го (зам.) - отвори (гл.)

За нас, децата, за нашето семејство, тоа вратниче ни го отвори козата што ја купи татко ми и со тоа ние сигурно, сигурно и неповратно, стапувавме во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ќе им отвориш и ќе ги внесеш во другата одаја.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога писмото го отвори, во него пишуваше: „Бег, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Домаќинот како попарен скокна, го отвори прозорецот и погледна надвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Немав сили да го отворам. Неа ја немаше. Не дојде. Претчувството ме плашеше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Скриени се и недоверливи, но најпосле, кога ќе дојде моментот, и тие, како сите луѓе на светов, ќе го отворат срцето и ќе ја искажат својата благодарност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Штотуку го отвори учебникот, сѐ уште педантно завиткан со украсната хартија, со која мајка му имаше обичај да ги завиткува неговите книги, почувствува туѓо присуство зад неговата глава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ласиќ, допрва што го отворил расцепот, веднаш и го затвора.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Нешто пред договореното време, тој го виде Карер како застанува под прозорецот и во веќе видениот ритуал, го отвора тешкиот капут барајќи си го часовникот што го извади од џебот на елекот, го погледна, потем го нави, го ослушна, го врати наместо, ја намести паларијата и зачекори кон долниот влез од просториите на СС командата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Чувствува дека разговорот нема да биде пријатен”, се насмевна есесовецот и потем стави маска на рамнодушност на лицето, седнувајќи на бирото и гасејќи ја цигарата токму во моментот кога на вратата, со паларијата в раце, се појави градоначалникот Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Оној кој им беше водство и утеха во овие четириесет години талкање, оној што го изведе нивното избавувањето од египетското ропство, оној што имаше од бога пренесена моќ, само со допир од својот пастирски стап да ја окрвави цела, големата река Нил; оној што на моќниот фараонски Египет му донесе божји казни и несреќи, тој што по волјата божја го отвори длабокото море и на неговото дно направи пат за безбеден премин за својот народ, првиот патријарх на јудејското племе, оној од кој почнува бележењето во светите книги, тој што во деновите на талкање и глад се помоли за спас и го нарани избраниот народ според божјата благодат со мана, чудесна храна што бог ја истури од небото и, на крајот, оној што го доведе својот народ до ветената земја, а самиот не дочека да стапи во неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пискулиев го отвори вратничето, застана малку свртен спрема улицата, клепна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Седна на масата и го отвори писмото, при кое веднаш погледот му падна на онаа слатка завршна реченица „Прими илјада целувки”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На моите идни поколенија им ја препишав мојата интуиција како пропаст (подобро да не го отвораат тестаментот).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Или тие служат само за украс, колку да ги нервираат умрените кошарџии, бојаџии и комарџии – живо сведоштво за тоа дека сепак имало минато без сегашност и дека ќе има сегашност без иднина.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе биде свршено. Ќе го отворат за да се уверат. Врз подигната маса...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татко го зеде Куранот. Го отвори потамина, и почна да чита гласно една од сурите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Момченцето гореше од желба да го отвори своето писмо, но не можеше, зашто дедо му беше повеќе од нестрплив да разбере што му пишува доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан се надеваше дека снегот ќе престане, а потоа ќе долета јужен ветар, па за ноќ, две ќе го преполови, и ќе го отвори патот од селото кон планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Горда го отвори пакетот и почна да ѝ ги пробува аливцата што ѝ ги донела, но детето не ја гледаше во насолзените очи туку во лакираните нокти и ѝ сричаше „мамо” на жената, а не нејзе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Машината веднаш ја стави кутијата цигари на послужавникот, заедно со кибритот, тој ја скина црвената лента од целофанот на горниот дел, го отвори едниот ќош од опаковката и извади една цигара.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го отвори капакот и педантно го крена замотаното црево и едниот негов крај го однесе до славината за вода, на која го прицврсти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Немаше време да го отвора прозорот и да го брка мачорот затоа силно чукна по стаклото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мишко отиде до креденецот, срона малку леб во раката, пак се доближи до прозорецот и тивко го отвори.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Го отвори барот во кој автоматски се палеше светлото што треба да го привлече вниманието, почна да ги нуди гостите со сите можни пијалаци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој скокна на нозе, го отвори куферот (цело време го носеше со себе), и од него извади шише вино.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тој го отворил ковчежето, и видел: сите коски на таткото негов, букви тврди, на местото свое биле, а меките ги немало, оти месото од телото прво се распаѓа, и кај човекот и кај зборот што умира.