го (зам.) - покрие (гл.)

Инаку, во моментов, има три полициски синдикати кои го покриваат неговиот сектор, но –  според него –  ниеден не е реално активен во однос на правата на работниците, првенствено поради политичките влијанија и притисоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
3 Б. Н. сега, а и за време на споровите, е член на една синдикална организација и на едно здружение на бранители, но воопшто не е задоволен од поддршката која ја има и планира да се откаже од членството во синдикатот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мајка ми, небаре ја следеше сенката на сонот на татко ми, до колку и неа не ја повтасала дремката, ќе дојдеше, ќе ја изгаснеше ламбата, ќе ја оставеше книгата настрана, означувајќи ја последната прочитана страница, ќе го покриеше полека татко ми, за да не го разбуди.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го покрија небото, небаре се ронеа ѕвездите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во тие подготовки вложувал сега повеќе труд и пари, покрај другото и заради потребата да го покрие колку што е можно поуспешно таканаречениот случај „Прислужничка“ и за да се претстави како човек, не само на добри намери, туку и на голема саможртва.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дедо ми пак по мајка (мајка ми беше од Севојно, сега не постои, го покрија водите на вештачкото езеро кое се вика според селото - Севојнско Езеро), го паметам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А нивната миризба го покрива „Белжик жоаез“, ги обвива неговите посетители.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Животот се пренесува од едно на друго место, откако ноќниот превез ќе го покрие Брисел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пладнето го покрило со бледо трепетење, над кое се извишува само белиот саат; по патиштата во полето се крева прав од пазарџиите што се враќаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Готово, печено“, вели, го клава плехот врз шпоретот и го покрива со крпа малку да истине, потоа - знам - ќе го потури со шеќер во прав и ќе го сече на квадратчиња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пак ја отвора рерната.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама сѐ да изедеш, ништо да не вратиш дома.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Трите најужни километри го покриваат Најт Таун. Најт Таун не плаќа данок, никакви такси.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но од своја страна Милер сметал дури “и ако условите за добивање на информации се подобрат сметајте го ова како некорисно во поглед на непостоењето на понатамошната воена работа овде и фактот дека мисијата на ИСЛД го покрива политичкото и економското поле“.302 Меѓутоа, по ослободувањето на Македонија и самиот Милер заклучува: “практично не постои причина да останеме овде како воена мисија од следните причини: цела Македонија сега е исчистена од Германците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Вечерта двете момчиња се спуштија до стубелот и го покрија со штици. Убаво ги заковаа. Оставија само мал отвор, колку да може со чанче да се црпе вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ај што го смета татко ми, демек дедо ѝ, за будала; ама и мене, што сум зела маж генерал без војска, нареден со ордени на градите и со прави бразди на мозокот, кого ако го прашаш за Крива Паланка ќе ти го покрие со палецот цело Мариово, а кога ќе му го побараш Мртво Море од Арабискиот Полуостров ќе направи мрвка за под ноктот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Според оваа концепција, подготовката го покрива времето во кое проблемот се скицира и времето во кое се вложуваат индивидуални напори да се откријат и одберат најразвиените вештини и знаења, неопходни за негово решавање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ноќта, искачен на највисокото ребро на чатијата Мајсторот запеја и низ песната се мачеше Да ја дофати најубавата ѕвезда врз него, За потоа, кога ќе се врати дома, Да ја скрие меѓу навезаните цвеќенца на веленцето Со кое го покрива внучето За да му трепка врз неговиот сладок сон.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Птицевидно во муцето, со долго влакно што му го покрива телото сѐ до колената на предните нозе па изгледа како пумпарици да навлекло на себе...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Помина белиот автомобил, подзастана среде селото отаде мостот и уште пред да го покрие правта што јуреше зад него ширејќи се преку целото село, луѓето го здогледаа шоферот, кус и широк во плеќите, со црна маслосана капетанска капа наврена на главата до над веѓи и до уши, и до него височок, кршен маж со паларија на главата како оние што ги носат говедарите во каубојските филмови, во жолта разградена кошула, запрегнати ракави и на вратот наместо вратоврска, врзана црна подебелка врвца за чевли, фатена со тока како од олово, направена во облик на орел со раширени крилја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако треба местото ќе биде покриено со полицмен до полицмен, таа го покрива.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И тогај ропство крваво векови ќе го покријат, само од тажни прикаски светови ќе се разберат.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
