го (зам.) - продаде (гл.)

Се сетив на златниот венчален прстен од мојот сопруг, кој со тешко срце го продадов во златарата... Прости ми, прости ми ...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Пази, Доне, оризот да го продадеш дури има добра цена!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Меѓутоа, од поднесената молба до царскиот Диван, рајата од споменатата Монастирска каза известува дека бившиот мутеселим Шефки-беј додал додаток и за оваа среќна година преку постоечките додатоци, со што ја покачил сумата на 135.000 гроша и со тоа ја натерал рајата да го продава својот недвижен имот за да го исплати данокот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со што ќе работат овие луѓе ако си го продадат добитокот, од што ќе живеат и дали утре ќе можат да излезат во пресрет на власта. Тамам, рече султанот, аферим!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Друго што му побарав беше да се среди со земањето на даноците во нашата каза, зашто некои луѓе, реков, си го продаваат и последното нивче и добиче за да го платат данокот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Досетливиот трговец се погрижил да внесе сè во тезгите по дуќаните и на најбучен начин да го продава.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој не ора, не копа, не жние, не врши. Него бегот не може да го псуе на вера и закон, не може да го продаде како другите чифчии, но сепак може да му удри некој и друг дипшик, да го измаскари и да го напади предвреме без да му ја исплати заслужената руга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Маклата, тревата беше пораснала поубаво одошто во Градешките ливади та Сиве ја смолкна косата и почна да коси околу изворчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Адемага ги наполни и бочвите со вино; каците со маст веќе беа полни од летоска; донесе од Прилеп и еден товар шеќер; го свари и комињето од белото вино и така се приготви да ја чека зимата и ужива во кулата крај неговите три ануми и црното Кате. Ho даде збор Катето да го удоми дури не го продал чифлигот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Султанот и го продаде стариот златен рудник во Рожден на италофранцуската компанија Алатини и Шарио за сто години и тие го прекрстија местото од Маданот во Ал-Шари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ете и него ќе ми го продаде Адем" — си помисли Јован во себе, и кога го кладе филџанот на дизгот му се опули право в очи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од имотец, освен едно криво магаре, немаше ништо, та беше принуден да прави катран од големите борови во блиската планина, да го продава во Битола и да носи на две недели по едно осмаче 'рж или царевка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Крадел дрва од државната шума, горел дрвен ќумур скришум од падарите, го продавал по пазарите во Скопје и Велес, за сол и газија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ѓупки доаѓаа со автомобили да продаваат шверцувани чаригави и тантели, пристигнуваа скитници со спрејови против муви и масла за залижување на косите, бадијалџии навечер по пазарите собираа фрлано овошје и зеленчук, и утредента со такси го носеа во Брезница да го продадат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не сакам да гледам, не сакам да слушам, ниту пак сакам да видам трага, од некој кој своето достоинство и пријателство го продал за стуткана пара, која само му е драга.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Едни велат дека набрзо го поарчил она што го имал; и љубовта брзо му истекла; а кога го продал коњот заминал“. *
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно отишол да работи во Германија. Или во Бугарија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За пусти пари човекот најмилото си го продава!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И Сулејман, којшто го продал имањето сето, гонет од младиот порив; за сабја дамасклија немаше веќе на светот она што не би го сторил...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Сенарот го продал сеното и со тоа купил јаглен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Мене ме чудат вашите беспредметни обвинувања, - забележа Паша Емиљевич, кој силно мирисаше на пенливите струи. 178 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Мене сенатот не ме ополномошти.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ја продаде - и готово. Моето ќебе сакаше да го продаде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Кому му го продаде столчето? - праша Остап со ѕвонлив шепот. Овде Паша Емиљевич, имајќи натприродни сетила, сфати дека сега ќе го тепаат, можеби дури и со нозе ќе го газат. - На прекупец, - одговори тој.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Стариците не го слушаа. - А Пашка, тој Мелентјевич, тоа столче денес го изнесе и го продаде. Јас го видов. Кому? - извика Остап.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе му го продадам виното, па за Арсо да се грижи, да го поднагледува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И под 2: да го убедиш твојот зашеметен петел дека ти ќе бидеш супер пријател и, ако треба, и мајка на неговото дете и дека вие, всушност, ќе бидете едно среќно семејство, само под еден услов,љубовникот мора да ја офарба косата во црна боја за да не помисли некој дека ти е татко и сè што е негово да стане твое, значи ’ко божем тој ти го продава на тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега Пишпирик ми одговори: Тоа што ќе го купи ми го продава мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со пари вчера купував, денес на вересија. Ту еден продава ту купува друг, јас од тебе, ти од мене- вртење во круг.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Остави сега, реков. Готово е. Им го продаде Хироши. А сега заборави го.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Му понудија и пари и по долги молења, човекот им го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Ме сметаш за курва. Мислиш дека сум го домамила в клопка. Ајде речи ми - курво, го продаде за шепа сребреници.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сеќаваш ли кога ме тераше да го продадам станот, небаре немало друг излез за мене?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дворот од неколку квадратни метра, со разгрането стебло на кајсија во средината, крај кого наместо маса беше легната макара од кабел со неколку јасикови трупци наоколу прилагодени за седење, Ханка го делеше со осумдесетгодишниот пензионер од „Металски” Боро Симески кој по смртта на својата сопруга го продал станот во Тавталиџе, им ги поделил парите на двата сина, и се сместил во приземната барака со една соба и кујна, веднаш до нејзината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
