го (зам.) - скрие (гл.)

Веднаш нешто му падна на ум. Тој стана и го скри револверот длабоко во појасот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Домаќинот почна да ја менува бојата на лицето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Добро“, му велам јас, обидувајќи се да го скријам гневот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Белокорите буки бргу го скрија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во воздухот се крена облак прав и земја и го скри сонцето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дедо Иван повлече две, три голтки од шишенцето, побожно си ги избриша мустаќите, па го скри шишенцето под перницата на леглото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Често ги затвораше локалите и на семафорите запираше на црвено, отворајќи го утрешниот весник колку да си го скрие лицето од сообраќаецот, па одвај го чекаше зеленото светло за да ја спрашти пред овој да го натера да дува во балон и да го озелени како мувла.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гласот ѝ го дочу земјата и некаде го скри.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Везден цвеќенцата си играа низ полето, се пресегаа и од лисјенцата на тревките го собираа гласот на младичот и во своите пазуви го скрија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А сега си го скрил и ме лажеш.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Едното од нив го скрив јас. Ќе ви кажам зошто и како.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога по половина час се врати, на лицето му лебдеше загадочна насмевка: „16 златници! – и брзо додаде, неможејќи да го скрие восхитот: „Колку е убава ќерката на бакалџијата!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Или, со победоносна насмевка, да го скрие во пазувите...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Одеднаш, таа ја подигна главата, и со грч, што не можеше да го скрие ниту разлеаната црна каша на калта, го викна неговото име.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Не тато, не сум, - реков, иако не знам што сѐ би дала сега веднаш да можев да се покријам под јорганот, таму да го скријам лицето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- јас реков, не можејќи да го скријам нетрпението што побрзо да си тргнеме кон дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Откако ќе го отпразни шишето, тој го затвора и се обѕрнува, бара место каде да го скрие.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Оди до местото каде што го скри отпиеното шише, го вади и на неговото место скрива ново, полно, а со отпиеното се враќа кон масата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Чуварот побрза да го скрие часовникот в појас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога дошла Неда кај ругузината, клопчето не си го нашла.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По малку време излегла Босилка од куќа и си седна на ругузината.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Станала Неда да си земи нешто од дома и Силјан слегол од куќа, та му зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На часот на Силјан му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа, та го скрил во сламата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Имал среќа што го скри темницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јас уште вечерта го навабив Чако да го врзам, да го скријам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека внимателно го читала, ненадејно била прекината со влегувањето на една висока личност, од која особено имала намера да го скрие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги земаат предвид само сопствените претстави за остроумноста; и кога бараат нешто скриено, се повикуваат само на начините на кои тие би го скриле.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ти знаеш дека почнавме да јаваме ова утро. – Добро, – реков јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не звучеше како да е загрижен и знаев дека ќе го скрие и дека нема да го врати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зар не гледате дека тој е убеден оти сите луѓе би го скриле писмото, можеби, не во издлабено дупче од ногалката на столот, туку секако во некоја дупка или зафрлено ќоше, поттикнати од истиот начин на мислење што би ги навел да го скријат писмото во издлабено дупче од ногалката на некој стол?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не бргу, во секој случај. – Каде ќе го скриеш? – прашав. – Знам едно место, – рече тој. – Пред колку време си го украл коњов? – прашав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не сакам да се фатиме во лага.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му требаше половина час за да го најде коњот и да го врати. – Добро, – рече тој, – скокај. – Цел свет сега се буди. – Што ќе правиме, – реков јас. – Или ќе го вратиме, – рече тој, – или ќе го скриеме до утре наутро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, колку повеќе размислував за смелата, брза и префинета остроумност на Д. – за тоа дека документот мора да му биде секогаш на дофат, ако сака успешно да го употреби; и за клучниот доказ, добиен од префектот, дека не се наоѓа во границите на вообичаеното пребарување на тој достоинственик – толку повеќе стекнував убедување дека, за да го скрие писмото, министерот се послужил со далекосежното и мудро решение воопшто да не го крие документот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А еден ден кучето го скри некаде зајачето и повеќе Богдан не го најде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој не можеше да го скрие своето љубопитство: Гледам и се чудам, драг пријателе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Со мене носев една англиски курка, па едното парче сирење го скрив под неа, а другото го носев заедно со лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го стави дневникот во фиоката. Беше сосем бескорисно да помислува да го скрие, но може барем да знае дали неговото постоење е откриено или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Заради работата околу Прифатниот центар го запоставив златарскиот дуќан во Старата чаршија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кутрото девојче, не можело да го скрие од своите најблиски она што се случи меѓу нас двајцата во куќата на тетка Асја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој зборуваше речиси чисто на јазикот од Сандри, и тоа не го скри, наместо да го заплашува со својот турски.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Миг - колку лицето да си го скрие во растреперени дланки...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Марија се вкочани. Како можеше Хелвиг тоа да го скрие од неа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл се обиде набрзина да го скрие писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По неколку дена, Хелвиг забележа дека Карл пишува нешто и дека сака да го скрие.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И дали баба му и дедо му нема да му го скријат писмото?