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се мачеа многу, но не можеа да го отворат, по Божја волја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И нека се знае, преку говорот на летописот, за вас кои доаѓате: тројца бевме, Лествичникот, Филозофот и јас, Иларион Мозаичник, во шест илјади триста седумдесет и второто лето Господово, на вториот индикт од создавањето на светот, во месецот петти, ден од месецот тринаесетти; слегувавме, за третиот печат од вратата на одајата кобна да го отвориме, по третпат во неа сподобие човечко да влезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И откако тој запишал, се вратиле коските назад во ковчежето и тоа засекогаш се затворило со таква сила што веќе никој не можел да го отвори, да го отпечати.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А некој од оние прости луѓе од роднините, рече: „Да го отвориме ковчегот и да го видиме уште еднаш, да видиме дали е уште цел, или нешто почнало веќе да му се одзема.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наеднаш, се чини, посегнува да го симне ранецот, но и ова движење како да се забавува а потоа сосема запира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имам впечаток дека го отворил дневникот и врши преглед на сработените задачи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И Милка го стави своето блокче и го отвори листот на кој беше нацртано мачето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
АНЃЕЛЕ: (го отвора малиот куфер и и покажува). Еве, ова е сѐ.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КАТА: (се враќа липајќи од плачење и трча кон прозорецот, го отвора, вади шамиче и мрдајќи со него вика).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Саздо го отвора писмото и го чита.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Дојдоа другите шофери и со раце и нозе и лопати го исфрливме снегот и патот го отворивме сѐ до горе каде завршува кривината, до превалот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„За птиците,” рече, па го затвори прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стана, ги собра трошките од масата, отиде до прозорецот, го отвори, и ги фрли трошките надвор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најпосле се притаи во малата одаја, го отвори невестинскиот ковчег и од него, со ред ги извади и раздипли шамијата и кавракот, мантата и полката, долникот, бојот и пешкирот, скуталото и некои други везении и ткаенини.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова го отвора подрачјето на “политиката на идентитетот” како една од главните политички арени на феминизмот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Потем го отвори прозорецот и ја спружи дланката на којашто спокојно лежеа двете листенца.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Дури откако ќе го отвори шишето, Фезлиев ја забележува Неда дека е сѐ уште тука. Почнува да се обѕрнува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Инаку ќе се збудалам. (Оди, зема од скривалиштето шише со ракија, се обидува да го отвори. Не може.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сакам прво домаќинката да го отвори орото. (Василка поведува оро со пеење, а по нив се фаќаат и други).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Насмевката ќе остане да го отвори ковертот На моите скриени желби Твоите ветрови ќе уриваат во тесните одаи На моето почивалиште, оставајќи ја последната ружа Но, мирисот ќе остане во твоите прегратки вечно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Беше уште потежок кога го отвори сандакот, каде што си ја држеше храната, и кога откри дека ја нема уште којзнае колку многу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На едно место во подот ги растргна сите пилотни и го отвори ќепенакот. Темничина и мраз.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јана продолжи речиси во монолог - Ова второво, синово, е поважно и од првото, ќе го отвориш веројатно подоцна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ова белово плико ќе го отвориш кога ќе разбереш дека сум заминала на оној свет, кај ангелите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го отвори првото. Прво што ѝ падна во очи беше датумот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По неколку дена, мекото срце на Рада беше спремно за прошка. Беше спремна да го отвори срцето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само се плашам од некој натрапник да не го отвори со некој калауз без да знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Денес беше денот кога заедно со духот на Јана, која беше од поодамна домаќин на ангелската трпеза, денес заедно со неа ќе го отворат и конечно ќе ја открие тајната содржина во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Штом ја заврши работата гладот го натера да го отвори ранецот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Важно беше дека го отвори резултатот и поведе со еден нула.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па, дури јас влечев од натисканите торбулиња што кога ќе го отвориш патентот се расцветуваат како свежа зелка, а некој би рекол „пуни ко шибица“, тој се нудеше да ми помогне, и онака, сега знам, не „ради реда“ ме потпрашуваше: „Од каде ти е ова робава“, па „од каде ја носиш“, па „како ја пренесуваш“, па „како ја озаконуваш?