го (зам.) - напише (гл.)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не знам дали ќе стигнам да го напишам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој вели дека тие „на почетокот запалија пламен и го спалија телото, а потоа изградија нешто налик на ритче, во чија што средина поставија големо парче тополово дрво, на кое го напишаа името на мажот и името на царот на луѓето“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дики: Разбрав, но вечерва имам состанок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, одделението за сметководство на „Охис“ одбива да му издаде ваква потврда.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По овие дополнителни опструкции работникот Х.Џ. е советуван неговото барање за потврда за долгот кон него, да го напише во писмена форма и да го испрати до сметководството на претпријатието, но паралелно и до генералниот директор.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во тој спонтан порив да споделам, при таа егзалтација, бев го напишал и следното: „Ќе им докажам. Ќе видат тие кој е нивниот бог!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се залажував и си олеснував, за да не морам тоа да ѝ го напишам на Агна, дека тие настани немаат значење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На листот хартија, го напишав оној мој повик: „Вода... Се врати водата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вечерта, доцна, кога на запад веќе беше папсана црвената светлина и јас полека се смирував, на листот хартија, во одвај започнатата повест, го напишав токму тоа: „Тивок, жежок ветер ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колку имам да кажувам, велеше таа, ама не знам да го напишам, додаваше, мислејќи притоа дека не умее да го состави...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе се обидам тоа да го напишам во оваа тетратка сега, на седумдесет години.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нема да бидам жива да го напишам мојот животен пат. Затоа ќе кажам само неколку работи...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во едно објавено писмо - Paul la Faith му го напишал на Blaster Al - Паул пишува за своите авантури при контактот со самомутантите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тоа време за тој филм воопшто не размислував како за меѓаш, но кога сега ќе погледнам наназад, тој навистина го означи крајот на периодот во кој правевме филмови само за да ги правиме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како што рече еден критичар, нашите филмови и изгледаа како куќни филмови, со таа разлика што нашата куќа малку се разликуваше од другите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Коса беше многу straight претстава, бидејќи, иако зборуваше за хипи животот, сигурно не беше негов дел - односно, можеби беше негов дел кога го напишаа Џим Радо и Џером Рагни и кога Том О Хорган го режираше, но многу брзо падна во рацете на оние кои знаеја да ги направат работите такви за да поминат кај широките маси. 130 Margina #15-16 [1995] | okno.mk (...) Прикажувањето на ****, кое беше во декември во Синематик - беше единствено прикажување на сите 25 часа филм без прекин - ги врати сите оние рани денови кога снимавме филмови од чиста забава, со единствена желба да забележиме сè што им се случуваше на луѓето кои ги знаевме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Разбирливо е дека ќе се пишува и ќе се зборува за она што многумина пред тоа го напишале и го кажале, но затоа не пречи и натаму да се раскажува за него.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој стоеше достинствено исправен, со широко издадена рака, потпрен на својот свечен пастирски стап.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледот му падна на исписот врз ѕидот од ќелијата што го напишал некој тврдокорен затвореник.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На ѕидот стои ситно, но внимателно напишано: „Признај им само толку колку што тие знаат”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите.  „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц.  „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не верувам дека проблемот се постава инаку во книжевноста отколку во другите уметности, но, ете, просто немав прилика за книжевноста да ја напишам книгата што сакав. » Книгата што ја напишав не е историја на филозофијата, туку е текст што сакав да го напишам за Фуко, за тоа како јас го доживувам и како му се восхитувам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа беше проблем и со Ребека, англиски пејсаж реконструиран во Америка.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пред да го испие млекото, Фонтејн вели: „Те молам испрати го по пошта писмово кое ⥊ го напишав на мајка ми”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Западнав во голема неволја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаев чија е тетратката. И мнозина запишани знаев. Ама тоа не се кажува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, за среќа, тоа е сепак единственото добро што сте можеле да го напишете на крајот од предлогот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тој миг, со силите што ги присобра, чувствуваше дека Бог, најпосле, ќе му помогне да го напише ова последно писмо до светот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко не успеа да го напише последното поглавје за својата Историја, како еден вид тестамент за фаталноста и за толерантноста на Балканот, најсилните страници што ги испишуваше неговиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ова го напишав после Спилберговата Шиндлерова листа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Истото е и со В. Бароуз, иако тој додава и некои нови аргументи кога вели дека својот роман Гол Ручек (Naked Lunch) го напишал на свесно ниво, отворен со канабисот, што го пушел за време на пишувањето, и дека многу сцени во оваа книга потекнуваат директно од употребата на оваа дрога (W. Burroughs, 1961).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И повеќето писатели, кои живееја од социјална помош единствено нешто што го напишаа во тој период беа нивните писма што ги испраќаа дома за пари... (Исто: New Week, Special Issue, Our Amerika ”A Self Portrait”, 4 Јули 1976 год.).
