го (зам.) - пцуе (гл.)

Тој не ора, не копа, не жние, не врши. Него бегот не може да го псуе на вера и закон, не може да го продаде како другите чифчии, но сепак може да му удри некој и друг дипшик, да го измаскари и да го напади предвреме без да му ја исплати заслужената руга.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чудно е, ама и него сите го сакаат. Никој не го пцуе, затоа што нема зошто.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Па нека го пцуе. Што го закача?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Предизвикувачки нѐ гледаше и мрмореше: - Авива, Адис Абеба, Акропол, остави го детето ти велам. - Го пцуе, реков јас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не подригнува. Не го пцуе возачот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Правите што сакате. Само немојте царот да го пцуете.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ја пцуе ноќта, дождот го пцуе, а ги пердаши и оние што се зад него, од ред, за тоа што тргнале по него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зошто напади народот да не чекаат царските луѓе? – Да ти се многу години, бег – го испушти попот познатиот робовски поздрав и направи длабоко темане, наведувајќи се речиси до земја, но место одговор на поздравот, кадијата му удри по еден камшик по грб и по плешки, па почна да го пцуе и да вика: – Какви многу години, бре ѓаур?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И тогаш, таму во Идризово, му велам на иследникот: - А бре другар, па тој и тој таму најмногу викаа и ја клеветеа Југославија и го пцуеја Тито и први ги примивте...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Храброст - Некојпат стекнува корист од Шарлатан - Изгледа убав низ стаклото, страшливоста на другите. но колку си поблиску, толку помалку ќе најдеш.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ц Шепотење - Начин, како двајца го пцујат третиот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)