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Не бегам, господине, одам по детето во парк“, му раскажувам, а тој ме мери и не верува, го отвора гепекот... и оп!... му се посреќи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но како никој жив од Потковицата немаше или нејќеше ништо лошо да каже за Јована, властите се налутија и ги нападија железничарите од станицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму, скришум од Бона, од жена си, и од децата, го скришил катинарот и го отворил ковчежето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако ќе ја ожнееја првата ракатка и ќе го отвореа полето, срповите им ги предаваа на тие од кои ги зеле, а сами седнуваат под сенка и плетеа капели, или заминуваа низ полето за да одредат друга нива за жнеење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, властите се распрашуваа што правел Јован за сето време во војната, дали нависитна тој ја растурил бомбата од Црн Камен, дали одел често на станицата и на Битолско Џаде, и дали тогаш, при одењето од Потковицата, го отворил пред некого од нив куферот или дали само му кажал на некого навистина што носи внатре, во куферот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш извадил од пазувите едно кожено ќесе го отворил и почнал да брои на трпезата жолтици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И си ја собира раката со книжето. Го одвиткува. Ама не може да го отвори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го отвори прозорецот. Дождот одамна имаше престанато да врни. Птичките весело цвркотеа.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Превод од српски: Лидија Николова
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На нему својствениот начин набрзина изложува неколку деловни работи, па вади писмо слично на она за кое станува збор, го отвора, се преправа дека го чита, а потоа го остава во непосредна близина на другото писмо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сепак, признавам дека би сакал да го дознаам вистинскиот тек на неговите мисли кога ќе биде принуден да го отвори писмото што му го оставив во кутичето, откако ќе биде предизвикан од онаа што префектот ја именува како ’извесна личност’.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го отворив „Гласот на јавноста“ што на масата го остави Аристин, прочитав во весникот дека истиот тој ден, во раните утрински часови, сум умрел. *
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зевсовата Пандора, создадена од иловица со душа на магиски ветришта го отвора ковчегот на Прометеј како жена на бог на негов брат и ги пушта меѓу луѓето злите духови - тегобноста, слабоста, лудилото, страста и порокот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се сожалува Богдан, ѝ го отвора прозорецот да влезе внатре, но таа одново бега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се поткачува на столот и го отвора стаклениот поклопец на часовникот; ја брише прашината со ракавот и врти со прстите на металните крилца за навивање; го навива и часовникот почна да чука; времето оживува во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Откако Камилски срдечно се поздрави со Татко, наврапито и внимателно го отвори волшебното жолто куферче, ги положи речниците врз масата, со тоа давајќи му на знаење на Татко дека е веднаш готов да започнат со ловот на опасните зборови, небаре тие ќе исчезнеа засекогаш без да ја доживеат замислената осуда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако се поздрави со Татко, посака добра работа и си замина бесшумно, Камилски го отвори средишниот таен дел на библиотеката и од него извади шише со француски коњак курвоазије, кое го донесе со шишето шампањско од своето последно патување во Париз и го чуваше скриено зад книгите за ептен ретки пригоди, каква што ја сметаше и оваа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој, сепак, бил скромен во своите барања: побарал само да му ги средат книгите, односно да го отворат просторот од вратата во собата до креветот и бањата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го отвори шишето шампањско според автентичниот ритуал, се слушна малата експлозија, тапата невидливо одлета, а пенливото вино претечуваше од трите чаши.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа му налеа на Татко и себеси, па, како во здравица, рече: Да ги кренеме овие чашки коњак за наше здравје и за досегашната успешна работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Томето молчеше. Во еден момент, молчејќи, стана, го отвори ноќното долапче и ѝ даде едно ливче на сестра си.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Христина го отвори, го прочита и директно ја погледна Томаица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Братко, ајде, станвај, ни стигна пратка од Америка! Сакам заедно да го отвориме.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар се вознемири, седна на најблиската клупа и го отвори писмото: „Најмил мој, денеска татко ми откри дека се гледаме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Беше момокот Васе, со мало писменце кое таа го грабна, се затвори во собата и најбрзо што можеше го отвори. За малку не го искина од возбуда.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Беше уморен, но не му се спиеше повеќе. Го отвори прозорецот, ја запали малата валкана печка на нафта и стави чанче со вода за кафе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го отвори дневникот. Беше важно да запише нешто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа отиде кај масата во нишата, седна и го извади дневникот од фиоката. Но не го отвори веднаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бидејќи тоа сепак предолго траеше, Марин Крусиќ го отвори донесеното вино и тие двајцата, малку по малку, го испија на голо, надевајќи се залудно на некакво пристојно мезе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да го отвори во Сучутлар, крај Вардар.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе го отворат ли најпосле последниот капиџик што им пречи подобро да се видат?