Мачорот му се доближи, му го поттурна вратот и му мјаукаше, а Милан го стисна до себе, наоѓајќи удобност во купчето од свилесто крзно.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Држењето на мачорот беше блага љубопитност што се граничеше со незаинтересираност, но кога, по една минута, или приближно толку, глушецот не мрдна, неговата предна десна шепа се спружи и нежно го поттурна суштеството.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
ВТОРОТО ДЕТЕ: (го поттурнува првото и поумирено.) Чекај бре, не знаеш да кажеш!... на чешмата, како што си полнеа жените вода, јас и овој (го поттурнува првото дете, кое сака да го измести и тоа да каже) се прскавме, застана и прашуваше каде седи Софре Танески.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ѝ помогнав да се качи на чунот. Сетне го поттурнав и тој се слизна по водата.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
- Зошто сум прифатила некој си Иван, непознат и туѓинец, да живее кај мене во сопчено?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Немало кој да го поттурне таквиот предлог, во колку воопшто постоел.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ова, во врска со мојот син и неговите херојства му го реков и на еден од милиционерите кога дојдоа да се распрашуваат за момчето што ми го доведе Боге од Бањи.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И еден ден, кога му здодеа од чекање, Баге тргна со него - требаше нешто да стори со себе, да преземе некој чекор, зашто немаше повеќе никој да го поттурне ни напред ни назад, ни угоре ни удолу.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Полицаецот ми го поттурна под нос и нареди: - Читај го тоа што е подвлечено со црно мастило.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Го поттурна мракот престорен врата и шарките ја разгрнаа темнината, старицата - ноќ од одајчето штрбаво списка (си го покажа мракот единствениот бел заб печката плинска).
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Тогаш Хајнрих беше скоро неподвижен, затоа што неговиот ум не можеше да му каже на телото да се придвижи – деновите ги минуваше в кревет, и само кога доаѓаше часот за одмор во парк, болничарите ќе го поткренеа, ќе го поттурнеа и тој како некаква машина се движеше сѐ додека некој го туркаше, правејќи отсечни чекори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Го движеа така по ходниците до излезот, потоа го носеа до некоја од клупите, па го притискаа на рамената и тој седнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Нели постојано велеше: „Секој погрешен чекор води во амбис!“
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„Господи, Семјон“, ќе му речев, „Колкупати досега ќе се најдеше таму ако беше така како што велиш!“
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Мислеше, кутриот, дека секој погрешен гест, секој ненадеен потег може да го поттурне кон амбисот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„Мислам дека повторно се обидуваш нешто да ми подметнеш, Раде“, реков и го поттурнав.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)