Но тој го разјасни прашањето и собра во училиштето добар број деца.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Оваа биографска епизода, раскажана од Хајнер Штахелхаус (издание Abevil press), осветлува само еден аспект од личноста и делото на Бојс, аспект којшто изложбата во Бобур тешко дека би можела да го разјасни.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Процесот го добил дури шест години подоцна и тогаш си го повратил својот статус на професор.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Вистина, професорската димензија на Бојс се среќава во неговата изложба најмалку онолку пати колку што има и црни слики.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Многу млади почетници праат кардинални грешки при конзумирање на алкохолот и затоа чуствуем за потреба да го разјаснам процесот на пиење за да не дојде до несакани последици.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Ваквата перспектива, која ја одбрал авторот, всушност им ја ограничува на ликовите можноста да го разјаснат цинизмот на војната.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Помислив: се труди да го прикаже Ѓурчина недолжен дури и ако учествувал во овој настан. (Тоа најмногу ме изненади).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А кон тврдењето на Огнена што Даскалов се обидуваше да си го разјасни, ми се причини дека ја придодаде и претпоставката дека во најлош случај, во колку Ѓурчин лично и ги погазил принципите за кои толку многу се застапуваше, тој сепак не бил иницијаторот или единствениот виновник.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А со тоа може да се објасни зошто машката геј-култура се закачила за сцената и за целиот филм.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но, треба да се каже повеќе пред да можеме сосема да разбереме од каде тоа Џоан Крафорд почнала да им служи на некои геј-мажи како заменски идентитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
На преголем број од толкувањата кои штотуку ги изнесов заедничка им е склоноста пребуквално да го објаснуваат изборот на материјалот на машката геј-култура и така со образложенија да му ја намалат важноста, наместо да го разјаснат, па во нив се заборава важната поука што веќе ја научивме: она што геј-мажите го сакаат кај своите негеј-културни икони е токму фигуралноста на тие икони.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Звукот не се гледа себеси како мисла, како “треба”, како нешто на кое му е потребен друг звук за да го разјасни, како итн; тој нема време за никакво разгледување - тој е зафатен со изведувањето на своите доблести: пред да исчезне, тој мора совршено да ја означи фреквенцијата, гласноста, должината, структурата на аликвотните тонови, прецизната морфологија на сето ова и на себе самиот.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
- За што зборуваш! - се обидов да го разјаснам недоразбирањето. - Какви се тие инсинуации?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Класиката, наспроти тоа, им е сродна на догматската хиерархија на вредности, на теолошкиот рационализам и нормативното мислење.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Една феноменологија на класиката која, за жал, ја немаме, би можела да го разјасни оној друг прагест на човештвото.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)