Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ајде сега земај го телефонот и врти! (Тики станува и го зема телефонот.) 334-774-23.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој случај доаѓаме до наједноставното решение што науката можела да го понуди во тој правец.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ама ако ги користат за да ублажат болка, како што го земаат хероинот или понекогаш алкохолот, тогаш тоа е срамно“, вели тој.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Од каде па ти знаеш за Џони Тандерс? (ѝ го зема џоинтот) Ќе ти ги дадам сите негови дискови, само вечерва на полноќ биди во тортата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Девојчето (Му го грабнува џоинтот и повлекува): Ти реков, Тики, ништо од спогодбата ако не ми ги дадеш дисковите од Џони Тандерс плус 10 грама.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета станува, од масата го зема шишето шампањско и му го расипува врз глава претходно симнувајќи му ја периката.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој момент, Херман и неговите колеги може да ви кажат што е тоа што ќе го земете: „ова е МDМА од 90 милиграми“, ќе ви речат, или „МDЕА 120“ или „МDА 120“ - и во тој случај, јасно, остро ќе ви советуваат да не ја земете.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Натаму, со цел создавање на ново писмо, составувачот на ерменскиот алфабет го зема грчкиот систем на писмо и секој негов знак го доведува во корелација со особениот знак во новосоздаденото писмо, со кој се означува типична фонетска вредност на ерменскиот јазик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А Еди е вештер! Сношти силува еден скинхед!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така „нашето“ тело е поврзано со својата природа и целата природа е еден сам индивидуум - нашето стварно тело.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога зборува за природата како за еден поединец, Спиноза потполно јасно го концептуализира 38 okno.mk она што денес глобалистичката екологија го зема за свој слоган: мавтање на крила на пеперутка во Кина може да ги афицира „нашето“ тело и свеста која мора да перципира сè што се случува во „нашето“ тело, за да произведе идеја за таа телесна афекција, идеја која ќе ја смали или зголеми нејзината сила.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бидејќи филозофијата од неа не барала врз основа на фактите, на некој начин и во одредени точки, да го дефинира и определи взаемниот однос на менталното и телесното, науката се определила провизорно да делува така што нивниот однос го зема за совршен, т.е. како меѓу нив да постои еднаквост или дури и идентитет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако користат дроги за да се развеселат или да живнат малку, О. К.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога ќе ја најдат онаа што точно одговара, знаат со што си имаат работа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А верувам дека сите твои обожаватели би сакале да носат дел од тебе, би сакале со себе да го имаат големиот Тики Ди кој еднаш го изеба Гризли Адамс!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По спроведувањето на таа процедура се добива редослед на знаци на ерменскиот систем на писмо, кој целосно е соодветен со грчката алфабетска низа и кој во себе не содржи само неколку знаци со типично грчки фонетски вредности.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ова, од друга страна, ја покажува фрагментарноста на регулативата по ова мошне чувствително и важно егзистенцијално прашање – којашто, како појава, не ретко во праксата, доведува до нејаснотии дури и кај правниците. 24 суспендирање т.е. за оддалечување или времено отстранување од работното место (чл. 91 и 93, ЗРО/05). – Трет инструмент, којшто не е експлицитно споменат во ЗРО (види, на пример чл. 257, ст.2 од ЗРО ПТ/10) е пријавата т.е. претставката или известувањето поднесено до Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот, земајќи ги предвид сите околности, според свое [слободно] убедување ќе оцени дали ќе го земе за признаен или оспорен фактот што странката првин го признала, а потоа наполно или делумно го одрекла или го ограничила признавањето со додавање на други факти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не треба да се докажуваат фактите што странката ги признала пред судот во текот на парницата – но судот може да нареди да се докажуваат и вакви [неспорни] факти, ако смета дека странката со нивното 159 признавање оди кон тоа да располага со барање со кое не може да располага.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со Инспекторатот раководи директор на Државниот инспекторат за труд (чл. 3, ЗИТ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тука особено е важна одредбата на ЗИТ (1997), според која инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа (чл. 16, ЗИТ/97).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако содружник преземе друг удел [на пример: удел на содружник кој 277 истапува од друштвото], тој не станува сопственик на два удели, туку неговиот удел се зголемува за износот на преземениот удел. 4. Инспекторатот е орган во состав на Министерството за труд и социјална политика.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Впрочем, мене и вам не ни значи ништо тоа што Уставот на нашата држава, само на хартија, ни гарантира одредено право, ако тоа [виртуелно и фиктивно] право ние не можеме и практично да си го заштитиме пред суд – затоа што, на пример, судијата не го зема предметот во работа бидејќи немаме пари да ги платиме скапите судски такси, како и лукавиот противнички адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но Чанга го зеде на заб, ќе му плати еден ден за сево ова.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Видоа со кого имаат работа и почнаа да ми го земаат стравот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Од меаната се зачу народната песна: “Дафино вино црвено, момчето ти е заспано момчето ти е заспано на Каракамен планина! Тука помина четата, гунчето му го зедоа... “ Во меаната одекнуваше веселата песна.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се наведна и го зеде писмото. За писмото имаше врзано камче.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Секој од вас треба да си го земе своето другарче, - рече учителот што стоеше на вратата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се сети за порачката на Никола, го зеде зимбилот и рече: - Варди го Ѓорѓи! Јас ќе одам в бавча!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Што ли пишува во него?“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Само еднаш Коте Буџе ме сретна во дворот, ми донесе писмо од брат ми од Мелбурн, му го дал поштарот (поправо, знам, Коте побарал, брзо-брзо тој да го земе за да може самиот да ми го донесе).