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена му подаде рака. Збунето. Изненадено. Не можеше тоа да го скрие пред Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во тој другиот Хелвиг, кој и самиот сакаше да го скрие од себеси.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога го слегоа и минаа низ дворот, кучето (што остана живо од ”кучеубијците” благодарение на Богуле што го скри в шума) пак излета од куќичката, но овој пат не залаа на Илко како порано, туку немо гледаше во ковчегот и луѓето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не знам коуку дена гу нусик у пазувта, ама вадин ги видек сте лафои на Пелагија! кажува Чана, а Митра во нејзиниот глас открива болка, сакала да го скрие, кучката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се случуваше, другпат, нашиот Балкан-експрес да го скрие некој друг воз и кога тој ќе заминеше, пред нас, како од некој сон, се појавуваше нашиот Балкан-експрес, возот на нашите неостварени надежи да отпатуваме со него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имав време само да го скријам италијанското и да го најдам грчкото знаме! – Каде го најде, жити бога, грчкото знаме? – Си го донесов со чеизот! – Никогаш не го видов ова знаме!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никој тогаш не ме виде. Откако го сошив знаме­то, убаво го скрив...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На бодежот не одговорив, Воскликот во себе го скрив Песната-птица во срце ја заклучив, „Дали си сега вистинскиот Ти“, Праша Учителот.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Евто со Трајчета му пристапија на Дорчо, кој стоеше во буките, му го скрија писмото во Самарчето, се поздравија со Планински и тргнаа...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ако дојдат Германците, сѐ што е поважно и повредно ќе го скриеме внатре и ќе го покриеме згора со земја.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дури другите си лежеа и почиваа, Планински го скри писмото во самарчето од коњчето и пак го соши.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Убаво го скрив - одговори Танејца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од кавалчето испадна малото писменце. Тој го зеде писмото и го скри во џебот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На часот на Силјана му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа та го скрил во сламата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Да не ги спомнувам и другите трофеи: главите на свињи, на јагниња, па и на телиња; со вџашени очи од кои се ронат солзи како црвени цреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Место да го скрие јазикот под скутникот таа се размафтала со немирното месо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога ме бркаше мајскиот бумбар си го скрив лицето во желбата на саканиот... рецитираше таа, додека Зрновски внимателно ја разгледуваше левата дланка, како да го бара таму поарчениот дел од линијата на животот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Оној што ме бркаше пролетва се јави претпладне - тврдеше Јана - одвај успеав да си го скријам лицето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Писменцето што го држи во пазуварката како да го гори, небаре му се прилепило како лишај на карпа и не знае како да го скрие од погледите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот му се доближи на офицерот и зборуваа нешто.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неколку војници ги откопнуваа крстовите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Или ќе си го остави торбето со лебот на некое дрво, а тие ќе му го скријат и тој цел ден гладен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не го скрив од него ни она копање по ѕидовите на куќите во Еврејското маало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она, дека се прибиравте кај нас во куќарката во горнидвор дури пред зори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Симан, несомнено, свесно ја жртвувал оваа идеја на Бојс врз која Рајтман до бесконечност критикува без воопшто, се чини, да забележи дека таа е константно проткаена со идеологија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
” Флуксус кој се врзува за Дишан со биографска димензија и тенки нишки. превод: Ирена Павловска извор: Art Press, септември 94. 84 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Олга Свиблова Бојс источен фронт Галеријата Ridgina и други простори Олег Кулек ја изложи со успех инсталацијата на Алексис Белјаев и на Кирил Преображенски: У-87.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Несомнено, тој реално многу нешта отфрлил, не со цел да го скрие она што е двосмислено во егзалтацијата на страдањето или едноставно во заштитата на правата на дрвјата кај Бојс, ниту, пак, да го задуши влијанието што врз него го остварила антропозофијата на Рудолф Штајнер, а уште помалку да ја маскира наивноста на неговите теми и осиромашеноста на одредени псевдо-филозофски размислувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некогаш сите бевме деца. Деца кои беа заборавени во полноќната тишина, во темнината научивме да гледаме, а и да слушаме во глувите тишини.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не знаев како, а и неможев да го скријам злото што растеше заедно со мене.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потоа чичко Тони ја одведе Ане до патеката на дворот и таму ја фрли на тротоарот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа застанавме пред голема лимена врата во хоризонтални вдлабнатини и дури кога почна автоматски да се отвора сфатив дека се наоѓаме во гаражата, која е всушност кујна, а и влез и излез за целото семејство.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Васил, извини. Само знаеш... - тука забележав дека крајчињата од устата благо ѝ се свија во малечка, горда насмевка, каква што имаат луѓето кога не сакаат да се фалат и да се перчат за нешто, а не можат да си го скријат задоволството, - очекувам и други, битни гости во текот на оваа недела, - тука пак подголтна како од скриено задоволство, - па сакам да ми биде чисто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ане пискаше и се обидуваше да си го скрие лицето, но само си го мачкаше со кал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мече итро го скри црцалото в пазува и едвај задржувајќи се да не се насмее, се затрча надолу, викајќи: – Кој сака вода, повели!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тој го скри тоа пакетчето некаде во моторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе крикнеше жената и, фаќајќи си го лицето со двете раце, ќе го скриеше меѓу колената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го зеде Филип Хаџиевски и го скри во една грамада камења, покриена со грмушки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По неколку дена, мајка ми, божем случајно, ме праша: - А, бе, Бреза, не кажа што ти пишува Ивана!?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам зошто така го скрив, за никој да не може да го види и да го прочита.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)