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Водата, самата вода, неговата вода, го беше поткопала ридот и го отвори минатото, ровко, растресено, со по некоја коска овде-онде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На крајот пак од летото, отидов со нокти да го отворам тој гроб и да го прашам човекот внатре, зошто во сите години, во целиот заеднички живот, молчел за она што го нагонило да изгради брана и да го потопи Долнец?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Намерно не го отвори писмото пред љубопитните очи на сестра ѝ.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По враќањето од погребот, жена му на Мил преднаш побрза да го отвори ковчежето од Илко и да види што има внатре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Овој дојде на определениот ден по своите бегови и агалари и кадијата го отвори мезличот со читањето на ферманот, а калуѓерот Аџи-Јане му објасни за сѐ што разбра во Мариово.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Кадијата од Прилеп во Македонија Арслан-беј моли за милост и совет како да постапел со извесни разбојници што се појавиле во неговата нахија, подигнале бунт и ги погазиле твоите свети закони – и го отвори самото писмо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ревшин го отвора шампањот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Всушност, таа го собира и го упатува на самиот себе само доколку го отвора за тоа придвижување.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
СИМКА: (Бргу го отвора ковчегот и вади долна постела).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: Дојди, Костадине, поскоро! (Песната се прекинува.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Илко ѝ рече на Митра да ѝ го отвори ковчегот од Стојанка и да ја промени од убаво поубаво. — Велигденцко, што се вели, велигденцко. Слушаш, невесто Митро?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега не си влезе право дома и не го остави ракавот во камарата над оган, ами влезе в земник, го отвори ковчежето во кое си собираше разни работи и каде мајка ѝ никако не проѕираше, го развитка ракавот, прислушна да не иде некој, ја извади китката, и така сама почна да ја гали, да ја мириса, да ја бакнува по цветот и повеќе по корењето, ја лепеше до образи де од едната, де од другата страна, ја притискаше на гради, та дури го извади гушалчето и ја кладе под левата гола град под која силно, како чекан, биеше нејзиното, тукушто разбудено, младо срце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кон зајдисонцето се спушта Сансет Булевард (на којшто Вилијам Холден ја пронајде Глорија Свансон и сопствената смрт во базенот), завршувајќи онаму каде што почнуваат Малибу и неговите дрвени куќички (од една од нив Мајк Хамер едвај се спаси кога лековерната девојка го отвори мистериозниот ковчег).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Драгоцени се, како сознајби на едно време и еден простор мислите-брилијанти, што како волшебен клуч го отвораат хоризонтот на новото време, ставени во златната уста на Големата Мајка: – „Кај ти е Татковината, Мајко” – ја прашува Ервехе војничето на граничниот премин. – Мене ми е Татковината таму, кадешто ми се децата. – А кој е твојот народ, Мајко? – Народот со којшто живеам, сине.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Обележан од краткото, но значајно пријателство со Игора Лозински, Татко не престана да се среќава со Цветан Горски, кој водеше своја битка во тешките времиња, за да го сочува споменот на Игора Лозински, да го отвори неговиот музеј, да се бори за животот на неговите идеи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Комесарот го отвори писмото. Во него Тале пишуваше: „На Трајчета, сѐ што порачавте му дадов.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Слезе долу под селото, го отвори вратничето на Евтинковата Ливада, најде еден кол и со камен го закова колот во ливадата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Застана со едната нога сосем малку подистурена напред, го зеде весникот в рака, го отвори и почна да чита.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Затоа Куликовото тврдење дека тој е куче што гризе овде исто така го отвора и прашањето на одговорноста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Отвори го, велам, а тој навистина го отвори. А сега наведни се нанадвор!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На ѕидот ќе нацртаме прозорец потоа ќе го отвориме и ќе правиме вежби по фантазија. Kyrie. Gloria. Credo.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Госпоѓа Морис го отвори и со два алуминиумски држачи го извлече садот, а потоа ја излеа неговата содржина во лонец.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во салонот, пред да влезат родителите, брзо го отвори кафезот, ја протна раката и ја погали жолтата канарка, само еднаш. Потоа го затвори кафезот и застана, чекајќи. 24
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не мислите ли дека таквите постапки можат да ги натераат да го отворат фронтот?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ви благодарам многу и еве, веднаш ќе го отворам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