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Арно ама, еден ден, лето по сенокос, ова време вака, на зајдосонце, кога отидов да го земам од каде што го имав врзано да пасе во ливаѓето Бела Војца, не го најдов. Ми го украдоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Мрш, пцишта погани“, викнав одозгора. Тие не се помрднаа од местото, токму како пци кои ти го зеле стравот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неговото сомнение јас требаше да го земам предвид, зашто тој имаше искуство, беше главен копач на гробови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нона самата го зеде шишенцето со лак за нокти.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А јас еве доаѓам овде, божем да го земам клучот, за да не ми остане душата затворена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Има, рече потоа и ми го побара пасошот. Му го дадов, го зедов клучот и заминав во собата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега требаше одново да го земам лостот и да се обидам да ја поткренам земјата но, вртејќи се кружно во собата, сфатив дека најпрвин треба да го поткренам својот дух.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Велам, дека ќе го земемам в обзир само она што ќе ми биде од корист и кое ќе биде доволно разумно за спроведување.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Потоа се премисли и сакаше да ја вратиме дома.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Татко ми и денес знае да им го изрони на врапчињата, ако е мувлосан или многу исушен.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ти се загрижи да не ти го земе редот низ смеа -рече Трендафил.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Трајко го зеде, а мене ме остави.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во себе си помислив дека малку ја тепав додека беше мала.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Да си го земе сопругот. Да го врати дома дома!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Уметниците што работат со виртуелните машини, при конципирањето на своите дела го земаат предвид и начелото на интерактивност во смисла на кибернетичка врска меѓу делото и неговиот примател и која што при одредени рамки влегува во мрежи (net working).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Доколку некој работник се разбили или има некоја друга мака, веднаш ѕвони телефонот во „штабот“ и некој треба да се дигне од постела, да го земе „фолксвагенот“ и да оди на самото место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Брзо го зедовме патот до Братислава. Времето беше без снег, но облачно и студено.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Накратко, станува збор за феномен што таа германска јавност го зема сериозно, зборува за него и се обидува на најдобар 36 okno.mk начин да го разбере, користејќи се со знаењата на разни стручњаци, од историчари до психоаналитичари.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Јаков го зеде кибритот, го погледна малиот, а потоа Рена која чекаше да светне чкорчето во неговите раце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Саве пипа по таблата, установува која фигура му е земена и вели ладно: - А, баш ми е гајле, си ми го зел топот, еве има друг топ надвор, ќе го наместам него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Рангел излезе, со качкет намолкнат дури до уши, го зеде подрака Коча, и двајцата тргнаа в село.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Петровски беше исто студент, но не ги продолжи студиите, го зедоа право в затвор, а после го интернираа некаде во Бугарија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сиромашко девојче, го зедовме да помине и тоа крај нас.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Целиот втор час е посветен на судењето и претпоставувам дека овој втор дел Вас посебно ве интересираше. •Хичкок: „Да, многу, бидејќи податоците за судирот беа изложени во првиот дел, што дозволуваше судењето да биде возбудливо од самиот почеток.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Учителката вели: Кој од вас, златни учтиви момчиња би сакал да го земе капутот (на советничката) и да го закачи?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само, смета дека општеството би требало да се заштити од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Со ова над „неутралниот” опис не се поставуваат никакви вредносни судови кои ги загубиле сите мерки на „објективното” вреднување, за кое секој чувствува дека треба да го земе навистина сериозно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Затоа, мораме да го отфрлиме позитивизмот којшто стекнува „сигурност” така што успешно го прикрива она што е и она што не е, така што го униформира светот, го преобразува она што е стварно дадено, во заграбено, а потоа го зема тоа како дадено, така што светот го лишува од битија, а светот на битијата го прогонува во земјата на сенките на субјективни „вредности”. okno.mk | Margina #22 [1995] 31

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сценариото веќе беше напишано, и јас едноставно го земав и го снимив.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, деведесет и деветата ноќ, мандаринот станал, си го земал столчето под рака, и заминал.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Целта на прашањата како што се:”Кој од вас, златни, учтиви момчиња би сакал да го земе капутот и да го закачи”?, е децата слепо да се турнат во апсурд и да се примораат да сфатат дека апсурдот е - постоење, да сфатат дека е подобро да постојат апсурдни отколку воопшто да не постојат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Учителката одбира едно дете кое го зема капутот...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Работата е и во тоа што Пек се понижува заради љубовта кон една жена која е подготвена да го земе секој маж - па дури и собарот. Жената очигледно е нимфоманка.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Што ќе му се, ѓавол да го земе! ... - За инает.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но чекајте! Гледам: не ќе можам уште еден да испуштам, ѓавол да го земе!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сите погледнаа кон мене. - Има Јоле. Не му го зедоа...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Порано го зеде својот дел што си го заслужил ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се врати кај масата и седна. - Напишете еден лист: „Што прават луѓето кога паѓа дожд“ - рече и го зеде плетивото.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Ќе го земам јас, - рече и го фати за рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Рекоа дека Италијанците ќе го земеле и училиштево. Визбата ќе ја правеле затвор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Тој Бузо никогаш не ќе се успокои, враг да го земе! - Попусто учителот го „пееше“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Го зеде кај себе. Сега Славчо постојано е со нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Еден од оние претрча и го зеде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ѓавол да го земе и лисјево што ни шушти под нозете, зашто чичко Петре стопати налутено ни рече да внимаваме и кроце да газиме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Соња во рацете држеше албум - животинско царство.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Соња и Љупчо излегоа пред таблата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Значи, тоа било?“ наставничката го зеде албумот.