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега се предвиде обврска за работодавачот и работникот своерачно да го напишат името, презимето, датумот и местото на престанувањето на работниот однос и своерачно да се потпишат, а доколку спогодбата не содржи некој од овие елементи, ќе се смета за ништовна (чл. 11 од ЗИДЗРО/фев.13); б) исто така, се прошири правото на работодавачот да го раскине договорот за вработување поради причини за отказ поврзани за однесувањето на работникот од веќе претходно постоечките две (лична причина на страна на работникот и деловни причини) на три и тоа поради 39 кршење на работниот ред и дисциплина или работните обврски (причина за вина) (чл. 12 од ЗИДЗРО/фев.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Праша дали се кајам за тоа што сум го напишал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека тоа што сум го напишал е напишано при сосема чиста свест и совест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем рече: „Кој го напиша ова?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потем тој помина, така да кажам, во напад и го напиша оној есеј со којшто си ја запечати судбината.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече дека морам да ја слушнам таа музика; тие се всушност само бледа слика на вистинската, преподобна музика; рече и дека сега му е смешно што го бранел џезот пред народната музика, и дека сето она што го напишал во есејот била чиста глупост; рече дека постои само една музика, и дека задолжително морам да ја слушнам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Доколку само не притискаше со силата на политичкото, јас ќе бев и нејзин, и на народната уметност; доколку само ми дозволеше сам да го напишам текстот на пристапницата... доколку...
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Цитатот имплицира, прво, меѓуродова идентификација од страна на геј-мажите, културен однос со женственоста – на барем толку укажуваат женственото кодирање на самата оперска форма и женскиот субјект на изговореното што авторот на известувањето во шкафчето и неговиот читател го цитираат како стомакозборци.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одново, сведоци сме на умножување на гламурозните и на абјектните улоги, како и на признание за уживање во самата мелодраматична форма. ‌Но ако она што го преоткриваме тука е хомосексуалната љубов кон мелодрамата, не можеме да не ја забележиме валоризацијата на мелодрамата како средство за искажување хомосексуална љубов, восхитот кон машкиот предмет на љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стрејт-мажите мораат да научат да играат една или друга верзија на хетеросексуалната мажественост, а можат да имаат и свест за неавтентичноста на обликот – можат, и тоа како, да ја сметаат за нешто задушно наметнато врз нивните спонтани инстинкти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И геј-употребата го интерпелира изговарачот на зборовите (во случајов и мажот што го напишал известувањето и мажот што треба да го прочита) како кралевита жена, како црнкинка, како робинка и како жена на која ѝ е судено да биде уништена од љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие не си ја доживуваат желбата како доказ за својата човечка дејственост, како потврда на природноста на нивната човечка природа, како израз на нивната спонтана усогласеност со природниот, даден свет.469 Не можат да ги восприемат своите инстинкти, своите емоции, своите копнежи и похоти како зададени поставки на универзалната човекова природа, како очигледни, нагледни и сосема усогласени со начинот на кој нештата си се по природа – накратко, со човечката природа. ‌Многумина хетеросексуалци се отуѓени и од хетеросексуалната култура, од културата на хетеросексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тоа не е сѐ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За разлика од хетеросексуалците со нормални желби – кои (да се послужам со зборовите на геј-поетот Френк Бидарт) „живеат како, иако она што го/посакуваат е токму она што од нив/се очекува да го посакуваат, божем тие самите да посакуваат“ – геј-мажите не можат да си ја побркаат желбата со некаква потврда и ратификација на нивниот субјективен суверенитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие се на одредено растојание од она што важи за невино, спонтано, природно чувство, од оној вид на чувство што изгледа природно – доколку сосема се вклопува во хетеронормативните општествени конвенции и доколку влегува во тие конвенции и не ги оспорува и прекршува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Голем дел од она што го напишав тука за машката хомосексуалност – за нејзиниот статус како особен општествен облик, за нејзината изведбеност, за нејзината неавтентичност, за неможноста на еден општествен идентитет да ја долови желбата што го дефинира – може да се каже и за хетеросексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со него некогаш се однесуваше како со татко, некогаш како со сопруг, некогаш како со дете, најчесто како со научник.