ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Колку и да упатува на жените, како што очигледно и прави, таа не е секогаш и суштински за жените.

Тие ги обликуваат човечките субјекти на особени, длабоки начини.

Таа е сопствен облик на родова нетипичност и во неа се работи конкретно за самите геј-мажи.

Бидејќи на поединецот му се втиснуваат толку рано, на толку рана формативна возраст, тие се упорни, трајни и конститутивни за себството.

Еден од методите со кои геј-машката култура го разработува и го консолидира својот особен став на општествен и културен отпор е усвојувањето, присвојувањето и преведувањето во машка геј-смисла на одредени вредности или идеали што ѝ се длабоко туѓи на традиционалната хетеросексуална мажествена култура.

Културата ја зачувуваат редовни, долговечни процеси на општествена репродукција кои пренесуваат конкретни обрасци на мислење и на однесување од едно на друго поколение и го консолидираат колективниот идентитет на групата.

Таа постапка е чиста спротивност на машката геј-културна практика што ја изучувавме.

Некои од тие вредности или идеали поврзани со жените се обележани како женствени.

Репродуцирајќи се себеси со секое ново поколение, културата го одржува идентитетот на заедницата од минатото кон иднината.

Фиксацијата на машката геј-култура кон овие ликови едноставно ќе претставува одраз на самиот машки геј-идентитет.

Третирајќи го кампот како свој стрејт-маж, како топовско месо за својата иронија – обидувајќи се да произведе кампска верзија на кампот, така што ја презапоседнува запоседнатоста на Милдред Пирс од страна на машката геј-култура – стрејтерската хипстерска култура ја претвора геј-културната практика во средство за афирмирање на сопствениот идентитет, односно антиидентитет.

Не би имало никаков процес на декодирање и рекодирање што би се проучувал, а културните практики на геј-мажите не би ни откривале ништо особено за машкиот геј-субјективитет, освен некакви познати и очигледни психолошки обичности.

Далеку од тоа дека е неизбежна судбина за маж.

Наместо да ја испитуваме логиката што го проткајува преобликувањето на хетеросексуалната култура од страна на машката геј-култура, ние би набљудувале како вторава ги препознава, на оној начин што го консолидира идентитетот, веќе присутните геј-значења во хетеросексуалната култура.

Мажите во нашето општество не ги повикуваат редовно на сцената за да се покажуваат или за да уживаат на очиглед од мешовити публики.

„Иако машките и женските може, а и мора, да се појавуваат на музичката сцена“, напоменува Милер, „тие не се еднакво добредојдени на неа: исполнителката секогаш ќе има предност зашто за неа се смета дека ја претставува таа сцена, како нејзин знак, нејзинa чинодејка, нејзина суштина и нејзино величие; додека мажот таму го трпат под услов, со инфериорноста или со потиснувањето на сопствените дарби, да помогне да се воздигнат нејзините дарби“.283 Ако маж ја заземе сцената и си ја присвои, тоа ќе значи дека се откажува од своите машки акредитиви, како што бргу им се обелоденило на Фред Астер и на Џин Кели.284 Далеку од тоа дека го консолидира машкиот родов идентитет, чинот на појавување на сцената повлекува одредено количество родова беља за машките изведувачи – беља што, од своја страна, предизвикува низа сложени стратегии за нејзино ограничување и за справување со неа. ‌Она што важи за бродвејската сцена важи и воопшто за изведбените уметности и за самата изведба. (Иако не треба да ги пренебрегнеме и локалните варијации: Џон Клам нѐ потсетува дека „британските мјузикли историски се сосредоточувале на мажите, од Ajвор Новело и Ноел Кауард до Жан Валжан и Фантомот.

Спотот на СЈ го фетишизира самиот камп и го втемелува сопствениот културен идентитет, или антиидентитет, така што се угледува на кампот барајќи автентичност, се повикува на него како автентична контракултурна естетска практика, со која потоа хипстерите можат да иронизираат и на тој начин да ја деавтентизираат.

Наместо да присвојува и да настранува главнотековни културни предмети, стрејтерското хипстерство ужива да презапоседнува малцински културни облици, заземајќи некои автентично настрани или дисидентски „симболи и икони“ и служејќи се со нив за да си го консолидира сопствениот идентитет, истовремено изземајќи се – благодарение на својата хетеросексуална повластеност и на својата шизичка свесност – од општествените дисквалификации што, како прво, воопшто и ги побудиле тие антисоцијални облици.