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По пет шест месеци откако одвај се искуба од судот, отиде нарочно на пазар и на враќаше ги собра и си ги однесе дома, за да има што Да им остави на децата кога ќе ги остави за да му се придружи на Толета, оти агите веќе го зедоа на заб и го запашкаа да го гонат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сете пари ќе и чуам само за пушки, лели велиш оти ќе ни требат, И уште тука Толе се распаша, го извади ќемерот од Арсланбеј што му го зеде во Старавина со шеесет и пет лири, во кој беше ги сместил и оние од овците од Букри, та ги истури на сакмата и почна да ги брои по десет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ошче не ми е собрана седбичката, ете и на страгата ме викнаа вие дни, да си го зема тоа млекцето. A ти оди со здравје и погледај некоа и за мене, ако е и постара — пак на шака ја тера Трајко, ама му жежи столот и само што не подрипнува кога Арслан го кани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си влезе во кошарата, ја обеси сакмата на колот зад врата и излезе та го зеде Трајчета на колено и почна да го гледа внимателно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тргна од бег до бег да бара на заем од кого пет, од кого десет лири, лажејќи секаде, дека купил нива на Чанишко и треба утре да му ја доплати за да го земе сенетот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море тој не е дете, бег шо ќе го залажуваш, — се јави мајка му место него и го зеде шеќерот од бегот, знаејќи дека Толе нема да посегне со своја рака да го земе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Купи куќи во Јени маало во Битола и се пресели...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Една неделина Аќиф му го зеде гајдарџијата на Толета, да му свири нему и на чаушите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене го, ној напред шо иде ќе го земе на нишан чичко Куле, тој по него ти Андоне, a јас најзадниот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓузепо не го даде ноќта Толета, макар да се опитаа неколкупати да му го земат гавазите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мавна еднаш, уште еднаш, на третиот пат косата му се закачи во нешто и тој почна да тегне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се слушна и од неговата мала врата грмење на неговото чифте, кое во стравот и брзината не го зеде со него, а на Мара беше и текнало, та кога ги слушна селските пушки и таа ги испразни двете цевки по ветер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јован го зеде кафето од дизгот и го изгледа Катето од глава до петици. Убавко му се виде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Седум осум села, ете го, помина; ич малку, по двесте лири од село зеде, господ виделото да му го земе; тохо шо вајда дека ќе ти кажа, зар да не ни и подели нам со тебе! — одговори Андон и се потруди да се насмее, стенкајќи повторно од болките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едно само му се налути на Толета, шо му го зеде печеното јагне та не можеше убаво да ги нагости гостите; но тие сами видоа дека кривицата не е до домаќинот и се задоволија со кокошката, пржено сирење и јајца, та поминаа на алвата и виното.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Co молњевита брзина го зеде остенот од татка си и уште побргу му се изврте на Адема по врат и овој падна од коњот во угарта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние сме се разбрале со колегите — конзули.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Куле го зеде Димета со себе, Андон детето, а Мирче и Толе тргнаа напред пред булукот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Имам троа вересиа да собера и ќе ти и натокма — се пошегува, мислејќи на Јована Сивев, кој му остана должен седумнаесет лири, па продолжи: — Само едно ќе ве молам да му кажите на нашите големи луѓе: да не ми пречат во моите работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На Ристето Куков, му го зеде детето за момоче до Ѓурѓовден за лира и половина; од Дана Дрманче — една бочва од 1200 оки; Пуцето го пазари за вршење и орање; така сите ги сместија расфрланите пари и коџабашијата точно на ручек му ги донесе на Арслана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Катето стана, го зеде дизгот, филџанот и гезвето и отиде кај каданата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најдо го зеде кибритот од Андона и ги одведе до гумното од Белоперевци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А Најда го натера да си го земе шејшането, сакма и некој залаг леб.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

До пладнина Толе расчистува и на ручек го зеде сомунот и една две конзерви, та поручекта дупнаа со Јована Балев дветри дупки и ги испукаа, колку за адет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шарко, Мрчо, Караманка, како секогаш, одеа пред овци да проверат да не има некој од волчковци да дебне во честарот, та така и денеска тие први излегоа по пресопта и дедот Јован ги слушна сите три гласа одеднаш кога залааја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И уште истата ноќ и тој се раздели со Стоја и Петка и тргна со Андона кон Крушевица, откаде го зеде со себе помалиот свој син Велјана да не падне и тој во рацете на агите, како постариот Трајко кој веќе, заради татка си, беше затворен пред една година.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Едно лето Сиве си го зеде магаренцето и косата и отиде во планината да накоси некој врзом трева за зимовиште да не му умре магарчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Андон се присети за дисагите и ќемерот што го зедоа од авалеџијата на Скала; му падна малку и криво оти не му дадоа токму дел од парите, ама си призна дека не беше тогаш член на нивната дружина, та немаше на тоа право.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога тој ќе дојде, тогаш целиот товар за продавање ќе си го земе на себе. Не му е севте нему да претеруа. Има приатели и рисјани и Турци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така дојде само до еден плотун. Зедоа на нишан по еден од тие што стоеја околу Бојка и Јована, а сам Толе го зеде онбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И таман авалеџијата ја заврте главата да му проговори нешто на гавазот, Толе го зеде на мушката и ја оптегна ногата на пушката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ако наврати до кај триста, ќе го земам", — си рече во умот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си го зедоа Ферада Турците, го однесоа во Битола и му ја исприкажаа приказната дека тој арамија, Толета, не го фаќа куршум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Онбашијата, Ташко и војникот смртно погодени ги издиваа последните воздиви, a дедот Јован и Бојко уште повеќе се испружија, плашејќи се да не ги закаче и нив некој куршум ако се повторат плотуните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се свари леќата и Толе го зеде грнето и една торба 'ржани сомуни и отиде кај татка си и стрика си на Адемовата лака долу во ливаѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене ти ги слободни другарите. А ако имаш нужда од помош, кажи да ти ја дадеме од нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така, кога Сарафовци денуваа на „Ливада" и кога ноќта се разделија, Толе почиваше крај своето Ќосе во Вепрчани, а Андон крај Андоница во Дуње, за да дотрча околу полноќ во Вепрчани и да му јави на Толета, дека Бахтијар ја испрати војската по нив по Селечка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си ја претстави првата вечер со тоа наметнато девојче, како го истепа и си рече дека не го сајдисува и како нема да го доводи до крај, но на силата од Адемага не можеше да не го земе и да не се венча со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Изеде неколку дипшика и бастуна од Ѓузепа кир Андона и другите чауши и гавази, но главата му ја спаси Челебијата и нареди, та го заклучија во една од визбите на конакот, a сам го зеде клучот и му нареди на Ѓузепа тој лично да го варди од гавазите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си го зеде коњот и си отиде кај старите јатаци Цуцуловци, што го хранеа и криеја уште пред десетина петнаесет години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Една зимна вечер, кога снегот ги беше покрил кошарите каде што ги затвораше своите двоноги животни — чифчиите, Адем го наметна својот курк, го зеде бастунот и отиде кај Кулиќевци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Еве ти ја, брат Толе, пушката. Co својата работа и со своето име ти си го добил името војвода и никој нема право да ти го земе ни името, ни оружјето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Остави, верувам јас тебе како стар пријател, — му рече Арслан и го праша: — Колку сет твои од овие петстотини?