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу години пред да го напише „Мојсеј и монотеизмот”, брат ми со мајчиното млеко ја вцица и горкоста на изгонетите од земја во земја, на проколнатите заради различната религија и различното потекло, на горените на клада заради тоа што оние другите, кои се сметале за правоверни, со векови лажно ги обвинувале дека фрлале отров во бунарите, дека предизвикувале чума, дека правеле договори со ѓаволот; уште со млекото на нашата мајка тој го имаше примено во себе тој горчлив вкус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го впивме тоа горчливо искуство на претците со мајчиното млеко, па го заборавивме – сакајќи да ѝ припаѓаме на новата Европа, заборавајќи дека Европа еден ден одново ќе ја сврти кон нас својата крволочна челуст; верувајќи во новата Европа ја заборавивме судбината на нашите блиски и далечни претци, заборавивме на крвта која им била пиена затоа што биле од инаква крв, ги заборавивме неброените судбини на понижуваните, лажно обвинуваните, прогонетите, мачените, усмртуваните, заборавени и од Бог и од ѓаволот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пергаментниот запис во ковчежето со златен клуч и со сребрен катинар му го напишал и му го оставил во дамни времиња неговиот пра-пра-прадедо, махараџата Раџнапур од Мохенџо Даро*, најстариот и најпознатиот град во долината на реката Инд.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што се однесува до загатката од белешката „Кон расказите“ од првото издание „охрабрен од еден опитен прозаист“ посочувам: тоа беше даровитиот Венко Андоновски, кој, во еден творечки разговор во мојот „Кафез“ во Нерези, ми го подаде моливот за да го напишам ова што денеска го читате.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кој го напишал, кога и како дошле лстовите во книгата, не сознав, не разбрав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Постмодерно е збор што никогаш не сум го напишал, модерно исто така речиси никогаш.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Можете тоа мирно да го напишете.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Откако ќе го напишеше поздравот, никогаш не знаеше какви зборови ќе се родат по него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Набрзина, така застанат над масата, ги рашири папирусите и бргу прелета со погледот над она што го напишал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А оној другиот аманет на татко му, за наука, сега му ја дава способноста со ова перо да го напише она што му лежи на душата, си помисли тој и продолжи да пишува: „Тогаш еден меѓу вас, едноставен човек од народот што не го кажа името свое, ми рече: ’Павле, фалејќи ја нашата трпеливост и издржливост, ни кажуваш оти Бог нè сака и нè одбрал да бидеме Негов народ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Поради тоа, се зареков дека ова ќе го напишам.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
На крајот, сакам да го напишам и ова: Во мај, минатата година на северниот дел од Италија, во гратчето Бреша, бил организиран собир на театарските творци од Европа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, кога веќе ги спомнав писателите, творците, сакам да кажам дека повод да го напишам овој текст ми даде интервјуто со уважениот професор Мухиќ што го гледав на една од локалните телевизии.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој многу се восхитувал на прозното дело на Гете, „Страданијата на младиот Вертер“ (кое истиот го напишал само за четири седмици оти постапил според природата во себе).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Јас ова ќе го напишам, му реков на мојот пријател. - Напиши го.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Утре ќе го напишам твојот лик во вжештена смола, меѓу ороспии и крадловци, меѓу безделници и никаквеци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Те проколнува Јаков - слушаш ли, ѓаволу?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа ми ги завиткаа кориците во сина хартија, ми залепија една етикета и врз неа го напишаа името на моето девојче и со јадри букви - прво А одделение, моливчето го ставија во едно дрвено кутиче со шарени цветенца, а потем двајцата не ставија во нова кожена чантичка и појдовме кон училиштето.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас дури сакав да ви пишувам извештај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Вие нема за што да се грижите, - великодушно му рече Остап, - јас самиот ќе го напишам извештајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И се прашувам кој би можел да го напише? И кому?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Напиши го и тоа. - Веќе го напишав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Одиме таму, ама нема да биде како што си мислев вечерта на концертот. (Го пишувам ова и доста со дневников, за мое добро).