17. МЕСО НЕ БИВА БЕЗ КОСКИ - зависи кој касап, кому и како го продал.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Коњот пак Симон го зел в град и го продал на сточниот пазар во Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Слушај, вели, јас во тој случај, ќе го продадам коњот и ќе го убијам Гаро. Ќе го убијам песот, што ќе ми е!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го продадов тој гоблен и навезав и други на кои го ставив и името и презимето и годината кога сум лежел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Отиде да го продава сирењето и маста.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Обично кога си иде човек од пазар го запираат луѓето и го заговаруваат да им каже што ги интересира: како поминал на пазарот, како го продал имањето ако терал, скапија – евтинија...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таквото искуство се наоѓа себеси во едно фино ново Она што луѓето ќе го продаваат во место - помеѓу уметност, иднината нема да бидат делови од наука и игра.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Домаќини луѓе да се влечат по срезот, не го чинат кабул сето што ќе го продадат да е печалба, не само 40—50 проценти колку тие што печалат на продадената ракија, шеќер и друг бакаллак.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го продаде брашното, сирењето, гравот, волната, житото и другите „дарови" што ги собра в село за свети Илија, си го јавна вакафскиот коњ и си отиде во манастирот да му ги однесе последните пари на егуменот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уље мења после секоја тура, гуми после секоја 5–та, а после дваестата камионот го продава у Источна Европа или Западна Африка.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Има и друго решение! – Првин размислував да го продадам последниот прстен што ми остана од мајка ми...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Млекото го продадов, ама Германците ми ги зедоа парите! - му одговори Трајче; - Мајката нивна, кучешка! - опцу Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Млекото го продадов - одговори Трајче - ама Германците ми ги зедоа парите кога се враќав и кога ме претресуваа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Како, млекарче? Го продаде млекото? - му викна Евто горе од чатијата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бесен и среќен!!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Не можеме да го фрлиме од краста удоле, да го стркаламе по басамаци, да му кркнеме нож во грб, жив да го закопаме, да му скинеме глава на спиење, да му исшмукаме крв, да го продадеме на турски силеџија, да му скинеме една дојка…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кузе рекол во управата дека му го продал некој Албанец од околните села и така се покрила работата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Додека бавно се создаваа расказите за оваа книга, морав да го продадам фолксвагенот. За само 800 германски марки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Најлесно ги купуваше оние парчиња што остануваа осамени некаде во средината на брегот како мали оази, пусти островчиња заградени наоколу сè со имотот на Профим, кој не им даваше пат, не им дозволуваше да газат преку неговиот имот; таквото заробување им го правеше на оние сопственици кои за инает не сакаа да му го продадат својот имотец што Профим, купувајќи ги другите соседни парчиња околу него, му ја стегаше јамката на тоа делче од брегот, и кога сопственикот ќе се најдеше како опашан со змија - ќе попуштеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Полумракот не му пречеше да ги препознае најупорните слушатели: продавачката што му го продаде првото пиво, најдобриот другар со кој се тепаше на игралиштето, девојчето што првпат го бакна, другарите – соучесници во првото пијанство и девојката што најмногу ја сакаше.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Продавачката ми го продаде иако бев детиште.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ете на пример, ближат празниците, па вака незаштитената шума е лесен плен за несовесни луѓе-нелуѓе, крадачи, арамии“ - возбудено брзаше да дорече Ивана „ да речам - разбојници - сечат елки, борлиња, дабови гранки и сето тоа го продаваат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако тоа можам да го продадам, уште подобро.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Демек, тоа што го краделе тие, јас сум го продавал.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога дојде тој стептомицинот, дваесет грама, решив да одам да го продадам горе во Србија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми дојде еден ден, носи еден страничен ретровизор, по изглед како од увоз и ми го продава.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бидејќи градот блиску, секој вишок го продаваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Органџиев го продал оризот со кој бил пренесуван динамитот од Кочани и сите пари што ги имале телеграфски биле испратени до Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ти собирај пари и кога ќе собереш многу ќе ти го продадам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)