(Љубопитно го отвора пакетот и наоѓа внатре еден убав стаклен пехар).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одеднаш ветерот дувна посилно, го отвори капакот од прозорецот, го тресна од ѕидот, и ветерот, влегувајќи во одајата, крена прав од огништето, го разбушави пламенот од борината, го остави малку да се исправи и потем надојде посилен и го угасна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајка му го отвори пакетчето и од него испадна еден балон.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки го отвори првин едното око, па потоа и другото.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кому сега му е потребно да распредува за тие слабости на Ролан, а згора на сето тоа да го отвора и овој нов проблем: со кого спиел?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прозорецот го отворив за да исчезне мирисот од оние дуњи на ормарот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со една повеќе или помалку - тоа и на Господа веројатно не му е важно. Нели сега, кутриот, лежи сам!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Навалуваше сѐ повеќе и повеќе, и на крајот дури ми го отвори фрижидерот за да ме праша да не сакам да си изберам нешто друго што повеќе би ми се допаднало.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од сиот тој чад веројатно многу мирисаме, затоа што Марија ме гледа со неодобрување кога ќе влезам во соба и го отвора прозорецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Одеднаш видикот ми го разубави една тешка бела мачка, ишарана со жолтопортокалови дамки, која лежерно се прошета по верандата и седна на скалите, вртејќи ми грб и гледајќи го истиот пејзаж како и јас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Марија дише рамномерно, со големи здивови, понекогаш ’рчнува и се помрднува кога јас и Дејан стануваме премногу гласни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На одење таа го отвори ковчегот и од него извади шамивче, здиплено и порабено со срма.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Конгресот го отворил неговиот претседател Лео Кашицки.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
При обраќањето до присутните, тој посебно го нагласил исполнувањето на даденото ветување од Првиот конгрес, дека Американците од словенско потекло ќе работат неуморно за исполнување на производните задачи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Чекај, ја... (Оди брзо и го отвора прозорецот.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Го отвори другиот сандак. И тука фустани. Овој, црвениот за Коца.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка го стави во скутот и полека му го отвори клунот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го отвори прозорчето и рече: „Еве ти човече“, и ми фрли една книга. Нова џебна книга.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас ќе речев, „Може ли да добијам нешто за читање?“ Тие велеа „Не“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Беше мрачно, па чекав до утрото, за да ја видам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше Gravity's Raibow. ВГ: Совршено.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден од стражарите беше црнец, и една ноќ, се врати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа го отвори дневникот и часот почна како ништо да не се беше случило.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Види што ќе ти покажам? - и го отвори ранецот, вадејќи од него една црна кожена футрола.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ама сега Петре прво требаше да поприкажува со мажите под тремот и за црковните работи и за училиштето што мислеа да го отворат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го виде како го сотре кутивчето од бечвите да го избрише, како го отвори, дувна во двете капачиња и пак го затвори.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Страниците му летаа под палецот. Потамина запре во белите листови, го отвори именикот токму на буквата Б, на Бри...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не можеше да поверува како можело да му се случи досега воопшто да не се сети да го отвори локалниот телефонски именик и да види дали не ќе најде и уште некој Едо Бранов. Овде, во сопствената земја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Задоволен, го отвори некаде во првата половина и со дланката помина по хартијата. Рапавка, не некоја квалитетна хартија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пред да излезе од гаражата, Едо го отвори куферчето и од него го извади пасошот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тетка Евдокија ги направи првите чекори со тоа што ја одведе неколку пати на богослужба во Прилеп, а сега тоа е тетката Перса која не само што го отвори своето срце и ги прими како дел од себе, туку таа се обидува да го отвори патот на утехата и надежта.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Навистина, што се случува со мене? се прашува поначесто Атанас, и сѐ понаретко го отвора Дневникот за да прибележи нешто.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога го отворија боксот се изгубив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме пуштија, а тој го отвори пликот, досието мое и почна да тревливи, да ги прекршува веѓите и да му се поткинуваат зборовите: марш, марш, марш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, ако го отвориш прозорецот, е тоа е веќе нешто друго, му ги допираш без проблем ливчињата, му ја чувствуваш одблиску миризбата, едноставно „го имаш“. Ете, така некако е и со мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А не вака, сѐ истите, па истите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И ќе го отвореше она кутиче од нејзиниот „свет” и ќе го ставаше прстенот на показалецот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ѝ го отвори малечкото сино кутиче од специјален порцелан, што го купи во Москва на филмски фестивал кога беше на гости кај другарка ѝ Гордана, нејзина колешка, што во тоа време беше новинар-дописник од тој град во Русија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сакам да имам нови облеки и многу облеки, да ми е преполн креденецот, да не знам која да ја одберам кога ќе го отворам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам зошто не ѝ се допаѓаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Внатре, во кутичето, жолто блескаше мојот прстен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)