ЕДНА ЖЕТВАРКА: А таму не чинат? (Се засрамува и го покрива лицето.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сукњата е тука, опашана преку слабините, и го покрива до потколениците.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фјодор се враќа: во рацете држи еврејски свеќник, а запалените свеќи му го осветлуваат голото тело.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се намести во креветот оставајќи болничарката да го покрие и ги затвори очите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Петко го намести кутичето и го покри со земја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Прв школски ден свеченоста на мигот го покрива стравот дека милосрдниот допир на детството полека преминува во силен стисок.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Небото го покрија црни облаци и водата езерска имаше црвена боја.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А потоа едно зимско утро излегов на балконот и видов дека на столот на мајка паднал снег, го покрил нејзиното испразнето место.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во еден од тие самотни зимски денови, ме стресе звукот на ѕвончето на вратата – толку долго никој немаше заѕвонето на него, што имав заборавено дека постои.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш веруваше дека оние што се согласија на тој договор беа готови дури и систематски, сосема ладнокрвно да убиваат, да ги ништат и своите за да го покријат срамот што им го донесоа на сите, па и нему.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мртов ли сум?“ гласот му беше придушен под дланките.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иако гласот му беше спокоен и утешителен, дојденецот се лизна на подот покрај камениот ѕид и, така седнат, си го покри лицето со дланките, како за плач.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Круме Арсов, најмирниот во дружината, испил половина грне чај од тревки со ракија и заспал на својата кола.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му беа набабрени, под нив висеа ќесички што видливо раснеа под тежина на јад и неисплакани солзи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој крај средниот оган споменал дека видовитиот Дмитар-Пејко, пред злата крв да му го покрие разумот, расправал долго и со благ занес во очите за благородноста на човекот, за дарежливоста на земјата, за силата на водата; секој збор на старецот бил светол и звучен, до проѕирност измиен со мудрост; прикаските имале подлабок корен и од самиот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во јамата, бездруго во јамата, ќе го покриеме со гранки. - Пепелта не станува змија под земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го покрил челото со дланка. Искинатите зборови без значење му замирале в грло, замреле, стивнале со танок писок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Настојувал да го слушаат, гласот му бил строг, пепелав, сличен на неговата мовеста кожа. - Прекрстете му ги рацете врз гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сакате да ме сечете ... Јас сум ... Вие ... Не може тоа ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ да го покрил со повеќе влакна, и самиот ќе личеше на намразениот Онисифор Мечкојад, ќе беше негов близнак, негова лика во неподвижна лочка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби и почувствувал дека го покрива топлина, пијан - не се разбудил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако мртовечкиот ветар го бришел сјајот на ѕвездите, над нив светела некаква леденикава ведрина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Милка го покри со дланка едното стапче, се загледа во другите и рече: „Ми останаа уште девет стебла, учителке!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Кога се веќе подредени застанува пред Антица и теловите кои и го покриваат лицето и ги подвојува на два дела и така и ги фрла преку рамењата на грбот, а по тоа се фаќа прв на орото.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Потоа Арсо си го наместува окото на малото дупче од книгата што го покрива прозорското стакло.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Влагата по ѕидовите се искачила до пола метар, ама Мара е мангупка, па го подвиткала теписонот и го покрила зеленилото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Осум пати да те исфрла, дури деветтиот пат засекогаш да го покрие твоето грешно тело.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја погребале далеку од дворецот што за неа го изградил татко £.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Идниот ден наутро го нашле телото на Струма надвор од гробот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ене го, Жан Мартин застанува пред терасата на локалот „Пергола“, го вади својот маслен халпцилиндер и го покрива темето со остра перика на малоумен баварски селски ѕвонар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секакви животински муви веднаш му го покрија крвавото лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се почувствував изгубен. Пот ми го покри челото како венец од студена, влажна земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Наоколу сѐ брзо се измени - сенките го покрија и последното парче на сончевата светлост, земјата се заниша и стана мека постела, од далеку допре благ мирис на сено.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Столот под неговиот сосед и сам залипа, закрцка, го покри неговото шмркање.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Господе, ќе го покријат сонцево, ќе го заградат, велам и примижувам, застанувам меѓу огништата од гравот, од пченката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отсеав брашно, ги засукав ракавите, го замесив и го покрив со цедилката да кисне. Да нарасте, да стаса.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само што ќе ме видат и ќе избегаат, рече. - Ќе си врзеш шамија, рече мајка ѝ, таму и така жените си го покриваат лицето. - Таму носат и трето око, навезено на грбот од кошулата, рече Ѓувезија Дубровска.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А кога правта се стаи, виде дека таа е единствениот човек што слегол од автобусот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сиот во клопче со стиснати раце меѓу нозе и со коленици до самата брада, Антун Крстин ги слуша погодувањата и гледа околу себе лилави и модри и жолти и суринедовршени лица и се брани неподвижен, со некој внатрешен отпор, од мириси што минале еднаш низ куќата и сега се враќаат да го задушат, да го покријат, да го одделат од маката да истаржува тајни на едно минато.