го (зам.) - создава (гл.)

Во суштина, тоа е создавање на план на израз напоредно со план на содржина на системот на писмо и овие два процеси взаемно се сврзани процеду­ри, додека оформувањето на планот на содржина и на израз претставува един­ствен творечки процес на создавачот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зад секој алфабетски систем на писмо стои единствен создавач, кој според од него одбележан план и врз основа на систем преземен од писмото-прототип го создава новото писмо за својот јазик.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дикинсон како да му е близок на византискиот уметник кој­што не го видел ликот на Исус, но сепак го сликал според до­стапните упатства.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од друга стра­на, тој не го сликал, туку го создавал: репрезентацијата на Христ е сведоштво дека Христ постои, а оттаму и централната литургиска улога на иконата во православното христијанство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наспроти таму, на врвовите од Сината Планина, не можеше ни да се погледне од силниот блесок што го создаваше сѐ уште нерастопениот снег.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Правото не го создаваат ниту кодовите ниту декларациите, туку правната наука.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во средиштето значи G го создава почетокот на читањето, и сѐ може да се чита повеќе од 40 пати".
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Литературата е она што го создава и ѝ го предава на иднината македонското ткиво.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тајното средиште коешто наизглед сѐ објаснува се извива во набор на делото, инкорпорирајќи некоја надворешна позиција за преку неа да ја расветли целината во која исто така има своја улога.“ (Џ. Калер) Впечатокот на авторефлексивност го создаваат наборите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Кога некој текст врз себе отвора набори, тој го создава она што Дерида го нарекува “инвагинарен џеб” во кој надворешното станува внатрешно, а некој внатрешен момент се зема како надворешна позиција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зад завесата од роиштата лесни снегулки, тој ги гледаше отспротива буките, чудно искитени со дебели, снежни наслаги на гранките, во чуден сплет, во чудно испресечување на бели и црни линии што го создаваа вкрстените стебла и ветки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во овој случај anemica е придавка, која нема никаква врска со анемијата, туку со грчкиот термин “anemus”, кој значи ветер, дух (оттаму, на пример, потекнува зборот анемометар, но, етимолошки го создава зборот анима).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Позитивни искуства: прави да се чувствувате слободно, ги отстранува сите инхибиции, иако повеќето од луѓето уживаат во инсуларниот свет на халуцинации што го создава дрогата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но тие раце Се врзани во една сложена плетенка Што го создава огромниот синџир на минливоста Кралицата на реката го знае тоа Знае дека и припаѓа само нејзе, на минливоста.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сето ова во најголем број случаи, поетот не мора да го знае но, тој го чувствува, тој тоа по една законитост, по силата на својот творечки инстинкт и имагинација го прави, го созадава.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Господ Седржителот, кога го создавал светот, водел сметка и во непознатото да стави зрно познато, за да можеме да го именуваме“, рече и продолжи медот да се излева од устата негова: „Зарем кога ќе сретнеш непознат човек, не те потсетува тој, по одот, или по некој дел од телото свое, или по гласот на некој што претходно си го знаел?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе го прашам Иван дали мајка му некогаш одгледувала цвеќиња. Можеби ги имало.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сето тое се оправдуваше со оној познат став дека ние сме повиканите што ќе го создаваат поинаквиот, нов свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Начинот на кој живееше изгледа го создаваше кај мене тој привид на дистанца помеѓу неа и цвеќето, но еве, смртта како да настојува да ја коригира мојата заблуда.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и пеевме некои чудни зборови: /Еј, запрегниме ракајте потни / нови луѓе да градиме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јасно е дека овој начин на размислување не е ист како начинот на размислување што го создава проблемот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
“Не-фактите” за кои не зборувавме како за дел од проблемот се зборовите употребени кога се зборува за решението.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Геј- (или протогеј-) субјектите може и тоа како да ги доживуваат тие стилови на изразување, заедно со целиот конвенционален општествено-семиотски систем на родот и на сексуалноста што ги прожилува, како неконвенционални, ако не и начисто туѓи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Општествената еднаквост за геј-мажите и за другите сексуални отпадници, ако некогаш ја оствариме, нема сама по себе да ја урне културната и нормативната доминантност на хетеросексуалноста, ниту единствениот облик на интимност што оваа го создава и го наметнува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Диференцијалното родово исцртување на културните облици го создава (хетеронормативниот) општествено-семиотски систем во кој учествуваат старателите на детето, систем што веќе придонел кон обликувањето на нивните сопствени субјективитети и кон утврдувањето на нивните лични стилови на чувствување и на однесување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто како што геј-културата денеска е поголемо табу од геј-сексот, така и токму културата на хетеросексуалноста – она што го нарекуваме хетеронормативност – е таа што сега ѝ ги дава најцврстите гаранции на општествената легитимност на хетеросексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хетеронормативноста, секако, може да се квалификува, да се заузда, ограничи и можеби да се поткопа или да се ослабне до степен што сега тешко може да се предвиди.