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но нема да го напишам, веќе никогаш нема да го напишам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Монструмчето еднакво непоколебливо. Овој тип на лудичка константа го објаснува, ако веќе не го оправдува, најголемиот дел од она што го напишав или проживеав.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Аполинер во 1912. г. го напиша првото поглавје од колективниот роман (кој требаше да биде напишан во соработка со уште шест писатели), под наслов The Tainbow (Виножито); на делото Apolinere Enameled, на пример, девојчето го бои врвот на креветот со боите на виножитото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Најголемиот дел од она што сум го напишал се озна­чува како ексцентрично, бидејќи никогаш не правев јасни разграничувања помеѓу живеењето и пишувањето; иако живеејќи успевам да го прикријам непот­полното учество во сопственото опстојување, сепак не можам да го изнегирам во своето пишување, затоа што пишувам токму за да не постојам или за да не постојам половично.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Аполинер во тоа време не беше славен, и реченицата ја претскажува славата што тој денес ја ужива, бидејќи неговите песни се сочувани за подоцнежните генерации.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И во овој случај Duchamp укажа на вистинската трага.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Четириесет и две години откако под портретот на Мона Лиза го напиша овој криптограм, тој објасни дека слободниот превод (на овие пет букви) може да биде „доле има некаков оган”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
52 Сигмунд Фројд ЗА СПРОТИВНИТЕ ЗНАЧЕЊА НА ЗБОРОВИТЕ 1** Фројд овој свој краток текст го напишал речиси како „Реферат за истоимената брошура на Карл Абел од 1884 година“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми рече по недолго молчење, спокојно, не толку да поучи колку да му одговори на човек што е роден во времето кога тој го напишал својот афтобиогравски расказ, дека Макс Левенфелд (и тој со него) живееле во Босна и говореле за Босна: авторот што ќе говори за взаемна омраза на народ што не го познава е негов посветен судија и може да стане, и не сакајќи припадник на своја омраза.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И сето тоа да го напишам како нова возбудлива авантура за која ќе чита целиот свет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Камилски постојано се ближеше до заклучокот за поимот инает, за неговото место на замислената листа, на турцизмите, но никако да стигне до целта, до конечниот предлог.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, како докажан познавач на психологијата на детето, беше готов да продолжи да ја разработува темата на балканскиот инает, но Татко, гледајќи во саатот, му предложи тој тоа да го напише и објави во научен труд, иако обајцата беа убедени дека никој не би прифатил, од идеолошки инает да печати негов научен труд.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во нејзината моќ на останување и справување со осамата имаше повеќе храброст и доблест отколку во мојата забрзана дипломатска кариера Ах, колку грешев Повторно се тешев, оваа депеша за државниот удар би требало да стигне пред да го напишам одговорот на последното мајкино писмо, со цветче на името на крајот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во далечината јато жерави се спушташе кон копното, упатено до еден од најголемите птичји резервати во светот, во една од нивните можни гробници, кога по илјади години по последните летови завршуваа во фосфати Најпосле помислив на писмото што требаше да го напишам на Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакав да го постигнам вистинскиот спокој, позначаен од било која амбиција, за да го напишам вистинското писмо на Мајка. Не успеав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зборовите на писмото што постојано одложував да го напишам на мојата мајка. Времето притискаше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
– А зошто ти го даваше тебе а ти не сакаше да го земеш? – ми рече сомничаво, а јас – па требаше да ѝ одговорам на писмото, но ѝ реков други да ѝ го напишат. Првпат излажав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Необично беше тоа што, додека го пишуваше тоа, во главата му се разбистри едно сосем поинакво сеќавање, до таа мера што се почувствува речиси способен да го напише.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мораше да го напише тоа, мораше да го признае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој повторно ги притисна прстите врз очните капаци. Конечно го напиша, но тоа не му помогна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Затоа брзаше да ѝ го напише тоа што немаше смелост да и го каже: Имав можност да абортирам, да ја исфрлам гнасобијата од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се покажува дека Ема била во право: јас сум Тој Некој кој допрва ќе ги испишува празните страници од нашите животи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имав еден број анотации. Последното што сум го напишала на листот во машината беше еден испис од Библијата: „Кажи ми ти, кого го сака душата моја!“
