ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ани Спринкл на сцената е во двојна позиција токму како што и проститутката во својата работа е во двојна улога.

Ани, уметничката, и Ани проститутката го отелотворуваат единството меѓу субјектот и објектот, активниот и пасивниот.

Неговото дело, што претставува само едно присуство, повеќе еден паразитизам отколку заземање простор, во целост може да го отелотвори овој прв аспект на идиотизмот како поставеност на модерната во уметноста, имено создавањето на една особеност што тешко се разбира и тешко се имитира, Маргина 34 23 поставувањето и покренувањето на една хералдика во прво лице.

Сликата се претвори во знаковен систем кој го отелотворува античкото чувствување и доживување (мисла на Ross Bleckner) кои се привлечни и вредни за присвојување токму затоа што станале премногу ирелевантни.

Не е чудо што не предизвика идентичен одговор од машките геј-гледачи.

Од што точно се плашат сите тие луѓе? Дека грижливо поставената фасада на геј- мажественоста, со маки добиена благодарение на поединечен и колективен труд, ќе им се урне како кула од карти и ќе ги открие оцртите на она одвратноно Друго, самовилата или кралицата?

Дека долгоочекуваното историско и лично остварување на достоинствен – односно мажествен – геј-идентитет ќе излезе дека било попусто и дека геј-мажите одново ќе ги потоморат сенките на патологијата, омаловажувачките стереотипи и неизбежната родово девијантна настраност?

Никој не сака да биде клише, сигурно, но машката геј-женственост не е само стереотип: таа е штетен стереотип со долга историја.

А таа е едноставна.

Само за миг, додека Милдред се устремува преку собата до телефонот, сенката што ја фрла некоја надворешна светлина низ венецијанерите од двокрилната застаклена врата од нејзината канцеларија прелетува, и тоа двапати, во тенки паралелни црти врз кривините на облото и во костум хармонично обружено сензуално тело на Џоан Крафорд и врз нејзиното вџашено, величествено, свесно, згрозено, но решително мирно лице.

А тоа е една од причините поради кои оваа верзија е толку поневпечатлива од оригиналниот филм, и покрај визуелната убавина на фотографијата и поголемата убедливост на приказната.

Сето ова се случува во само една секунда од метражата на целиот филм.

Ревносната изведба на Кејт Винслет на насловниот лик – на неискусната, обична, испогазена, честопати патетична сиротица, која е повеќе жртва отколку независна жена – нема ништо од жестината, елегантноста и авторитетноста со кои Џоан Крафорд го отелотвори аристократскиот калап на средносталешката женственост. ‌Значи, не сакам да кажам дека текстописците од ТОНИ просто се самозалажуваат кога се обидуваат да ги опишат генерациските разлики меѓу последователните верзии на машката геј-култура.

Целата сликовна секвенција, иако е мошне кратка, ја исполнува силно, речовито кинематографско значење што значително ја засилува моќта што персоната на Џоан Крафорд ја има врз публиката и придонесува кон утврдувањето на особениот вид женственост што таа го отелотворува.

Но кое значење?

Дека секој геј-маж ризикува да го отелотворува одбивниот, презрен лик што потајно истовремено го плаши и каков што верува дека е?