кога праша чија е таа одмазда и бавно, безволно џвакаше живи тиквени семки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дедо му на мојот дедо го запалиле кога умрел и пепелта му ја закопале во четири дупки. Не се повампирил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Мислиш - ноќеска?“ „Ноќеска ... Онисифор Мечкојад му го грабна од раце залакот месо и го запали пренабожниот Круме Арсов.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Круме Арсов гореше, сега умира далеку и од нас и од Кукулино. Кажи кој го запали.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум предавник“, залипав. „И не го запали тој...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не збудалувајте се, рекол Пандил Димулев. - Ќе му ги измиеме раните со вино и ќе го закопаме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој го запали Круме Арсов - ти, јас, некој трет?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дур некој не ја расчисти гужвата и не го запали зеленото светло. 4, 3, 2..
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сега го запали фенерчето и го пронајде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Првото, што го побара кога се исправи, беше пак онаа негова долга француска пушка и тој сега целата вечер ја чистеше неа на виделината од фенерчето, што реши вечерва да го запали.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, Рада ги зграпчи тој миг и искрата, који требаше да го запалат огнот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Вечерта, бидејќи заладуваше, Јана го запали каминот во гостинската соба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Водата се смири и раскажува (на оние што сакаат да слушаат), а Огнот, кој на денешен ден пред многу години го запалиле, една грда издупена кофа, со малку заматена „водичка“ го изгаси.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Откако ги изгубиле луѓето, Градиште со земјата го срамниле и го запалиле и на западниот лак на Потковицата, на Коритница, подигнале друга, своја населба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тој разговор од врапчињата, стопано од лозјето си изваил лебот од торбата и си се напоручал арно, та си го изѕокал картето со винце и си го запалил чибукот, и пак го навалила дремка: - Ај анасана, како глеам, не ќе го кројам лозјево; санким некроено поарно ќе роди, туку што му праиш на светот што ќе ми се биет шега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По јадењето пак го запали чибукот и си крена мотиката на рамо и "збогом# беше му рекол на лозјето и си ошол дома.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Наполнил љулето од чибукот со тутун, изваил чантето со огнилото, си секнал еден трад и си го запалил чибукот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Селото го запалија. Стрелаа. Интернираа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Кој ви го запали селото, прашуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тој ќе се тепа, тепа, па ќе го земе кандилото, ќе го запали, и ќе го клоца низ гумното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Уу, татко, вели Левтерија, за малку ќе го запалеше ќилимот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И други пакости правеше: на Мравевци им го запали улиштето оти го касна една пчела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Набргу паѓа под влијание на еден фанатички свештеник, кој го поттикнал да го запали ракописот на вториот дел од романот Мртви души.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Роден во едно мало пристанишно место на брегот на Азовското Море, од каде што заминал на студии по медицина во Москва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Народ кој во тие мрачни времиња го запалил факелот на праведноста и културата, сепак не можел да биде толку ступиден во својот секојдневен говор и мислење...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во илјада осумстотини триесет и петтата, во доба кога јавачите на апокалипсата биле вечни и достојни на обврските и кога толпа тврдоглави Кукулинци терале спрегнати двоколки преку планини и беспатици да донесат од крај свет камења за ред воденици, Јаков Иконописецот го запалил богољубивиот Круме Арсов но најдивите од дружината го зграпчиле пироманот и го обесиле.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На илјадници места подгорен, проклет да бидам, некои кутри во момент на краен очај сигурно се обиделе да го запалат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не го запали светлото, легна несоблечен. Слаб, ислужен коњ, мислеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Не знам дали сум ти кажал, бате,“ рече тој, пуфкајќи го наоколу чадот од своето луле, за случката кога оние мои неранимајковци ѝ го запалиле здолништето на една стара пазарџика откако ја виделе како завиткува колбаси во еден постер на Г.Б.?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Писмото го запали, но долго време не можеше да се соземе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ке требиме двајца душмани на светата вера пророкова, – му одговори самиот муфтија. – Тогаш да почнеме – рече кадијата и погледна во еден од оџаците. – Еден од вас свештените лица да го запали огнот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Помислите и кажите – заврши кадијата и им го заврте грбот на врзаните, во знак дека ги чека да му кажат ќе платат ли сто илјади аспри или да заповеда да го запалат сејмените селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И кога дедот Стале го скрши и ова кандило за да го свети Илија пак да седи во темница седум дена, тој побрза и ноќта ја „доведе“ лисицата пред манастирската порта и тука, „потфатена“ од сите четири нозе, ја налегнаа пците и со кожата ги плати кокошките, а дедот Стале му нареди на Стојка да кладе веднаш чаша во кандилото и да му го запали рано пред вечер, оти свршил работа, го накажал арамијата што ги украде кокошките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Изутрината уште рано, кај петли време, дедот Петко стана, си го запали луленцето, си ја зеде торбичката со едно залавче лебец и ластегарката ѝ тргнаа за Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се некој го терал во црквата да пали овеќи за да има светлост, и дури кога клал чаша и го запалил кандилото, тогаш престанал да го тера да пали свеќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се исплаши, брзо го запали кандилото, но бидејќи пак се смири, не го разбуди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го испи кафето и тука, го запали лулето, сркна и еднадве ракиички и многумногу не му се задржа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