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Посветеноста на совршенството и одбивањето да се задоволиш со нешто (или со некого) помалку од тоа го создаваат оној особен спој од еротичност и естетичност што ѝ е особен на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Родовиот идентитет се обликува многу рано во животот на поединецот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А како да се формира, најпосле, ако не во однос на постојните општествени модели на родот и сексуалноста, отелотворени и во најраните старатели на детето и во родовите вредности што спаѓаат во културните вредности што тие старатели му ги изнесуваат на детето – а кои ги обликувале и нивните сопствени стилови на однесување и на емоционално изразување?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, кога најпосле ќе дојде времето да се напушти тој свет на сништата, можеби ќе ти биде тешко да правиш компромиси со едноличната стварност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тука е и димензијата на хетеронормативноста која Ворнер ја нарекува „репросексуалност – испреплетувањето на хетеросексуалноста, биолошката репродукција, културната репродукција и личниот идентитет“ во стил на живеење што создава „однос кон себството кое сопствените темпоралност и исполнетост ги гледа во поколениското пренесување“ и побудува етос на „себетрансценденција“ како основа на човечкото достоинство.467 ‌Доминантноста на хетеронормативноста зависи од пробивноста и неминовноста на тој етос – многу повеќе отколку од задолжителната хетеросексуалност како сексуална практика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа отелотворува имагинативна структура што му дава значење на обликот на поединечно постоење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колкава е твојата радост на тоа што јас го создавам, без истражување на старите времиња и без трага по нив?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога Господ го создавал светот кршејќи го космичкото јајце, ги создал небото и земјата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Во природата, во нејзината вантрешност, има многу елементи што го создаваат животот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И потоа ја совладува уморот создаден од обидот да се справи со звуците; пискотниците и криковите во психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од неа, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А не пак да мислам на нешто што не сум ни мислел дека го создавам, додека сум правел нешто сосема друго.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговите деца како да немаа татко, а секое од нив имаше две мајки - Клара се грижеше за нив како за свои.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кои веруваат дека мислите што минуваат низ нивната глава не се нивни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој од нив се подвојува – еден дел од него, еден дел од неговото Јас, е она кое го создава измечтаениот свет и постои во него, другиот дел од Јас комуницира со стварноста, која за него не постои, и која е само затвор на кој е принуден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во оние други спални, во кои спиеја по две, по двајца, среќата и несреќата се врзуваа во јазол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ги совладува уморот создаден од обидот да се справат со звуците; пискотниците и криковите на психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од нив, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ноќ ги слушав тие звуци во својата имагинација, додека лежев така будна, и очекував Клара да вика додека спие, да им одговара во сонот на гласовите кои ја мачат во нејзиното јаве, гласовите кои не ѝ даваат да заспие, и на кои толку се има навикнато што без нив мракот ја плаши.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Аналогно на тоа, светот што го создаваат театарџиите на сцената не е подалеку од природата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не го создаваат поединци, но тие се заслужни за неговиот развој.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние го создаваме јазикот што нѐ создава!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, во деновите на потрага со Камилски, небаре обајцата беа во едно друго суштество што го создаваат и настојуваат тоа да биде ние!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Доколку го создава „новиот човек” таа е инструмент на етиката.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Решителниот плурализам го создава јадрото на постмодернистичките тенденции.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Постојат одредени убедливи тополошки принципи, како се градени атомите, како настануваат молекулите и како органските молекули го создаваат телото коешто се размножува самото себе.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И секогаш е тоа само свет што го создава компјутер.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бидејќи искуството го создава компјутерот, можеме едноставно да го (сочуваме) меморираме и подоцна повторно да си го пуштиме и да го доживееме - можеби овој пат поинаку. Тоа би било нешто сосема друго. 102 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Самото спротивставување, борбата и слевањето на овие спротивни тенденции го создава движењето на категориите на „светскиот разум“, го обусловува „немирот“ и „саморазвивањето на апсолутниот дух“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Поточно, ја изразувам согласноста дека она што луѓето го создаваат може да предизвика одредени последици, (се разбира, во ова мое сфаќање на последиците спремен сум да ги вклучам и појавите во физичкиот изглед, на што Борко посебно инсистира), но притоа внимателно додавам: - Твоево тврдење не смее да се прогласува априори точно.