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Секакво животински муви веднаш му го покрија крвавото лице.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го ставија крај ископаниот гроб, му штракнаа со кадилницата. И го покрија со капакот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некој ќе му подрече некој лицемерен збор и ќе го покрие со него пред да го покрие со земја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тајна на светиот дух. „Осамена си?“ ја привлече за да го покрие нејзиното треперење.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Винстон го покри лицето со дланките.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Онаа, жената бегалка во чамецот исто така го покри малото момченце со своите раце, иако со нив не можеше да го заштити повеќе отколку со лист хартија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој кратко молчеше, почека, а потоа викна: За да си го покрие злосторот. Ете зошто!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се свитка на каучот, под покривачот со којшто го покрив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што било и каде е она што го покрила водата? Тоа живее, само на поинаков начин.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и друго: Симон знаеше дека само јас со тракторот можам да возам од браната до Долнец по патот направен од багерите што работеа на браната, откако стариот пат го покри езерото, и дека само јас можам да се искачам по онаа стрмнина до гробиштата на Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Одевме покрај брегот, понекогаш до самата вода, која наместа беше плитка, а наместа пак паѓаше многу длабоко, според теренот што го покрила водата кога се правела браната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не се кажува точно што сѐ ќе покрие, но се подразбирало, секако, дека ќе го покрие селото Долнец, бидејќи во записникот се споменува отштета од државата за евентуално одземени имоти за потребите на акумулацијата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
За да си го покрие злосторот, тој твој Борко, за да си го покрие злосторот, убиецот, го гтотопи Долнец, викал кон Лена, сега веќе скршена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тоа најпосле, очигледно, го натерало да го преземе она со изградбата на браната, надевајќи се дека ќе го покрие својот злостор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа го зеде покривот да го покрие, но Мил не ја остави; да почекаме уште малку, ѝ рече; ќе чекаме, му рече таа, принесувајќи му ја запалената свеќа крај устата да види дали пламенчето ќе затрепери.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
В плоден лес камен рожба да е да зрее и црно нешто да го покрива и цут на гранки и нож по тоа да вишне на врв на ножот птица да починува без тебе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Сливите, крушите, кајсиите, ѕенѕерите во даскаловата градина се променија во бело, јаболката и праските во црвено, а на сето тоа — лилјакот го покри целиот осој со своите антерии.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледаме карши во чардакот на комшиката Џун, скриена под ниската настрешница, којашто ѝ го покрива торзото до деветто колено.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А потоа пред полноќ небото го поклопуваат ниски, густи и влажни облаци, коишто го покриваат овој град на илузии онака како што мајка покрива дете што се заиграло, па заспало.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И кога целата фабрика „Нонча Камишова“ би се преориентирала исклучиво на шиење пешкири, те триесет години само со тоа би се занимавала, пак со тие пешкири не би можеле да го покриеме ова песочно пространство.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Скупо им било да ги мрдаат височинките и решиле ѓубрето да го покријат со 2 метра земја, да стават по некој ски–лифт, едно–две бачила и сега за "скијање на ѓубре" ти зимаат 30$ зa дневна.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Врзувачката на главата гледаше и лицето да ѝ го покрие; оставаше само мал процеп кај очите за да гледа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јаким налутен што судот пресуди во полза на Лиќо, започна и тој сега да ѕида уште еден кат на својата куќа, и сега тој почна да му го затвора светлото на прозорците од Лиќо; сега Лиќо зафати да го тужи Јакима и да го спречува да го изгради катот; започнаа одново да доаѓаат комисии, вешти лица од судот, да прават скици, записници, да даваат мислења; се редеа судски решенија, жалби, тужби; времето одминуваше а есенските дождови почнаа да му ги ронат ѕидовите на изградениот кат на Јаким; и тој нечекајќи дефинитивна одлука на второстепениот суд, зафати да го покрива; Лиќо се обиде со сила за го спречи, започна тепање меѓу нив во кое се вмешаа и нивните жени и нивните синови: Танаил и Китан. во тепачката дојде до пукање и Лиќо го отепа Јакима.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Обични приказни што ќе го покријат етарот и оние капки крв на врвовите на твоите чевли.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа богословот го покри парчето небо со своите раменици и во собата легна непријатен мрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Челичните жици на електричнотот грло матно зајодлуваа и го покрија нејзиното плачење.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ако дојдат Германците, сѐ што е поважно и повредно ќе го скриеме внатре и ќе го покриеме згора со земја.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Небото го покрија црни и темни облаци.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сепак, сега стариот прв стануваше: одеше на пазар колку да го покрие дното од торбата со поевтин зеленчук, па се враќаше дома да ја исрка попарата од млак чај или кисело млеко.