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Нека каснат и тиа печено јагне, и тие се душа — рече Сиве и се качи на чардакот да им ја соопшти и оваа новина на гостите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Катето истрча пред Адема и го зеде неговиот ќурк од лисичка кожа та го закачи на колот под полицата, а Адем го зеде ќуркот од Јована и го закачи на другиот кол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Селаните се затресоа прво кога слушнаа и кога го видоа дека Толе е тука, но од друга страна и се поослободија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Рушветот што го даде за Толета, половината го зеде на себе. Поправо тој тие пари ги даде од купот и сега поделија што остана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мито го зеде книжулчето и длабоко воздивна, правејќи го тажно лицето како да е брат му на умирање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тогаш да викам Мисирлијата; ја кажи ти некој што ќе одит, да одиме заедно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко и Куле го зедоа Бошевото магаре и приквечер Трајко го однесе Адема дома и му го растовари на Муарема пред кулата, за да го лекува анката две три недели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе и Трајко излегоа од кулата, појдоа во градинчето, му го зедоа јагнето на Бендерот и му удрија еден дипшик, за да разбере и тој дека Толе Паша со дружината влегол во Старавина и ги опљачкал чорбаџиите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јован се здрви на место кога ги виде оѕверените лица на двајцата џинови, но пак го зеде на шега, па проговори: — Ајде, ајде, повелете да се напиеме, та оставете а шаката! — и се заврте кон гостите, кои, тукушто се прибраа од песната и свирката и почнаа да гледаат што се прави на чардакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој беше свидетел кога протуѓерот во придружба на гавазот му го зеде бакарот на Степана Луов, до последното котле, во кое им вареше на децата бакраданик; кога на Митрета Пожарков му ги собра искинатите покровчиња со кои си ги покриваше шесте мали дечиња; на Севдиќевци им ја црпна и последната ока брашно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Старата Госпоѓа Беранж, нејзиното зрикаво куче ќе ѝ го земат, ќе ѝ го одведат...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Јас сум Џони“, реков. „Го земаме г-дин Фаца со нас“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Да бе, па и ново количе си земал. - На лизинг го земав де.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Ќе го земеме просјакот шо седи пред Сок Банки и ќе го втурнеме у наши први борбени редови како жртва против озлогласените крстоносци кои сакаа да градат црква.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ебате животот ништожнички. Работа немет, а просек девет. А која жена ќе го земет ако работа немет.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Татко, внимателно, го зеде првиот пожолтен дефтер.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Собра сили и, пред Татко да го земе клучот, не без тежина во душата, му рече: - Почитуван пријателе, за време на вашето отсуство, според наредбата на директорот, дојде до промени на распоредот на просториите и до преместување на службениците.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога влезе, тој се најде пред големата табла со клучеви за да го земе клучот од својата работна просторија која, во продолжение, имаше и мала библиотека, поврзана со депоата, каде што се чуваа сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега, како да се најде повторно во истиот транс од младоста, кога беше во разбранетиот Цариград, обземен од големата мисла дали, по завршувањето на отоманското право, да остане на Исток, да го земе семејството, па да се слее во новите млади Ататуркови ешалони, како и бројни негови сонародници и блиски, или да се врати на Балканот, да остане со своите, да ја продолжи татковата меланхолија, со надежите дека ќе замине, но верен на инстинктот на останувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка го погледна зачудено. Сепак, го зеде пликот. Не знаеше што да каже.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко го зеде Куранот. Го отвори потамина, и почна да чита гласно една од сурите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Другарот Чапаев го зеде пусулчето од пред Татковите очи кои, сепак, не успеаја да допрат до неговата содржина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А на тие грешни неверници, малку им е што ни го земаат вакафот, па сега ни ја бараат и душата!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Таа го зеде песочникот што дотогаш го полнеше со пердувчиња и воздух, го истури и го наполни со пудра, вештачки трепки и други ѓубренца.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Потоа еден од нив го зеде и го отвори кофчежето... Прстенот маѓепсно блесна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој збунето го зеде садот, понесен од овие јасни, сини очи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откако го зеде прстенот, Мискарица ја прегрна Аспасија и ѝ прошепоти: - Слушај: наместо Викторија, утре во градината, крај брегот, на ѓерѓефот ќе влезе сестра ти Атина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Жената го зеде пликот, го отвори. Визиткарта. Честитка.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа го зеде со усмевка - божествена усмевка.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа си го зеде дајрето и го фати директорот под рака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Старецот стана и влезе во тремот од колибата. Го зеде секирчето, го стегна стапот, па излегувајќи пред колибата извика: - О, Бојанееее, оооо!