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Си направив еден кавал - ликот твој го напишав - кој ќе свирам да те гледам - да те гледам - да те љубам - леле, моме, моја да си, - леле, моме, негалено - леле, моме, нељубено... извива кавалот милно, копнежливо - сега му е време, додека се готват тапанџијата и двајцата зурлаџии.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Зарем требаше да ја дотера до болница и да помине три години во неа, па Хелвиг да ѝ го напише тоа писмо од пет реда?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- На германски му го напишав.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби тоа го напишал верувајќи дека нема да излезе од болница.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш почна самиот да се обвинува. Не требаше да избрза со писмото што ѝ го напиша... И со картата за пат...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Чувствувањето и сознанието за оствареното согласје на сите нејзини елементи, при нужната многуслојност и многузначност на лирскиот дискурс, до онаа мера го ослободуваа творецот од разбирливите дилеми и прашалници што го охрабруваат под нив да го напише своето име.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ајде на работа – заповеда и плусна Сулејман со рацете, а везирот и Суљо со длабоки теманиња назадечки излегоа низ врата од салата, да го напише везирот светото решение, а Суљо да му го донесе на кадијата и да го насрчи да го заостри зулумот над Мариовците.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го распрашуваа орелот, Ме распрашуваа мене: Кој го одрони каменот од Месечината, Кој го стопи каменот на Сонцето, Кој ја завири реката со грамада камења и кал, Кој ја скроти молњата во каменот, Кој на каменот си го напишал својот епитаф? 2.2 Го распрашуваа орелот, А јас им го читав мојот епитаф И чувствував како се ронам, Се распаѓам во песок И станувам прашина И станувам пустина.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
И тогаш јас му го напишав тоа ужасно писмо на Лења: паметиш ли, јас и ти среде ноќ гледавме во поштенското сандаче, каде што писмото веќе беше пуштено, и ни се чинеше, дека сандачето збувна и секој момент ќе експлодира, како бомба.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На овој даб името ќе ти го напишам дождовите да го симнат жедните в земја да ги напоиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Чуму си црна јаловице Умри, Врз каменот името ќе ти го напишат Дождот ќе го разнесе Дождот ќе го разнесе Земјата да ја нахрани.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
На него стоеше само нејзината прва буква Н, а за втората, местото стоеше празно. He му се пишуваше нејзиното презиме, а пак не смееше да го напише своето, иако гореше од таа желба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само најстариот брат, кој го напиша писмото, не го покажуваше стравот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овој пристап во нашиот новинарски жаргон го викаме некролошки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кога би почувствувал потреба би напишал можеби. Но не ќе го напишев ова овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со писмото, што можеби ќе го напишев, сакав само да ја охрабрам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И згора на сѐ, нашиот вујко се гордее со она што го напишал за нас - Додека ги кажува овие непотребни обвинувања Виктор се напрегнува да го имитира изговорот на братот на нашата мајка, она нагласено шупливо шепотење но само во понекој од зборовите, а на крајот на реченицата обврзното поткашлување, како кај вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Да, јас го напишав“, рече Маргот, „јас.“ „Вилијам!“ викна учителката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, за волја на иронијата, пред да го снимам Виенски валцер и така ниско да паднам, во соработка со неколку сценаристи, го напишав Човекот што премногу знаеше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во тоа време бев сценарист, а кога ќе го напишев сценариото, ја преземав ликовната преработка на филмот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Порано ти пишав дека ќе го напуштам логорувањето заради Ранч кој многу ме навредува, но тоа ти го напишав така, во лутина.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ти сти го напишал. Ракописот е твој!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На надгробната плоча му го напишаа текстот што тој си го остави пред смртта: ”Ако жив не успеав - мртов ќе живеам со тебе, куќо”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пишување: Луѓето ме прашуваат што ме натера да го напишам „Голиот Ручек“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ги ставива на таван за да ги најде некое момче. 26 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Jacques Derrida okno.mk | Margina #11-12 [1994] 27
