- Во мал круг пријатели и уметници на 5. февруари го прославува својот осумдесети роденден. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 9 Вилијам Бароуз за пишувањето ...
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Кога се врати од Цариград, Татко донесе и еден том од Енциклопедијата на историјата и географијата од Сами-беј Фрашери, во шест тома на 4 830 страници, која го прослави авторот на првата турска енциклопедија од таков вид.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Да не си го прескокнам и роденденот како многу битен настан кој секогаш завршува толку тажно. Го прославив, се разбира сама.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
- Е, ако е така, драга моја колешке, клупава ја оставам да не чека, а ние одиме ова да го прославиме.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Очигледно поддржувачите на генералот Стојан се имаа амбицирано и мобилизирано достојно да го прослават јубилејот на неговото доаѓање на власт, па на ѕидот имаше еден куп текстови кои што го глорификуваа ликот и делото на таткото на нацијата.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Како судбински да им ја претскажуваат иднината, онаа што е најверојатна, да не се рече неизбежна во такви ноќи, црцорците гласно се бараа по полето, да се најдат, да го прослават животот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Оти таа чесна уста се покажа како серафим којшто го прославува Бога.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Јас не ги сфаќав неговите објаснувања.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- На мајките, и без да им го спомнуваш името ќе знаат да ти го прослават именденот - ми беше одговорил.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Изложбата „Тотален ризик, слобода, дисциплина” во Guggenheim музејот го прославува минатото на апстрактната уметност, но се измолкнува од прашањата за нејзината сегашност.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Вчера го прославија овде св. Трифун А несреќниот Валентин остана в сенка Во просветениот свет најпрвин доаѓа љубовта А потоа опиеноста. Овде пијанството е зачеток На секој зафат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Чанга, спроти денот „Д”, ги повика сите козари, ветерани и млади, козари со убиени кози, козари со покани да дојдат во дивиот дел на големиот градски парк, крај реката, со семејствата, да го прослават неговото враќање со козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На првиот празник што дојде, луѓето се собраа на средсело облечени, променети во најлична руба да го прослават да се провеселат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)