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го зеде кошничето што веќе го беше испразнил и се качи во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Излезе од тремот, го зеде снопот ’ржаница и одејќи покрај ѕидот од колибата кој го штитеше од грб, го постави снопот исправен во снегот, меѓу плевната и колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан веќе знаеше што значи тоа разгрнување на пепелта, па стана, го зеде кошничето од аголот и го принесе до огништето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сепак го зедоа лебот и тука, пред нозете на својот млад стопан, почнаа да јадат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што се однесува до девојчето, тоа ако е тактично постепено ќе почне да ја заменува мајка му, а може со време да го земе и местото на сестрата што ја немаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но тој не можеше, како татко му него, допрва да го земе за рака и да го контролира, да го дисциплинира и, едноставно, да го држи покорен; зашто, едно имаше отпор кон таков начин на воспитување во кое гледаше просто повторување на односот од татко му кон него, а и друго и времињата на нивните детства беа различни, па она што го имаше неговиот син тој го немаше во своето детство, така што не можеше да се снајде во него како што веруваше дака се снашол во своето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, не би се рекло спротивно туку само покрај договореното, врската го зеде подрака и го поведе во насока без врска, како на пример кон паркот или кон корзото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, во полициската станица доктор Миха се талкаше од шалтер до шалтер за да ја погоди канцеларијата, еден цивил го зеде под рака и го одведе во еден агол, каде што докторот притиснат до ѕид го ислуша иследникот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ти го вративме либето, како што го зедовме: жив и здрав, цел до негибнат. Така ли е?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Утредента, по хотелската ноќ под илјадитиот отпечаток од графиката: превртен чун под жална врба на езерски брег, спани- недоспани, бабуњосани и мамурлии, појдовме да го земеме Живка од дома.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од урнатините, кои некогаш беа заедничка куќа, за спомен го зеде Тито, којшто нагло воскрсна во ликот на новиот хрватски претседател.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како пример за пошлост Набоков го зема Гогољевиот опис на некој Германец.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дишан го зел псевдонимот Rroze Selavy, со кој го потпишал овој филм, откако со истиот тој псевдоним се потпишал на разгледницата која му ја испратил на својот близок пријател Пикабија (“Pis qu ‘habilla Rrose Selavy”).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Мамурлакот се јавува кај оние кои го земаат во неумерени количества.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А тие, мајки и вдовици, скромно го земаат купчето метал и, глеј’, во знак на благодарност за погинатиот маж или син некоја од нив ја бакнува раката на претседателот!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таму, пред крчмата на платото на девојката приматот ѝ го зеде.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Сега инстинктот ѝ кажуваше дека нејзиното лубениче беше доволно големо за да не биде заразено од нејзиниот допир, и затоа со двете раце и со грижа својствена на мајка кога го зема в раце своето дете, таа го поткрена лубеничето неколку сантиметри од земјата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тогаш тој брзо помина преку теренот за да го земе клучот од бараката за алат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бошко се сврте и потрча да го земе весникот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мајка му го зема, и ја отвори теглата со мармаладот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Милка се најаде а потоа го зема блокчето од чантата, го распосла на масата, го изостри и моливот и ја зачека мајка си.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе дојде мајка му, ќе го земе и ќе го внесе дома.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Потоа таа го зема палтото од Митко и вака превртено, со волната на надворешната страна го закачи на закачалката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој го зема ќибритот од полицата а Сашо реди дрва во печката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тогаш јас му го зедов стравот на убивањето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За да не се случи да му го земеме.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сега, откако го зедовме тој ојлот од Ираки, кај нас во Америка и секое дете има свој чопер.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Егото на господинот Гроздановски стануваше сè пополаскано, така што лесно заклучи дека воопшто не згрешил што решил да го земе кучето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Од раце може да ти го земе, и додека не го исуши да не ти го враќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Застана со едната нога сосема малку подистурена напред, го зеде весникот в рака, го отвори и почна да чита.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во секој случај, кутрето е навистина мило, ѓавол да го земе...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мене Господ како да почнал да ми го зема умот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се плашеше дека Филозофот ќе му го земе првенството во толкувањето на записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, кога овој, полакомен од вредноста на пленот, посакал да го земе и да го продаде, па влегол една ноќ во царската палата и почнал да копа под престолот на Царот, стражата го фатила.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Нормално, никој не се јави; тој го зеде листот, го искина на милијарда ситни парчиња, пепел го стори, и јас знаев, по тој гест, кој кај власта е многу чест, дека работите не се чисти.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој клекна, ми го зеде лицето меѓу своите дланки и рече: „За какво собитие говориш, дете мое?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

10. Набргу и тоа се случи: логотетот думаше три дни и три ноќи и рече: „Пресуров бев во одлуката да му го земам името на Писмородецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се наведна, го зеде клучот, и за првпат во животот рече нешто што никогаш не имал кажано: оправдание.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ја заклучи источната одаја, и клучот со себе го зел, па го пренесол умножението, без никому да го покаже, во западната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот го зеде прстенот, побара да му се даде уште некое слово сочинето со истото писмо, на книга напишано; и му донесоа, книга од глина, донесена со прстенот заедно од ини пространства, од краевите на земјата, од непознати родови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Побарав од Земанек да отрча до кај мене дома, да ми го земе саксофонот и да ми ги спакува неопходните работи во торбата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Сè што е убаво, есента го зема, - тихо си шепоти Билјана.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бошко се сврте и потрча да го земе весникот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Милка се најаде а потоа го зема блокчето од чантата, го распосла на масата, го изостри и моливот и ја зачека мајка си.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче. Од Милка треба да се учите да цртате.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А и како кум ќе го земеше под рака. Друго е, постар човек, — позрел е, поиспитан. Анѓеле!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: (не весел). И јас го зедов јузлук ама зошто ти е!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Место чаша Анѓеле го зема грнето в рака и станува).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Да го држиме до утре, додека наредиме друг да го земе гајлето, ќе се лутат старите; ќе кажат еве каде сме, знаете саатот како го чекаме да го видиме, а вие сте го задржале за работите ваши.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: (го зема куферчето и, божем прозорците се врата, ставајќи ја ногата на миндерот пее.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Прекрсти се, синко, и излегувај. (Го зема паничето со пченица).