Некој го крева месото над главата и вика, талалика: - Чекајте, луѓе, вика, чекајте да го свариме, па варено ќе го делиме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Обично чекаа да помине доволно време за да го сварат акумулираното за да можат, при следната средба, евентуално, да направат чекор натаму.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Но потоа, старата го распрета огништето и се обиде да го свари кафето откако претходно ги истолчи печените зрна со ќускијата за слануток.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Рече дека ставила две лажички кафе, преполнети, па затоа се исчудуваше како тоа кафето што го сваривме да се стрефи толку тенко.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Оттука па натаму престанав да ги прецедувам објаснувањата на Ѓурѓија бидејќи наеднаш ми наиде на ум зборот на Синесие кројачот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Живееме, се прпелкаме. Ќе дојде недела, ќе истребам грав, ќе го сварам и ќе појдам в црква на гробишта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И реков дека има и други лажици, нив не треба да се мачиш да ги преполнуваш а кафето ќе излезе токму такво какво што го посакуваш.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Адемага ги наполни и бочвите со вино; каците со маст веќе беа полни од летоска; донесе од Прилеп и еден товар шеќер; го свари и комињето од белото вино и така се приготви да ја чека зимата и ужива во кулата крај неговите три ануми и црното Кате. Ho даде збор Катето да го удоми дури не го продал чифлигот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)