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Воопштено зборувајќи, ако не може да го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 13 види, да го слушне, да го почувствува, да го помириса, тој не може да го напише.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морам да го напишам тој соновник. Морам да откријам што сонува.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Така и оној стих што го смислив претходно некако како да ми се изгуби во главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но и онака одамна ништо не сум напишала и можеби сега моливите нема толку да ми пречат, па затоа отидов да побарам некое моливче, да си го напишам стихот што си го замислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога го кренав погледот, пак чудо, на страницата немаше ништо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можев на Александар и во моментот да му покажам како мастилото се растекува, па пак го напишав истиот стих.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пред да ѝ го напишам мојот одговор ѝ испратив неколку осврти од париската критика, со потцртани пасажи, според мене најзначајни, со неколку мои коментари.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ги поврзуваше работите: зошто токму во провансалскиот Арл, недалеку од нејзиниот Фрежис, четиринаесет години по патувањето во Албанија, го напишав овој роман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Користејќи го планот за пишување Дневник: езерото Ема, во текот на возењето во главата го формулирав исказот со одреден број зборови. 52 Margina #10 [1995] | okno.mk Кога тој се вообличи и кога можев да го повторам, свртев од патот, го напишав и го продолжив патувањето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога Борхес, уште 1935-та, напиша дека од Хомер сите метафори се забележани, додавајќи понатаму: “тоа не значи, се разбира, дека е исцрпен бројот на метафорите; начините да се кажат или навестат тие тајни блискости меѓу поимите се покажуваат, всушност, како неограничени”; тој со ова го истакна темелното начело на теоријата на руските формалисти, и го поттикна Џон Барт да го напише својот сега славен есеј “Литературата на исцрпеност”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во истиот есеј за Валери тој напиша: „Заслужната мисија која Валери ја направи (и понатаму ја прави) е тоа што тој на луѓето им пружи луцидност во едно во основа романтично доба, во меланхолично доба... на дијалектичкиот материјализам, во време кое го најавуваше Фројдовото учење и трговците на надреализмот...“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 214
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сепак, неговото книжевно дело е само преработка на претходни дела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Излегував вооружана со касетофончето, да ја ловам, ранам и запленам приказната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Било која форма на знаење која би му упатила предизвик на неговото скептично разбирање на светот наидуваше на негово снажно неодобрување, дури осуда.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Конечно, поради неговиот невидлив и строг стил, тој стана - како што рече Карлос Фуентас - некаков вид на татковски лик на современиот хиспаноамерикански роман.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како што е познато, Борхес го напишал еден од своите први важни есеи за Уликс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебето се вика Недела или Понекогаш и таа чувствува колку е тешко и како едноставно би можело да ⥊ падне од рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но нивното спојување овде е интересно по нивната положба во однос спрема текстот на Дерида и по нивниот сличен однос спрема митот за Тот и Платоновиот текст.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го напишав расказот такашто излегував да го пронаоѓам и следам. Тоа го нарекувам „методско пишување“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лутав цел ден, почнувајќи со прошетка покрај реката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И шатки и канадски гуски и нуркачи, сите ги растегаат своите слогови долж попладнето, обесувајќи ги покрај нејзиното лице како новогодишни декорации.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да ја немав прочитано оваа поема, се сомневам дека ќе го напишев расказот “Не го сторивме”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Освен тоа, Гарсиласо својот текст не го напиша на мајчиниот јазик (кечуа), кој токму дословно му е мајчин, туку на јазикот на татка си, односно на шпански.