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: (зема една низалка со пиперки и ја става во торбата, а потоа ја става на рамото и го зема куферот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Гајлето од куќата јас ќе го земам на глава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Барем да чуеме некој абер. (Го зема филџанот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: Море дај го ваму (го остава куферот, го зема јорганот на рамо и пак го зема куферот и излегувајќи) санќим ќе го носам преку Гавато!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Го зел вообичаениот предмет и го поставил на тој начин што неговото употребено значење се губи под новиот наслов и новиот агол на набљудување - за тој објект создал нова идеја.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фјодор станува, ги соблекува своите пижами, својот долен веш и ја опашува сукњата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа дали господин Mutt (псевдонимот на Дишан за таа прилика) ја направил „Фонтаната“ со сопствени раце или не, не е важно. Тој ја ИЗБРАЛ.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го зема ластикот и со остатокот од хартиените топчиња го гаѓа својот пријател сликар, на што овој панично се буди и шокирано зее на насмеаниот и разигран Фјодор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Еднаш го зел магарето и кинисал во планина.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Иако првата изведба на Ладламовата Камелија (адаптација на филмот Камелија од Џорџ Кјукор од 1936 со Грета Гарбо во главната улога, заснована врз романот Дамата со камелии од Александар Дима и операта Травијата од Џузепе Верди) беше во 1973 година, речиси деценија пред некој воопшто да слушне за ХИВ/сидата, во она што Бартлет го вели за драмата тивко провејува изострена свест за околната епидемија, која во 1987 година го зеде и самиот Ладлам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Главниот принцип во владеењето на небото и земјата е дека тие се во договор: пленот, човекот кој тие го одгледуваат, да си го делат – рече старецот. – Човекот е нели составен од тело и душа: телото секогаш го зема земјата, а душата ја зема небото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сред сета онаа арогантна турканица, таа ми праќаше охрабрувачки погледи,со неприкриена нотка на сожалување, што ме натера, токму на полноќ, откако буричкајќи по џебовите најдов две згужвани, испотени, но се уште читливи хартиички, да скокнам од мракот, си истуркам пат и лежарно му го земам микрофонот на едниот од гласноговорниците дркаџии.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повторно ја чувствувам онаа топла поповска сомилост „ќе го земам ова дете под своја закрила“, од која, иако ме нервира, не можам да побегна: - Слободна ли си вечерва? - Можеби...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Утредента надојдоа и партизани и албанските офицери им го земаа оружјето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ни го зедоа Пинд, не соголија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Колку пати ѝ доаѓала желба да појде кај нив дома, да го земе в раце детето, да го гушка, но, не верувала дека би можела да ја разбере таа, другата жена, и не го сторувала тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оттука се разви дискусија за правата на жените меѓу Клара и пријателите на Берта, кои беа дел од она што се нарекуваше млада виенска интелигенција, дискусијата заличуваше на кавга, младите интелектуалци велеа дека со светот сепак мора да владее машкиот род, и Клара, пред да излезе од салонот, рече: “Очигледно ние девојките треба самите да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ме прегрна, го зеде куферчето в раце, и излезе од просторијата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој ден Клара го зеде од масичката и го пикна в џеб она хартивче на кое брат ѝ имаше нацртано жена, свртена со грб, која стои на раб од бездна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат му пристигнал во лудницата додека Винсент бил сѐ уште жив, и се обидувал да го утеши него или себеси; му велел дека ќе ја преживее повредата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сакам да си одам одовде,“ ми рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Една вечер, откако ја довршил “Житно поле со гаврани”, го зел пиштолот кој го криел во креветот и си испукал куршум во стомакот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го зедов ножето, си ги засеков прстите на врвовите. Бликна црна крв, како чешма со пет дулци.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да го земеме за пример веќе спомнатиот расказ Ноќта спроти Св. Никола, кој не случајно се наоѓа на почетокот од книгава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го зедов ќесето со чевлите, истрчав по улицата и во првата темнина ги фрлив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така и сторив. Го зедов ќесето со старите чевли и излегов на главната улица, меѓу непознати минувачи, во друг град и туѓа земја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го земам и ќе го засолнам во некој дом.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гостинот го зел ковчежето и го отклучил без да проговори, извадил од него свиток пергамент, го одвиткал и почнал да го чита.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но мирис на млеко тече низ мојата кожа, ѓавол да го земе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кој однос меѓу јазикот и искуството деконструкцијата го зема како темел?  Никогаш потполно не верувам во обичното значење на зборот искуство, кога го употребувам.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„Тогаш оди ти сам со него кај што сакаш!“ му подвикна и со себе го зеде Сила.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако таа волшебна кутија му ја презентираше војната и порано, тој дури сега, кога самиот свесно реши да ја облече оваа униформа и да го земе ова оружје, целосно ја разбра онаа изјава на новинарот од раскрвавеното Сараево од пред десетина година: „Кога сфатив што е војна, ќе ја заменев целата телевизија за два тенка“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се смируваше кога ќе го земеа в раце, кога му потпевнуваа и го нишкаа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Големо име имаме, татко, ќе ни го земат!‘ Со грижа на лицата свои ме погледнавте сите, чекајќи од мене да ви кажам што да сторите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таму го затекнавме Тимотеј, чесниот верник и следбеник на Исуса, кој, откако се обрежа, го зедов при себе, та заедно учејќи ги верните христијани на она што бевме го договориле со другите апостоли и старешини во Ерусалим, продолживме низ Фригија и Галатија, славејќи го името Божје и јакнејќи ја црквата Негова на земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Другиот ден мајката замеси леб од брашното што го зеде со купони кога бакалницата на капиталистот што живееше до црквата се национализира за да се нахрани гладната работничка класа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И сега се поднасмевна кога се сети на деда си, стариот мудрец, кој, без да го праша него или мајка му, реши да го земе под свое и додека растеше, повеќе му беше другар отколку дедо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Попустлив и добродушен, Варнава го убедуваше да го земат со нив и Марко.