XXXI Во големиот град требаше да си го запалиме новото огниште на егзилот, да ни биде пријател, заштитник во нашата нова куќа крај реката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Идат тешки времиња, брате. Фашизмот ќе го запали Балканот. Треба на време да се бега. Со Мајка и сите други.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го запалија огнот, запалија ламба и на жарот турија да се печат пиперки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Овие денови водевме борба во Мацково, Германците се повлекоа, ама селото не можевме да го спасиме. Го запалија со запалувачки гранати оддалеку.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Водевме борба со Германците пред Мацково. Германците го запалија селото, ама не навлегоа во него - му објасни Трајче. - Тоа го разбрав од писмото.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Слегов од коњчето, го плиснав бензинот во камионот и го запалив.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Веруваат дека вистината е светилка и ако ја окријат причината за изгаснатиот пламен мислат дека ќе откријат и кој го запалил!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Потоа, без да се свртува кон ѕидот, го запали светлото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бојка замина кон ходникот кај влезот, го подотвори вратичето на креденецот, го запали светлото, и, загледана во огледалото што е вградено во вратата, почна да си ја средува косата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Златното доба“ или иднината во суштина не нѐ интересира ако треба сѐ напредно ќе собереме во една клада и ќе го запалиме „ќе постапуваме благо и без пролевање крв“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Бахтијар Паша го разурнал и го запалил Крушево, ама историјата забележала дека им оддал војничка почит на херојски загинатите востаници на Мечкин Камен.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Старичката го запали кандилото и го стави на равтот над огништето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со чкорче земено од оџакот го запали масленичето пред Богородица, се прекрсти и се моли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Крстејќи се го запали масленичето пред иконата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедото Киро го запали масленичето пред Богородица и, крстејќи се, гласно рече: - Нека и е лесна земјата и нека почива во мир... Амин...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо Киро, откако со чкорче го запали чибукот, праша: - Што мислиш, каква ли ќе биде новата власт?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кузе го запали кандилцето, се загледа во лицето на жената и со глас на извинување, изусти: - Барем да си дошла порано, ќе вечеравме, а и за лебот што се однесува, барем да си дошла некаде барем пред приквечерина, ќе свршевме работа со лебот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мислиш силен оган го запалил градот. Температура беше негде околу четриесетиот степен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Некој би требало да го запали тој човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има изливи на нафта во океанот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во соништата исто така - луѓе кои горат во океанот или на невозможни места, соништа каде запалена нафта плови по водата и алиштата ти се во пламен и косата ти е во пламен и пламенот навлегува во водата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Арно, ага. Еве одам“, рекол дедо Геро и влегол онака во земјанката божем да го запали огнот и да им ја направи топеницата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пиколомини го запалил Скопје, вели, и се искачил од високо да го гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Патем сум викала: снегон гори, кој го запали снегон?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа втора акција (палењето на паробродот) ги натера да затреперат сите: Турци, Евреи, Грци, Европејци103 - сите беа поразени од невидливата рака што висеше над градот и му се закануваше да го запали од сите страни...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За да го исплашат населението и да создадат паника, тие започнале со уништување на гасоводите, оставајќи го градот во темница, и да го попречат гасењето на пожарите што ќе настанат и што ќе се шират поради отсуството на помош; потоа тие фрлиле бомби пред поштите, пред англиската кафеана, во градината „Алхамбра“; ја дигнале во воздух отоманската банка преку копање канал до нејзините темели; претходниот ден го запалиле паробродот “Гвадалкивир“; следниот ден се обиделе да го дигнат во воздух телефонското биро...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дежурниот секогаш бил готов да го запали фитилот и да исчезне заедно со Банката.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во даден момент, кога во ходникот, во негова близина, немало никој и кога паробродот сè уште не го имал напуштено пристаништето, Манасов го запалил фитилот и брзо потоа се чула силна експлозија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Неколку минути по гасењето на светлината Орце го запалил фитилот во визбата, ги затворил ролетните на дуќанот и тргнал кон својот дом кој не бил далеку од Банката.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Димитар Мечев и Илија Трчков се обиделе да се префрлат преку ѕидот во дворот на фабриката за осветлување на градот и со динамитна бомба да го запалат резервоарот за газија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Меѓутоа, кога сето тоа било готово, потребата од луѓе била сведена на минимум: еден ќе требало да го запали фитилот во визбата на бакалницата и да исчезне без трага и еден кој требало да се качи на бродот, а чиј живот можел да биде најмногу загрозен.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Самиот Шатев признава дека некој од посадата бил во ходникот и дека за тоа морал да го чека додека тој не се оддалечи, за да може безбедно да го запали фитилот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
П. Шатев бил силно вознемирен кога забележал како бродот полека се оддалечува од пристаништето, а тој поради спомнатите околности, не можел веднаш да го запали фитилот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во визбата деноноќно дежурал по еден од гемиџиите, готов во секој момент, во случај на опасност акцијата да биде откриена, да го запали фитилот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Многумина и тогаш и сега не можат да објаснат зошто гемиџиите го запалиле “Бошнак-ан“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Веднаш по гасењето на осветлението, Владимир Пингов “берберот“ со бертолетова сол и со едно шише фосфорна течност го запалил “Бошнак-ан“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Според Симеонов (и Силјанов), Орце, откако го запалил долгиот фитил, избегал од бакалницата и истрчал кон вториот кат на Банката, каде што живееле директорот со своето семејство, за да го предупреди веднаш да ја напушти зградата, бидејќи таа по пет минути ќе биде дигната во воздух.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Вечерта, тамам се смрачи, мајка ми го запали огнот во каминот и трите испоседнаа околу него, весело разговарајќи си нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас ќе одам малку со Дена во ливадата – им реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)