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што го напиша за Пол Валери може да се примени и на него самиот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А таму има толку многу птици, неверојатно црвени дебели врапци, златки жолти како кредата во четврто одделение кога доби петка и учителката ⥊ дозволи да го напише на табла списокот на правописни правила за цела седмица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неодамна ископав еден негов необјавен говор кој го оддржал 1945-та за да му се заблагодари на Аргентинското друштво на писатели на Почесната награда која му била доделена како знак на извинување затоа што не ја доби Националната награда за литература онаа година кога ги беше објавил измислиците. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 215
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Во еден век кој ги обожува идолите на крвта, земјата и страста, тој секогаш повеќе ги сакаше луцидните задоволства на мислата и тајните авантури на редот.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Текстот на Гарсиласо е направен, значи, на татковиот јазик, кому не му припаѓа - или кој не му припаѓа на авторот - и од коментари на претходен повеќекратен текст.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој расказ всушност го започнав како комична, или барем се надевав дека ќе биде комична реакција на поемата на Амихаи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но како што замислата створи анегдота, а анегдотата створи личности, решив да ги оставам личностите да ја преземат работата и да си ја кажат својата приказна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу од она што сум мислел да ви го речам кога сум ве среќавал по улиците, во училиштето, по парковите, по плажите - секаде, сум го напишал во оваа книга.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Па, - ја прекинав јас, - сето тоа не го напишав зашто во тој случај ти немаше да личиш на нормална мајка, а јас сакам мојата да е како сите други.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти си го напишал самиот. Еве го нашиот роман, во оваа твоја тетратка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Љакето брзо го избриша знакот и го израмни пескокот, а Даскалот рече: - Дали сега некој од вас може да се реши да стане да се обиде да го напише знакот што беше напишан.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Земја – рече. – Ова што го напишав се вика земја.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
После Петре нè тераше да го напишеме еден по еден сите и пак криво-лево сите го напишавме повтоувајќи го зборот Земја.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мотото треба да го напишам на втората страница.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се стокми мотото да го напише на дното на првата пред него отворена зелена страница, но брзо се примисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Застапникот, кој цело време седи некако стуткано како да сака нешто да скрие од некого и со двете раце во скутот, држи листови хартија свиткани на две, колебливо станува од местото со листовите хартија во десната рака, потоа ја крена раката, ги фати листовите со двете раце и почна да чита често неумесно запирајќи или затоа што текстот му е нечитко напишан или можеби му го напишал некој друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Добро би било, си рече, да го внесам во блоков оној цитат како мото за романот што ќе го напишам. (Ако го напишам).
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Арно, го напишавме, ама како да се доближиме до Хрушчов?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе го запишам, ми вели, пак ќе го напишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На крајот, самиот Евгенијадис во врска со тоа сметал да го напише следново: “Сметам за нужно тука да изнесам дека наспроти проширените гласови, ниту една од грчките општински установи или бројни цркви во градот не настрада...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Штом е така, важно ли е дали тој постои; или дали е истиот оној што ти го напишал писмото; или се двајца; или...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што има убаво во овој расказ? – си реков откако го прочитав целиот. – Не е убав, тажен е!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас никогаш немам прочитано ниту еден нејзин текст.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Добро ми одеше текстот и го напишав побрзо одошто очекував – рече и праша дали сме ручале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу јасен ми беше: мајка ми сфатила дека згрешила со мојот прстен, што не го ставила веднаш и ми ја уништила радоста на подарувањето, па ѝ било многу криво и жал, и седнала, го напишала сето тоа. Од збор до збор, цела вистина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Или е тој е нечиј сон, како што можеби сум и јас, и ти, и сите ние?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)