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се сети како се штрекна од неочекуваноста на лесниот допир со кој тој ја погали раката на мајка му кога таа сакаше да го земе празниот филџан од пред него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И со Сила се расправаше во Листра, та наместо него го зеде Тимотеј, по татко Грк, оти некако подобро се разбираше со другите отколку со своите браќа по род, Евреите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега и таа спроведува акција: Она што си го земал од стариот театар, врати му го на новиот, за да заживее времето во кое имало и многу чесни и многу артефакти во сопственост на театарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оти вака како што ни е разголен, не е ниту да го жалиш ниту да го плачеш, а уште помалку да сакаш да му помогнеш, да го спасиш од некои што сакаат да му го земат она што го одржува во живот - уметноста.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Се случуваше во првите години од нашиот брак“, ми раскажуваше таа, „навечер кога ќе легневме, тој да го земе романот и да ми чита на глас.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ова со авторите го земав како пример затоа што во последно време сѐ повеќе сме соочени со податоци кои зборуваат дека има многу писатели на драмски дела и многу малку читатели на истите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но ако ја земеш невестата во нова куќа, ќе го земеш и свекор ѝ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој го зеде јатаганот? - Јордан Шоп, кој друг. Под гуња му е.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Двајца од оние што ѝ биле на главнината зад грб бегале обезглавени а оружјето им останало таму кај што биле вкопани, трет, постар човек со тажни мустаќи, се влечел мечешки по нив и ги молел да го земат со себе или да го убијат, да не го остават беспомошен пред бесот на каурите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богдан Преслапец го посоветува кашличавиот Осип Сечковски да го земе волето на злосторникот Мечкојад и да го продолжи патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неочекувано, со чемерна шегобијност но зајакната со калапот на привидната осаменост, го прашала ја сака ли за жена и дали не ќе зажали што не се вратил во своето село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Добро, домаќинке. Сега најди вино, постаро.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа, само една ѕвезда не се запали над земјата. Иконописецовата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го зел товарот претежок за жена и го донел на плешки до прагот на куќата со еден прозорец и со напукнат оџак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонцето нагло паднало зад планински врв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак уште тројца не го продолжија патот: рамностапалчестиот Марко Марикин, песнопоецот Блаже Задгорец и Гидеон Кузмановски, првите двајца со по еден вол, вториот со ѕевгар: не можеа да ѝ го земат од јамка на смртта килавиот Јаков Иконописец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ангел-џин, сенката негова покривала половина море со главурдести риби во чие грло можело да легне манастирско кубе!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето ги потсетуваа на крвта што со палец и показалец ја оставија врз светото Евангелие и на клетвата што ја положија пред олтарот на свети Никита дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А јас можам да подарам опинци. Не сум со празно ќесе. - Опинци имам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ќе ни го земе внуков црната стопанка.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бил и останал таков: млади жени поучувал, постарите ги обогатувал со сеќавања за младоста, на ваквите каква што била Фиданка Кукникова им се предавал в раце како штотуку да ги одвоил усните од млечна дојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Па... да и го дадеме!“ - се сложија децата, а таа со врапчето в рака се стрча - плашејќи да не ѝ го земат.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

НЕДА: (Првин се плаши да го земе, потоа го зема и почнува да го чита.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Јас сепак мислам дека за тебе ќе е најдобро, ако го земеш писмото и му го однесеш на Иванов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Го зема.) Сега можеме да разговараме.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ништо, ќе одам. Не е толку големо лошото да го земе Николаќија отколку да не изгори!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Јас пак ќе речам: клето и проклето да е тоа девојче кое само тргнува да си бара, со љубов, маж, а не си го зема тој што родителите му го одбрале.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А не е ни роден човек што би могол да ми го земе тоа право!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ех, сега сите на работа: јас ќе одам по вангелието и венците, Илија по кумот и старосватот, вие две подредете го одајчето (го зема Илија под рака и кинисуваат) само со внимание, тајно!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Блазе на таа што ќе го земе, блазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Блазе му на тоа девојче што ќе го земе, блазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И личи ли јас да го земам кога е постар од мене со триесет години?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Ако можеме некако со арно да го фатиме добро, ако не, богами, и ќе го земеш!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Блазе на таа што ќе го земе, блазе! (Излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За тоа, остави кој кого што си сака да си го земе.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Илија, ослободен од рацете на Антица, го вади ножот од појасот, се тргнува два чекори назад, зема сила и му се нафрлува на Ристаќија, го оборува на подот, му го зема пиштолот од рацете и му го става кожот под грлото).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се расплака Тошо тајно со солзи во око сјајно за мене тука место нема кучето Тарзан ми го зема.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Со слабите рачиња го зема она парче оброк што мајка ѝ ѝ го дава во темниот подрум но без месо, млеко и млечна храна...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не му се веруваше дека некој преживувањето авионски пад го зема за сериозен критериум за среќа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А овде, таа знае - за две доцнења нема да ја истераат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ѓавол да го земе, та гробот значи понешто!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На земјата е невозможно да живееш и да не лажеш зашто животот и лагата се синоними; е па овде, за смеа, 158 okno.mk нема да лажеме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ти реков оти ќе најме некој што ќе ни го земи ѓоно, не?“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете така таа си го зема своето на лична почва и на хумани чувства.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој постојал на вратата толку време, додека жената не си ги отпетлала своите раце од околу вратот на Големиот Ристана, а после, кога тој останал сам како стожер среде таа соба, го зеле и жената и главниот инженер и го истуркале низ вратата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше, сепак, некаква придружба, можеше да остане, ѓавол да го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите тие селани вечерта добро го разбираа зборувањето на неговиот Брат, тоа ги тераше да се ломат во себе, но, како за несреќа, таа вечер ниеден не се призапиша во задругата; се разотидоа пак молчејќи по сокаците, а Змејко го зеде својот Брат кај себе, го одведе дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше неговото уловено дивојарче, по кое дури и не мораше да се искачува за да го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не мислејќи на тоа, веднаш побара да откорне со ноктите нешто од таа скочанета земја и да потрча кон црната прегладнета мечка, кон таа парталава мршарка, што одеше да му го земе неговиот лов, од тоа ноктите му прокрварија.