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Време е да сфатите дека употребите го создаваат херојот, а не грешките во животот“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Толку беа внесени еден во друг, (или мракот го создаваше тој привид), па на Анастасија ѝ се причинуваше дека настојуваат да ја испијат еден од друг сета слобода за која веруваат дека им припаѓа, дека ја поседуваат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој и сега, поприлично остарен, не се труди да ја скрие својата воодушевеност од неа или поточно од сè она што го создаваат нејзините раце.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Менувајќи - пре-создаваат.  Да, јазикот создава свет. И светот го создава јазикот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Низ големата есенска лавина на јаворовото, чинаровото, дабовото и брестовото лисје шушкаа и лепетеа, паѓаа како дожд од костени, удараа од земјата како зимски јаболка, при сеприсутниот мирис на изминатото лето од ветерот што го создаваа со своето итање.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
КоБрА, велеше Алешински, „е уметничка форма која ги води директно во детството... со значења употребливи за возрасните”. 50-те години фројдовата психоанализа влезе во главните струи на популарната култура и беше нашироко земана како доказ дека, не само што детството продолжува да влијае во возрасното доба, туку тоа суштински го создава и обликува истото.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Покрај тоа, 50-те години беа зенитот на т. н. „baby boom“ генерација, кој негуваше огромен интерес за детското како никогаш дотогаш.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, камерата не го прикажува оној што се препна, што падна на средината од патеката, а кој пред трката важеше за еден од фаворитите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, веќе имаше по десет кога го создаваше „Волшебниот брег“, шеесет „Јосиф и неговите браќа“, а „Доктор Фаустус“ го почна на седумдесет години.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потребна ни е духовна непоматеност за да почнеме да го почитуваме и разбираме спопствениот живот, зошто само ние и апсолутно никој друг нема власт над нас самите и царството што сами го создаваме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од тој момент, тие почнале да гледаат на влезот на пештерата како на граница меѓу внатрешниот и надворешниот простор, каде што второто значи опасност, а првото влева чувство на безбедност и заштита. 75 Границите го заштитуваат внатрешното од надворешното, исклучувајќи (ограничувајќи) сè што се наоѓа преку нивниот праг.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тие ја овозможуваат опозицијата меѓу ние и тие, го создаваат нашиот свет, нашиот суверен простор и нашиот идентитет.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Големото оро, она што доаѓа само од себе, она што не го создаваат мислите, ами проникнува од конците на желбите, и не само човекови, она што времето и просторот ги фрла многу далеку, тоа оро не е како обичното машинско тркало што се врти само околу својата оска.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ужива во она што го содзава и начинот на кој што живее, не остава лудоста во него да дивее.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Стоеше на скалите и гледаше на процепот што го создаваат Каранџова Глава и Присојот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие, кои беа околу него и тие кои беа околу оние кои беа најблиското негово окружување и сѐ така до најнискиот во партиската хиерархија, го создаваа тој неприкосновен авторитет на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Моја идеја е дека треба да постапуваме така како сите да завршиле училиште и живеат во светот и скокаат во него и на тој начин го создаваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Хаосот кој новата уметност воопшто го создава може да се објасни само со укажување на основното тежнение на современиот уметник за поместување на аголот на гледање, како и замена и прераспределба на застарените и утврдени улоги.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Милиони луѓе го заземаат, залутани, безгрижни, жестоки, како да немаат што друго да прават, а веројатно тие и немаат што друго да прават освен да го создаваат непрестајното сценарио на градот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не, арго не се прави со помош на речник, туку со слики родени од омраза, омразата го создава арго-то.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следната, дека вселената може да се спореди со оние криптограмски записи во кои нема секој симбол некоја вредност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој говор е создаден да го изрази чувството на вистинска јадосаност. читајте L'Humanite, ќе најдете само неразбирливо доктринарно тропање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следната (школа, тврди), дека историјата на универзумот - и во неа нашите животи и најситните поединости од нашите животи - е писмо кое го создава некој понизок бог со цел да се разбере со ѓаволот. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 14
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со тоа нашиот град ќе биде посиромашен за едно дрво, за една сенка, за една ладовина, за некое птичје гнездо и не знам за колку кислород што тоа дрво би го создавало кога би се развивало, кога би пораснало!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ене по улицата крај „Нова Македонија“ се разоткрива под притисокот на екплозиите во илјадниците мотори, смогот се најде развласен и спобркан од гасовите и потисокот што го создава работењето на сите тие мотори и движења на автомобилите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)