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И дури татнежот и чадот на градот сонцето го покриваат еден усамен глас на птица како далечно поточе како детско ѕвонче како утринско огледалце ја крепне кревката илузија на пролетта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Правена е по план, донесен од Германија, каде што тако му работеше како слаткар: куќата е со висок стрмен покрив кој не држи снег, и на кој, на сите четири страни, има тавански прозорчиња што го осветлуваат просторот под покривот; на сите четири ѕида од куќата: и на долниот и нагорниот кат, има мали дрвени балкончиња и тесни врати кои излегуваат на нив; над нив има гипсени украси: развлечени триаголници што се испакнуваат од фасадата; по рабовите на куќата, исто така, се спуштаат гипсени бордури; куќата е обградена со зеленило што ја прави уште поубава; пред куќата нема градина како пред многу други куќи, туку е посеана ниска трева која како зелено кадифе го покрива сиот простор; низ тревата постојано се разлева една браздичка со вода и ѝ дава свежина и силно, блескаво, зеленило; пред куќата, под лозницата што е разгранета на дрвени потпирачи, се белее гроб направен од мермер; околу него цвеќиња и масичка и столчиња направени од преполовени костенови стеблаци; оградата на дворот е од мазни дабови плотици со куси врвови исшилени како запци од шара.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако не нè префрлате во Албанија што ќе биде со нас? (Ќе видиме; мораме да ве спасуваме...) Како? (Има наредба: кој може, кој е поздрав, треба да тргне пеш преку Косово...) Се оди прекутрупа, низ нивје, низ кални патишта, непријателот опсипува со гранати; една од нив паѓа близу, ја затресува земјата, ја откорнува и го покрива Трајана.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Слабите ноџиња ѝ се склопчија како ноџенца на мало пајаче, а рацете ги држеше пред лицето, обидувајќи се да си го покрие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Александар се приближи до мртвото тело, не можеше да ја скрие својата длабока болка, ја соблече од себе наметката и ја спростре над покојникот за да го покрие.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Косиве нека го покријат лицето, си велеше, што погусто, за да не му ја видат убавината и другите. Убавината и младоста што ги виде таа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во залезот стеблото навистина фрлаше сенка одвај да го покрие само скаменетиот костур на детето.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Да гледаш тело синово ко камен фрлен крај патот, гроб да му утре не знаеш, со цвеќе да го покриеш, со солзи да го полееш, да гледаш а да не можеш, да писнеш и да прозбориш на последната раздела.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
ОСТОИЌ: Го покрил протојерејот и свештениците. Каде се парите?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пијаниот издава само некакви неартикулисани звуци, Дара му ги собува чевлите , го покриваат).
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Квечерината Мита и Цана купчето свежа земја го покрија со Јаново цвеќе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го продлабочи ровот. Над градникот стави неколку камења, довлечка гранки за да го покрие ровот и свежо ископаната и израмнета земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако самата земја го покрие, тогаш нема прекин, туку наредба непријателот да не помине, да не стигне до ова или она место.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Море замолчи, та не дрдори толку! - сврте грб Аргир и го покри лицето со капата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Aми доаѓаа од куќа в куќа, не викаа на собири тие од НОФТ-а и од АФЖ-ето и ни велеа дека ќе почнат големи борби, дека местото ќе гори, велеа, водите од реките и бунарите, велеа, ќе испарат од многу оган, а небото ќе го покријат ароплани кои ќе фрлаат бумби и жив оган, такашто се ќе изгори... велеа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го менува во Larry Rivers во 1940 година, кога почнува професионално да се бави со музика, свирејќи со Џез групи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговата неприкосновена искреност, за добро и за зло, го покрива целото негово дело и ги прави достоинствени дури и неговите најголеми гафови. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 235 Риверс никогаш не е помалку од потполно вклучен во задачата што си ја поставил: да го украси своето доделено место во историјата на уметноста со толку многу незауздано изобилство колку што самиот може да поднесе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Риверс е роден во 1923 година, во Бронкс, Њујорк.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистинското име му еYitzroch Loi- za Grossberg.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Исплука и понавредливи зборови, дека не е достојна ни баба да се нарекува кога дозволува едно седмогодишно дете да ѝ бега од пред очи и знае ли таа дека Острово не за џабе го викаат Острово оти навистина е остров како оној на кој Доне бил сургун, од едната стран Е гулемта река Вардар, а од другата Во гиризут уд кој црпиме вода за пиперките и думатте, вели чиниш плитка вода, ама ако ти го покрива лицето легната исто како да си паднала во најдлабока и Аш, пркнува животот уд теп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Наеднаш нешто ми ги затвора очите, некои дебели прсти ми го покрија лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми го покри пареата, издувана од возот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нема кој да води сметка за него, нема кој да го покрива ако неочекувано заспие, како што тоа понекогаш му се случува, да чита, да чита во кревет и да заспие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кутриот мој брат, се разжалостив, може да настине, може да се разболи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)