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И сигурно е веќе дека ни еднион ни другион нема да можат да се вратат назад за да си го земат пак она заборавеното.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Затоа, и без знаење на Томо, го зема упатот за пулмологија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада го зеде со пердувеста нежност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од мигот кога го земаа бебето животот на овие луѓе доби сосема друг тек.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Кажи ми дали го зема документот заради кој беше дојдена?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеш, среќо моја, те учев дека зад восхитот на освоениот врв, планината често знае да се претвори во ѕверка подготвена да го земе својот данок. Тоа ме плаши.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од петни жили посакуваше својот плен да го земе во заби и да го однесе на својата обележана територија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Господе, море исчукан еден! Ракијава ти го земала и умот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаејќи што ја очекува годишниот одмор го зема токму во овој период.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Добро е што побрзав зашто ќе ми го земеа од пред носот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нѝ го земаат она со кое низ векови ја растевме својата челад!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Господ дојде, - рече живо прислужникот. - Да го земат ѓаволите твојот... - Тој е и твој, - се смешкаше прислужникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Скршени од болка и од заемот што го зеле од комшиите за закопот, одвај чекаат да се доверат на првиот близок до нив во редот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ама, колку попуст ќе ни дадете на ова што ќе го земеме, ние сме од оваа фирмава, тука до вас.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само што го зедовме сокот, падна нова наредба да им подели лижавчиња на дечињата и тој, без поговор, иако наполу подготвен да седне, се исправи и почна да буричка по торбите и, додека јас го одвраќав, дека, ете, нема потреба и дека децата ќе ги тера на вода, таа го погледна строго и тој пак се нурна назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Не, вечерани сме“, одбивала и измислувала најразлични причини да не го земе млекото, а всушност немала сад - бокал, тенџере, ништо.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Едните, на задното седиште на „сто-кецот“ на случајниот минувач, кому во џебот му шушнала една книжна што успеал да ја сокрие од дома и од децата, на брзина му го земаат умот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Та сеедно кој, дали ајдутинот што го одвел Бошета нивни или сам свети Јован Крстител, ним им го оставил, но Јанческите мудро одговараа: Таква ни била судбината, на сам прв ден Водици да ни го отепаат татак, да ни го земат Бошета и да ни ја остават Драганка за ние да ја порастиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Крај на третата книга.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Исо, пак, вешт, силен и сигурен во својата победа, се вртеше околу него, плескаше со рацете, со еден збор тераше подбишега со Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од срам, или од жал, не ѝ рекоа дека Јован нивни се потурчил, туку дека го зеле во војска и дека кога ќе се врати бездруго ќе ја повика неа за да ја земе за невеста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во секој таков лов, по неколку кучиња од жителите на Потковицата бидуваа убиени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На тоа си мислеше трчајќи накај дуќанот Тимонов и дека како и други Власи и Тимон може да биде неверен но дека за атер на Максима ќе го земе во одбрана, ако не е таму Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, невешт во борењето, никако не успеваше да го земе Иса на колк и да го удри од земја, ниту пак да го дофати со десната рака за неговата десна рака, горе над дланката, а со левата за неговата лева нога, долу под глуждот, и да го акне од земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога се симнува од спилата, Максим, и не погледнувајќи ги Васила и Караман, го зема бувот за нозете и го запотегалува горе на спилата, таму да изгние.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се образуваа две потери; бидејќи така рекоа Јанческите, дека ајдутинот што го зел со себе Бошета го зел за да го изнеси на пат за Прилеп, едната, на чело со Тахир бег Јаузоски и со Максима Аконоски, по Пазарџиски Пат тргна накај Алилово и натаму, а другата, на чело со Костадина Дамчески и со Реџепа Салиоски, преку Веселички Рид и низ Веселичани се упати спрема Џадето и спрема Алинци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим повторно го зема со секирчето, потоа со сечилото на секирчето го трга накај себе и го истуркува од седелката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа многу го разлути Ибрахим бег, го зеде кесето и уште во истиот миг му го предаде нему, на Максима.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога се исправа пред седелката, со левата рака држејќи се за дрвото, а во десната држејќи го секирчето, некое време се навикнува на темницата внатре, потоа, кога го здогледува бувот, исправен и скукален сред седелката, го зема со секирчето од страна, оддесно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И токму стрико Анѓел одредуваше место кај да ги скршат мразот, кога еден од дружината на Хаџи Ташку, Турчин, се загна од зад него и од надопица го зеде со тоупз по тил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Турците испратија по неговите да дојдат да си го земат мртовецот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И не настрадуваа само житјата и бавчите, туку и овчарските кучиња: ќе се здавеше некој овчарски пес со нивните, со `ртките и со загарите, а тие ќе го земаа на нишан со пушката и наместо мртов ќе го оставеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Максим се свртува, го зема палтото од Васила но не го облекува, го стуткува под мишка и продолжува да граба пред Васила и пред Карамана - што побргу до стигне на Коритница, за таму, во некое од коритата, не на Кладенец, за да не ја испогани водата, да си ги измие рацете и да го измие секирчето, - да не однесе крв дома, меѓу децата, кои сè уште не се пораснати за такви работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Прудолу по сената бувот се истркалува пред нозете на Васила и на Карамана, и двајцата го гледаат заплашени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бувот се препрчалува во лево.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа се свртува и се испулува спрема населбата, а таа, сè уште облеана со боите на залезот, сè уште изгледа позлатено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По концепцијата е стокмен како за деца и младина, ама човек во рани педесети го зема и со задоволство чита барем неколку текста.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Секогаш кога го земам даљинското в рака, и констатирам дека од аспект на јужноамерикански серии сме во ситуација од сите страни Ѓорѓи сардисан, ми иди да пукнам Династија враќај се, сѐ ти е простено!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Во тоа време дошла кај жената му и мајка му да му помага за кравите молзење.